Tímarit Máls og menningar - 01.06.1972, Blaðsíða 25

17
T ólf I ótungur
Þóra rótar álút í veskinu.
Þóra smellir veskinu aftur. Hún
horfir fram, hrelld og sneypt.
Þóra tekur viðbragð. Hún opnar
veskið á ný. Rótar í því enn ákafar.
18
Sígarettupakki gloprast úr veskinu
niðrá bílgólfið.
19
Hönd hennar fálmar um gólfið í
bílnum.
Báðar hendur hennar fálma um
gólfið í bílnum.
20
Vangi Ketils í lítilli fjarlægð; í
baksýn Þóra. Hún réttir sig upp.
Ketill ræskir sig, lagfærir hattinn:
nú er hönd hans hanzkalaus.
21
Hendur Þóru fálma um gólfið í
bílnum. Hægri höndin rekur górn-
ana í Viceroy-pakkann, grípur um
hann, kremur hann. Hendur henn-
ar tæta pakkann í sundur einsog
hungraður ránfugl.
rödd ketils: Hverju hefurðu nú gleymt?
Því geturðu ekki vanið þig af þessum ósið,
að gleyma öllu, sýknt og heilagt. Hélt það
eltist af þér . . . Það er nú eitthvað ann-
að!...
þóra : Ég hef engu gleymt. Ég . . .
RÖDD KETILS: Því biðurðu þá bílstjórann
að stanza . . . Fyrst þú ætlar ekki út?
Hún hrœrist ekki.
rödd ketils : Bílstjóri, áfram!
þóra: Nei, hann bíður!
RÖDD KETILS: Gleymdirðu hönzkunum? Að
hverju ertu að leita?
Er nú hundrað í hættunni þó þú týnir ein-
um liönzkum? Einum af . . . af átján?
rödd þóru hvöss: Ég þarf hanzka!
RÖDD ketils : Þarftu hanzka? I þessari
hlíðu? Einsog ég sagði: við kaupum tréð,
höldum svo heim. Þeir geta sent það.
Hangs! ég þoli það ekki.
þóra örvilnuð: Ég hélt á hönzkunum þegar
við stóðum úti á tröppunum, ég man það
glögglega. Þú hleyptir mér aftur inn, tilað
ná í útidyralykilinn; ég hafði lagt hann
frá mér á eldhúsborðið í óðagotinu.
ketill: Hvaða óðagoti?
RÖDD KETILS: Þetta tekur engva stund, við
veljum tréð og . . . Þú ert nú svo handheit
. . . Einir fjárans hanzkar!
Hann mýkist. . . . Ég spái þú finnir hanzka-
skammirnar hjá símanum, ellegar á eldhús-
borðinu, líktog lykilinn: varstu ekki að
tala við Geirþrúði áður við fórum út?
15