Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Blaðsíða 96

Gerður Kristný
Mengele var misskilinn húmoristi
Ég var komin á skrið á Árna þegar bankað var í öxlina á mér, einhver
laut yfir mig og sagði upp við eyrað á mér: „Er þetta ekki orðið nokkuð
gott hjá þér, væna?“
Konan hans var risin upp frá dauðum. Ég þekkti hana strax af
ljósmyndinni í gyllta rammanum sem Árni hafði strengt yfir svartan
borða. Hann hvorki argaði né féll í yfirlið við upprisu eiginkonunnar.
Þess í stað sagði hann: „Ooo“ og ýtti mér fýldur ofan af sér.
Konan tók festulega í höndina á mér og sagði: „Sóley.“ Svo greip
hún hönd Árna og lyktaði af henni. „Þið hafið verið lengi að.“ Hún
horfði fast í augun á mér og gætti sín á því að hvika þeim ekki neðar.
Svo gekk hún hægum skrefum út úr herberginu og ég heyrði hana fara
inn í eldhús.
Árni rauk fram úr og klæddi sig í buxur.
„Sagðirðu ekki að konan þín væri dáin?“ spurði ég og teygði mig í
samfelluna.
„Jú, og hvað með það?“ svaraði hann önugur. „Ekklar þykja mun
meira spennandi en kallar í Garðabæ sem konan hefur yfirgefið.“
„Þessi dagur á eítir að enda illa,“ hugsaði ég með mér, dreif mig í
spjarirnar og lét það vera að kveðja. Þegar ég opnaði útidyrnar kom
litli kínverski hundurinn hans Árna tiplandi eftir marmaranum. Ég
ákvað að taka hann með mér. Kvikindinu virtist líka það vel að fá að
fara út, enda ekki vant því. Maó litli varð ekki jafn glaður þegar ég
slengdi honum ofan í ruslatunnu við næsta hús. Fjórir dagar þar til
tunnurnar verða tæmdar.
Þar sem dagurinn var hvort eð er eyðilagður tók ég stefnuna á
Guðrúnargötuna. Til mömmu. Mér hefði ekki komið það til hugar
hefði systir hennar ekki hringt og sagt mér að hún væri veik. Það er
venjulega aðferðin sem mamma notar til að fá mig til að líta við hjá
sér.
94
TMM 1996:4