Tímarit Máls og menningar - 01.12.1996, Blaðsíða 9

Sigfus Bjartmarsson (ljósm. Sigurjón Ragnar).
kringum 70 fóru túnin svo hroðalega að orfin voru dregin fram og farið var
aftur að berja engin. Maður stóð í kýlum og keldum og sló bleikju og stör,
sumt var svo blautt að vatnið var í mið læri og þurft i að draga upp á þurrkvöll
með hestum. Ég hafði gaman af því nema hestunum, mér er enn illa við hross.
Þetta var heimskt og þrjóskt og fælið, tróð á manni og víst með að slá og bíta
þegar minnst varði. Og svo hlakkaði ég allan daginn til að fara að veiða. Ég
var með krafta- og afkastadellu á þessum árum en þó umfram allt óseðjandi
veiðidellu, fór út með veiðistöngina á nánast hverju kvöldi og alltaf að nauða
um að farið yrði á sjó. Ég fékk því nú of sjaldan framgengt fyrir minn smekk
en þó man ég eftir einni ferð sérstaklega. Þá lá landföst ísspöng við sandinn
og við vorum lengi að baksa bátnum í krókum á milli jakanna og í sjó fram.
Ég hélt ég ætlaði að ærast. Það synti þorskur undir hverri einustu sprungu.
Svo veiddum við ágætlega en ég man hvað ég bölvaði þeim í huganum þegar
við hættum og rérum heim í mjaltirnar í staðinn fyrir að fylla almennilega.“
Að loknu námi ferðaðist Sigfús um Rómönsku Ameríku, eyjar í Karíba-
hafi, Bandaríkin, Evrópu og Mið-Austurlönd milli þess sem hann vann sér
fyrir farareyri með járnabindingum og gulrótnarækt. Svipmyndir þessara
ferðalaga má sjá í tveim fyrstu ljóðabókum hans, út um lénsportið (1979) og
Hlýjuskugganna (1985), en til frambúðar efldu ferðirnarekki hvað síst áhuga
hans á menningu Rómönsku Ameríku. Kynni hans af skáldum álfunnar hafa
skipt sköpum fyrir vöxt hans sem ljóðskálds en einnig hefur hann lagt sitt af
TMM 1996:4 7
L