Morgunblaðið - 09.02.2015, Blaðsíða 28

28 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 9. FEBRÚAR 2015
✝ Sigríður Svein-björnsdóttir
fæddist á Álftá,
Hraunhreppi,
Mýrasýslu 10.10.
1915. Hún lést á
Hjúkrunarheim-
ilinu Eir 28.1. 2015.
Foreldrar henn-
ar voru Sveinbjörn
Sveinsson bóndi á
Laxárbakka, Mikla-
holtshreppi,
Hnapp., f. 16.12. 1891, d. 17.6.
1916, og kona hans María Guð-
mundsdóttir, f. 25.3. 1890, d. 9.5.
1987. Fimm ára gömul fór Sig-
ríður ásamt móður sinni að
Lækjarbug á Mýrum, þar sem
María gerðist bústýra hjá Guð-
jóni Öfjörð Þórarinssyni bónda
þar, f. 17.9. 1890, d. 30.1. 1980.
Uppeldissystkini Sigríðar, börn
Guðjóns, voru: Valtýr, f. 8.5.
1910, d. 25.5. 1998, Guðrún, f.
13.12. 1913, d. 29.5. 2000, og
Guðríður Gyða, f. 8.10. 1916, d.
23.9. 2014.
Hinn 5.10. 1946 giftist Sigríð-
ur Eiríki Magnússyni, f. 6.1.
1921, d. 5.8. 2006. Foreldrar
hans voru Magnús Matthíasson,
f. 3.4. 1888, d. 7.10. 1963, og Ingi-
björg Lilja Ólafsdóttir, f. 24.4.
jónsson, f. 24.12. 1971. Sonur
þeirra er Steingrímur Geir, f.
20.3. 2008. Dóttir Steingríms og
fyrrverandi sambýliskonu hans,
Önnu Dagnýjar Halldórsdóttur,
f. 22.12. 1959, er c) María Ellen,
f. 16.10. 1995. 3) Stúlka, f. 20.2.
1953, d. 20.2. 1953.
Sigríður ólst upp í Lækjarbug.
Eftir tveggja vetra nám við hér-
aðsskólann í Reykholti hélt hún
utan til Kaupmannahafnar 1935.
Þar var hún fyrst í vist á nokkr-
um stöðum, en 1939 fór hún í
Testrup-lýðháskólann á Jótlandi
og hóf síðan hjúkrunarnám við
Bispebjerg-sjúkrahúsið í Kaup-
mannahöfn í árslok 1939. Hún
lauk hjúkrunarprófi 1943 en hélt
áfram námi og lærði skurðstofu-
hjúkrun. Sigríður dvaldi öll ár
seinni heimsstyrjaldarinnar í
hernumdri Danmörku og kynnt-
ist hörmungum stríðsins af eigin
raun í starfi sínu. Heim til Ís-
lands kom Sigríður með Lag-
arfossi í september 1945 eftir 10
ára útivist. Fyrstu árin vann hún
með hléum á Hvítabandinu, en
1968 réðst hún í fullt starf á
Borgarspítalanum þar sem hún
starfaði á deild A-3 fram í árs-
byrjun 1994 er hún lét af störfum
78 ára gömul. Sigríður og Eirík-
ur fluttu 1954 í hús sem þau
byggðu í Skeiðarvogi 159 og þar
bjó Sigríður til 2010 er hún flutti
á Hjúkrunarheimilið Eir.
Útför Sigríðar fer fram frá
Fossvogskirkju í dag, 9. febrúar
2015, og hefst athöfnin kl. 13.
1889, d. 30.6. 1933.
Sigríður og Eiríkur
skildu. Börn þeirra
eru: 1) Lilja, f. 18.3.
1947. Hennar mað-
ur er Bragi Líndal
Ólafsson, f. 11.2.
1945. Þeirra synir
eru: a) Birkir Þór, f.
10.2. 1972, kvæntur
Jónínu Þórunni Er-
lendsdóttur, f. 22.4.
1968. Þeirra börn
eru Svanborg Lilja, f. 12.9. 2005,
Hákon Bragi, f. 26.4. 2007, og
Ásgerður Þóra, f. 27.8. 2009. b)
Reynir Freyr, f. 17.9. 1978,
kvæntur Elvu Rakel Jónsdóttur,
f. 27.9. 1979. Þeirra börn eru
Freydís Edda, f. 14.3. 2005, og
Heimir Snorri, f. 7.1. 2009. 2)
Steingrímur Sveinbjörn, f. 8.2.
1951. Hann var kvæntur Bjarn-
heiði Magnúsdóttur, f. 31.1.
1951. Þau skildu. Þeirra dætur
eru: a) Harpa Sigríður, f. 4.12.
1979. Hennar sambýlismaður er
Ólafur Karel Jónsson, f. 1.8.
1963. Synir Hörpu og Ingvars J.
Snæbjörnssonar, f. 16.7. 1975,
eru Arnar Óli, f. 6.6. 2005, og
Steinar Ingi, f. 8.4. 2008. b)
Helga Ína, f. 15.6. 1983. Sam-
býlismaður hennar er Geir Guð-
Langri og farsælli ævi Siggu
tengdamóður minnar er lokið.
Margar hugsanir vakna þegar
maður kveður konu sem hefur ver-
ið sjálfsagður hluti af daglegu lífi
manns í 45 ár. Árið 1935 tekur
sveitastelpa af Mýrunum þá ör-
lagaríku ákvörðun að halda út í
heim. Eftir nám í héraðsskóla fer
hún til Kaupmannahafnar til að
vera í vist. Í upphafi ætlaði hún að
vera tvö ár, en að þeim loknum seg-
ir hún í bréfi til móður sinnar að sig
langi svo til að einhver árangur
verði af þessari ferð sinni. Hún fer í
lýðháskóla og hóf síðan hjúkrunar-
nám. Þar með var grunnurinn að
ævistarfi hennar lagður. Hún lauk
hjúkrunarprófi 1943 og lærði síðan
skurðstofuhjúkrun. Á þessum ár-
um var Danmörk hersetin af Þjóð-
verjum. Á Bispebjerg-spítalanum
var hún í návígi við hörmungar
seinni heimsstyrjaldarinnar. Þar
unnu margir úr fremstu víglínu
dönsku andspyrnuhreyfingarinn-
ar. Sært fólk var meðhöndlað og
falið á spítalanum og einnig ofsóttir
gyðingar þar til hægt var að koma
þeim úr landi. Þetta markaði hana
fyrir lífstíð. En þessi ár höfðu líka
sínar björtu hliðar. Hún kynnist
mannsefninu sínu og þau áttu sitt
tilhugalíf í skugga stríðsins. Það
voru mikil umskipti að koma heim
frá stríðshrjáðri Danmörku til Ís-
lands. Þau hjónin byrjuðu með
tvær hendur tómar, en með vinnu-
semi og sparnaði tókst þeim að
koma undir sig fótunum. Þau
byggðu hús og fluttu inn 1954
ásamt börnunum tveimur. Sigga
vann á Hvítabandinu með hléum
meðan það var starfrækt. Hún hóf
störf á Borgarspítalanum við opn-
un hans 1968 og vann þar samfleytt
í 26 ár til 78 ára aldurs. Það hlýtur
að vera einsdæmi að svo öldruð
kona haldi fullri starfsorku til að
vinna á jafn krefjandi deild og A-3
var, þar sem illa slasað fólk var oft
meðal sjúklinga. Fyrir Siggu voru
sjúklingarnir alltaf í fyrirrúmi, um-
burðarlyndi og umhyggja fyrir
þeim voru hennar leiðarljós í starfi.
Ennþá muna margir sjúklingar og
starfsfólk eftir Siggu, ekki kannski
með nafni en eftir hjúkkunni með
kappann. Hún fékk kappann, auð-
kenni hjúkrunarkvenna, 1940 og
bar hann ætíð við störf í 54 ár.
Sigga var einstaklega eljusöm
kona. Hún var greiðvikin og þeir
voru ófáir sem leituðu til hennar til
að fá sprautur, skipt á sárum eða
bara aðra hjálp ef á bjátaði. Þetta
fólk og margir sjúklinga hennar
urðu vinir hennar til æviloka. Sigga
var glæsileg kona, kvik í hreyfing-
um, glaðlynd og ákveðin og lét fátt
aftra sér. Hún var orðvör og talaði
lítið um fólk. Henni tókst að skilja á
milli starfs og heimilislífs. Sigga
lifði fyrir fjölskyldu sína, börnin og
barnabörnin og hún fylgdist með
barnabarnabörnunum þegar þau
fóru að fæðast þó hún væri orðin
háöldruð. Við hjónin eigum henni
mikið að þakka. Þegar við vorum
að byrja búskap var hún alltaf til
staðar og seinna er við byggðum
hús eins og margir Íslendingar þá
bjuggum við hjá henni í Skeiðar-
voginum í tvö ár. Þá bjuggu undir
sama þaki fjórar kynslóðir því
María móðir Siggu bjó hjá henni
síðustu æviárin.
Við kveðjum Sigríði Svein-
björnsdóttur með trega og söknuði.
Hún mun lifa áfram í hjörtum okk-
ar. Blessuð sé minning hennar.
Bragi Líndal Ólafsson.
Það var sólríkur vetrardagur
þegar Sigríður Sveinbjörnsdóttir,
eða amma Sigga eins og hún var
alltaf kölluð, kvaddi þennan heim
rúmlega 99 ára gömul. Þegar ég
kynntist Steingrími syni hennar
tók þessi mæta kona mér og mín-
um eldri dætrum, þeim Elínu og
Elsu, af alúð og umhyggju sem
henni var svo eðlislæg. Sigríður var
skarpgreind, hörkudugleg, fjölhæf
og raungóð, en umfram allt ein-
staklega umhyggjusöm mann-
eskja. Hún fór ekki varhluta af
sorg í lífinu, en aldrei heyrði maður
hana kvarta og aldrei bar hún
harm sinn á torg. Einhvern veginn
var eins og allt sem erfitt var væri
til að yfirstíga og sigra. Sigríður
var ótrúlega ern og atorkusöm
langt fram eftir aldri og stóð sína
síðustu vakt á Borgarspítalanum
78 ára gömul.
Hún var áttræð þegar hún
María mín, yngsta barnabarnið
hennar, fæddist en aldrei kom ann-
að til greina en að passa hana þeg-
ar á þurfti að halda. Ófáir voru þeir
dagarnir sem hún bjargaði málum,
starfsdagar í leikskóla og skóla,
kennaraverkfall og fleira. Alltaf var
amma Sigga boðin og búin að að-
stoða. Og þvílíkar gæðastundir
sem þær tvær áttu saman. Geymd-
ar eru dýrmætar minningar um
ömmu sem breiddi yfir hana teppi í
sófanum, hitaði fyrir hana klein-
urnar og las fyrir hana. Þá var al-
veg sama á hvaða sviði María þurfti
aðstoð, að lesa nótur, læra stærð-
fræði, prjóna eða annað, aldrei kom
hún að tómum kofunum hjá ömmu
Siggu. María var ekki há í loftinu
þegar hún sagðist ætla að verða
kona eins og amma Sigga þegar
hún yrði stór. Og hvernig kona er
það, spurði ég. Það er kona sem
kann allt og er svo góð. Ekki má
gleyma öllu dótinu sem amma
Sigga átti, fötum og hlutum frá því
að hún sjálf var barn og leikföngum
frá því að Lilja og Steingrímur
voru börn. Allt voru þetta hlutir
sem mátti skoða, heyra sögur um
og leika sér að, en var jafnframt
kennt að fara vel með.
Sigríður fylgdist alltaf vel með
þjóðfélagsumræðunni og hafði
skoðanir á mönnum og málefnum,
enda búin að upplifa og heyra
meira en flestir á sinni löngu ævi.
Hugur og hönd voru alltaf að og
það tók á þegar hún hætti að geta
unnið ýmis verk. Hún taldi það leti
þegar hún komst ekki til að hirða
garðinn sjálf, þá fast að níræðu. Við
áttum margar góðar stundir þar
sem við ræddum lífið og tilveruna,
sumar stundir erfiðari en aðrar, en
alltaf skein skynsemin og um-
hyggjan í gegnum hennar orð.
Ég hef verið svo lánsöm að fá að
hafa þessa merku og yndislegu
konu í lífi mínu í tæpan aldarfjórð-
ung en nú er komið að leiðarlokum.
Ég kveð ömmu Siggu með söknuði
en minning hennar mun fylgja mér
og mínum um ókomna tíð.
Hvíldu í friði, kæra vinkona, og
hafðu þakkir fyrir allt.
Anna Dagný Halldórsdóttir.
Elsku amma Sigga. Mig langar
að þakka þér fyrir allar þær stund-
ir sem við áttum saman. Þú varst
mér svo góð og vildir allt fyrir mig
gera og þú sannarlega vildir öllum
þínum vel.
Við áttum svo margar góðar
stundir saman í Skeiðarvoginum.
Sólríkir dagar í garðinum þínum
eru mér minnisstæðir, en þar var
alveg einstök veðursæld undir svöl-
unum í góðu veðri. Þar sátum við á
ullarteppum í grasinu og þess á
milli unnum við í garðinum. Garð-
urinn þinn var alltaf svo fallegur
enda unnir þú honum og hefur án
efa sá metnaður sem þú lagðir í
hann skilað sér. Dýrmætar voru
stundirnar sem við áttum saman
þegar ég kom til þín eftir skóla og
var fram eftir degi. Þú hjálpaðir
mér með lærdóminn, kenndir mér
ljóð og last mikið fyrir mig. Þú
kenndir mér einnig að tefla og tók-
um við ósjaldan skákir sem ég var
óvenju góð í fyrstu skiptin og síðar
átti eftir að koma í ljós að þú leyfðir
mér nefnilega stundum að vinna. Á
þessum árum eyddum við miklum
tíma saman og náðum að kynnast
vel sem ég er þakklát fyrir í dag.
Það var mjög svo fróðlegt að heyra
þig segja frá reynslu og upplifun af
dvöl þinni í Danmörku, sem voru
heil 9 ár, þar sem þú lærðir hjúkr-
un og starfaðir. Þá varst þú mjög
ung og þú greindir mér frá svo ótal
mörgu, bæði reynslu þinni og við-
burðum, enda frá mörgu að segja-
.Til þín amma mín var alltaf gott að
koma. Þú varst alltaf búin að leggja
á borð þegar þú vissir að von væri á
mér. Það var alltaf gott að borða
hjá þér, þú gerðir svo góðan mat en
þar stóð hakkabuffið þitt uppúr. Á
tilefnisdögum bakaðir þú svo oft
rjómapönnukökur en þær voru
einnig í miklu uppáhaldi.
Elsku amma Sigga, minning þín
lifir sterkt í mér og hugsa ég mikið
til þín og ég vona að þú haldir
áfram að líta eftir okkur og passa
upp á þína eins og þú alltaf gerðir.
Mig langar að kveðja þig að lok-
um með bæn sem þú kenndir mér
og þér var svo hugleikin.
Nú legg ég augun aftur,
ó, Guð, þinn náðarkraftur
mín veri vörn í nótt.
Æ, virst mig að þér taka,
mér yfir láttu vaka
þinn engil, svo ég sofi rótt.
(Sveinbjörn Egilsson)
Guð geymi þig, amma mín.
Þín
Helga Ína.
Í dag kveðjum við elsku Siggu
ömmu mína. Ég hef alltaf verið
ótrúlega stolt af því að eiga hana
fyrir ömmu og duglegri konu var
erfitt að finna.
Ég man eftir að mér þótti skrítið
að amma var alltaf í buxum en ekki
kjól eins og hinar ömmurnar en sá
fljótt að það gekk ekki að vera í kjól
í þeim verkefnum sem hún tók sér
fyrir hendur.
Amma var alltaf svo ótrúlega
góð og þolinmóð við okkur krakk-
ana og passaði mikið uppá það að
við fengjum nú nóg að borða þegar
við vorum hjá henni. Það komust
alltaf allir að við eldhúsborðið í
Skeiðarvoginum og hún settist ekki
sjálf heldur snerist í kringum okk-
ur og passaði að allir fengju nóg af
öllu. Alltaf var til ís og ekki þótti
manni það leiðinlegt að fá ís svona
oft.
Tíðar voru ferðirnar út á róló
með okkur krakkana og amma
passaði þá að vera búin að smyrja
nesti til að hafa með okkur, alltaf
„ömmusiggubrauð“ með smjöri og
búið að skera skorpuna af fyrir
mig. Það var alltaf mikið sport að
hjálpa til í stóra fallega garðinum
hennar og tína sér blóm í vönd og
fara með heim í lok dags.
Amma var 78 ára þegar hún lét
af störfum á Borgarspítalanum
sökum aldurs en hefði getað unnið
mun lengur, svo hress var hún. Það
var sko ekki setið auðum höndum á
spítalanum þegar minna var að
gera heldur fór mín í það að klippa
neglurnar á sjúklingunum og
spjalla við þá um lífið og tilveruna.
Amma var alltaf að. Þegar hún var
90 ára tók hún nokkra sauma úr
mér og þótti ekki mikið mál.
Amma prjónaði mikið og saum-
aði og á ég ófá verk eftir hana sem
eru óaðfinnanleg, vandvirknin var
alltaf svo mikil. Allir í fjölskyldunni
fengu dúnsængur frá ömmu og
saumuð ver af henni.
Mér fannst amma aldrei vera
gömul, hún var alltaf svo hress og
virtist geta allt. Það þótti ekki mik-
ið að hlaupa niður í Bónus, bank-
ann eða Holtagarða og ef það var of
langt þá var tekinn strætó.
Amma var að verða 90 ára þegar
ég eignaðist fyrsta barnið mitt og
ég hefði auðveldlega getað beðið
hana um að passa fyrir mig.
Ég var skírð í höfuðið á henni og
hef fengið í gegnum tíðina frá henni
ýmislegt sem er merkt nafninu
okkar og mun ég varðveita það vel.
Fjölskyldan átti alltaf allan hug
ömmu og hugsun hennar snerist
um að allir hefðu það sem best.
Elsku amma mín, ég þakka þér
fyrir allt og við sjáumst seinna. Ég
mun aldrei gleyma þér og kveð þig
að lokum með miklum söknuði með
ljóði eftir Guðrúnu frá Brautar-
holti.
Angrið sækir okkur tíðum heim
sem erum fávís börn í þessum heim.
Við skynjum fátt en skilja viljum þó
að skaparinn oss eilíft líf til bjó.
Að upprisan er öllum sálum vís
og endurfundir vina í paradís.
(G. Jóh.)
Þín nafna,
Harpa Sigríður.
Í dag kveð ég bestu og yndisleg-
ustu konu sem ég hef komist í
kynni við, hana elsku ömmu mína.
Ég tel mig svo lánsama að hafa haft
hana í lífi mínu í rúm 19 ár en það
er alls ekki sjálfsagt þar sem hún
varð 80 ára í sömu viku og ég fædd-
ist. Amma var stórbrotin kona og
þegar hugsa til baka og lít á minn-
ingarnar sem ég á um hana get ég
ekki komist hjá því að fella nokkur
tár. Það sem hún gat lesið fyrir mig
bækurnar um Jón Odd og Jón
Bjarna oft í röð og varð aldrei
þreytt. Hún hlustaði á mig glamra
á píanóið heillengi og var alltaf
tilbúin með nýbakaðar pönnukökur
og grjónagraut, sama hversu
snemma á morgnana ég kom til
hennar. Þegar ég var yngri virtist
vera sem það væri ekkert sem
amma gæti ekki gert. Hún gat
hjálpað mér með bókstaflega allt,
alveg sama hvað það var. Það var
alltaf svo gott að koma til ömmu og
vera hjá henni – ömmuhlutverkið
átti svo vel við hana og hún naut sín
vel í því starfi. Í mars síðastliðnum
var mér falið það verkefni í íslens-
kuáfanga í skólanum að taka viðtal
við manneskju sem var fædd fyrir
miðja síðustu öld og valdi ég hana
ömmu. Þetta viðtal leiddi til þess að
við amma fórum yfir uppeldið
hennar og ævi og var það ekkert
lítið sem hægt var að segja frá.
Merkilegast þótti mér samt þegar
hún sagði mér sögur frá dvöl sinni í
Danmörku á stríðsárunum. Jafn-
framt gladdi það mig sérstaklega
að heyra söguna frá því hvernig
hún og afi kynntust á þessum tím-
um. Það að hafa tekið þetta viðtal
hefur glatt mig mikið síðustu daga
eftir að hún fór þar sem ég er svo
ánægð með að hafa valið mér hana
og náð að taka viðtalið á meðan hún
var enn við góða andlega heilsu.
Vinnslan úr því var mikil gæða-
stund og eyddi ég dágóðum tíma í
að setja það saman. Mér fannst ég
hafa kynnst ömmu svo mikið meira
við þetta. Nú í haust liggur vonandi
leið mín til Danmerkur líkt og
amma mín eftir menntaskólann.
Mér þykir örlítið eins og ég sé að
fara á þínar slóðir líkt og hinnar
ömmu minnar sem var ættuð frá
Danmörku, mér finnst eins og allar
mínar rætur liggi þangað.
Elsku amma mín, mikið sem það
er mér erfitt að kveðja þig. Ég er
svo þakklát fyrir allt sem þú hefur
verið mér og gefið mér og er það
mér ómetanlegt að hafa getað
kvatt þig og verið hjá þér síðustu
stundir þínar. Sofðu rótt, elsku fal-
legasti engillinn minn á himnum.
Það verður vel tekið á móti þér, ég
veit það.
María Ellen Steingrímsdóttir.
Amma Sigga er látin, nálægt tí-
ræðisaldri. Efst í huga er þakklæti
fyrir að hafa fengið að njóta sam-
vista við hana svo lengi. Minningar
rifjast upp hver á fætur annarri og
undirstrika hversu einstök amma
hún var, sjálfur man ég vart eftir
tilverunni án hennar. Við amma
fundum upp á ýmsu saman, enda
var ég lengi heimagangur hjá
henni. Skemmtilegust er sennilega
sagan þegar ég plataði hana, smá-
pollinn, til að fara með mig á
Tommaborgara. Við tókum strætó
og náðum aftur heim á skiptimið-
anum, þess má geta að amma var
ekki mikið fyrir skyndibita. Saman
minntumst við oft þessarar ferðar
og höfðum gaman af. Það var nefni-
lega þannig að það var fátt sem
stoppaði ömmu þegar hún tók sig
til. Henni var umhugað um að mað-
ur kynntist rótum sínum og tæki
ekki öllu sem gefnu. Hún hvatti
mann líka ötullega við nám og störf
og var alltaf til staðar sama hvað á
bjátaði. Ég minnist dvalar okkar í
sveitinni ásamt heimsóknum á Al-
þingi og söfn. Eftir á að hyggja
hafði svo margt af því sem við gerð-
um saman meira gildi en bara að
hafa ofan af fyrir mér. Amma var
fyrirmynd, hún hafði lært hjúkrun
og sinnti því starfi sínu af lífi og sál
þannig að maður fylltist stolti. Það
er því með þakklæti í hjarta, fyrir
allt sem hún gerði fyrir mig, sem
ég kveð ömmu Siggu í hinsta sinn.
Legg ég nú bæði líf og önd,
ljúfi Jesús, í þína hönd,
síðast þegar ég sofna fer
sitji Guðs englar yfir mér.
(Hallgrímur Pétursson)
Þinn
Reynir.
Það er erfitt að kveðja í síðasta
sinn, en óumflýjanlegt víst, og sá
dagur er upp runninn þar sem ég
fylgi ömmu Siggu síðasta spölinn.
Alla mína tíð hefur hún verið til
staðar, fastur punktur í tilverunni,
og fjöldi góðra minninga kemur í
hugann þegar ég reyni að koma
þessum orðum á blað. Ég á henni
svo ótalmargt að þakka. Amma var
af þeirri kynslóð Íslendinga sem
hefur sennilega upplifað mestar
samfélagsbreytingar á sinni ævi.
Hún var uppalin í sveit, í Lækjar-
bug á Mýrum, og sá staður var
henni ævinlega hjartfólginn. Henni
varð tíðrætt um sveitina sína og
horfna búskaparhætti, og umhug-
að um að sú þekking gleymdist
ekki. Uppi á vegg hjá henni á Eir
var gömul ljósmynd af hestalest,
sem á var verið að reiða heim hey.
Hún ræddi þessa mynd oft og að
bráðum myndi ekki nokkur maður
lengur hvað klyfberi og klakkur
væru. Ung fór amma utan til Dan-
merkur að vinna. Það hafa örugg-
lega verið mikil umskipti fyrir
sveitastúlku á Íslandi að koma í það
umhverfi. Árin í Danmörku urðu
tíu, og fyrir tilstuðlan góðs fólks
komst hún í hjúkrunarnám og út-
skrifaðist sem skurðhjúkrunar-
fræðingur. Ég hygg að amma hafi
alveg lent á réttri hillu þegar hún
fór í hjúkrunarfræðina því þar
fengu að njóta sín hennar eðlislægu
eiginleikar, dugnaðurinn, ósér-
hlífnin, hlýjan og náungakærleik-
urinn. Í Danmörku kynntist amma
líka afa mínum, Eiríki, sem var að
læra rafvélavirkjun. Skömmu eftir
að hjúkrunarnámið hófst byrjaði
síðari heimsstyrjöldin og Danmörk
var hernumin. Amma og afi urðu
innlyksa. Í gegnum störf sín á
Bispebjerg-sjúkrahúsinu í Kaup-
mannahöfn varð amma vitni að
skelfilegum afleiðingum þess her-
náms og andspyrnu Dana gegn því.
Stríðinu lauk og amma og afi flutt-
ust heim og stofnuðu fjölskyldu.
Þótt stríðsárin hafi verið erfið
hugsuðu þau ætíð hlýlega til Dan-
merkur, höfðu landið í hávegum og
áttu þar góða vini. Hér heima
byggðu þau sér hús á horni
Skeiðarvogs og Njörvasunds og
þar bjó amma alla tíð. Það var þá
nýtt hverfi og fjölmargar barnafjöl-
skyldur, við þær varð vinskapur
sem hélst kynslóð eftir kynslóð.
Frá því ég var barn hefur Skeið-
arvogurinn verið eins og annað
heimili fyrir mér. Raunar var það
heimili mitt þegar foreldrar mínir
voru að byggja, því þá bjuggum við
þar ásamt ömmu og langömmu
Maríu, fjórar kynslóðir undir sama
þaki. Ég sótti alla tíð í að vera í
Skeiðarvoginum hjá ömmu; þar
var gott að vera. Þegar ég var í
Tónlistarskólanum í Reykjavík fór
ég stundum heim í Skeiðarvoginn
að æfa mig, síðan sátum við amma
og spjölluðum um heima og geima
yfir kaffibolla. Amma vann á Borg-
arspítalanum allt frá stofnun hans,
lengst af á deild A3. Mér þótti gam-
an að koma þangað í heimsókn sem
krakki, og var svolítið montinn af
ömmu þar sem hún fór um með
kappann á höfðinu, hann hætti hún
aldrei að nota meðan hún vann. Ég
mun sakna ömmu ætíð og hygg að
hennar minningu verði best haldið
á lofti með að tileinka sér hennar
eiginleika, að vera ósérhlífinn og
duglegur og láta samskipti við aðra
einkennast af hlýju og náungakær-
leik. Blessuð sé minning ömmu.
Birkir Þór Bragason.
Sigríður
Sveinbjörnsdóttir
 Fleiri minningargreinar
um SigríðiSveinbjörns-
dóttur bíða birtingar og
munu birtast í blaðinu næstu
daga.