Morgunblaðið - 11.02.2015, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 11. FEBRÚAR 2015
✝ Guðmunda Daní-ela Vet-
urliðadóttir fæddist á
Ísafirði 30.6. 1925.
Hún lést á Dval-
arheimilinu Hrafnistu
í Hafnarfirði 3.2. 2015.
Foreldrar hennar
voru Veturliði Guð-
bjartsson, f. 26.6. 1883,
d. 21.9. 1966, og Guð-
rún Halldórsdóttir, f.
3.9. 1889, d. 17.8. 1959.
Systkini Guðmundu eru Halldóra
Sigurlína Guðrún, f. 1910, látin,
Ingibjörg Guðrún, f. 1912, látin,
Veturliði Gunnar, f. 1913, látinn,
Salvör Kristrún, f. 1914, látin,
Veturliði Gunnar, f. 1916, látinn,
Rakel Sigríður, f. 1918, látin,
Lára Huld Thorarensen, f. 1921,
látin, Margrét Salome, f. 1922,
látin, Halldór Tryggvi, f. 1922,
látinn, Jóhanna Margrét, f. 1923,
látin, Sveinbarn, f. 1924, látið,
Helga Jóna, f. 1926, látin, Sverrir
Guðbjartur, f. 1928, látinn, Eirík-
ur Sveinbjörn, f. 1929, látinn,
Margrét Pálína, f. 1930, Vilhelm-
ína Erla, f. 1932, Júlíus Magnús
Hólm, f. 1933, látinn, og Svala
Sverrey, 1936.
Guðmunda giftist Kristjáni
Þórðarsyni, 16.6. 1951. Foreldrar
hans voru Þórður Kristjánsson, f.
17.10. 1889, d. 31.1. 1969 og Ingi-
björg Guðmundsdóttir, f. 16.5.
1893, d. 3.9. 1975. Börn Guð-
mundu og Kristjáns eru 1) Þórður
f. 11.3 1953, sambýliskona er Ásta
maður er Arnar Þorsteinsson.
Fyrri maður var Skúli Haukur
Skúlason. Synir þeirra eru Krist-
ján Skúli og Jökull Máni. 5) Ingi-
björg Kristjánsdóttir, f. 29.1.
1962, gift Ólafi Ólafssyni. Börn
þeirra eru Anna Rakel, Birta og
Ólafur Orri. Sambýlismaður
Önnu Rakelar er Ómar Berg
Torfason. Dóttir Önnu frá fyrra
sambandi er Clara Hrönn og dótt-
ir Önnu og Ómars er Isabel.
Guðmunda ólst upp á Ísafirði.
Hún stundaði nám í Barnaskóla
Ísafjarðar og síðar Húsmæðra-
skólanum Ósk á Ísafirði. Hún
vann við ýmis störf frá unga aldri,
við barnapössun og heimilisstörf
auk þess sem hún vann við fisk-
verkun. Guðmunda flutti til
Reykjavíkur eftir að hún kláraði
nám í Húsmæðraskólanum. Þar
vann hún m.a. við verslunar- og
þjónustustörf. Árið 1950 fór Guð-
munda að vinna á Vegamótum á
Snæfellsnesi og kynntist þar
verðandi eiginmanni sínum Krist-
jáni Þórðarsyni, bónda á Mið-
hrauni þar í sveit. Guðmunda og
Kristján giftu sig árið 1951 og
bjuggu á Miðhrauni til ársins
1976 er þau hættu búskap og
fluttu til Borgarness. Guðmunda
tók fullan þátt í bústörfum með
manni sínum, auk þess að sinna
börnum og mannmörgu heimili. Í
Borgarnesi vann Guðmunda á
Saumastofunni Hetti og síðan á
Leikskóla Borgarness. Hún vann
síðustu árin á Dvalarheimili aldr-
aðra í Borgarnesi. Árið 1998
fluttu Guðmunda og Kristján í
Garðabæ og bjuggu þar síðustu
árin.
Útör Guðmundu fer fram frá
Garðakirkju í dag, 11. febrúar
2015, kl. 15.
Einarsdóttir.
Fyrri kona var
Agnes Hansen.
Synir þeirra eru
Kristján og Heið-
ar. Eiginkona
Kristjáns var
Brynja Krist-
insdóttir. Dætur
þeirra eru Katla
Björt, Hekla Sól,
Ingibjörg og Lára
Daníela. Sam-
býliskona Heiðars er Klara Hjart-
ardóttir. Dóttir þeirra er Vaka. 2)
Veturliði Rúnar, f. 2.8. 1957, gift-
ur Ragnheiði Haraldsdóttur.
Börn þeirra eru Fannar Ingi,
Valdimar og Guðrún. Sambýlis-
kona Fannars er Adda Steina
Haraldsdóttir. Börn þeirra eru
Dagur og Agla Ýrr. Sambýlis-
kona Valdimars er Sóley Valdi-
marsdóttir. 3) Gunnar, f. 17.8.
1958, giftur Mizuho Watanabe.
Fyrri kona var Sigríður Karls-
dóttir. Börn þeirra eru Særún
María, Jón Trausti, Daníel Leo og
Gunnar Fanndal. Sambýlismaður
Særúnar er Snorri Þórðarson.
Dóttir þeirra er Sif. Sambýlis-
kona Jóns Trausta er Kristín
Thelma Hermannsdóttir. Sonur
Jóns Trausta frá fyrra sambandi
er Róbert Freyr og synir Jóns
Trausta og Kristínar eru Her-
mann Hafþór og Sigurður Tómas.
Sambýliskona Daníels Leo er
Hulda Rögnvaldsdóttir. 4) Guð-
rún Helga f. 31.1. 1960. Sambýlis-
Ástkær tengdamóðir mín hún
Munda hefur nú kvatt fjölskyldu
sína. Eftirsjáin er mikil enda er
sárt að sjá á eftir góðum og gegn-
heilum einstaklingi eins og
Mundu. Hún var afskaplega vel
gerð manneskja, heilsteypt og
glaðlynd, og var betri tengdamóð-
ur ekki hægt að hugsa sér. Heið-
arleiki, traust og hógværð voru
meðal mannkosta hennar, en slíka
kosti metur maður meira og meira
í fari fólks eftir því sem árin líða.
Munda reyndist börnum okkar
Ingu frábær amma og mikil fyr-
irmynd. Þau elskuðu hana og dáðu
líkt og önnur barnabörn hennar
og eru minningar þeirra um
ömmu sína fallegar og góðar.
Heimili Mundu og Stjána var
sannkallaður sælureitur og þar
var ætíð tekið vel á móti manni
með opnum örmum og hlýju. Fáir
fóru svangir heim eftir heimsókn
því alltaf var boðið upp á eitthvað
gott með kaffinu. Munda naut sín
nefnilega vel við bakstur og eru
flestar uppskriftir fjölskyldunnar
komnar frá henni.
Góður húmor og sönn lífsgleði
var í hávegum höfð hjá Mundu og
fyrir vikið naut hún mikillar virð-
ingar allra sem fengu tækifæri til
að kynnast henni á lífsleiðinni.
Hennar félagsskapur var því að
sönnu eftirsóknarverður, ekki síst
vegna þess að fáum var betur
treystandi en Mundu.
Það er bjart yfir minningunum
um Mundu á kveðjustund. Birta
þeirra mun skína skært um
ókomna tíð. Ég vil þakka Mundu
fyrir allt sem hún hefur verið mér
og minni fjölskyldu. Blessuð sé
minning hennar.
Ólafur Ólafsson.
Það er komið að því að kveðja
stórkostlega konu eftir ótalmarg-
ar samverustundir og góðar minn-
ingar. Það er erfitt að finna nógu
mörg orð yfir allt það sem hún
Munda hefur gefið okkur í lífinu,
en fyrst og síðast kemur upp í
hugann sú innilega gleði sem
ávallt var til staðar í öllu sem hún
gerði. Hún var ljúf og hlý, en oft
skemmtilega ófyrirsjáanleg með
glettin tilsvör sem komu á óvart.
Það var nefnilega svo heillandi við
Mundu, hversu litríkur persónu-
leiki hún var. Hún var fín frú en á
sama tíma alls engin pjattrófa.
Hún sinnti öllum sínum hlutverk-
um af mikilli list, og var á sama
tíma góð tengdamamma og ynd-
isleg vinkona.
Ég veit, elsku Munda, að nú
verður tekið til hendinni, eins mik-
ill dugnaðarforkur og þú varst í
lífinu.
Knúsaðu afa frá okkur.
Ég veit að vorið kemur
og veturinn líður senn.
Kvæðið er um konu,
en hvorki um guð né menn.
Hún minnti á kvæði og kossa
og kvöldin björt og löng
og hvíta, fleyga fugla
og fjaðraþyt og söng.
Og svipur hennar sýndi,
hvað sál hennar var góð.
Það hló af ást og æsku,
hið unga villiblóð.
Ég bý að brosum hennar
og blessa hennar spor,
því hún var mild og máttug
og minnti á – jarðneskt vor.
(Davíð Stefánsson.)
Þín tengdadóttir,
Ragnheiður Haraldsdóttir.
Jæja amma mín. Þú fékkst þá
að fara. Ég veit þú varst komin á
síðasta jæjað þótt þú hafir ekki
farið Djúpið áður en þú yfirgafst
þetta líf. Það hafði líklega eitthvað
að gera með að geta ekki boðið
upp á kaffi og kleinur á eigin
heimili og annast uppihald á Kall-
inum undir Klöppinni. Ég hugsa
að botninn hafi svo dottið endan-
lega úr tunnunni þegar þú varst
komin í jogginggallann. Guð-
munda Daníela tískumógúll í
jogginggalla. Það var þá aldeilis.
Ég grínast bara amma mín, af
því það var þinn stíll. Þótt ég efist
raunar um að þú sitjir og lesir
Moggann, hvar sem þú ert í þess-
ari veröld eða einhverri annarri.
Ég hugsa að sögur okkar
barnanna sem vorum svo lánsöm
eiga þig sem ömmu verði keim-
líkar. Þær eru fullar af pönnsum
og prúddum, týndum gleraugum
sem voru samt á höfðinu þínu,
gervitönnum sem einstaka sinn-
um voru teknar út að gamni og
merinni sem skeit í ljána. Það var
nefnilega svoleiðis að þú komst
eins yndislega fram við okkur öll
og hafðir svo merkilega mikið að
gefa okkur. Ég velti því oft fyrir
mér hver uppsprettan að allri
þessari umhyggju og hlýju væri,
og hvort hún væri eins endalaus
og hún virtist alltaf vera. Ég held
hún hafi verið það, og þú þar af
leiðandi einhvers konar ísfirskt
náttúruundur. Þér fyndist það lík-
lega dramatískt, heimskulegt
jafnvel. En það var alltaf
skemmtilegast þegar þú fussaðir
og sveiaðir svo mér finnst það allt í
lagi.
Það hryggir mig að náttúru-
undur skuli eldast og deyja eins og
við hin, og ég viðurkenni það fús-
lega að mér finnst ósanngjarnt að
þú skyldir ekki geta lifað að eilífu.
Ég vorkenni sjálfri mér töluvert
fyrir að þurfa að vera án þín í
þessu lífi. Því það er grátt, tómlegt
og ekki eins fyndið eftir að þú
fórst. Ég veit þó að minning þín er
heiðruð best með því að hlæja,
brosa og njóta, svo við sem eftir
sitjum munum kúldra okkur sam-
an og gera gott úr þessu öllu sam-
an. Það var jú það sem þú kenndir
okkur best. Það og annan hlutinn
til. Þitt barnabarn,
Guðrún Veturliðadóttir.
Alla tíð hefur hún elsku Munda
móðursystir mín átt stóran sess í
hjarta mínu og ég finn fyrir sökn-
uði núna þegar hún nú hefur kvatt
okkar jarðvist. Ég trúi því að nú
líði henni vel á nýjum stað í góðum
félagsskap allra ástvinanna sem
áður hafa kvatt.
Munda frænka var mér sem
önnur móðir alla tíð og ég var allt-
af stelpan hennar. Allar skemmti-
legu samverustundirnar með
henni og Stjána, hvort sem það
var á Miðhrauni, í Borgarnesi, í
Garðabænum og síðast á Hrafn-
istu í Hafnarfirði eru fjársjóður
minninga.
Fyrstu minningarnar tengjast
því þegar Munda frænka mín
dvaldi á Kirkjuhvoli eftir barns-
burð. Þá bjuggu foreldrar mínir í
kjallaranum hjá afa og ömmu,
séra Jóni M. Guðjónssyni og frú
Lilju. Þá var gaman að fara upp og
hitta Mundu með nýfædda barnið
og fara fyrir hana í sendiferðir út í
búð. Svo kom að því að ég fékk að
fara að Miðhrauni og dvelja þar í
einhvern tíma að sumri. Hvort
sem það var að hjálpa Mundu í
eldhúsinu við að baka brauð,
strauja skyrtur eða vaska upp,
fara með henni í fjósið, fara með
nesti út á engi, raka hey, fara í
kalda lækinn og ná í mjólk eða
bara vera til í sveitinni var eitt það
skemmtilegasta sem ég upplifði
sem barn. Sumarið sem ég var 16
ára var síðasta sumardvölin mín
að Miðhrauni. Þá fengum við Dói
frændi minn ásamt frændsystkin-
um hans að fara á útihátíð að
Húsafelli. Ég gleymi aldrei nest-
inu sem hún elsku frænka mín
útbjó handa okkur. Við Dói vorum
örugglega með langbesta nestið af
öllum sem á útihátíðinni voru. Svo
brýndi hún fyrir syni sínum sem
var reyndar jafngamall mér að
passa mig vel og líta aldrei af mér.
Þetta sýnir hversu annt henni var
um mig, stelpuna sína.
Við tóku svo árin í Borgarnesi.
Þá var alltaf komið við á Dílahæð-
inni þegar keyrt var í gegnum
Borgarnes. Þar beið alltaf veislu-
borð og alltaf var stoppað miklu
lengur en áætlað hafði verið. Eftir
að þau hjónin fluttu í Garðabæinn
áttum við saman margar
skemmtilegar samverustundir og
mikið var nú hlegið þegar þær
systur rifjuðu upp æskuna á Ísa-
firði.
Hún frænka mín sagði svo
skemmtilega frá og gerði frásagn-
irnar svo lifandi að unun var á að
hlusta. Hún frænka mín var ein-
stök, svo falleg og ljúf með ynd-
islega nærveru og það var svo
auðvelt að þykja vænt um hana.
Enda var hún uppáhaldsfrænkan
mín og ég var uppáhaldsstelpan
hennar.
Nú er ég rifja upp þessi
minningabrot finn ég fyrir nær-
veru elsku frænku minnar og ég
sé hana svo ljóslifandi fyrir mér.
Svo glæsilega. Ég minnist sigling-
arinnar okkar með Arnarfelli til
11 Evrópuhafna og lentum við þá í
fárviðri á miðju Atlantshafi, mat-
arboðinu sem við Dói héldum
systrunum á heimili frænku, ferð-
anna í Hagkaup til að kaupa krem,
símtalanna okkar og svo allra
hinna samverustundanna sem ein-
kenndust af hlátri og gleði.
Ég kveð yndislegu frænku
mína með ljóði sem móðir hennar,
Guðrún Halldórsdóttir orti:
Þegar húmar og hallar að degi
heimur hverfur og eilífðin rís
sjáumst aftur á sólfögrum ströndum
þar sem sælan er ástvinum vís.
Guð blessi minningu Guð-
mundu Veturliðadóttur.
Jóna Lilja.
Í dag kveðjum við hana ömmu
Mundu. Stórkostlega konu, hverr-
ar minning mun án efa lifa lengi
hjá komandi kynslóðum fjölskyld-
unnar.
Það leið ekki langur tími frá því
að við Valdimar, sonarsonur
Mundu, fórum að draga okkur
saman þar til ég fékk að heyra
sögurnar um hana ömmu Mundu
og afa Stjána. Sögurnar um kon-
una sem bakaði bestu brauðbollur
í öllum heiminum og vinnusama
manninn sem átti alltaf stund fyrir
barnabörnin voru sagðar af aug-
ljósri aðdáun og virðingu. Ég fékk
því miður aldrei tækifæri til að
kynnast Stjána en mikið óskap-
lega er ég þakklát fyrir þær ómet-
anlegu stundir sem ég fékk að
eyða með henni Mundu. Bera þar
einna hæst sögustundir í Boða-
hlein. Það gilti einu þótt sögurnar
færu að hljóma kunnuglega með
árunum, frásagnarhæfileikarnir
og gleðin sem skein úr andliti
sögukonunnar Mundu fengu
mann til að hrífast með. Og brauð-
bollurnar sem bornar voru á borð
með sögunum, þær voru svo sann-
arlega þær bestu í heimi.
Munda bjó yfir einstakri nær-
veru og frá henni stafaði mikil
gleði, rósemd og takmarkalaus
hjartagæska. Allt frá okkar fyrsta
fundi lét hún mér finnast ég vel-
komin í fjölskylduna og við bund-
umst strax sterkum böndum þar
sem fjöllin okkar spiluðu stórt
hlutverk. Við áttum nefnilega það
sameiginlegt að geyma ávallt
hluta af hjörtum okkar á Ísafirði.
Okkar síðasta stund saman hefði
því varla getað verið meira viðeig-
andi þar sem við rauluðum saman,
báðar af meiri vilja en mætti, Ísa-
fjarðarkvæðið.
Hvíldu í friði og gleði elsku
Munda mín, ég bið að heilsa fjöll-
unum.
Þín
Sóley.
Forngríski heimspekingurinn
Aristóteles ku hafa sagt eitthvað á
þá leið að fullkomnun felist ekki í
að vinna stórbrotin afrek heldur
því að sinna verkefnum hvers-
dagsins stórkostlega vel. Það voru
einmitt þessir litlu hversdagslegu
hlutir sem gerðu hana Guðmundu
Daníelu að fullkominni tengda-
móður; hún hafði einstaklega góða
nærveru, var styðjandi og skiln-
ingsrík, góður vinur og lærimeist-
ari. Sannkallaður lífskennari eins
og hann Kristján Skúli orðaði það
svo vel. Maður getur bara vonað
að slíkir mannkostir lærist smám
saman á langri ævi.
Þegar leiðir okkar Guðrúnar
lágu saman voru Munda og Stjáni
að flytja úr sveit til borgar eftir að
hafa skilað ævistarfi sem aldrei
verður nógsamlega þakkað. Í
Borgarnesi og síðar Boðahlein
voru þau afkomendum og fjöl-
skyldunni allri „afinn og amman“
sem allir þyrftu að eiga. Í Boða-
hlein leið tíminn ekki bara áfram
og teymdi mann á eftir sér, nauð-
ugan viljugan, heldur virtist á ein-
hvern hátt jafn samvinnuþýður og
elskulegur og gestgjafarnir.
Á gamals aldri gerðist Guð-
munda heimsborgari og urðu þær
nokkrar ferðirnar í heimsóknir til
ættingja í fjarlægum löndum.
Alltaf var viðkvæðið hið sama:
„Ætli þetta verði nú ekki síðasta
ferðin.“ Með engum var skemmti-
legra að ferðast því spennandi æv-
intýri voru aldrei langt undan. En
hvort sem farangurinn endaði
óvænt í Ástralíu, lent var á vitlaus-
um flugvöllum eða rýma þyrfti
hótel vegna eldsvoða breytti ekk-
ert hinni stóísku ró og glaðværð
Guðmundu á ferðalögum. Metið
okkar; „besti tíminn í gegnum
Heathrow á hjólastól“, verður
aldrei slegið.
Að eiga eingöngu góðar minn-
ingar um einhvern, sem staðið
hefur manni svo nærri, er ómet-
anlegt. Takk Munda mín og góða
ferð. Hóllinn biður að heilsa.
Arnar Þorsteinsson.
Guðmunda Daníela
Veturliðadóttir
Ástkær frænka okkar,
SÓLVEIG ÞORLEIFSDÓTTIR,
Austurvegi 50, Selfossi,
lést laugardaginn 7. febrúar á
Heilbrigðisstofnun Suðurlands. Útförin fer
fram frá Selfosskirkju laugardaginn 14.
febrúar kl. 14.
.
Systkinabörn.
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
INGA VALFRÍÐUR EINARSDÓTTIR,
Snúlla frá Miðdal,
húsfreyja og sjúkraliði,
sem lést á hjúkrunarheimilinu Grund
föstudaginn 6. febrúar, verður jarðsungin frá Lágafellskirkju
þriðjudaginn 17. febrúar kl. 14.
.
Valgerður Sigurðardóttir, Haukur Sighvatsson,
Erling Ó. Sigurðsson, Kolbrún Friðriksdóttir,
Ævar Sigurðsson, Hansína Melsted,
Þuríður Sigurðardóttir, Friðrik Friðriksson,
Ólafur Sigurðsson, Margaret Sigurdsson,
Gunnþór Sigurðsson
og fjölskyldur.
Elskuleg móðir okkar, tengdamóðir, amma
og langamma,
JÓHANNA PÉTURSDÓTTIR,
Kirkjulundi 6,
Garðabæ,
lést á dvalarheimilinu Ísafold
laugardaginn 31. janúar.
Útför hefur þegar farið fram í kyrrþey að ósk hennar.
.
Elísabet Einarsdóttir,
Róbert G. Einarsson, Steinunn Gunnarsdóttir,
Erna Einarsdóttir,
Edda J. Einarsdóttir, Jan Hansen,
Pétur A. Einarsson, Vala Björg Guðmundsdóttir,
barnabörn og barnabarnabörn.
Okkar ástkæri
JÓN JÓHANNSSON
frá Hólmavík,
búsettur á Hömrum í Mosfellsbæ,
lést sunnudaginn 8. febrúar.
Hann verður jarðsunginn frá Grafarvogs-
kirkju miðvikudaginn 18. febrúar kl. 11.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir en þeim sem vilja
minnast hans er bent á Parkinsonsamtökin.
Fyrir hönd annarra aðstandenda,
.
Halldóra G. Scales,
Jóhann Jónsson,
Snædís Jónsdóttir
og Fjóla Loftsdóttir.