Húnavaka - 01.05.1972, Blaðsíða 45
HÚNAVAKA
43
því að nú er gamla vinkonan að breyta sér í kafbát, og eftir það
verður bara rólegur grænn sjór á glugganum hjá þér niðri“. Svo
hjálpaði ég frúnni niður og fór síðan upp að stýrinu.
Skipstjórinn var í brúnni
og rýndi í radarinn, sagðist
þó ekki sjá neitt, því að rad-
arinn ýmist horfði beint til
himins eða í botn. Svo bölv-
aði hann öllu í sand og
ösku, lestuninni á skipinu,
útgerðinni, þessu skrifstofu-
pakki, sem byggi út áætlan-
ir, sem ekki einu sinni
galdramenn gætu látið
standast, stýrimönnunum
báðum og kokkinum fyrir
að ætla að drepa alla áhöfn-
ina úr ofeldi og „láttu svo
horfa á Garðskagavita fíflið
þitt'. „Á Garðskagavita"
endurtók ég, og drap tittl-
inga framan í kallinn, en
hann gretti sig hroðalega
og sló vélsímanum á hálfa
ferð. „Þið látið mig vita áð-
ur en hún fer alveg á
hvolf“. Svo hvarf hann með
hurðaskelli inn til sín. Skipstjórinn var mesti sómakall, og var beztur
við okkur strákana, vildi öll okkar vandræði leysa, hvort sem var á
sjó eða í landi. En hann átti til að skamma stýrimennina, og það
þótti okkur gott, því að eins og allir vita, er eilífðarstríð milli háseta
og stýrimanna.
Suður undir Garðskaga var þumlungast og slóað þar í vari, en
síðla nætur var lagt af stað, og var stefnan sett djúpt fyrir jökul, og
nú mjakaðist hún, þótt hægt færi, því að ekki var keyrð nema hálf
ferð. Allan daginn vorum við að paufast vestur að Svörtuloftum.
Veltingurinn var slíkur, að kokkurinn þurfti aukamann í eldhúsið
á matartímum, því að ekki mátti sleppa hendi af nokkrum hlut. Þó