Húnavaka - 01.05.1972, Blaðsíða 58

56
HÚNAVAKA
sæmdi. Ég hafði oft séð þá meðhöndla góðhesta sína miskunnar-
laust, stundum ef til vill halta og meidda. Einnig hafði ég oft séð þá
líkari dýrum en mennskum mönnum. Eftir allar þessar bollalegg-
ingar komst ég að þeirri niðurstöðu að bezt væri að sneiða algerlega
hjá því, sem kallað er áfengi.
Þau einu kaup sem ég hef gert á vínanda er þessi eina pelaflaska,
sem aldrei komst heim. Og tel ég það með mínum mestu happa-
kaupum.
Að loknum þessum heilabrotum hét ég því, að kaupa aldrei fram-
ar á ævi minni eða neyta neins er áfengi gæti talizt, og það loforð hef
ég haldið til þessa dags.
Fyrir hefur komið að þessi ákvörðun mín olli mér ýmsum smá-
óþægindum, sérstaklega ef ég var staddur í hópi glaðværra kunn-
ingja, þar sem vin var haft um hönd. Mér var þá ef til vill vísað á
dyr með þeirn ummælum að ég þættist of góður fyrir þeirra félags-
skap. Ég lét jrað vanalega gott heita og sagðist eins fús til að fara og
vera.
Vestan hafs höfðum við nokkrir kunningjar þá reglu að koma
saman einu sinni í viku og rabba saman okkur til gamans. Formanni
félagsins var falið að tilkynna meðlimum hvar og hvenær hver fund-
ur skyldi haldinn. Allir voru þeir þarlendir og beztu félagar.
Brátt kom í ljós, að þetta var meðfram áformað sem drykkjusam-
sæti. Einhverjum var falið að koma með flösku af sterku víni á hvern
fund og var það ærið nóg til að gera þá glaðari en skyldi.
Þeir þrengdu mjög að mér að „vera með“, eins og þeir kölluðu
það. En ég neitaði því, en sagðist aftur á móti skyldi koma með
flösku handa mér af venjulegum svaladrykk. Það voru þeir ekki
ánægðir með, töldu það vera drykk fyrir pelabörn en ekki fullorðna
karlmenn, þó sagði ég þeim að læknir hefði ráðlagt mér að neyta
ekki áfengis. Þeir sögðu að það væri skrýtinn skottulæknir, sem ráð-
legði slíkt, þar sem það væri vísindalega sannað að staup af góðu
áfengi væri eiginlega flestra meina bót. Endir þessa máls varð sá, að
þeir hættu að senda mér fundarboð og taldi ég það brottvikningu
úr félaginu. En þrátt fyrir þetta vorum við beztu kunningjar eftir
sem áður.