Lögmannablaðið - 01.10.2006, Blaðsíða 10

0 < LÖGMANNABLAÐIÐ – 3 / 2006
réttri fjarlægð og hafa auga með jök-
ulsprungum. Veðrið var afar stillt og
milt og glitti í sólina í gegn um skýja-
hulu með reglulegu millibili.
Sjálfur hnjúkurinn er fjall á jöklinum,
um 300 m hátt. Þegar þangað var
komið tók göngufólkið af sér bakpoka
og fór í mannbrodda utan yfir
gönguskó áður en haldið var af stað í
síðasta hluta göngunnar. Flestir voru á
spánýjum broddum sem leigðir höfðu
verið hjá Ferðafélagi Íslands. Nokkuð
átak þurfti til að klífa hnjúkinn sjálfan
sem er allbrattur og þá reyndi verulega
á klifurgræjurnar, bæði mannbrodda
og ísaxir. Að lokum náði hópurinn
alla leið upp á topp.
Að standa á hæsta tindi landsins eftir
átta tíma göngu er einstök tilfinning
sem ekki verður með orðum lýst.
Sjálfsánægja vegna afreksins, í bland
við tilfinningasemi, braust út í
miklum gleðilátum og húrrahrópum.
Því miður var skyggni ekki eins og
best verður á kosið en sólin skein og
hópurinn naut augnabliksins til hins
ýtrasta. Eftir smá viðdvöl kólnaði all
svakalega og við komumst að raun um
að það næðir um mann á toppnum.
Myndavélar hættu að virka og eftir
hálftíma dvöl var mönnum ekki til
setunnar boðið og var haldið af stað
niður af hnjúknum. Eftir að hafa haft
skamma viðdvöl við rætur tindsins
var haldið skipulega til baka niður af
jöklinum. Er óhætt að segja að þá hafi
erfiðasti hluti göngunnar tekið við.
Töluvert erfiðara var að ganga á
jöklinum á bakaleiðinni þar sem áliðið
var dags og snjórinn hafði bráðnað.
Fór nú að reyna á úthaldið bæði hið
líkamlega og ekki síður hið andlega.
Það er til að mynda ekkert grín fyrir
geðvondar konur að ganga í línu með
sex öðrum eftir tólf tíma göngu! Ekki
batnaði ástandið eftir að maður losnaði
úr línunni. Leiðin hafði einhvern
veginn lengst til muna á bakaleiðinni
og var óþekkjanleg eftir að snjórinn
var farinn. Það voru allra síðustu leifar
af úthaldi sem skiluðu undirritaðri
á leiðarenda og var þá þrekið löngu
þorrið og geðvonskan ein eftir.
Það var misjafnlega mikið af mönnum
dregið þegar sest var að veisluborði
á Hótel Skaftafelli í Freysnesi um
kvöldið. Allir voru þó glaðir og
verulega útiteknir. Það sem eftir lifði
af viljastyrk var notað til að komast í
gegnum súpu og aðalrétt en meðvirkni
réð mestu um að pantaður var desert.
Svefninn sótti flesta í fyrra falli þetta
kvöld en einhverjir urðu þó til þess að
halda merki félagsins á lofti fram yfir
miðnætti.
Sunnudagurinn 14. maí heilsaði með
blíðviðri og landslagið í kringum
Skaftafell var eins og stórt málverk.
Stoltið yfir afreki gærdagsins varð
til þess að þreytan vék um stund og
á meðan búist var til heimferðar óx
stærilætið. Sú hugsun kom jafnvel
upp að þetta ætti maður eftir að gera
aftur!
Margrét Gunnlaugsdóttir hdl.
Rétt vestan við Sandfell hófst gangan.
Örlítil snjóföl var í hlíðum fjalla. Kalt
og stillt veður. Í byrjun var gengið upp,
upp, upp.
Þegar komið var upp á Öræfajökul
þurftu ferðalangar að klæðast belti og
vera bundnir saman í línu. Lítið reyndi
hins vegar á línurnar þar sem fáar
sprungur voru i jöklinum.
Það tilkynnist að ég hef komið aftur til starfa á stofu minni á Suðurgötu
12, Reykjavík. Ég hef sérhæft mig í matsmálum einstaklinga sem
hlotið hafa vægan til meðalalvarlegan heilaskaða og tek að mér að
gera taugasálfræðilegt mat á þeim hópi.
Dr. Þuríður J. Jónsdóttir
Sérfræðingur í klínískri taugasálfræði
Símar 551 4611 og 860 0511
netfang ruri@fsa.is