Skólavarðan - 01.11.2009, Blaðsíða 5

SKÓLAVARÐAN 7.TBL. 9. ÁRG. 2009
Lj
ós
m
yn
d
f
rá
h
öf
un
d
i
GESTASKRIF: HILdUR HELGA SIGURÐARdóTTIR
5
Það er gaman að vera boðið að skrifa í það
ágæta blað Skólavörðuna. Eins og ég hef þó
forðast kennarastarfið sem heitan eldinn,
á ekki sérlega góðar minningar um eigin
skólagöngu og langaði síst af öllu að ganga
í þá stétt, sem ég hef til skamms tíma borið
til blendnar tilfinningar.
Mín fyrstu kynni af skólagöngu fólust í tíma-
kennslu hjá aldraðri konu í Vesturbænum, sem
hafði á sér sérlega gott orð fyrir það að koma
ungum börnum til vits. Sem betur fer man
ég ekki hvað konan hét, enda yrði hún ekki
nafngreind hér þó ekki væri nema afkomenda
hennar vegna, hafi hún átt nokkra slíka.
Nema hvað, að uppi á efstu hæð í stóru
steinhúsi í gamla Vesturbænum sátum við,
hnípinn hópur ungra barna foreldra sem
eflaust töldu að þau væru að veita okkur
frábært forskot á menntabrautinni, skjálfandi
af hræðslu við manneskju sem í okkar augum
var ekkert annað en versta norn í heimi.
Gluggarnir voru allir lokaðir – alltaf – hitinn
var óþolandi, frímínútur bannaðar, þó að
umhverfis húsið væri fallegur garður. Hver
dagur hófst á því að „nornin“ lét glyrnurnar
hvarfla yfir hópinn. Eftir langa þrúgandi
þögn lýsti hún því yfir hvern, eða hverja, hún
væri að „hugsa um að láta sitja eftir þann
daginn“. Það þurfi sumsé ekki að gera neitt
af sér til sektar. Hún sá það á okkur fyrirfram.
Stundum var ég þessi fyrirfram seka og þá var
kennsludagurinn auðvitað ónýtur. Það eina
sem komst að í barnshuganum var svakaleg
skömmin yfir því að vera látin sitja eftir, ein
með þessari hræðilegu konu og hvað hún
myndi hugsanlega gera við litla stelpu í þessu
loftlausa rými. Oftast reyndist hótunin um
eftirsetuna orðin tóm, a.m.k. í mínu tilviki, en
áhrifin voru þau sömu.
Hitinn óbærilegi- og hugsanlega hræðslan
gerðu það að verkum að við vorum sífellt með
blóðnasir. Fyrir það vorum við að sjálfsögðu
skömmuð blóðugum skömmum, en þó var
legubekkur aftast í skólastofunni þar sem
þau með blóðnasirnar gátu lagt sig svo blóðið
færi nú ekki að subba út fínu skólastofuna.
Svo var líka til reiðu bómull til að troða upp
í nasirnar.
Það var nokkuð liðið á mína skólagöngu
áður en ég gerði mér grein fyrir því að blóð-
nasir væru ekki sjálfsagður fylgifiskur barna
á menntabraut, a.m.k. þeirra sem voru svo
heppin að fá að vera í tímakennslu.
Hugsanlega hefur kellingarskömmin kennt
okkur eitthvað. Það eina sem ég man af því er
þó hugtakið ypsilon, sem mér fannst merkja
blóðrauðu berin á trjánum í garðinum sem við
sáum út um svitastorknar rúðurnar.
Einu sinni reyndi ég uppreisn. Neitaði að
fara í tímakennsluna og skreið undir stóra
flygelinn heima á Öldugötunni þar sem fjöl-
skylda mín bjó á þessum árum. Foreldrar
mínir voru svona frekar upptekið fólk. Amma,
sem var mér afskaplega góð og reyndar frekar
eftirlát, lét þó ekkert eftir mér í það skiptið.
Notaði eina trixið í bókinni: „Ef þú ferð ekki
sjálfviljug í tímakennsluna kemur kennarinn
og sækir þig“. Þetta svínvirkaði. Af tvennu illu
var þó skárra að drattast sjálf upp á Bárugötu,
með öllu sem því fylgdi.
Svona lærði ég semsagt að ganga í skóla.
Þó að framhaldið yrði síðan með ýmsu
móti, stundum mun betra og sjaldnast verra
en forleikurinn, þá fylgdi kvíðahnúturinn í
maganum alla leið upp í háskóla.
Nú virðist öldin vera önnur, enda hefði ég
aldrei samþykkt að láta mitt barn ganga í
Hraðspólað
um einsöguna
Það var nokkuð liðið á mína skólagöngu áður en ég gerði
mér grein fyrir því að blóðnasir væru ekki sjálfsagður
fylgifiskur barna á menntabraut, að minnsta kosti þeirra
sem voru svo heppin að fá að vera í tímakennslu.
Hildur Helga Sigurðardóttir