Skólavarðan - 01.12.2011, Blaðsíða 3

3
Skólavarðan 2.tbl. 2011
Leiðari
Something old, something new ...
Viðtal við Barböru Fleckinger
Breytingar í framhaldsskólum styrkja
stöðu listnáms með tilkomu nýrra laga
og aðalnámskrár
Starfshópur um málefni framhaldsskóla og
fleiri fréttir
Það er gaman að geta tjáð sig
Framsögn gefur færi á að þjálfa og fræðast
um margt
Lært og leikið á netinu
Paxel123.com er nýr og auglýsingarfrír
námsleikjavefur
Félagsfærni lærist ekki af sjálfu
sér
Systur í meistaranámi kanna hvernig stutt
er við félagsfærni í grunnskólum
Rafmagn, ritun og fleira gotterí
Ný námsgögn
Dregur úr frumkvæði þegar
nemendur koma í framhaldsskóla
segir dr. Gerður G. Óskarsdóttir um
rannsókn sem hún kynnti nýverið
Unglingabók um viðkvæmt efni
Jónína Leósdóttir fjallar um þunglyndi í
nýjustu bók sinni
Eignaðist marga góða vini
en félagsstarfið tók líka sinn toll, segir
Pétur Garðarsson
Spjaldtölvur og skólastarf
- bylting eða bóla?
Íslensk skólamál í alþjóðlegum
samanburði
Alls 154 myndir á www.ki.is og nokkrar hér
Framtíðarfólkið stendur vörð um
umhverfið
Samkeppnin Varðliðar umhverfisins
Ný reglugerð um ábyrgð og
skyldur
ásamt slatta af hamingju
3
4
8
10
12
14
18
22
24
26
28
32
34
36
38
Ritstjóri: Kristín Elfa Guðnadóttir kristin@ki.is
Blaðamaður: Haraldur Bjarnason.
Ábyrgðarmaður: Þórður Á. Hjaltested thordur@ki.is
Umsjónarmaður félagatals: Sigríður Sveinsdóttir
sigridur@ki.is / sími 595 1115
Hönnun: Zetor.
Ljósmyndir: Jón Svavarsson (js), nema annars sé getið.
Forsíðumynd: Meðlimur marimbasveitarinnar í
Hafralækjaskóla leikur af list. Sveitin fékk fyrstu
verðlaun á uppskeruhátíð tónlistarskóla, Nótunni, í vor.
Auglýsingar: Stella Kristinsdóttir
stella@ki.is / sími 595 1142 eða 867-8959
Prentun: Ísafold.
Skólavarðan, s. 595 1104 (Kristín) Laufásvegi 81,
101 Reykjavík.
Kristín Elfa Guðnadóttir
leiðari
Lítilsmetið ómetanlegt
samband?
Þegar vel tekst til getur samband kennara og nemanda orðið báðum
ómetanlegt veganesti. En hugsum okkur samfélag þar sem börnin
okkar eru lungann úr deginum í umsjá langþreyttra manneskja sem
hafa lítið að gefa. Þar sem fólkið sem kennir börnunum okkar þarf að
verja orku sinni til að verjast árásum á störf sín með annarri höndinni
og svara sífellt auknum kröfum samfélagsins með hinni. Þetta er því
miður ekki að öllu leyti efni í vísindaskáldsögu. Okkur vantar sárlega
aukna samræðu um það hvað við viljum að börnin okkar læri, hvernig
og í hvaða umhverfi. Og jafnvel hvort við teljum yfirhöfuð mikilvægt
að þau læri undir handarjaðri menntaðra kennara. Sú var tíðin að
karlmenn flykktust í kennaranám, að vísu ekki á leikskólastigi þar
sem það var þá álitið hlutverk kvenna að sinna ungum börnum,
enda þau störf verr launuð en önnur kennarastörf. Nú hefur dregið
saman með ólíkum kennarahópum í launum – þau eru alls staðar lág.
Grunnskólakennarar eru líka orðin kvennastétt og ætli horfi ekki í að
framhaldsskólakennarar verði það einnig þegar allur þorri þeirra fer
á eftirlaun á næstu árum. Viljum við það? Um leið eru kennurum nú
ljóst og leynt falin hin margvíslegustu störf til viðbótar við kennslu
sem áður voru ekki í þeirra verkahring, svo sem tíð fundahöld,
þátttaka í endalausum rannsóknum og könnunum, uppeldi, seta í
stjórnum foreldrafélaga og nemendaráðum og guð má vita hvað.
Um leið fjölgar í bekkjardeildum (afturför) og tími til glaðlegra
og notalegra stunda með nemendum er af skornum skammti – en
gleði og öryggi eru forsendur náms eins og rannsóknir sanna. Elsta
dóttir mín vann um hríð á hjúkrunarheimili fyrir aldraða. Henni fannst
óskaplega gaman að setjast niður með gamla fólkinu og spjalla en því
miður voru það bæði sárafáar og stolnar stundir. Það var svo illa mannað
að rétt tókst að ná utan um að sinna líkamlegum grundvallarþörfum
heimilismanna. Álíka „þróun“ á sér nú stað í skólakerfinu. Kennarar
spyrna við fótum og hamast við að kenna eins og þeir eigi lífið að leysa
en sumir eru að þrotum komnir. Þetta er ekki væll og aumingjaskapur
heldur staðreynd sem við viljum ekki vita af. Kennarar – og nemendur
- eru á góðri leið með að verða óhreinu börnin hennar Evu, rétt eins og
gamla fólkið. Það gengur jafnvel svo langt að vera í blóra við pólitískan
rétttrúnað að tala fyrir hönd kennara. Nemendum og öldruðum er öllum
vel við þótt þeim sé ekki sinnt, ekki satt? Það erfiðasta fyrir kennara að
kyngja er að þeir eru gjarnan gerðir að blórabögglum fyrir ýmislegt sem
miður fer í umhverfi barna og ungmenna. Sérstaklega á þetta við um
kennara á skólaskyldustiginu sem eru dregnir til ábyrgðar umfram aðra
svo sem foreldra, samfélagið í heild og fræðsluyfirvöld. Mín reynsla af
kennurum er sú að þeir eru lítið fyrir að barma sér og flestir þeirra elska
starfið sem þeir menntuðu sig til að sinna. Það breytir ekki því sem sagt
er hér að ofan. Við sinnum ekki nándar nærri nógu vel þessu gríðarlega
mikilvæga fólki í lífi okkar allra.
Gleðileg jól!
Kristin Elfa Guðnadóttir