Félagsbréf - 01.03.1963, Side 32

„Billy þarf þá ekki að vera með, ef hann vill það ekki.”
Það var kannske betra, að Billy yrði látinn eiga sig. Hann var alltaf að
gera eittlivað vitlaust og hún mátti ekki skamma hann, því að Guð var
góður og elskaði alla og auk þess vildi hún ekki fyrir nokkurn mun fara
niður úr hásæti Guðs þar sem hún stjórnaði leiknum og þar sem hún gat
ímyndað sér, að hún sæi alla, alla jörðina. Hún treysti því heldur aldrei,
að eitthvert hinna barnanna eyðilegði ekki Merkið, því að þetta var
líka tréð með Merkið; tré flækinganna. Á börkinn voru ristar litlar
rendur langsum og aðrar minni þversum, og þær litu út eins og margir
krossar hlið við lilið, þegar maður horfði á þær úr dálítilli fjarlægð, en
maður mátti ekki standa of langt frá, því þá sást Merkið alls ekki. Það
var of hátt, til þess að hún gæti náð að snerta það, þegar hún stóð niðri
á jörðinni, en stundum klifraði hún upp í neðstu trjágreinarnar og
snerti Merkið varlega með fingurgómunum. Hún vissi, hvers konar
Merki þetta var. Pabbi hennar hafði einu sinni gengið út, þegar kom-
in var næstum nótt og orðið dimmt og þá sá hann mann, sem gekk
hringinn í kringum stóra tréð og athugaði á því börkinn. Þetta var
flækingur og hann sagði pabba hennar, að Merkið væri leynimerki
flækinganna, og þar sem það væri, þar væri tekið vel á móti þeim og
þar fengju þeir að borða. Eftir þetta fannst henni liún eiga leyndar-
mál með öllum flækingum á jörðinni og hún gætti Merkisins vel, svo
þeir yfirgæfu ekki húsið hennar og færu eitthvað annað. Og þegar þeir
komu, stóð hún álengdar í lotningu, því að þetta voru menn, sem
höfðu gengið á öllum þjóðvegum í heimi. Þeir þekktu allt og vissu
allt. Þeir vissu, hvernig umhorfs var á línunni, þar sem himinninn
kom niður á jörðina, og þeir höfðu séð allt, sem lnin ætlaði einhvern
tíma að sjá. Hún óskaði þess, að hún væri strákur, svo hún gæti orðið
flækingur, þegar hún væri orðin stór. Flækingar voru mestu menn
í heimi.
Og nú sat hún þarna í mynd Guðs, sem stjórnaði öllurn mönnum
niðri á jörðinni og þegar henni varð litið út á götuna fyrir utan garðinn,
sá hún mann nálgast. Hún gleymdi leiknum á svipstundu, því að hún
sá, að þetta var flækingur. Hún þekkti þá alltaf. Hún vissi ekki hvernig,
en þeir voru alltaf alvarlegri en aðrir menn, kannske af því þeir vissu
svo mikið. Vitrir menn voru alltaf alvarlegir og brostu aldrei. Hún
renndi sér niður úr trénu, kallaði til Anne, að hún mætti vera Guð
svolitla stund, og svo hljóp hún upp að húsinu og staðnæmdist við runna,
þar sem hún sá vel heim að dyrunum. Hún sá aftan á hann, þegar hann
20 FÉLAGSBRÉF