Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 26

um. Að vera í neyð er ekki síður hræðilegt en fyrirlitlegt. Kennarinn minn
brosir að ritgerðunum mínum og þegar hann les þessa á hann eftir að brosa
breitt. Hvað með það? Að vera fátækur! Þýðir það að eiga engar eignir? Já,
og eignir eru eins nauðsynlegar fyrir lífið og andardrátturinn fyrir þann sem
ætlar að stökkva. Ef hann nær ekki andanum dettur hann og þá þarf einhver
nærstaddur að stökkva til og hjálpa honum. Vonandi þarf aldrei neinn að
stökkva til og hjálpa mér. Ég hef lesið í bókum að eitt sé þó gott við fátækt-
ina, hún geri hinn ríka miskunnsaman. En ég hef mína eigin skoðun og þess
vegna segi ég: hún gerir hann aðeins harðan og grimman. Því þegar ríka
fólkið sér manneskjur sem eiga bágt veit það í hjarta sínu að það hefur vald
til að bæta hag þeirra og verður þess vegna hrokafullt. Faðir minn er góður
og vingjarnlegur, sanngjarn og léttur í lund en við fátækt fólk er hann harð-
ur og hranalegur og allt annað en miskunnsamur. Hann öskrar á það enda
fer slfkt fólk í taugarnar á honum og pirrar hann. Hann talar um fátækt fólk
með blandi af viðbjóði og hatri. Nei, fátæktin hefur ekkert gott í för með
sér. Fátæktin gerir ilest fólk dapurt og óvingjamlegt. Mér finnst ekki vænt
um fátæku strákana í mínum bekk vegna þess að ég finn að þeir horfa á fínu
fötin mín með öfund og að það hlakkar í þeim þegar mér gengur illa í tím-
um. Þeir geta aldrei orðið vinir mínir. Ég vorkenni þeim og þess vegna er
mér alveg sama um þá. Þeim er illa við mig án þess að hafa nokkra ástæðu
til þess og þess vegna læt ég eins og þeir séu ekki til. Og ef þeir hafa
ástæðu - jæja, því miður er tíminn víst búinn.
(Úr ritgerðum Fritz Kochers)
24