Bjartur og frú Emilía: tímarit um bókmenntir og leiklist - 01.04.1995, Blaðsíða 66

sem skáld að nafni Keller ólst upp, en á hann hafið þér tæplega heyrt
minnst þó svo yður veitti ekki af því - “
„Osvífni,“ hrópaði hin náðuga. „Mest myndi mig langa til að reka yður
en ég ætla að sýna miskunn. En ef þú verður einhvern tíma aftur með dóna-
skap verður það í síðasta skiptið sem þú kemur fyrir mín augu, þá máttu þrá
mig eins og þér sýnist án þess að það hafi nokkuð upp á sig. Haltu nú
áfram.“
Hann byrjaði upp á nýtt og gerði heyrinkunnugt: „Konum hef ég aldrei
gefið mikinn gaum, þess vegna kunna þær að meta mig. Einnig hjá yður,
fröken, verð ég var við lotningu gagnvart einföldum aulabárði sem hefur
alltaf verið með einhvern ótuktarskap við konur til að þær tækju hann til
bæna og yrðu svo ánægðar. Eg kom sem sendiherra til Konstantínópel - “
„Ekki svindla, herra lygalaupur - “
„ - og kom dag einn auga á hirðmey á Anhalter-járnbrautarstöðinni, það
er að segja það var annar sem veitti henni athygli, hann sat við hliðina á
mér í klefa, hann greindi mér frá því sem hann sá og það legg ég nú á borð
fyrir yður, en aðeins myndrænt vegna þess að hér er ekkert borð, eins og ég
þrái nú fullhlaðið borð því nú fæ ég matarlyst eftir að hafa prófað rnælsku-
list mína.“
„Farðu inn í eldhús og leggðu diska á borð. Á meðan ætla ég að lesa
ljóðin þín.“
Hann gerði það sem fyrir hann var lagt, fór inn í eldhús en gat ekki fund-
ið það. Fór hann þá inn í eldhús án þess að sjá það? Þetta hlýtur að vera rit-
villa.
Hann fór aftur til Perziosu sem virtist hafa sofnað út frá ljóðunum hans
og lá þarna eins og mynd úr austurlensku ævintýri. Önnur hönd hennar
hékk niður eins og vínberjaklasi. Hann hafði ætlað að segja henni að hann
hefði farið inn í eldhús án þess að finna það, að hann hefði verið orðlaus
lengi, lengi en verið svo rekinn af óviðráðanlegri hvöt til hinnar yfirgefnu.
Hann stóð fyrir framan hana þar sem hún mókti, kraup fyrir heilagri fegurð
og snerti höndina, sem var fögur eins og jesúbarn, aðeins með andardrætti
sínum.
64