Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.05.1996, Page 42

stækka. Fyrst og fremst varð að bæta við sex svefnherbergjum,
nýrri eldhússálmu og nýjum turni á liúsið með turnherbergjum,
útskotum og svölum. En slík endurbygging mundi taka tímann
sinn og hvar ætti fjölskyldan að hafast við á meðan?
Fanny var úrræðagóð að vanda: Við förum auðvitað til
útlanda! Þá geta stúlkumar æft sig í tungumálum, hlustað á
tónlist, tekið þátt í samkvæmum og við getum keypt föt í París.
Allt mun það því koma að góðu gagni!
Wen fannst hugmyndin framúrskarandi. Flann átti vini
víðsvegar í Evrópu og hann naut þess að ferðast. í samvinnu
við arkitektinn sem átti að sjá um uppbygginguna á Embley
Park hófst hann handa við að teikna og láta gera forláta vagn
sem verða álti heimili þeirra á ferðalaginu. Rúm varð auðvitað
að vera fyrir fjölskylduna sjálfa, síðan varð Fanny að hafa með
sér herbergisþemu og Wen einkaþjón sinn. Þar að auki varð
gamla og trygga fóstra systranna að vera með. Þær Flo og Pop
voru himinlifandi yfir þessum ráðagerðum og áhyggjur Flo og
samviskubit viku til hliðar í bili.
Þá gerðist einn daginn atvik er síðan stóð henni fyrir
hugskotssjónum sem mikilsverðasta stund lífsins og hún taldi
hafa skipt sig sköpum. 1 athugásemd sem hún reit á blað segir
hún:
„Hinn sjöunda febrúar talaði Guð til mín ogfól mér
þjónustu á sínum vegum!”
Guð hafði talað til hennar af þunga sem ekki varð
misskilinn. En hvaða hlutverk hann ætlaði henni gat hún ekki
á þeirri slundu gert sér í hugarlund.
Sú hugsun að fyrir henni lægi að annast um sjúka
hvarflaði ekki að henni. Slíkt var nánast fjarstæða fyrir stúlku
sem tilheyrði liástéttinni. Flún var þess fullviss að hún,
Florence Nightingale, hefði fengið köllun og að Guð myndi í
fyllingu tímans gera ljóst hvaða veg henni væri ætlað að ganga.
Ég gat ekki rœtt þetta við nokkurn mann, ekki árum
saman. En lengi á eftir kenndi ég einhvers konar öryggis og
innri friðar.
Áætlanir um ferðalagið héldu áfram, spenningurinn jókst
og fólk stóð beinlínis á höfði í kistum og koffortum, vaðsekkjum
og hattaöskjum. Nú á tímum getum við fyrirvaralítið skotist til
Ameríku, ef því er að heilsa, næstum eins og við stöndum. Það
var dálítið annað mál fyrir hálfri annarri öld að ferðbúast að
heiman til útlanda. Þó ekki væri annað en fatatískan sem
krafðist þess að krínólíngrindur undir kjóla kvenfólksins væru í
farteskinu. Blævængir, strútsfjaðrir, sólldífar og fuglabúr - allt
varð að vera meðferðis.
Vagninn var til reiðu og orðinn heljarmikið farartæki.
ffann var þannig útbúinn að allir farþegarnir áttu að geta
matast, hvílst, lesið og verið við skriftir. Á þakinu voru sæti
ætluð þjónustufólkinu og fyrir hefðarfólkið þegar það vildi
njóta útsýnis og anda að sér fersku lofti. Vagninn var dreginn
af sex hestum með ökumönnum og hestasveinum frá
skiptistöðvum á vagnaleiðunum.
Að síðustu var öllum undirbúningi lokið og morgunn
einn í september steig fólkið um borð í ferjuna yfir Sundið til
Le Ffavre - ferðin mikla um Frakkland og ítalfu var hafin.
Þetta er árið 1837 og Florence sautján ára gömul.
Framludd í nœsla blaði
Frá höfundi:
Taki einhver sér i'yrir liendur að rita
um Florence Nightingale ætti að
fylgja þeim skrifum úr hlaði með:
Formála
Sjálf var hún því fylgjandi:
Ollum bókum ætti að fylgja
formáli svo lesendurnir viti hvað
þeir eru að leggja út í með lestri
bókarinnar - og ef þeim líst ekki á
blikuna verða þeir höfundinum
eilíllega þakklátir fyrir að spara þeim
ómakið.
Hún sagði eitt sinn á gráglettinn
hátt:
Þegar haft er í huga hvað
ævisöguritarar geta verið þekktir
fyrir að skrifa verður andlát manns
enn óbærilegri tilhugsun!
Ef eitthvað ætti endilega ætti að
skrifa um liana sjálfa hefði hún helst
viljað sjá um þau skrif - því hún vildi
hafa hönd í bagga með því sem gert
var.
Af góðum og gildum ástæðum gal
hún ekki komið því við. En hægur
vandi er að gefa henni orðið á
þessum blöðum því svo mikið liggur
eftir hana á langri og viðburðaríkri
ævi
Sveipuð dulúð goðsagnarinnar
um Florence Nightingale vogum við
okkur að varpa fram spurningunni:
Hver var hún?
í lílilli bók eins og þessari getur
svarið tæplega orðið annað en
leiftur sem bmgðið er upp til að
varpa ljósi á veruleikann í lífi
merkrar konu. En ég vona að með
því hafi ég ekki aukið „óbærilega
tilhugsun” hinnar látnu!
f virðingu og einlægni
Gudrun Simonsen
Frá þýðanda:
Gudrun
Simonsen (f.
1920) er norskur
dagskrárgerðar-
maður við
ríkisútvarpið í
Osló.
Bókin hlaut
fyrstu verðlaun í
samkeppni “Norges skrivende kvinner” sem
forlagið Gyldendal í Noregi efndi til 1986.
Björg Einarsdóttir rithöfundur
íslenskaði bókina 1991 til útgáfu en hafði
áður lesið ágrip af henni í Ríkisútvarpið
1989.
Titill á frummáli:
Hvem var du, FLORENCE
NIGHTINGALE?
Gudrun Simonsen byggir skrif sín
löluvert á eigin texta Florence Nightingale
eins og fram kemur hjá henni. Hún afmarkar
þann texta með skáletri og gæsalöppum
þegar um beinar tilvitnanir er að ræða og því
er haldið í íslensku þýðingunni.
98
TÍMARIT HJÚKRUNARFRÆÐINGA 2. tbl. 72. árg. 1996