Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.03.2002, Blaðsíða 28

það oft á tilfinninguna að ég hefði ekki nógu mikinn tíma fyrir
sjúklinginn. Fyrir hvert hjúkrunarverkefni hafði ég bara
ákveðnar mínútur og varð að ljúka því af til að vinnutími minn
samræmdist því sem sjúkrasamlagið borgaði fyrir viðkomandi
sjúklinga. Og þegar þrengir að íjárhagnum, verða hjúkrunar-
fræðingar að ljúka fleiri verkefnum á jafnlöngum tíma án þess
að fá fólk sér ti! aðstoðar. Hér hef ég tíma, þökk sé aðstoðar-
fólkinu. Nú get ég sinnt einstökum og sértækum hjúkrunar-
verkefnum þannig að gæði hjúkrunarinnar aukist.
Eg er ánægð með alla þá samvinnu, hjálp og stuðning sem
ég hef fengið frá starfsfélögum mínum og er þeim afskaplega
þakklát. Nú veit ég miklu meira um það hvað felst í orðinu
„hjúkrunarfræðingur“ og framburður minn verður betri með
hverjum degi. Núna í haust hóf ég sérskipulagt B.S. nám við
hjúkrunardeildina í H.í. og var þýska hjúkrunarnámið mitt
metið þar inn en áður liafði ég fengið starfsleyfi sem hjúkr-
unarfræðingur á Islandi. En með því að taka þátt í slíku námi
við Háskóla íslands vonast ég til þess að læra meira um hjúkr-
un á Islandi. Því að hjúkrun er og verður alltaf hluti af menn-
ingu hverrar þjóðar.
reginath@landspitali.is
Sigþrúður Ingimundardóttir
/'RjúfuM þAAlíAYMÚrim
From Silence to Voice
Fyrir hálfum öðrum áratug, er ég gegndi formennsku í Hjúkr-
unarfélagi Islands, var ég stödd uppi í sjónvarpi. Eg hafði
verið beðin að koma í þátt þar sem ræða átti um dauðann og
aðhlynningu dauðvona fólks. Líknarhugmyndafræðin (hospis)
var að sá sínum íyrstu fræjum hér á landi og hjúkrunarfræð-
ingar voru mjög áhugasamir um að kynna sér þau mál. Á
meðan við sem áttum að koma fram í þættinum, en auk mín
voru þarna tveir aðrir hjúkrunarfræðingar og læknar sem
biðum, ræddi ég við fréttastjórann. Margt bar á góma og eitt
af því var hve lítið bæri á hjúkrunarfræðingum og þeirra starfi
í fjölmiðlum. Fréttastjórinn var menntaður prestur en hafði frá
fyrstu dögum sjónvarpsins stýrt fréttastofunni. Svar hans við
því liversu lítt sjáanlegir hjúkrunarfræðingar væru í fjöl-
miðlum einkenndist af hans bakgrunni. „Það er nú svo með
okkur prestana og ykkur hjúkrunarfræðingana, stéttirnar sem
vinna eldhússtörfin, við vinnum þau oftast í hljóði.“
Það fólst í raun mikið sannleiksgildi í þessum orðum,
mannúðar- og þjónustustörf fara sjaldnast hátt og þykja lítið
fréttnæm. Á þeim tíma voru fáir kvenprestar við störf, starfið
var karlastarf en hjúkrunarstarfið rétt eins og í dag kvenna-
starf. Það var því einkar ánægjulegt að sitja alþjóðaþing hjúkr-
unarfræðinga (ICN) í Kaupmannahöfn í sumar og hlýða á
fyrirlesturinn „From Silence to Voice“. Fyrirlesturinn fluttu
blaðamennirnir Bernice Buresh og Suzanne Gordon, byggðu
hann á bók sinni From Silence to Voice. What Nurses Know
and Must Communicate to the Public. Stór fundarsalur var
þéttsetinn hjúkrunarfræðingum alls staðar að úr heiminum og
mikil stemmning ríkti. Það virtist vera það sama upp á
teningnum hvort heldur var norðan, sunnan, austan eða vestan
af hnettinum, hjúkrunarfræðingar og þeirra störf töldust ekki
fréttnæm. Stéttin sjálf var einnig þögul og virtist lítið fyrir að
baða sig í sviðsljósinu. Kanadíska hjúkrunarfélagið hafði
bókina til sölu á þinginu. Ég var fljót að næla mér í eintak, hef
lesið hana mér til gamans og vonandi einnig til gagns. Bókin
er aðgengileg og vel skrifuð. Höfundarnir hafa síðustu tíu ár
kynnt sér og rannsakað samskipti hjúkrunarfræðinga og fjöl-
miðla og er útgáfa bókarinnar afrakstur þess. Prófessor
Patricia Benner ritar inngangsorð og hælir bókinni. Hún telur
höfunda með henni gefa hjúkrunarfræðingum gjöf þar sem
þeir geti skref fyrir skref lært að láta rödd sína hljóma þannig
að eftir verði tekið. Bókin skiptist í tvo hluta. í þeirn fyrri,
Silent No More, rökstyðja þær hvernig hjúkrunarfræðingar
eigi að koma sér út úr þögninni er hafi umlukt rödd þeirra og
störf. Seinni hlutinn, Communicating with the Media and the
Public, fjallar um það hvernig eigi að ná sem best eyrum
fjölmiðla og almennings. Við lesturinn vaknaði hjá mér sú
hugmynd að félagið okkar ætti að standa fyrir eða koma því á
framfæri við Endurmenntunarstofnun að halda námskeið er
fjallaði um þennan þátt í starfi hjúkrunarfræðinga. Ymislegt
hefur verið gert í áranna rás en góð vísa er aldrei of oft
kveðin. Slíkt skilar sér ávallt í betri þjónustu við þá sem á
henni þurfa að halda, ásamt því að imynd stéttarinnar styrkist
og á hana verður hlustað.
sigtrud@solvangur.is
28
Tímarit hjúkrunarfræðinga • 1. tbl. 78. árg. 2002