Breiðfirðingur - 01.04.1945, Síða 23

BREIÐFIRÐINGUR
21
skal getið, að aldrei huldi þokan allan Ivlofninginn á
þessari ferð okkar og komu miðin að góðu haldi.
Eftir tiádegisverð var farið að bera á bátinn og kl.
13.35 lögðum við frá hryggjunni. Veðrið var gott, hæg-
ur vestankaldi og sjólaust, en dumbungur í lofti og sá
ekki til sólar. Við lögðum öruggir af stað, enda ekkert
að fárast yfir í svona góðu veðri. En við erum heldur
litlir sjómenn, feðgarnir, Þrándur liafði varla í liát kom-
ið áður og ég aldrei sett vél í gang í bát fyrri. En ég
vissi þó, hvernig ætti að koma lienni í gang og líka hvern-
ig ætti að stöðva hana. Aðaláhyggjuefnið var það, livort
vélin yrði nú þæg við okkur og ekki með neina dynti,
en fyrirkvíðanlegt að þurfa ef til vill að i‘óa langa leið.
Heima í vélarhúsi Landspítalans liafði vélin gengið á-
gætlega, þegar við vorum að prófa hana þar, en nú var
hún farin að reykja og við og við liikstaði hún óhugn-
anlega. Einliver sltrúfa eða loka hafði augsýnilega ver-
ið hrevfð, en lxver? Það vissi ég ekki, og þótti viðurlita-
rnikið að fara að gera tilraunir iit í bláinn, meðan vél-
in gekk þó sæmilega. Betri var þó liægur og hikstandi
gangur en enginn.
Það er skemmst frá að segja, að aldrei stöðvaðist vél-
in á leiðinni út i Klakkeyjar, þótt gangurinn væri ekki
sérlega mikill. Okkur lá ekkert á og vorum því róleg-
ir og höfðum nægan tíma til þess að virða fyrir okkur
eyjar þær og sker, sem fram lijá var farið, og skarfana,
sem sátu eins og merkikerti á Svörtuskerjum og litu
hvorki til hægri né vinstri. En einstaka skarfur sat með
útbreidda vængi og skimaði í allar áttii'. Það voru víst
vökuskarfarnir. Stundum ráku selir upp svarta kollana
og horfðu á okkur stórum augum og undruðust aug-
sýnilega hina glæsilegu siglingu, því að hrátt komu þeir
upp aftur nær okkur. Þeir virtust hafa við okkur, að
minnsta kosti á sprettinum.
Eftir 1 % klukkutíma sigldum við inn á milli Klakk-
eyjanna og fyrir Eiríksvog og síðan suður fyrir Stekkj-