Breiðfirðingur - 01.04.1970, Page 20

18
BREIÐFIRÐINGUR
í ríkari rnæli en nokkru sinni er nú hver einstaklingur,
hver þjóð hlekkur í stærri, órjúfandi heild. Þessar félags-
legu staðreyndir ættu miklu frekar að auka gildi hins ein-
staka en hið gagnstæða — og jafnframt ábyrgð hans —
þær skírskota til þegnskapar hans og félagsþroska, en á
þeim eigindum framar öðru reisir velferðarríkið sína
glæstu byggingu. Ekkert þjóðfélag krefst eins mikils af
þegnum sínum í þegnskap og félagsþroska og það, annars
verður þar ekkert velferðarríki til frambúðar. Að því þvrft-
um við að hyggja í tíma, áður en við stöndum okkur sjálf
að því að reka okkur út úr paradísinni.
I baráttu og áróðri fyrir ýmsum stefnum og málefnum
er oft gripið til vissra orða og orðasambanda, sem slagorð
eru nefnd. Má líkja þeim við vopn — orðabranda, — sem
brugðið er á loft í áróðurshita líðandi stundar. Er þá oft
meira hugsað um að vel bíti og undan svíði en að þau
beri í eggjum sér lyfstein sannleikssverðsins. Er þar um
ljósasti votturinn ýmis villandi glamuryrði, sem pólitísk-
ar öfgastefnur og menn hafa tamið sér og stagazt á í tíma
og ótíma, því miður oft með raunalega miklum árangri
og sanna með því þá illræmdu kenningu, að hægt sé að
gera lýgi að sanrdeika og svart að hvítu í vitund fólksins,
með því einu að hamra nógu fast og lengi á fjarstæðunum.
En til eru einnig önnur orð og orðasambönd, sem að vísu
minna oft á slagorðin, en eru þó af öðru sauðahúsi. Á ég
hér við hin svonefndu kjörorð. Þau eiga ekki rætur í þeim
tilgangi að ófrægja og blökkja. Þeirra aðall og upphaflega
mið er að vekja — vekja hugsun manna og athygli á ein-
hverjum sannindum eða mikilvægum gildum, einhverri
aðkallandi umbót og þörf. Þessi orð eru oftast einföld og