Náttúrufræðingurinn - 1932, Blaðsíða 18

80
NÁTTÚRUFR.
gildi merkinganna. Takmarkið er að merkja sem flesta fugla.
Þess fleiri fuglar nást aftur og þeim mun meiri verður árang-
urinn. Vonandi verður þess ekki langt að bíða, að svo góðar og
miklar upplýsingar fáist um íslenzka farfugla og lifnaðarhætti
þeirra, að við á því sviði verðum ekki lengur eftirbátar annarra
þjóða.
Hamburg, í apríl 1932.
Finnur Guðmundsson.
Líðsmenn víð ftiglamerkíngar.
Fuglamerki þau, sem getið er um í greininni hér á unrian,
hefir Náttúrufræðisfélagið þegar fengið, og verða þau afgreidd
frá Náttúrugripasafninu í Reykjavík, til manna, sem taka að
sér að merkja fugla. Æskilegt væri, að áhugasamir menn, sem
víðast á landinu, vildu styðja þessar framkvæmdir, með því að taka
að sér fuglamerkingar. Þeir, sem þess óska, geri svo vel að senda
umsókn um það, sem allra fyrst, til Náttúrugripasafnsins, eða til
undirritaðra. Þeir skulu þar taka fram: heimilisfang sitt, hvaða
stöðu eða starf þeir hafa á hendi, hvert merkin skuli send, í hvaða
héraði þeir muni framkvæma fuglamerkingar, og hvaða fuglateg-
undir þeir muni helzt geta náð til merkinga.
Náttúrugripasafnið Iteykjavík, 20. niaí 1932.
Gtvðm. G. Bárðarson. Magm'is Björnsson.
Köngtírváfan.
Þá er eg las í 1. hefti tímaritsins ,,Náttúrufræðingurinn“
frá f. á. um ,,köngulærnar“, kom mér í hug smáatvik frá ung-
lingsárum mínum. I smalamennskuferðum, yfirsetum og alls-
konar flakki um hagana, sá eg oft köngurváfnavefi, en eitt
sinn rakst eg á einn, er mér virtist myndarlegri en flestir, er eg
hafði séð. Hann var riðinn yfir jarðfall, 3—4 feta breitt. Efri
þynullinn, sem var að gildleika líkt og hörtvinni eða meðal
vefjarþráður, og gildastur í þessum vef; var festur í puntstrá
á báðum bökkum. Við enda hans í syðri bakkanum var tjald