Jazzblaðið - 01.03.1948, Blaðsíða 15

I
SVAVAR 5VARAR"
11
í grein sinni í síðasta liefti Jazzblaðsins
segir Jón Múli, að endalaust megi deila
um hvor leiki betur jazz Lawrance Brown
eða Bill Harris og svo frv. Þetta er að lík-
indum satt, því það fer alveg eftir per-
sónulegum skoðunum manna, hvorir séu
betri hvítir eða svartir. Finnst mér því
rétt að láta mál þetta niður falla hér
með. Þá höfum við ritað sín hvorar tvær
greinarnar um þetta. Ég vil aðeins geta
þess, að ég sagði ekki og segi ekki að þeir
hvítu séu betri, heldur að þeir séu jafn-
góðir.
Svo ætla ég að víkja aðeins að þessari
síðari grein Jóns. Hann tekur fram í lok
hennar, að hann hafi aðeins heyrt jazz af
plötum og stend ég þar skrefi framar, því
ég hefi séð og heyrt fjölda jazzhljómsveita
og vík ég nánar að því. Jón segir, að hver
meðalmaður geti lært vélritun, matreiðslu
o. s. frv. með sæmilegum árangri, en um
list sé allt öðru máli að gegna. Þar komi
til greina sérgáfur, sem mönnum eru í
blóð bornar.
I grein sinni í Landnemanum sagði hann,
að jazz væri negrum í blóð borinn. Þetta
tel ég hæpið, því ég hefi séð negrahljóm-
sveitir gera misheppnaðar tilraunir til að
leika jazz. Sem sagt, þeir gátu ekki leikið
jazz. f þessum hljómsveitum hefur Jón alls
ekki heyrt, sem ekki er von, því slíkar
hljómsveitir kæra plötufyrirtækin sig ekk-
ert um. En svo ég fari nú milliveginn
þar eins og í hitt skiptið, þá segi ég líka
að þeir hvítu geti verið alveg eins lé-
legir og þeir svörtu. En að þeir séu verri,
það mun ég aldrei viðurkenna. Það er
reyndar margt fleira í grein Jóns, sem ég
er ekki sammála honum um, en ég ætla
ekki að fara nánar út í það, því eins og
að framan getur, þá má endalaust deila
um þetta og væri alveg eins gott að ég labb-
aði niður í útvarp og rabbaði við Jón, í
stað þess að eyða plássi í blaðinu og að
þurfa svo að bíða í heilan mánuð eftir
svari og svo í annan mánuð eftir að geta
svarað því.
Það er eins og sé búið að koma því inn
hjá fólki, að hver einasti negri sé jazz-
snillingur. Það koma varla svo negra-
kokkar eða messastrákar hingað á amer-
ísku leiguskipunum, að utan um þá flykkj-
ist ekki hópur stráka, sem hrúga að þeim
spurningum um jazz og jazzleikara, sem
þeir, réttir og sléttir sjómenn, geta lítið
svarað. Sumir hafa þó vit á því að ljúga
að strákunum og segjast vera frændur
Duke Ellingtons, bræður Gillespie og allt
eftir því. Einn þeirra kvaðst vera frægur
píanóleikari, en þegar hann var beðinn að
leika var hann ,,því miður“ veikur í fingri.
Svona gengur það til. Rex Stewart setur
allt á annan endann á meginlandi Evrópu,
segja dönsku blöðin. Það er þar eins og
hér heima, þeir halda að það hljóti að vera
gott fyrst negrar leika. Rex hefur aldrei
verið neinn stórkostlegur snillingur, vart
komið til greina i jazzkosningum, í það
minnsta ekki síðari árin. Hann var nr. 31
í ár hjá Metronome. Rex er aftur á móti
fyrsta flokks „show-man“, sem liann líka
notfærir sér út í yztu æsar. Hljómsveit sú,
sem Rex er með er frekar léleg, Sandy
Williams er stærsta nafnið þar, en hann
er reyndar fallandi stjarna eins og Stew-
art. Hinn ungi Vernon Story er að líkind-
um sá skársti í þessum hóp, enda er hann
með nútíma-ideur í leik sínum. Þeir, sem
ætla að fylgjast með jazzinum verða að
gera sér grein fyrir breytingum þeim, sem
hann tekur. Þeir sem ekkert sjá (og heyra)
annað en jazz þann, sem leikinn var fyrir
20—30 árum eru jafn langt „úti að aka“
og maður, sem heldur því fram, að fyrstu
Fordbílarnir séu betri en þeir, sem núna
eru framleiddir.— S. G.
ja.MaÁuí 15