Lögberg-Heimskringla - 19.11.1964, Blaðsíða 1

TLögbera-líf’tmSfcringla
Stofnað 14. jan., 1888
Stofnuð 9. sept., 1886
78. ÁRGANGUR
WINNIPEG, FIMMTUDAGINN 19. NÓVEMBER 1964 NÚMER 45
The Past Is But A Prologue
\ A Funeral Address
for
LALAH NELLIE DOWERS JOHANNSON.
76 Middlegate. Winnipeg.
November 4, 1903 — November 10, 1964
Delivered by the Rev. V. J. Eylands. D. D. Pastor
First Lutheran Church, Winnipeg, at the time of the funeral.
Friday, November 13th, 1964 at 3:00 p.m.
we shall never again see the
radiant smile which we loved
so well, we are indeed sad.
Often this sadness is tinged
with selfishness, we count
our grief far more than we
consider their relief, but our
sadness is nevertheless sincere
and profound.
Another strong e m o t i o n
which moves us on an oc-
casion like this is sympathy.
We feel that we have lost
much, but we know that
others have lost more. We
have indeed lost a friend,
whom we loved and admired,
but a man has lost his wife,
a daughter has lost her mother
and a couple of young people
have lost their grandmother.
We have come here to extend
to them a warm hand of
friendship and to express to
them our profound sympathy.
We have come in very large
numbers, people of different
racial origins and religious
beliefs, manifesting the wide
scope of the influence extend-
ed by this bereaved family;
many have come bearing gifts
in the form of beautiful floral
offerings; all of us have come
with hearts overflowing with
loving concern and prayer
that you, the family, may be
sustained in this hour of your
sorrow and sore trial.
But we know that sorrow,
though shared, sustains no
one very long. We know also
that sympathy, no matter
how sincere, soon fades away.
We must have more. We must
have faith that sustains us
beyond this hour, yea, beyond
the months and the years
ahead. Therefore we want to
bear witness to, and share
with you our faith in life, life
beyond the portals of death
and the grhve.
Somewhere I once saw a
statue of a woman paging
through a book; she was turn-
ing the last page. On the base
of the statue there was the
inscription “All that is past is
prologue.” That is the sum
and the substance of the
Christian faith and it is only
this faith which can sustain
us in our sorrows and afflic-
Framhald á bls. 2.
Dear Christian Friends:
I am stating the obvious
when I say that our com-
munity was saddened at the
news of Lalah Johannson’s
death last Tuesday morning.
Those who knew the condition
of her health during the past
several years will perhaps say
that her death was not un-
expected. But death seems to
be always unexpected al-
though it is the only thing of
which we can be certain —
such is the contradiction of
human nature. From a normal
human point of view, and
under ordinary circumstances,
death is always unexpected,
unwelcome and shocking
when the blow falls. We may
philosophize and rationalize
all we please, but, when, as
now, the voice of a dear one
is stilled and we know that
Attræður
Árni Sigurðsson
Á fimmtudaginn þann 12.
þ.m. átti Árni Sigurðsson í
Seven Sisters Falls áttræðis-
afmæli. Ætt hans og starfs-
ferill eru svo vel kunn að
ekki þarf að rekja hér, enda
hvortveggja skráð í Vestur-
íslenzkum Æfiskrám.
Vinir hans hér í Winnipeg
langaði til að njóta nokkurra
samverustunda með honum
við þetta tækifæri til að þakka
honum fyrir unaðsstundirnar
mörgu sem hann hefir veitt
þeim um æfina og hylla hann
fyrir hans langa og marg-
þætta starf á sviði vestur-ís-
lenzkra leik- og málaralista.
En Árni baðst undan og sagði
að sér fyndist alveg ástæðu-
laust að gera nokkuð veður
út af að einn karl yrði átt-
ræður. Biðja þeir því Lögberg-
Heimskringlu að flytja hon-
um afmæliskveðju.
Eftir að Árni flutti til Seven
Sisters Falls, um 1939, hætti
hann að miklu leyti starfi við
íslenzkar leiksýningar en list-
þráin var enn sterk og fór
hann þá meir og meir að nota
frístundir sínar um helgar til
að ráfa um skógana og ár-
bakkana í Whiteshell hérað-
inu yndislega sem hann tók
ástfóstri við. rissa náttúru-
fegurðina þar á pappír og
færa hana síðar í gullfalleg
olíumálverk. Þannig hefir
hann að miklu leyti notið
hvíldar og yndis síðan hann
hætti störfum hjá Manitoba
Hydro fyrir tíu árum.
Árni mun hafa unað sér vel
við málburstana og litina sína
á áttræðisafmælinu og vinir
hans óska honum áframhald-
andi heilsu til að nota sína
guðsgefnu málaragáfu sér og
öðrum til yndis.
Lifðu heill Árni!
J. F. K.
Árnað heilla
í gær, miðvikudaginn 18.
nóvember átti einn af kunn-
ustu Winnipeg íslendingum
sextugs afmæli — Njáll
Ófeigur Bardal útfararstjóri.
Hann á margþættan æfiferil
að baki. Útskrifaðist úr Jón
Bjarnasonarskóla 1922; vann
næsta ár hjá C.P.R., fór síðan
til Chicago og gerðist eimreið-
arstjóri hjá Belt járnbrautar-
félaginu næstu árin. Tók full-
naðapróf sem Locomotive
Engineer, vann sem vélstjóri
á járnbrautum til 1929. Stund-
aði nám í Worsham College of
Mortuary Science og varð
síðan útfararstjóri í Winni-
peg-
Njáll var í Winnipeg
Grenadier herdeildinni þegar
síðari heimsstyrjöldin skall á
1939. Var hann fyrst sendur
með herdeild sinni til Ber-
muda 1940 og svo sem major
í þeirri herdeild til Hong
Kong 1941. Eftir fall Hong
Kong var hann tekinn til
fanga af Japönum og var í
hinum illræmdu fangabúðum
þeirra næstu fjögur árin.
Reyndi sú fangelsisvist á and-
legt og líkamlegt þrek hans;
margir félagar hans lifðu
hana ekki af. Ekkert samband
gat hann haft við fjölskyldu
sína þessi ár og má nærri
geta hve sú reynsla hefir ver-
ið bæði honum og henni þung-
bær.
Það mætti segja, ekki verð-
ur feigum forðað né ófeigum
í hel komið. Njáll Ófeigur
kom heim aftur, að vísu illa
farinn að heilsu, en náði sér
smámsaman aftur og sinni
eðlilegu lífsgleði og tók þá
aftur við starfi sínu sem út-
fararstjóri. Ef til vill á þessi
reynsla hans sinn þátt í því
hve, hann er einstaklega
skilnings- og samúðaríkur í
garð þeirra sem bágt eiga og
Womon Fills
U. of M. Post
Miss Anna Marteinsson of
Ottawa, for the last eight
years librarian at Air Materiel
C o m m a n d headquarters,
Rockcliffe Air Station, has
been appointed lecturer and
research assistant at Uni-
versity of Ottawa’s Library
School, it was announced re-
cently.
Miss Marteinsson, a native
of Hnausa, Man. holds a
bachelor of arts degree from
Carleton University and a
master’s in library science
from Columbia University.
She is a daughter of the late
Bjarni and Helga Marteins-
son, pioneers at Hnausa.
hafa misst ástvini sína.
Njáll var sæmdur mörgum
heiðursmerkjum af herstjórn-
inni. Hann hefir tekið góðan
þátt í félagsmálum, var lengi
í stjórnarnefnd Fyrsta lút-
erska safnaðar og gjaldkeri
fyrir Lúterska kirkjufélagið
íslenzka. Hann var einn af
stofnendum St. Stephens
kirkjuhnar og fyrrum forseti
þess safnaðar. Hann er og fé-
lagi í bræðrafélagi frímúrara.
Njáll kvæntist Sigríði John-
son, 1936, hinni ágætustu
konu. Þau eiga tvö böm,
Neil og Jean Anne. Þau hjón-
in hafa í hyggju að fara
skemmtiferð til íslands næsta
sumar; þar eiga þau marga
ættingja. Foreldrar Njáls
voru Arinbjörn Sigurgeirsson
Bardal, er stofnaði Bardals
útfararstofuna og seinni konu
hans Margrét ólafsdóttir, en
foreldrar Sigríðar voru hjón-
in Helgi Johnson frá Eski-
holti og Ásta Jóhannesdóttir.
Ættir þeirra allra eru raktar
í V.-ísl. Æviskrám.
Vinir Njáls Bardals og þeir
eru margir, munu hugsa hlý-
lega til hans á sextugs af-
mælinu og árna honum heilla.