Nýjar kvöldvökur - 01.07.1914, Blaðsíða 4

148
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
hann hátt og glaðlega; »eg sé að þér eruð
ferðbúinn. Þetta eru hentug föt.«
Hugh hafði klæðst fötum úr grágrænu efni,
eins og þeir hafa í enska hernum á Indlandi,
og hafði hann oft borið þann búning á veiði-
ferðum í kjarrhólmunum þar.
Þegar ofurstinn mintist á fataefnið, tók Hugh
fyrir brjóst sér og brá —hann hafði gleymt bók
Smarögdu heima, en hana var hann altaf van-
ur að bera sem næst hjarta sér. En bréfið til
Armeningsins bar hann í vasa sínum —ogbók-
inni hlaut að vera óhætt.
»Dr. Miiller vissi ekki fyrir víst í nótt
hvort hann yrði með eða ekki,« sagði Hugh.
»Þarna kemur hann,« sagði ofurstinn.
Þeir heilsuðust þar með handabandi, en
þeim virtist ekki liggja vel á dr. Muller.
»Hvaða fólk verður með okkur?« sagði
hann.
»Verið þér rólegur, «sagði ofurstinn; »héðan
höfum við ekki aðra með en þjóninn minn,
en eg hef haft þann viðurbúnað, að við hittum
eina tólf áreiðanlega og vel vopnaða menn í
Belgradsþorpi, sein fara með okkur. Annars
hef eg með mér ágæta magasínbyssu, og eg
væri ekki hræddur við að fara skóginn þvert
og endilangt með hana, og það við þriðja
mann.«
Dr. Múller steig á bak.
»Af stað þá,« sagði hann; »en það væri
ekki nema tilhlýðileg kurteisi að koma við hjá
Nazarbegian Effendi á leiðinni, til þess að segja
honum að við förum á veiðar þrátt fyrir að-
varanir hans.«
»Nazarbegian Effendi* stóð utan á bréfi
því, sem Hugh hafði í vasa sínum. »Jú,« sagði
hann, »það væri kurteisi — en hvar er hann að
hitta, þann mann?«
»Leið okkar liggur yfir Ajas Aga; þar á
Nazarbegian Effendi sveitahöll, og þar er hann
vafalaust að finna.«
Ofurstinn kinkaði kolli; Grikkinn hljóp
á undan, en þeir riðu eftir veginum yfir garð-
inn út að útborg þeirri, er Kasim Pascha kall-
ast.
»Fagurt loft og fallegur végur,« kallaði
ofurstinn þegar hestarnir komu út úr bænum
með þá og beygðu inn í grasdal einn fagran;
á ein lítil rann eftir dalverpinu og var vöxtur
í henni eftir rigninguna um nóttina.
Það var líka fagurt þá um morguninn; loft-
ilmurinn og útsýnið yfir dalinn fagra hresti
jafnvel dr. Múller svo upp, að hann gleymdi
allri sinni hjátrú og allri ólund. Hann varð
skrafhreifinn eins og hann var vanur.
»Já, það verður nú enn fallegra, þegar
lengra líður,« sagði.hann. »Það er nokkuð til-
breytingalítið hérna niður við vatnadalina, en
hærra uppi er landið hið fegursta, Belgrads-
þorpið var sumarstaður sendiherranna fyrrum,
en nú er Therapía orðin það. En margir eru
þeir sem skreppa við og við út í skóginn, þó
þeir haldi til í Therapía og í Böjukdere.*
»Þá getur skógurinn ekki verið hættulegur,*
»Hann skiftist ýmislega niður,« svaraði dr.
Múller; »eiginlega er hann vatnsforðabúr borg-
arinnar. Hálf miljón rétttrúaðra manna, hundr-
að og fimmtíu þúsundir Grikkja, jafnmargir Ar-
menar og margar þúsundir annara manna mundu
vanmegnast af þorsta í Konstantínópel ef skóg-
urinn þornaði upp. Þess vegna má engin tré
höggva þar, og íbúarnir í Belgrad og öðrum
skógarþorpum eiga að gæta uppstífluðu skóg-
artjarnanna, sem vatnið rennur frá til bæjarins.
Þeir eru skattfrjálsir fyrir það.«
Þeir náðu til Ajas Agra, en þar fréttu þeir
í sumarhöll Nazarbegians Effendi, að hann
væri ekki heima, en væri í höll sinni í Belgrad.
»Þá ríðum við til Belgrad,« sagði dr. Múll-
er. Svo héldu þeir í áttina og náðu til skóg-
arins. Brautin var ágæt innanum hnúskóttar eik-
ur, bækitré, popla og kastaníur, og lagði af
þeim sterkan ilm í sólarhitanum eftir óveðrið
um nóttina.
Við hliðin í Belgrad kom einn af þjónum
ofurstans og sagði,*að liðið, sem hann hafði
útvegað, væri tilbúið. Kom þá þegar til þeirra
dálílill hópur, eitthvað tíu manns, sem lágu þar
i forsælunni fram með veginum. Það voru
Tyrkir, og voru þeir vopnaðir með byssum.