Morgunblaðið - 15.04.1977, Blaðsíða 14

14
MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. APRlL 1977
Þorbjörg: Nr. 10 Dynkur. Haukur D6r: nr. 13. Landslag með öllu.
myndum og gerir ýmsar breyt-
ingar til að vikka og stækka
áhrifasvæði hugmynda sinna.
Þorbjörg er sérlega hógvær og
látlaus í verkum sinum, hún
virðist vera i hraðri framför,
hvað listameðferð og mynd-
byggingu snertir. Ég hugsa, að
fleiri séu mér sammála um, að
hér sé eftirtektarverð listakona
á ferð, sem binda megi vonir
við á komandi timum.
HAUKUR DÓR er þekktur
fyrir keramikvinnu sina, og nú
hefur hann efnt til sinnar
fyrstu einkasýningar á mál-
verkum, en stundum hafa sést
eftir hann málaðar myndir á
samsýningum hér áður. Hann
sýnir þarna 28 oliumálverk, öll
nokkuð fyrirferðarmikil og
dálítið einlita. Stundum notar
hann eingöngu svart og hvítt og
bætir þá stundum við gráum
litatónum til að tjá sig um
mannslikamann eða landslag.
Hann er nokkuð þungur í lita-
meðferð og er það lýti á mynd-
byggingu, sem er gerð með
hrjúfri og harkalegri áferð, þar
Menntaskólinn á Akureyri:
Ó, þetta er indælt strí ð
Ó, þetta er indælt stríð.
Leikstjðri: Þórhildur
Þorleifsdðttir.
Nú fyrir nokkru frum-
sýndi Leikfélag Mennta-
skólans á Akureyri „Ó,
þetta er indælt stríð“ eft-
ir Charles Chilton og
Joan Littlewood, bráð-
smellinn gamanleik, þar
sem sjálfu stríðinu er
sagt stríð á hendur, eins
og komizt hefur verið að
orði. Indriði Þorsteins-
son þýddi leikinn ágæta
vel. Það eru nú ríflega 40
ár síðan nemendur vió
MA settu upp sína fyrstu
leiksýningu. Það voru
Andbýlingarnir og var
Árni heitinn Jónsson
amtsbókavörður drif-
fjöðrin og aðalleikarinn,
en Jón Þórarinsson dag-
skrárstjóri sjónvarps
samdi alla tónlist við
verkið, sem var einstætt
afrek. Leiklistarstarf-
semi hefur verið fastur
liður hjá nemendum MA
síðan, með nokkrum
hléum þó. Ég minnist
þess frá mínum mennta-
skólaárum, að Magnús L.
Stefansson, nú barna-
læknir á Akureyri, beitti
sér fyrir endurreisn leik-
félagsins veturinn 1955
— 56 með góðri aðstoð
Árna heitins Kristjáns-
sonar menntaskólakenn-
ara, sem síðan var
óþreytandi við að aðstoða
nemendur við að halda
uppi þessari starfsemi.
Ég held, að þráðurinn
hafi ekki slitnað síðan
þetta var.
„Ó, þetta er indælt
stríð“ er eitt af þessum
léttu en sígildu leikhús-
verkum, þar sem leik-
gleði og hispursleysi
menntaskólanema nýtur
sín sérlega vel. Eins og
fyrr segir er kjarni
verksins sá að sýna fram
á tilgangsleysi stríðsins,
afskræmingu þess á
mannlegu eðli. Heims-
styrjöldin fyrri er höfð
að skotspæni og misk-
unnarlaust háð gert að
skammsýni valdhafa,
innbyrðis togstreitu og
hégómagirni hershöfð-
ingja, yfirdrepsskap
klerka, sem í orði kveðnu
eiga þó að vera boðberar
friðar á jörðu,
gróðabralli vopnafram-
leiðenda og múgsefjun
almennings. Mannslífið
er einskis metið; hinum
óbreytta hermanni er
teflt fram eins og peði á
skákborði. Á hátið friðar-
ins, jólunum, fer þó svo á
vesturvígstöðvunum, að
skotgrafarhermenn úr
andstæðum fylkingum
skiptast á gjöfum og
gleðjast yfir tári.
Meðan maður hlýðir og
horfir á „Ó, þetta er in-
dælt stríð“ fer ekki hjá
því, að maður íhugi,
hvort mannkynið muni
nokkurn tíma ná þeim
þroska, að slíkt og þvílíkt
eigi ekki eftir að endur-
taka sig. Nú horfir sann-
arlega ekki vænlega I
þeim efnum. Enn er það
svo, að harðstjórn og
miskunnarleysi á sér for-
mælendur marga, —
einnig hér á landi; til-
gangurinn helgar meðal-
ið og einstaklingnum,
frelsi hans og sjálfsvirð-
ingu, fórnað „fyrir heild-
ina“, eins og sagt er, til
„Og þá er kominn tlmi til a8 segja nokkra brandara. . .'
Geirþrúður Pálsdóttir kynnir.
Allur leikhópurinn er á myndinni.
Kristján Þ. Júlíusson.
Tvær sýningar á
Kjarvalsstöðnm
Þorbjörg Höskuldsdóttir og
Haukur Dór hafa skipt meó sér
vestursalnum á Kjarvaisstöðum
og komið fyrir einkasýningu á
verkum sínum. Þetta getur ver-
ið skemmtilegt fyrirkomulag,
og mætti oftar nota þennan
möguleika. Þar að auki er
skemmtilegt að sjá tvær einka-
sýningar undir sama þaki, og ég
er viss um, að gestir á Kjarvals-
stöðum kunna að meta slikt
fyrirkomulag. Að þessu sinni
eru listamennirnir mjög svo
ólikir i myndlist sinni, og eru
því mörkin dregin svo glögg-
lega, að ekki verður um villst,
og enginn þarf að velta vöngum
yfir þvi, hvort þetta eða hitt
verkið sé eftir Þorbjörgu eða
Hauk Dór.
ÞORBJÖRG -HÖSKULDS-
DÓTTIR hefur haldið áður
einkasýningu á verkum sínum
og hefur oftsinnis tekið þátt í
sýningum hér áður og því mörg-
um að góðu kunn. Hún er við-
kvæm i list sinni og verk henn-
ar eru sérlega aðlaðandi bæði í
lit og eins í myndbyggingu.
Hún hefur lag á að koma þvi til
skila, sem liggur henni á hjarta
á hljóðlátan en sterkan hátt.
Þessi verk, sem hún nú hefur
valið tii sýningar, eru, að ég
held, það besta, er hún hefur
látið frá sér fara hingað til.
Þorbjörg hefur skemmtilegar
hugdettur á hraðbergi, sem oft
virðast hafa orðið til í tengslum
við leikhús, eða ef til vill rétt-
ara sagt, i sambandi við svið
leikhússins. Hún hefur næma
tilfinningu fyrir finum og
mjúkum listatónum, sem að
vísu auðkenndu verk hennar
áður fyrr, en er eins og hafi náð
að þroskast og skila sér miklu
betur, ef svo mætti að orði
kveða. Það eru bæði málverk,
teikningar og kritarmyndir á
þessari sýningu Þorbjargar.
Þar getur að lita sumar af
frummyndum hennar að þeim
málverkum, sem einnig eru á
þessari sýningu. Sumar af þess-
um litlu myndum eru hreinasta
afbragð, og það er sannarlega
skemmtilegt að sjá, hverngi
hún vinnur úr þessum frum-