Morgunblaðið - 15.04.1977, Blaðsíða 31

MORGUNBLAÐIÐ, FÖSTUDAGUR 15. APRlL 1977
31
Indriði Þórðarson
Keisbakka - Minning
F. 3. janúar 1904
D. 1. aprfl 1977
Það syrtir að, er sumir kveðja.
Þessi orð komu í huga minn
þegar mér barst andlátsfregn Ind-
riða Þórðarsonar vinar míns. Ég
fann að einn traustur hlekkur i
vinakeðju minni var brostinn. Nú
fann ég hversu mikils virði mér
voru allar heimsóknir hans á und-
anförnum árum, gleðin sem hann
bar í bæinn, brosið og svo hversu
gaman var við hann að ræða. Þá
gleymast ekki rökræður hans.
Hann var svo snjall í því að greina
milli aukaatriða og aðalatriða,
skoðanir hans voru byggðar á
vandlegri athugun^og mati þar
sem allar mögulegar hliðar voru
athugaðar.
Viðræður okkar urðu þvi
margar og ég held að komur hans
í Hólminn hafi aldrei farið fram
hjá minu húsi. Oft var þannig að
við gátum litlum tima eytt saman,
en þó var það margoft að
stundirnar urðu lengri og nota-
drjúgar. Indriði hafði gaman af
öllum kveðskap og kunni ógrynni
af vísum og kviðlingum. Hann var
bókelskur maður, mundi margt
sem hann hafði lesið i æsku og
var -yndi á að hlýða er hann opn-
aði sjóð minninganna. Indriði var
lengst af heilsugóður, en á seínni
árum varð hann að leita sér
lækninga og nú um sl. áramót
fékk hann áfall og steig ekki i
fætur upp frá þvi þar til yfir lauk.
í erfiðum veikindum sýndi hann
best hvern mann hann hafði að
geyma. Þvi eru allar minningar
minar sem tengdar eru Indriða á
Keisbakka hugljúfar og skýrar og
munu iengi vaka í þakklátum
huga fyrir góða samfylgd.
Indriði var fæddur að Munaðar-
nesi á Ströndum 3. janúar 1904,
sonur hjónanna Sólveigar Jóns-
dóttur og Þórðar Þórðarsonar er
þar bjuggu. í foreldragarði ólst
hann upp við algeng störf til
sjávar og sveita, svo sem þá var
títt, varð snemma að vinna, enda
Fréttabréf úr
Reykhólasveit
Veðurfar: Veturinn sem er að
líða hefur verið afburða góður
hvað veðráttu snertir og vart hef-
ur fest snjó á láglendi.
Félagslíf: Félagslif hefur verið
hér með meira móti og er nú
leikfélagið Skrugga að æfa leik-
ritið „Venjuleg fjölskylda“, eftir
Þorstein Marelsson og leikstjóri
er Jónína Kristjánsdóttir. Þetta
leikrit verður sýnt í Króksfjarðar-
nesi um páskana.
Skóli: Hér á Reykhólum er nú i
fyrsta sinn starfræktur gagn-
fræðaskóli og fóru skólastjóra-
hjónin, Kolbrún Ingólfsdóttir og
Hermann Jóhannesson, með 3. og
4. bekk í námskynningu og byrj-
aði hópurinn á því að skoða og
kynna sér starfsemi búnaðarskól-
ans á Hvanneyri, en það átti vel
við þar sem valgrein nemenda er
búfræði. Síðan var haldið til
Reykjavíkur og voru skoðaðir þar
margir staðir og stofnanir heim-
sóttar. Ferðin virðist hafa heppn-
ast vel og má segja að starfsemi
kynningarinnar hafi lokið með
því að heimsækja fjárbú Til-
raunastöðvarinnar á Reykhólum.
Nemendur eru nú að vinna að
ritgerð um ferðalagið.
Þörungavinnslan: Okkur vestur
hér þykja heldur daufar fréttir
frá nefnd þeirri, sem kanna átti
rekstrarmöguleika Þörunga-
vinnslunnar á Reykhólum, en
eins og gengur hafa menn miklar
tilhneigingar til þess að sakfella
einhverja og verða þeir að jafnaði
fyrir því sem mest ber á. Um þá
hlið málsins hef ég aðeins þetta
að segja: Það hefði verið auðveld-
ara fyrir Steingrím Hermannsson
að slá úr og i eins og stjórnmála-
manna er siður, þvi að hann vissi
að hætta fylgir atvinnurekstri,
sem grunda þarf frá byrjun og
það hefði verið auðveldara fyrir
Vilhjálm Lúðviksson að halda sig
við Reykjavik og hætta engu. Þess
vegna finnast mé árásir i forustu-
grein eins siðleysisblaðsins á þá
Steingrím og Vilhjálm vera fyrir
neðan virðingu dagblaðs sem
stundar frjálsa blaðamennsku.
Ég hef ekki alltaf verið sam-
mála stjórn Þörungavinnslunnar,
en það er líka auðvelt að vera
fyrir utan verkefnið og gagnrýna.
Ég mun halda þvi áfram þegar
mér finnst þess þörf.
Hvar liggja þá mistökin. Þvi
verður erfitt að svara i fáeinum
málsgreinum, en skal þó reynt.
1. Mjög litlar rannsóknir lágu að
baki þegar þangvinnslan hófst.
Okkar ágæti visindamaður Sig-
urður Hallsson hafði fyrst og
fremst rannsakað þara. Ég hef
talið og tel, að æskilegt hefði ver-
ið að Sigurður hefði verið tækni-
legur ráðgjafi verksmiðjunnar.
2. Miklar bilanir hafa verið i
tæknibúnaði verksmiðjunnar og
ætti að vera auðvelt að rekja þau
mistök til baka.
3. Skortur er á heitu vatni, en
auðvelt er að bæta úr þvi.
4. Þá eru það prammarnir. Óhugs-
andi var og er að reka svona stóra
verksmiðju, nema að hafa eins
mikla véltækni og kostur er.
Prammarnir hafa ekki skilað því
hlutverki, sem þeim var ætlað og
má segja að nýta hefði átt tímann
í fyrravetur og ég tala nú ekki um
i vetur til þess að betrumbæta þá
svo þeir væru hæfir til síns brúks,
en hér gildir hið gamla íslenska
lögmál að sprara eyrinn en kasta
krónunni.
Handskurður kemur og til
greina, en hann getur aldrei orðið
undirstaða undir þeirri öflun,
sem þarf að vera til þess að starf-
rækja stóra verksmiðju.
5. Verksmiðjan selur til Bretlands
afurðir sinar og hefur það verð,
sem fengist hefur verið alltof
lágt, jafnvel þó miðað sé við það,
að allt gangi bærilega. Gjaldmiðl-
ar beggja þjóðanna mara í hálfu
kafi og framleiðslukostnaður
verður meiri en hagnaður, en
Bretar eru meiri kaupmenn en
Islendingar og því má búast við
þvi, að vogaskál þeirra sigi og við
verðum að setja stærri lóð á okkar
skál en eðlilegt getur talist.
6. Vitað er, að verksmiðjan hefur
upp á margvislega möguleika að
bjóða ef þeir verða nýttir. Sýnt er
að það gengur mjög vel að þurrka
loðnu í verksmiðjunni og senni-
lega allar þær fisktegundir, sem
þarf að þurrka til þess að hægt sé
að koma þeim á markað.
7. Höfn getur orðið hér allgóð og
hamlar hún ekki vexti verk-
smiðjunnar. Einnig hef ég þá
skoðun að Reykhólar geti orðið
arðvænleg útgerðarstöð, ef við
eignumst einhvern tima menn
sem einhverju þora að fórna og
hafa starfsreynslu.
8. Ekki verður því trúað að Is-
lendingar geti ekki stjórnað eigin
iðnaðarfyrirtækjum, fyrir-
tækjum, sem byggja afkomu sína
á erlendum markaði.Þarf virki-
lega að hafa erlendan auðhring
með i spilinu og vera með nefið
niður i daglegum rekstri. Spyrja
má endalaust og svörin verða
breytileg eftir þvi hver svarar, en
að setja Þörungavinnsluna aftur á
hið svokallaða tilraunastig merkir
í minum skilningi hægt og rólegt
andlát.
Vetrarrúningur sauðfjár: Nú er
lokið við aftekningu á því fé sem
er vetrarrúið. Þessu fé fjölgar ár
frá ári, enda betur farið með ull
síðan verð á henni hækkaði. Að
þessu sinni munu flestir hafa selt
Álafossi ull sína.
Miðhúsum, 6. apríl 1977
Sveinn Guðmundsson
var það sem gilti á þeim tima.
Þegar hann var kominn af
unglingsárum byggði hann nýbýli
og bóndi var hann þarna fyrir
norðan frá 1930 til þess er hann
fluttist að Keisbakka á Skógar-
strönd vorið 1951. En um þetta
leyti voru þeir margir af
Ströndunum sem yfirgáfu átthag-
ana til að fá meira fyrir starffúsar
hendur. Á þeim árum sem Indriði
nam land hér á Skógarströnd var
ég á sýsluskrifstofunni og bar þvi
fundum okkar fljótt saman og er
ekki að sökum að spyrja að með
okkur tókust tryggðir sem entust
vel og lengi. Heimili Indriða var
eitt snyrtilegasta i þeirri sveit.
Þangað kom ég og naut hans
ágætu gestrisni og konu hans,
Hansínu Jónsdóttur, sem lifir
mann sinn ásamt tveim upp-
komnum og giftum börnum.
Fyrir nokkrum árum átti ég við-
tal við Indriða fyrir Ríkisútvarp-
ið. Sagði hann þá nokkuð frá
æsku sinni, tiðaranda í sveit sinni
og bar saman við seinustu daga.
Var þetta mjög fróðlegt spjall og
kom þá fram náttúrugreind Ind-
riða og hversu glögg skil hann
kunni á fyrri dögum miðað við
nútimann. Tækifæri sveitabarnaí
mikilli fjarlægð frá höfuðborg-
inni voru ekki mörg. Erfið-
leikarnir og svo fátæktin settu sín
mörk á samtimann. Æskustöðvar
Indriða voru við sjó. Því var þar
leitað fanga. Það var langt að fara
i kaupstað og þvi ekki sótt dag-
lega i búðir. Allt var fábrotið og
hversdagslegt. Kröfurnar um að
hafa í sig og á og gleðin þeim mun
meiri ef sigrar unnust og einhver
höpp féllu i skaut. Þessu lýsti
Indriði af innri huga og sál og það
var gaman að heyra.
Indriði var snemma laginn til
handanna. Hefðu tækifæri gefist
er ég ekki í vafa um að hann hefði
orðið smiður og það góður smiður.
Hann hafði svo mikla ánægju af
því að byggja, það var svo lifrænt
fyrir honum, enda eru þær
margar byggingarnar sem Indriði
fékkst við um dagana og fram á
seinustu ár lagði hann hönd að
smíðum og það hef ég heyrt þá
segja sem nutu handa hans, að af
þeim hefði enginn verið svikinn,
enda var það sannast sagna að
trúrri og vandvirkari þjón gat
ekki. Indriði skrifaði fallega hönd
og stilisti var hann góður. Ég á í
fórum minum bréf frá honum
sem þessu bera góð vitni. Þá vissi
ég til þess að hann fékkst við að
semja stökur, en því flíkaði hann
ekki, enda var hann ekki þannig
gerður að hann væri að auglýsa
sína verðleika.
Margt fleira mætti segja um
þennan ágæta vin minn, þvi af
mörgu er að taka en það biður
síns tíma.
Indriði var maður gleðinnar.
Hann var einnig maður alvörunn-
ar. Þetta vissu og fundu sveitung-
ar hans ríkulega, enda átti hann
miklum vinsældum að fagna i
sveit sinni sem annars staðar.
Hann var líka sérkennilegur og
þvi tóku margir eftir honum þar
sem hann fór um og á margan
hátt verður hann samtið sinni
minnisstæður. Eg vil með þessum
línurn minnast hans aö nokkru og
urn leið vil ég þakka ógleyman-
lega samfylgd og einstök kynni.
Blessuð sé ntinning góðs vinar.
Stykkishólmi 5. apríl 1977
Árni Ilelgason
G/obus,
Einstakur
f • • 1
■ sinra roo
Það má með
sanni segja, að CITROEN GS er sú
bifreið, sem hlotið hefur
hvað flestar viðurkenningar
fyrir útlit, öryggisbúnað og
akstursmöguleika, svo ekki
sé minnst á sparneytni.
Sérstök athygli
skal vakin ó því aö
Citroén bifreiðarnar eru nú fáanlegar
á sérstaklega hagstæðu verði
og hagstæðum greiðsluskilmálum
Globus?
LÁGMÚLI 5, SÍMI81555
CITROÉN*