Morgunblaðið - 21.05.1999, Blaðsíða 52

52 FÖSTUDAGUR 21. MAÍ 1999
MORGUNBLAÐIÐ
MINNINGAR
HAFSTEINN
GUÐMUNDSSON
+ Hafsteinn Guð-
mundsson járn-
smiður fæddist í
Reykjavík 4. febrú-
ar 1912. Hann lést á
hjartadeild Land-
spítalans 16. maí
síðastliðinn. Haf-
steinn ólst upp á
Skjaldvararfossi á
Barðaströnd. For-
eldrar hans voru
Guðmundur Jóns-
son bóndi, siðast á
Skjaldvararfossi, og
Friðgerður Mar-
teinsdóttir, og var
hann elstur barna þeirra. Systk-
ini Hafsteins eru: Unnur, f.
1914; Gyða, f. 1917, d. 1991;
Guðmundur Friðgeir, f. 1918, d.
1972; Þórarinn Fjeldsted, f.
1920; Snæbjörn Gunnar, f. 1924;
Lúðvík, f. 1925, d. 1977; Kristín,
f. 1927, d. 1942.
Hafsteinn kvæntist 4. júní
1938 Hansínu Jónsdóttur kenn-
ara, f. 29. apríl 1906 í Miðdal í
Laugardal, d. 6. júní 1991. For-
eldrar hennar voru Jón H. Wi-
um og kona hans Jónína
Bjarnadóttir. Þau voru síðast
búsett í Reykjavík, en bjuggu
áður á Iðu í Biskupstungum.
Börn Hafsteins og Hansínu eru:
1) Jónína, f. 29.3.
1941, safnvörður á
Örnefnastofnun ís-
lands. Maður hennar
er Ármann Einarsson
og eiga þau tvær
dætur, Kristínu og
Særúnu, og þrjú
barnabörn. 2) Guð-
mundur, f. 1.4. 1945,
veðurfræðingur á
Veðurstofu íslands.
Kona hans er Þór-
hildur S. Sigurðar-
dóttir og eiga þau tvö
börn á lífi, Jón Haf-
stein og Hrefnu
Katrínu, en látinn er Hrólfur
Kári. 3) Hafsteinn, f. 28.6. 1950,
rennismiður, rekur eigið verk-
stæði í Kópavogi. Kona hans er
Kristín Magnúsardóttir og eiga
þau einn son, Gunnar Hans.
Stjúpsynir Hafsteins eru Magnús
og Hjörvar. Hafsteinn og Kristín
eiga eitt barnabarn. 4) Gerður
Hulda, f. 3.11. 1957, skrifstofu-
maður hjá Blikksmiðjunni, tækni-
deild ÓJ&K. Maður hennar er
Runólfur Runólfsson og eiga þau
þijú börn, Sigríði Hafdísi, Davíð
Arnar og Atla Frey.
Hafsteinn vann að búi foreldra
sinna á Skjaldvararfossi, en fór
nokkuð að heiman til sjóróðra
eins og títt var um unga menn.
Hann stundaði nám í unglinga-
skóla í Flatey, og hélt síðar til
iðnnáms í Reykjavík og lauk
prófi í vélvirkjun frá Iðnskólan-
um í Reylqavík 1938. Hann
vann um árabil í smiðju Árna
Gunnlaugssonar að Laugavegi
71 í Reykjavík. Um 1960 hóf
Hafsteinn sjálfstæðan rekstur í
bflskúr sínum að Kambsvegi 33
í Reykjavík og stundaði þar
járnsmíði allt til ársins 1998, þó
í mjög smáum stíl síðustu árin,
þegar heilsan var farin að bila.
Smíðisgripir Hafsteins voru af
ýmsum toga, s.s. handrið, hóf-
járn og brennimörk, og skeifna-
smíði var stór þáttur í störfum
hans um margra ára skeið. Eitt
stærsta verkefni Hafsteins var
klukknaturninn við Langholts-
kirkju í Reykjavík, en þar starf-
aði hann sem meðhjálpari og
kirkjuvörður á árunum 1961 til
1970.
Hafsteinn var virkur í Félagi
járniðnaðarmanna um árabil,
sat í stjórn, var fulltrúi félags-
ins á þingi Alþýðusambands Is-
lands og gegndi ýmsum öðrum
trúnaðarstörfum. Þá átti hann
sæti í Iðnráði Reykjavíkur um
skeið. Hafsteinn starfaði í Barð-
strendingafélaginu í Reylqavík
og var félagi í Kvæðamannafé-
laginu Iðunni.
Útför Hafsteins Guðmunds-
sonar fer fram frá Langholts-
kirkju í dag og hefst athöfnin
klukkan 15.
in, en nú væri slökkt á aflinum og
ekki yrði kveikt á honum aftur.
Eftir það töluðumst við saman
nokkrum sinnum og alltaf bar
hann sig vel. Eg sá svo Hafstein
síðast á spítalanum í þann mund
er dauðinn, sem alla hefur undir
að lokum, var að herða á honum
kverkatökin.
Hafsteinn hafði eignast góðan
maka, Hansínu Jónsdóttur, sem
hann missti af slysförum sumarið
1991, og góð böm og tengdaböm,
og hann var því sáttur við lífið og
tilveruna.
Þegar Hafsteinn varð 80 ára
(4.2. 1991), birti ég um hann í
Morgunblaðinu smáafmælisrabb
og fylgdi með verknaðarmynd af
honum við skeifnasmíði. Mynd
þessi hangh' nú á vegg í kaffístofu
hesthússins ásamt mynd af skeif-
um og vísu eftir hann, sem birtist
annars staðar. Sýndi ég svo Haf-
steini þetta að góðu tómi. Vísan
lýsir iðju Hafsteins betur en flest
annað og með henni, hans eigin
orðum, vil ég kveðja þennan góða
og dygga iðjumann. Vísan er þessi:
Gott er að smíða gripi fríða,
gleðja og prýða oft það má!
Höndin snjalla hér lét falla
harðan skalla jámið á.
Eg færi eftirlifandi aðstandend-
um Hafsteins einlægar samúðar-
kveðjur.
Þorkell Jóhannesson.
Vinur minn, Hafsteinn Guð-
mundsson, járnsmiður, lést sunnu-
daginn 16. maí síðastliðinn eftir
erfiða sjúkdómslegu. Kynni okkar
hcfðu staðið í ein 30 ár.
Hafsteinn var þekktur af járn-
smíðum sínum, hvort sem var
rennismíði, logsuðu eða eldsmíði,
sem þó raunar var oftast uppistað-
an í verkum hans. Hann kom víða
við í verkum sínum, en merkustu
smíðaverk hans eru án efa í kirkj-
unni hans, Langholtskirkju, þar
sem hann verður nú kvaddur. Haf-
steinn hafði á tímabili verið þar
bæði kirkjuvörður og meðhjálpari
og unnið þau störf af trúmennsku
svo sem honum var lagið. Haf-
steinn var trúmikill maður, en
gerði einatt lítið úr.
Leiðir okkar Hafsteins lágu
saman í þeim punkti að mig van-
hagaði um skeifur haustið 1969.
Mikill og góður ferðamaður á
hestum benti mér þá á handsmíð-
aðar skeifur Hafsteins og ágæti
þeirra. Urðu svo úr þessu föst við-
skipti í nær 30 ár, sem aldrei bar
skugga á, fyrst með góðum kunn-
ingsskap og síðar með vináttu. Á
síðastliðnu sumri lét Hafsteinn
mig svo vita, að hann hefði lokið
við að smíða fyrir mig vetrarjárn-
Kveðja frá
Barðstrendingafélaginu
Það er svo einkennilegt með
sumt fólk að það eldist ekkert. Svo
var einmitt með vin okkar og góð-
an félaga, Hafstein Guðmundsson,
hann eltist aldrei þó árin sem hann
átti að baki væru fleiri en hjá flest-
um okkar. Hafsteinn var í áraraðir
einn af virkustu félögum Barð-
strendingafélagsins, mætti á allar
samkomur og fundi og var virkur í
öllu sem gert var. Hans sérstaka
áhugamál var málfundadeildin sem
hann stýrði lengi. Allir þeir sem
þar komu minnast Hafsteins og
Hansínu þegar þau stigu í pontu,
mæltu á kjamyrtri og góðri ís-
lensku og töluðu tæpitungulaust
um þau málefni sem til umræðu
voru. I stjórn félagsins var Haf-
steinn í áraraðir, sat þar reyndar
lengur en hann vildi. Við hin í
stjóminni neituðum að hann hætti
því þó hann væri elstur vom hans
tillögur, áhugi og vinna meiri og
betri en hjá flestum hinum yngri.
Hann hlýddi okkur því lengi vel og
sinnti sínu félagi af alúð, en svo
kom að hann neitaði að sitja lengur
í stjórn. Engu að síður hélt' hann
sínu ötula stai'fi áfram meðan
heilsa entist.
Það er mikill fengur fyrir öll fé-
lög að eiga félaga eins og Hafstein.
Hann var fus til að gera allt sem
þurfti, ávallt léttur í lund og hafði
með lundinni góð áhrif á þá sem
unnu með honum. Fyrir sín fórn-
fúsu störf fyrir Barðstrendingafé-
lagið fékk hann gullmerki félags-
ins. Hugur Hafsteins var mikið fyr-
ir vestan, hann hafði áhuga á öllu
sem þar gerðist og fylgdist með
mannlífi þar.
Sýna þessar vísur hans sem ort-
ar era í ferð félagsins um Barða-
strandarsýslu hug hans til átthag-
anna.
Allt sem fyrir augu ber
er yndislegt að líta:
firði, eyjar, fjöll og sker
og fjörusandinn hvíta.
Heldur lifnar hugurinn
við heimsókn í mín bemskulönd.
En verður þetta í síðasta sinn
sem ég kem á Barðaströnd?
Við í Barðstrendingafélaginu
þökkum Hafsteini góða samfylgd
og vottum ættingjum hans samúð.
Barðstrendingafélagið.
Útfararstofa íslands sér um:
Útfararstjóri tekur að sór umsjón útfarar
í samráði við prest og aðstandendur.
- Flytja hinn látna af dánarstað í likhús.
- Aðstoða vlð val á kistu og líkklæðum. I
- Undirbúa lík hins látna í kistu og
snyrta ef með þarf.
Útfararstofa íslands útvegar: j
- Prest.
- Dánarvottorð.
- Stað og stund fyrir kistulagningu
og útför.
- Legstað I kirkjugarði.
- Organista, sönghópa, einsöngvara,
einleikara og/eða annað listafólk.
- Kistuskreytingu og fána.
- Blóm og kransa.
- Sálmaskrá og aðstoðar við val á
sálmum.
- Líkbrennsluheimild.
- Duftker ef líkbrennsla á sér stað.
- Sal fyrir erfidrykkju. I
- Kross og skilti á leiöi.
- Legstein.
- Flutning á kistu út á land eða utan af
landi.
- Flutning á kistu til landsins og frá
landinu.
Sverrir Einarsson, Sverrir Olsen,
útfararstjóri útfararstjóri
Útfararstofa íslands - Suðurhlfð 35
- 105 Reykjavfk. Sfmi 581 3300 -
allan sólarhringinn.
+ Guðrún Theó-
dóra Beinteins-
dóttir fæddist á
Vesturgötu 26b í
Reykjavík 12. októ-
ber 1915. Hún lést
á Landakoti í
Reykjavík 11. maí
síðastliðinn. For-
eldrar hennar voru
Ingibjörg Ólafs-
dóttir, f. í Reykja-
vík 1884, d. 28. nóv-
ember 1974, og
Beinteinn Thorlaci-
us Bjarnason,
söðlasmiður, f. 26. febrúar
1884, d. 7. desember 1917.
Guðrún Theódóra giftist 18.
október 1940 Hafliða Magnús-
syni, kjötiðnaðarmanni, f. 6. júlí
1917, d. 30. maí 1998. Systkini
Guðrúnar Theódóru eru Ólafur
Beinteinsson, f. í Reykjavík 8.
október 1911, og Sigríður Bein-
teinsdóttir, f. í Reykjavík 25.
júlí 1913. Guðrún og Hafliði
voru barnlaus en Hafliði eign-
Kæra Gunna frænka.
Einhvemveginn er það nú
þannig með þá sem lifa að þeim
finnst að allir eigi að lifa að eilífu
og allt eigi að hafa sinn vana gang.
Svo þegar fólk eins og þú fer frá
okkur hinum þá finnst okkur það
svo ósanngjamt því að það var allt
svo miklu betra áður. Ég á svo
margar minningar um þig og á
meðal þeirra em minningar um
það þegar ég hef staðið við pínóið
hjá henni ömmu og horft á þig
hleypa fingmnum á skeið og stökki
eftir nótnaborðinu. Einnig minn-
ingar um þig og ömmu, systumar
leika fjórhent eftirlætislögin ykkar.
Fyrst þegar ég stóð við píanóið
aðist eina dóttur,
Margréti, f. 25. des-
ember 1946.
Guðrún Theó-
dóra gekk í Miðbæj-
arbarnaskólann í
Reykjavík og síðan í
Verslunarskóla Is-
lands, sem var
fyrsta veturinn til
húsa við Vesturgötu
og síðar við Grund-
arstíg, þaðan lauk
hún verslunarskóla-
prófi. Sem bam og
unglingur lærði hún
á píanó, síðast eitt ár í Tónlist-
arskólanum í Reykjavík, sem þá
var nýtekinn til starfa. Starfaði
síðan á skrifstofu Sláturfélags
Suðurlands í mörg ár og síðustu
tuttugu ár starfsævinnar á
röntgendeild Landspftalans og
hætti þar störfum sjötug.
Útför Guðrúnar Theódóra
fer fram frá Fossvogskirkju í
dag og hefst athöfnin klukkan
13.30.
horfðirðu niður til mín en ég rétt
náði upp. Núna síðast um jólin þá
leist þú upp og þá var bamið orðið
gráskeggjað og svolítið kmmpað í
andliti. Bros þitt var eins og fjörið
var eins og ég man það fyrst fyrir
40 ámm.
Man nokkur eftir því í dag þegar
þú lékst tólf ára á orgelið í Reyk-
holti í Borgarfirði fyrir dansi hjá
ungmennafélaginu og frændur þín-
ir Sveinbjöm og Bjami stigu orgel-
ið af því að þú náðir ekki niður?
Ætli þér hafi ekki tekist að af-
sanna það sem einhver sagði við
þig unga að þú værir með of stutta
fingur og litlar hendur til að verða
píanóleikari.
Þú varst píanóleikari allt þitt líf.
Það mun enginn gleyma því sem
þú sagðir á spítalanum, þegar svo
stutt var eftir: „Ég sakna þess
bara að geta ekki spilað á píanóið á
hverjum degi.“
83 ára gömul lékstu á píanóið
þér til skemmtunar. Ætli nokkurn
sem leið átti framhjá húsinu við
Bergþóragötuna, hafi gmnað að
þarna inni væri öldrað kona að
skemmta sjálfri sér. Það skorti
ekki á leiknina og sköpunarkraft-
inn í þessum stuttu fingram. Þeir
vora líka áfastir við sterkt skap-
lyndi og dillandi gleði þegar það
átti við.
Rétt áður en þú fórst á spítalann
sagði ég við þig: „Gunna mín, við
Óli frændi eram að velta því fyrir
okkur að safna tónlistarfólkinu í
fjölskyldunni saman og múss-
isera.“ Af varkámi spurði ég hvort
þú værir ekki til í að spila svona
tvö til þrjú lög. Þú leist á mig, með
þínu sterka og óvægna augnaráði
eins og ég hefði aldrei móðgað þig
jafnmikið á ævinni og sagðir: „Ég
held að þú verðir frekar í vandræð-
um með að stöðva mig þegar ég
byrja.“ Svo skelltirðu uppúr og
bros þitt og glettni sigraðu mig og
fyrirgáfu mér ósvífnina.
Þannig varstu eins og hljóm-
kviða sem stekkur á milli tilfinn-
inganna. Stundum skærir og
glettnir tónar, stundum þungir en
hjá þér aldrei alvarlegir af því að
þú tókst lífinu einhvemveginn eins
og það var.
Þakka þér fyrir frænka, þú varst
yndisleg kona og minning þín lifir.
Ásgeir Beinteinsson.
Við eigum eftir að sakna Gunnu
sárt eftir öll þessi ár, hennar sem
var hrókur alls fagnaðar. Við eigum
eftir að sakna hennar vegna kátín-
unnar, gleðinnar og tónlistarinnar
sem hún skreytti líf okkai' með.
Þessar minningar ylja okkur og
þær geymum við með okkur ævin-
lega. Guðrún var 83 ára þegar hún
lést en svona er aldurinn afstæður,
vegna þess að í anda var hún alltaf
ung, fjörag og lífglöð. Okkur datt
ekki í hug að svona stutt væri eftir
þegar við spjölluðum saman tveim
dögum fyrir andlátið.
Við þökkum minningamar. Megi
Guðrún Beinteinsdóttir hvfla í friði.
Svava og Beinteinn.
Lífsleiðin er misjafnlega samofin
hjá fólki, en það má segja að Gunna
frænka hafði verið með mér alla
mína ævi. Gunna frænka var við-
stödd þegar ég fæddist og mannin-
um hennar, Hafliða Magnússyni,
var í misgripum óskað til hamingju
með drenginn, þegar hann kom við
í hádeginu til að athuga hvernig
gengi. Gunna frænka er systir
móður minnar Sigríðar Beinteins-
dóttur og vora þær mjög samrýnd-
ar frá æsku.
Þær stundir sem Gunna sat við
píanóið verða mér ógleymanlegar
meðan ég lifi, svona lítfl og nett
lokkaði hún fram geislandi gleði-
tóna og áður en varði vora allir við-
staddir komnir kringum píanóið að
syngja með. Sem ungum manni
sem var að byrja að spila í hljóm-
sveit þótti mér gott að geta leitað
til Gunnu frænku um góð ráð, hún
var fljót að finna rétta bassann og
rétta „swingið", þó að það væri ný-
móðins dansmúsík. Hún spilaði
undir söng og dansi í fjölskyldunni,
en hún og mamma æfðu sig að
spila fjórhent, og þá var nú fjör!
Þegar ég skrifa þessi orð verður
mér ljóst að aldrei varð okkur
Gunnu sundurorða, hún hafði sínar
ákveðnu skoðanir, og ein af þeim
var að sjá alltaf góðu hliðar lífsins
og tilverunnar. Hún hallaði undir
flatt, horfði kankvís á mig, og sagði
„ekki satt, Óli minn“ og fór svo að
hlæja.
Eg er þakklátur fyrir að hafa átt
samleið með Gunnu frænku og í
hvert skipti sem ég sest niður við
píanóið mun ég hugsa til hennar.
Ólafur Már.
GUÐRÚN THEÓDÓRA
BEINTEINSDÓTTIR