Bjarmi - 01.11.1997, Blaðsíða 20

□□
C3
Undír lokin
Rétt undir lok ferðarinnar fórum
við aftur til Nairóbí þar sem við
gistum í tvo daga. Seinni daginn
tókum við á móti íslensku
kristniboðunum Skúla og Kjell-
rúnu sem verða í Kenýu næstu
tvö árin en við fórum út að borða
með þeim síðasta kvöldið okkar í
Kenýu á veitingahúsinu Carni-
vore sem er mjög sérstakt fyrir
þeirra hluta sakir að þar er hægt
að fá að borða kjöt af þekktum
dýrum svo sem sebrahestum,
gíröffum, antilópum, strútum, krókódíl-
um og öðrum ámóta skepnum.
Þó svo að við höfum upplifað margt
skemmtilegt á þessum stutta tíma í
Kenýu, þá er nokkuð ljóst að það er
Guð sem stendur að baki þessari sköpun
sem þama er en þama er margt sem er
ógert sem örfáir kristniboðar geta aldrei
gert, það þarf Guð til.
í Kenýu er eins og víðar margt slæmt
og óheiðarlegt fólk, þar er eiturlyfja- og
áfengisneysla, vændi og þjófnaðir eru
mjög sýnilegir fyrir þá ferðamenn sem
eiga leið um en hvað er hægt að gera og
af hveiju Kenýa? Þrátt fyrir óheiðarleika
og spillt kerfi þá er alltaf heiðarlegt og
einlægt fólk inni á milli Guð heíúr heyrt
bænir þessa fólks og kallað kristniboða til
starfa þar sem að hann veit að þörfin er.
Við fórum svo heim með allan
farangurinn og allt fór svo vel að lokum.
r
„Eg hef augu mín til fjallanna"
Eg heilsa ykkur öllum í Jesú
nafni! Ég var þess heiðurs að-
njótandi að vera hluti af hinum
heimsfræga Krung-hóp1. En Krung-
hópurinn fór til Kenýu til þess að kynn-
ast kristniboði og til þess að vekja áhuga
íslendinga á kristniboði þegar heim væri
komið. Fyrir ferðina var búið að undir-
búa hópinn undir það sem tæki við
þegar við kæmum út. En þrátt fyrir það,
þá var margt sem kom okkur virkilega á
óvart. Hverjum myndi detta i hug að
það tæki klukkutíma fyrir tólf manna
hóp að skipta ferðatékkum þegar eng-
inn er á undan þér í röðinni? Hver býst
við því að fá hermann hlaupandi á eftir
rútunni af þvi að það var einhver sem
tók mynd af forsetabústað? Allavega
var ég ekki undir það búin að hermaður
tæki filmuna úr myndavélinni minni.
Hver býst líka við þvi að fá fil hlaupandi
á eftir bílnum þegar maður er í sakfeysi
sínu að skoða dýr Afríku? Og hver býst
við þvi að bílstjórinn stoppi úti á miðjum
þjóðvegi og biðji mann sem er á gangi
að laga hliðarspeglana fyrir sig?
Þrátt fyrir að ýmislegt undarlegt gerð-
ist í ferðinni þá fann ég fyrir þvi að Guð
fylgdist með hveiju spori sem við stigum
og hann passaði upp á okkur. Þegar við
komum til Pókot tókum við þátt í tveggja
daga boðunarherferð. Seinni daginn
áttum við að labba upp á fjall sem var i
3000 m hæð yfir sjávarmáli. Krung-
hópnum var skipt niður og voru tveir
krungar með fimm til sex innfæddum.
1 KRUNG: Kristniboösferö unga fólksins.
Ég og Sirrý vorum saman í hóp og ég
var það heppin að ég fékk að labba
beint upp á fjallið en aðrir hópar lentu í
þvi að labba upp og niður nokkur fjöll.
í boðuninni fórum við heim til fólks og
sögðum þvi af hveiju við værum þama.
Svo var einhver í hópnum, oftast Krung-
maður, með vitnisburð og síðan bað
einhver stutta bæn og var sá talandi á
Pókotmáli. Eftir að við Sirrý höfðum
farið í þrjú hús var hópnum okkar skipt
i tvennt þannig að ég var ein með ein-
hverjum innfæddum sem ég vissi ekki
einu sinni nöfnin á. Þar sem enskan er
ekki mjög góð hjá mér þá leist mér
eiginlega ekkert á þetta. Við löbbuðum
þarna um í brenninetluskógi og upp
fjall þar sem súrefnismagnið minnkaði
með hverju sporinu sem við stigum
upp. Síðan fórum við og heimsóttum
fólk. Mér var ekki farið að lítast á
blikuna þar sem ég vissi eiginlega ekki
alveg hvert ég var að fara. Ég vissi þó
hvar kirkjan var þar sem allir hópamir
ætluðu að hittast. En þegar minn hópur
kom þangað upp var enginn kominn.
Þar sem klukkan var orðin fjögur og ég
ekkert búinn að borða síðan um morgun-
inn nema tvo tebolla þá tók ég upp
nestið mitt sem var ein brauðsneið með
(norskum) kavíar. Þar sem ég sat þama
úti og naut náttúrunnar og alls þess
sem Guð hefur skapað þá byijuðu þeir
sem voru með mér í hóp að tala við mig.
Þeir spurðu hvað það hefði tekið langan
tíma að komast frá íslandi til Pókot og
hvað það hefði kostað og þeim fannst
þetta bæði dýrt og langt ferðalag sem
við höfðum lagt á okkur. Þeir spurðu
mig líka mikið um menntunina og
hvaða dýr við hefðum á íslandi. Mér
leið ekkert allt of vel að þurfa að sitja
ein undir öllum þessum spurningum,
þannig að ég bað Guð um að hjálpa mér
og hugsaði líka um Sálm 121: ,,Ég hef
augu mín til fjallanna: Hvaðan kemur
mér hjálp? Hjálp mín kemur frá Drottni,
skapara himins og jarðar." Þegar ég
hafði lokið við bæn mína leit ég í
kringum mig til að skoða fjöllin en þá sá
ég að Siný var að koma upp fjallið í átt
til mín. Ég var bænheyrð um leið og ég
hafði lokið við bæn mína, en Sálmur
121 hafði líka rosalega mikil áhrif á
mig. Öll ferðin fannst mér vera því til
sönnunar. Því að Drottin var með mér
og verndaði mig frá öllu illu og hann
varðveitir sálu mína.
Þessi ferð hafði mikil áhrif á mig.
Bæði það að kynnast kristniboðs-
starfinu af eigin raun og að kynnast
þessu frábæra landi. Ég vona að Guð
gefi mér tækifæri til að fara aftur til
Kenýu og þá til að starfa á akri hans.
Salóme Huld Garðarsdóttir