Birtingur - 01.04.1954, Blaðsíða 13

loeii íléjjkajjlai
Nýstárleg ljóðbygging.
í bréfi, sem Birtingi hefur borizt frá lesanda
austan heiðar, er vikið að hinni óvenjulegu
byggingu Ljóðs eftir Gunnar Dal, er birtist í
síðasta hefti, og segir bréfritari m. a.:
„Eg liafði mjög gaman af hinni sérstæðu
mína í tvennt og skila mér öðrum helmingnum.
Slikt er fruntaskapur og frekleg móðgun.
Síðan orðrómurinn um uppkastið barst
hingað út, hafa aðalmálgögn allra íslenzku
stjórnmálaflokkanna ritað um málið í forystu-
greinum og öll á einn veg: að íslendingar séu
ekki til viðræðu um þvílíka „lausn“ handrita-
málsins. Á aðalfundi Rithöfundafélags íslands,
sem haldinn var sunnud. 7. marz s.l., var svo-
hljóðandi ályktunartillaga samþykkt einróma
og umræðulaust:
„Rithöfundafélag íslands lýsir yfir þessu á-
liti:
AÐ undirstaða allra samninga í handrita-
málinu hljóti að vera sú viðurkenning raun-
verulegra hluta, að handritin voru á sínum
tíma gefin og afhent af íslendingum konungi
íslendinga og þeim háskóla, sem þá var einnig
háskóli Islendinga;
AÐ handritin voru flutt til þeirrar borgar,
sem þá og lengi síðan var æðsta stj órnarsetur
íslendinga, en þeir áttu þá enn enga höfuðborg
í sínu landi;
AÐ handritin hafa aldrei farið út fyrir ís-
lenzk endimörk, meðan konungssamband hélzt;
AÐ aldrei verði hægt að innræta íslenzkri
þjóð annan skilning en þennan;
AÐ þessi skilningur hljóti fram að ganga,
svo fremi þjóðréttur og bróðurleg sambúð eigi
að vara um Norðurlönd.“
byggingu Ijóðsins eftir hann Gunnar Dal. Þar
svarar hvert orð í 2. vísu á einhvern hátt til
orðs í 1. vísu, og eins er sambandið rnilli 3. og
4. vísu: Hún — hann (andstæður), dansar —
bíður (andstæður), og — og, svignar mjúklega
— stirðnar fastur, í — í, vorvindum — feigðar-
þey, sinnar — sinnar, fyrstu — síðustu, ástar
— vonar. Hér virðjist vera um að ræða eins
konar myndrím, og er mér ekki kunnugt um,
að ljóð hafi áður verið byggt á þennan hátt á
islenzku.“
Um atómljóð. >
Ritstjóra Birtings barst í ársbyrjun bréf frá
íslenzkum menntamanni, sem kennir íslenzk
fræði við erlendan háskóla, og birti ég með
bessaleyfi glefsur úr því:
„Ég hef fylgzt af áhuga með ritdeilum um
atómkveðskap og órímuð ljóð ... Mér finnst
sem andstæðingar nýja kveðskaparins geri sig
seka um höfuðglæp: Þeir vilja útiloka og af-
neita heilli listastefnu. Hins vegar má það vera
hverjum heilvita manni augljóst, að hefðbund-
in ljóðlist verður miklu lífvænlegri, ef hún fær
aðhald og örvun frá órímuðum ljóðum. Milli
þessara tveggja stefna skapast þá nokkurs kon-
ar spenna, sem getur lyft ljóðagerð á hærra stig.
Sá, sem berst á móti órímuðum Ijóðum, er
fjaudsamlegur allri Ijóðagerð (Leturbr. mín.
E. B.), því öll list er af einum toga spunnin og
engin er algerlega sér. Ég er þeirrar trúar, að
órímuð Ijóð verði rímuðum Ijóðum mikil stoð,
skáld af eldri skólanum geta svo margt af
þeirn lært...“
Þeir sem fremstir fara í krossförinni gegn ís-
lenzku nútímaljóðlistinni mættu láta sér að
kenningu verða fordómaleysi þessa fræðimanns
sem er gagnkunnugur íslenzkum skáldskap frá
öllum öldum, víðlesinn í erlendum bókmennt-
um og sjálfur skáld gott. Einkurn vildi ég benda
þeim á þau orð sem ég hef undirstrikað hér að
ofan.
birtingur
29