Vera - 01.10.1992, Blaðsíða 28

SOGUR
ÁSTA ÓLAFSDÓTTIR
ÞAU TÓKU TÍMANN
Einhver varð fyrstur manna til þess að eigna sér tímann.
Þessi kona vildi hafa meiri tíma og gerði uppkast að honum með skaftinu á kökusleifinni sinni í útflatt
hnoðað brauðdeig. Síðan skipti hún deiginu í 60 mínútur og hnoðaði litlar brauðkollur úr því;
mínútubollur, því það tók ekki nema mínútu að forma hverja köku. Þœr voru látnar bakast í efri hillu
ofnsins við 175 gráðu hita í 20 mínútur. Þannig varð tíminn tilbúinn. Hún borðaði hann allan sjálf og
var ekki lengi að borða hverja brauðkollu.'
Þetta gleymdist.
Seinna var það þessi maður. Honum fannst fólk nota tíma sinn illa. Hann vildi spara tímann og nota
hann aðeins til þess að krydda tilveruna við hátíðleg tœkifœri. Hann tók tímann og deildi honum niður
í litlar dósir. Lét 24 dósir í hvern kassa og lokaði kassana niðri í geymslu hjá jólaskrautinu. Hann réð
vaktmann til að gœta þess að enginn kœmist þar inn og hótaði hengingu slyppi tíminn út. Þetta var
grimmur maður sem dó í hárri elli. Eftir jarðarförina fór vaktmaðurinn heim til sín og kom ekki aftur.
Þetta gleymdist.
UNDRANDI KONA
Kona gengur óróleg um í Hljómskálagarðinum um miðja nótt. Á öxl hennar hangir grœn úttroðin
íþróttataska. Konan horfir til himins og talar í lágum hljóðum.
Konan, undrandi á svip: Ég er undrandi á því hvað vatnið í krananum hjá þeim er litlaust. Mér finnst
framleiddar fáar tegundir af sœlgœti og allar bragðlausar.
Ég er undrandi á því hvað það er fátt í fréttum og hvað fréttir eru hver annarri líkar.
Ég er undrandi á því hvað það eru fáar tegundir of nöglum og skrúfum til. Mér finnst rigningarpollar
lengi að þorna upp og manneskjur hafa slœmt minni.
Ég er undrandi á því hvað fólk notar fáar hreytingar daglega. Mér finnst undarlegt að gangandi veg-
farendur skuli ekki kunna að stöðva sig og að það skuli ekki vera til aðrir leiðarendar en rauðu Ijósin.
Ég er undrandi á því hvað franskar kartöflur líkjast mikið hver annarri,
Mest er ég þó undrandi á því að þessir íslendingar skuli ekki vera ennþá búnir að átta sig á því hvert
peningarnir fara, segir hún og rennir opnum rennilásnum á töskunni og lítur ofan í hana. Hún er full af
peningaseðlum. Hún fer með hendurnar í vasa sína og fullvissar sig um að þeir eru ennþá úttroðnir af
peningum.
Hún leggur töskuna á grasið við hlið sér og horfir þegjandi upp i himininn góða stund. Þar þjóta um
norðurljós, eldglœringar og Ijósrákir. Stjörnur blika og á svip hennar má sjá að hún er undrandi yfir því
hvað stjörnurnar eru í rauninni fáar.
Ein stjarnan virðist fœrast nœr. Þegar Ijósið nálgast sést að þetta er Ijós frá fljúgandi diski. Hann lendir
mjúklega fyrir framan hana. Grœnn maður teygir einskonar höfuð út um gluggann og spyr konuna
með eins atkvœðis sérhljóði. -Sá þig nokkur. -Nei, svarar hún með einum samhljóða, það voru allir að
vinna. Hún tekur upp töskuna og gengur um borð. Fljúgandi diskinn tekur á loft aftur og hann hverfur
útígeiminn.
28
ÁSTARSAMBAND
Örkin titrar á borðinu.
Penninn sofnaður.