Skólavarðan - 01.11.2009, Blaðsíða 12

SKÓLAVARÐAN 7.TBL. 9. ÁRG. 2009
MIÐvIKUdAGSFYRIRLESTUR
12
SRR heldur utan um vikulega fyrirlestra
menntavísindasviðs HÍ og málstofur þar sem
innlendir og erlendir fræðimenn kynna rann-
sóknir sínar og verkefni, svokallaða miðviku-
dagsfyrirlestra. Þann 28. október kom sænski
barnabókarithöfundurinn Kim M. Kimselius
og sagði frá rithöfundarferli sínum sem er
nokkuð sérstakur – og sérstaklega hvetjandi
fyrir alla sem ganga með sögu í maganum.
Um leið er það sem Kim hefur að segja vert
umhugsunarefni fyrir kennara. Hér er stuttur
útdráttur úr fyrri hluta fyrirlestrarins sem
skýrir málið betur.
„Ég skrifaði fyrstu bókina mína þegar ég
var átta ára og myndskreytti hana. Ég hélt
áfram að skrifa sögur og sagði frændfólkinu
draugasögur um jólaleytið undir teppi í
kjallaranum. Ég elskaði að segja sögur.
Þegar ég var tíu ára fékk ég fyrstu söguna
mína gefna út í hestatímariti. Svo gaf ég sjálf
út tímarit með framhaldssögu sem endaði
spennandi og ég skrifaði umsvifalaust nýtt
tölublað, þetta seldi ég á tíu aura. Ég var mjög
ánægð með mig.
Ég samdi langar sögur fyrir kennarana mína.
En svo skipti ég um skóla. Í nýja skólanum fékk
ég ekki hrós fyrir sögurnar heldur skömmuðu
kennararnir mig fyrir slæma stafsetningu. Út
af þessu hætti ég að segja fólki að ég ætlaði
að verða rithöfundur. En ég hætti ekki að
skrifa heldur hafði það bara sem leyndarmál.
Það er hægt að uppfylla drauma sína þótt
maður sé ekki fullkominn og ef maður gefst
ekki upp. Ég er með lesblindu og ég gafst upp.
Sögurnar mínar fóru beint í skúffuna og ég
skammaðist mín fyrir stafsetningarvillurnar.
Síðar flutti ég frá Gautaborg til Stokkhólms
þar sem enginn vissi um drauminn minn og
ég sagði þeim ekki frá honum. Þar kynntist ég
Jan, manninum mínum. Hann fékk með tíð og
tíma að lesa sögurnar mínar og honum fannst
þær góðar. Hann hvatti mig til að senda þær
til útgefanda en ég þorði það ekki fyrir mitt
litla líf.
Á endanum greip hann til þess ráðs að
halda fjölmennt partí fyrir vini okkar. Í
partíinu tók hann þéttingsfast utan um mig
og ég hélt að það væri af því að hann elskaði
mig svo heitt en annað kom á daginn. Hann
gerði það til þess að ég hlypist ekki á brott!
Hann hóf upp raust sína og tilkynnti vinum
okkar stoltur að konan hans væri rithöfundur.
Hvað ég skammaðist mín! Mér hafði tekist
að leyna þessu öll þessi ár og nú urðu allir
mjög spenntir: Hvernig bækur skrifarðu
Kim, hvar eru þær? Ég roðnaði og útskýrði:
Nei, ég hef ekki gefið neitt út enn. Megum
við lesa handrit? spurðu vinirnir, en auðvitað
gat ég ekki leyft þeim það, þá hefðu þeir séð
stafsetningarvillurnar.
Á endanum sá ég að við svo búið mátti ekki
standa og sendi tuttugu fyrstu blaðsíðurnar
í bók sem ég valdi af handahófi til vinkonu
minnar, Anneli. Hún átti heima langt í burtu
svo ég þurfti ekki að horfa í augun á henni
þegar að hún hneykslaðist á stafsetningunni.
En hún var svo hrifin af sögunni að hún
gleymdi villunum! Ég sótti í mig kjark og sendi
handritið til útgefanda.
Svo gleymdi ég því. Ég hélt bara áfram að
skrifa nýjar sögur. Tvö ár liðu. Þá hringdi
síminn. Konan á línunni kynnti sig sem
útgefanda og sagðist vilja gefa bókina út. Ég
beið eftir orðunum „...en við getum það ekki
af því að þú ert lesblind“. En þau komu ekki.
Á þessu augnabliki hélt ég að ég myndi öskra
af hamingju. Og ég gerði það eftir símtalið.
Hljóp út æpandi og hoppaði um allt. Ég var
svo hamingjusöm, loksins var draumurinn
minn frá átta ára aldri um útgefna bók að
rætast. Ég var fjörutíu og eins árs.
Ég skrifa sögulegar skáldsögur fyrir börn um
hluti sem ég sjálf vil lesa og læra meira um.
Fyrstu vikuna eftir að Aftur til Pompei kom út
seldust ellefu þúsund eintök. Á ég að fá mér
kampavínsglas? Spurði ég útgefandann. Kim,
sagði hún, ég myndi bara fylla baðkarið.“
Kim sló í gegn með fyrstu bók sinni Aftur
til Pompei árið 1997. Allar götur síðan hefur
hún notað sögulegar staðreyndir og frjótt
ímyndunarafl til að skrifa spennandi söguleg
ævintýri þar sem hún lýsir atburðum og
lifnaðarháttum fólks fyrr á öldum. Í bókum
hennar er mikill sögulegur fróðleikur og
þær eru meðal annars notaðar í skólum
sem ítarefni. Kim hefur, auk annarra bóka,
skrifað tólf bækur um ævintýri Ramónu og
Theós sem eru aðalpersónurnar í Aftur til
Pompei. Þau gerast á mismunandi tímum
mannkynssögunnar, til dæmis í frönsku
byltingunni, meðal víkinga og Inka í Suður-
Ameríku, í Egyptalandi faróanna og á tímum
svarta dauða. Bækur Kimselius eru spennandi
og erfitt að leggja þær frá sér.
keg
Aftur til Pompei
Kim M. Kimselius
Í næsta tölublaði Skólavörðunnar (desember) verður birt
auglýsing uppstillingarnefndar þar sem leitað er að fólki til
starfa í væntanlegt Félag stjórnenda í leikskólum (FSL) og
Félag leikskólakennara (FL). Fylgist með!
Félagsmenn FL, athugið.
Hann hóf upp raust sína og tilkynnti vinum okkar stoltur að
konan hans væri rithöfundur. Hvað ég skammaðist mín! Mér
hafði tekist að leyna þessu öll þessi ár og nú urðu allir mjög
spenntir: Hvernig bækur skrifarðu Kim, hvar eru þær?