Tímarit hjúkrunarfræðinga - 01.08.1995, Blaðsíða 8

Bráðahjúkrun í snjóflóði
f
A
vettvangi
hamfara
Viðtal við Þóru Þráinsdóttur og Birnu Ólafsdóttur
Þ
óra Þráinsdóttir og Birna Ólafsdóttir Iuku báðar hjúkrunarnámi frá námsbraut í hjúkrmiarfræði
/ /
við HI vorið 1994. Uin haustið réðu þær sig til starfa við Fjórðmigssjúkraliúsið á Isafirði. Stuttu eftir
áramót, nánar tUtekið 16. janúar, voru þær sendar til Súðavíkur, ásamt þremur læknum, til að annast
fyrstu hjálp þeirra sem lent höfðu í snjóflóðinu snemma mn morguninn. Þóra og Birna eru báðar
Reykvíkingar. Þær fóru tU ísafjarðar vegna kjaranna sem buðust og tU að öðlast reynslu.
Undirbúningur og viðfangsefni
A Isafirði er ein legudeild þar sem tekið er á móti fæðandi
konum og hand- og lyílækningasjúklingum á öllum aldri.
Það eru því æði fjölbreytt viðfangsefni sem starfsfólkið
fæst við á hverjum degi. Birna og Þóra hafa þurft að
takast á við barnsfæðingu og dauðsfall sama daginn og
Birna komst í fréttir þegar hún tók á móti barni í bU
fyrir utan sjúkrahúsið.
Stöllurnar eru sammála um að námið hafi verið góð
undirstaða fyrir hjúkrunarstarfið. Sérstaklega segjast
þær hafa verið vel búnar undir að takast á við ýmis and-
leg vandamál og að tæknileg þekking á ýmsum tækjum og
tólum, sem þær öðluðust í náminu, hafi einnig komið sér
vel. Þær eru einar á kvöld-, nætur- og helgarvöktum og
segja það auka sjálfstraustið að finna hvað þær geta gert
margt á meðan beðið er eftir lækni.
Sjóferö
Daginn, sem snjóflóðið féll, áttu þær báðar að vera á
morgunvakt. Birna var mætt tU vinnu klukkan hálfátta
og frétti fljótlega hvað gerst hafði í nágrannabyggðinni.
„Þegar ég var beðin uin að fara til Súðavíkur hugsaði ég
út í áhættuna en fannst að ég ætti að fara frekar en
mæðurnar og þær sem eru giftar hérna,“ segir hún.
Það þurfti tvo hjúkrunarfræðinga til fararinnar og
því var einnig haft samband við Þóru. Síðan var siglt tU
Súðavíkur. Ilvorki Birna né Þóra eru vanar á sjó.
Reynsla þeirra fram að þessu takmarkaðist við siglingu
með Akraborginni í sól og blíðu. TU að fyrirbyggja sjó-
veiki höfðu þær tekið ógleðistUlandi lyf sem dugði þó
skammt. A leiðinni var haugasjór og meira að segja
hörðustu sjómenn ældu og spúðu. Sighng, sem venjulega
er hálftíma skottúr, tók helmingi lengri tíma við þessar
óvenjulegu aðstæður.
„A leiðinni í skipinu skipulögðum við vinnuna sem
var í vændum, “ segir Birna, „og fórum yfir ýmislegt eins
og hvernig ætti að meta lífsmörk. Ef fólk er mjög kalt er
erfitt að finna púls. Síðan var yfirfarið hvað hefði
forgang. Læknarnir ræddu einnig um ýmislegt sem við
máttum búast við að lenda í.“
Súóavík
Fagranesið lagðist loks að bryggju í Súðavík. Þá tók við
ganga upp í frystihúsið Frosta. „Það var alveg brjálað
veður, “ segir Birna, „og maður mátti þakka fyrir að
takast ekki á loft og feykjast út í sjó. Við sáum bara hvítt
og vissum ekkert hvert við vorum að fara.“
I Frosta voru heimamenn að hlúa að þeim sem þegar
voru fundnir. Þóru og Birnu var sagt livað búið væri að
gera og það hjálpaði þeim af stað. „Aðalatriðið var að
halda lífi í fólki, annað varð svo mikið smámál og maður
hætti að horfa á það,“ segir Þóra og heldur áfram: „Fyrir
utan var fólk að vitja um ættingja sína, óvisst um afdrif
þeirra. Heimamenn voru ótrúlega hjálpsamir og duglegir,
t.d. stúlkurnar í eldhúsinu. Þær aðstoðuðu okkur eins
lengi og Jiær gátu. Þær voru þarna að taka á móti vinum,
56
TÍMARIT HJÚKRUNARFKÆÐINGA 2.-3. tbl. 71 árg. 1995