Ergo - 01.11.1920, Blaðsíða 1
I. árg.
Reykjavík i. nóvember 1920.
1.
tölublað.
Er ljósið dagsins dvínar.
Ó, vertu hjá rajer, ljósið dagsins dvínar,
minn drottinn, Guð, og legg mjer hönd á brá;
mjer lreimur bregst með gæðagnóttir sínar;
þú, guð, ei bregst, — æ, statt mjer veikum hjá.
Og óðum líður ævistutta stundin,
alt stundlegt líkist skugga’ er fyrir brá;
og dagur liver er breytingunum bundinn;
þú breytist eigi, drottinn — vert mjer hjá.
Eg lít til þín, ó lífsins faðir góði,
ó líttu til mín hástól þínum frá;
jeg bið: mig leið, og ljettu þungum móði
í ljósi’ og húmi, drottinn — vert mjer hjá.
Ó, drottinn minn, í náðai-nálægð þinni
hið napra loftið ylnar mjer um brá;
ei gröf nje dauði geðró haggar minni.
Ó, guð, í kulda’ og hita vert mjer hjá.
Jón Jónsson.
1. nóvember.
í tilefni af því að það er þessi
dagur, nefnilega afmælisdagurinn
minn, langar mig til að hleypa
blaðsnepli þessum af stokkunum,
með fullu trausti þess, að það
megi verða mjer frekar til heiðurs
en vansæmdar; að með opinberu
málgagni takist mjer með hóg-
væru, en þó heppilegu orðavali,
að leiða sannleikann í Ijós, við-
víkjandi því ósvífna og hatursfulla
undirferli, sem jeg hefi verið rang-
lega beittur undanfarandi ár, af
herra bæjarfógeta og R. af Dbr.
Magnúsi Torfasyni á ísafirði. Það
er sá háttvirti herra sem jeg leyfi
mjer að setja hjer á oddinn og
gefst heiðruðum lesendum blaðs-
ins hjermeð tækifæri til að sjá, að
jeg er alls ekkert mjúkur í máli
þótt jeg sje að tala við stórmenn-
ið Magnús Torfason bæjarfógeta
á ísafirði, sem fullur er af klækj-
um, íjárdrætti og mannhelgis fals-
vottorði í minn garð. Hann hræddi
til dæmis unglingspiltinn Kristján
Arinbjarnarson til að gefa á mig
læknisvottorð, þannig úr garði
gjört, að jeg tapaði öllum mann-
rjettindum. Getur háttvirtum les-
endum blaðsins skilist hvaða af-
skaplega ósvífnislegu harðrjetti
jeg var beittur með þessu, þar
sem hundtyrkinn Mangi, ljet hnef-
ann vera á lopti meðan hann var
að kúska Kristján skinnið, sem
hefir meðal annars að eðlisfari
mjög veiklað kvenhjarta, en er að
öðru leyti bezti drengur.
Mjer þótti jeg þarna býsna hart
leikinn af yfirvaldi ísfirðinga, og
þegar jeg loks var viss um hvað
fram fór — því jeg trúði því eigi
strax — sneri jeg mjer umsvifa-
laust til vinar míns Guðmundar
Hannessonar, sem þá var yfirdóms-
lögmaður okkar Isfirðinga.
Jeg skal í þessu sambandi geta
þess, að í eldraun þessari hafði
sjálfboðaliði, sem vit hefir meira
en meðalgreindur maður, herra
íshússtjóri Helgi Ketilsson, sjeð
ósköp vel hvað »úlfurinn«, undir
rj ettardómstj óri ísafj arðarkaupstað-
ar, sveigði fast og mjög svo
óheiðarlega að mjer persónulega,
sem skaðaði líka mjög svo heim-
ilislíf mitt — konu og börn.
Herra Helgi Ketilsson fylgdi
mjer því mjög ákveðinn til herra
Guðm. Hannessonar. Sagði hann
strax að þetta væri tóm ósvífni
af Magnúsi og lögleysa, en barna-
skapur hr. Kristjáns, hins nýsetta
læknis, og mætti hann alvarlega
gá að sjer með að gefa ekki fals-
vottorð þess efnis, að jeg væri
ekki með öllum mjalla og yrði
fyrir það sviftur öllum mannrjett-
indum.
M. T. hefir að líkindum sagt
K. A- að þetta vottorð fengi hann
að eins formsins vegna, eins og
átt hefir sjer stað hjá ýmsum
mannplöntum, sem hafa með þeim
formála veitt ýmsa fáfræðinga í
víxlaábyrgðir fyrir sig.
Jeg spurði svo Guðmund hvort
læknir gæti undir nokkrum
kringumstæðum gefið slíkt vott-
orð.
— Nei, sagði lögfræðingurinn
ákveðinn. Að eins með því móti
að tveir læknar hefðu athugað
einhvern mann og væru sammála
um það að maður sá, sem athug-
aður væri í þeim tilgangi að gefa
Notarius Publicum vottorð þar
um, væru sammála báðir tveir
undir eiðstilboð að maðurinn væri
svo og svo. Sagði hann þvínæst:
Þórður minn! Taktu þessu með
ró og stillingu, því þinn máls-
staður er góður. Þú stendur á