Ergo - 01.11.1920, Blaðsíða 2

2
ERGO
Södlasutiðabúdiu
ex* flntt
á. Klapparstig 6.
Ergo
kemur út þegar þurfa þykir.
Ritstjóri, útgef. og ábyrgðarmaður
Þórður Kristinsson
frá ísafirði.
Afgr, á Laugavegi 12.
Síini 221.
grænni grein í þessum málum,
en ekki gengur þessi leiðin hjá
Magnúsi. Jeg skal taka málið að
mjer fyrir þína hönd. Farðu strax
tii Eiríks Kjerúlfs og segðu hon-
um söguna eins og hún gekk.
Við Helgi skildum svo á leið
upp Silfurgötu og bað hann mig
að láta sig vita hvernig gengi
við Kjerúlf.
Frh. næst.
Bæj arstj .kosní ngin.
Hinir útvöldu við bæjarstjórnar-
kosningar þær er í hönd fara, eru
herrarnir Georg Ólafsson cand.
polit, og Þórður Sveinsson læknir
frá Kleppi.
Hinn stærsti sjáanlegi skils-
munur milli þessara tveggja and-
ans hana kvað vera sá, að öðrum
sje eigi sprottin grön, en hinn
hafi feykn mikinn kamp. — En
sagan segir að Njáll hafi verið
skegglaus.
Haft er orð á því að vinnukon-
ur og heimasætur höfuðborgar-
innar, sem innan við kosningar-
aldur eru, sitji með rauð og þrútin
augu sökum þess að geta eigi
kosið hinn íturvaxna, skeggvana
oddborgara.
Eins og Moggi hefir lofsamlega
frá skýrt, hefir þessi háttvirti
verzlunarráðs-skrifstofustjóri m. a.
afkastað hinu mikla og alþekta
frægðarverki, að semja frumvarp
til slysatryggingar fyrir sjó-
menn. Andstæðingar hans segja
að það sje hið eina verk hans
sem sjáanlegt sje, en þeír hafa
eflaust eigi haft smásjá — — og
á slíku er eigi mark takandi.
Líklegt væri, ef svo ógæfusam-
lega skyldi takast, að hann eigi
næði kosningu, að stjórn hins
fullvalda ríkis skapi nýtt prófess-
orsembætti í að semja frumvörp,
er aldrei yrðu nothæf.
En vonandi er að hann nái
kosningu, því — eins og hún
Stína, nýja kærastan mín sagði
—- þá er ekki gott að vita hvað
ske mundi, ef hinir hæðst virtu
íbúar Klepps mistu höfuðið.
Hágöfgu, háæruverðugu kjós-
endur hinnar voldugu höfuðborg-
ar hins fullvalda kornunga kon-
ungsríkis, — þessa gamla íslands!
Svífið nú eigi eins og sápukúlur
milli himins og jarðar, þ. e. a. s.
vits og fávizku, eins og, því mið-
ur, hefir komið fyrir við undan-
farnar kosningar. — — Kjósið
kandidatinn!
Þj enustusamlegast
Donnavetter.
Knettir.
Jeg var í ró og næði að reykja
Cigarinn minn, sem jeg íjekk upp
á krít í Litlu Búðinni, og hafði
lagt lappirnar upp á borðið, eins
og Ameríkani, en óæðri hlutinn
hvíldi auðvitað á stólnum.--------
Jeg var að lesa um þetta and-
ans mikilmenni, sem mest er á
dagskrá í bænum um þessar
mundir, — þessi cand.-------------
polit. — — —
Jeg var eins og mjer er svo
gjarnt »í heimspekilegum hugleið-
ingum« um smæð mína og stærð
hinna. Annars læt jeg nú aldrei
brydda á þesskonar skoðunum
opinberlega, — — nei þvert á
móti!
— Gaman væri nú að sjá mynd-
ina af sjer í einu stórblaði bæjar-
ins, eins og þetta þarna bæjar-
fulltrúaefni, stundi jeg. En rjett í
þessu kemur Sigga vaðandi með
kaffið, og truflaði mig í hinum
andlegu og uppbyggilegu hug-
leiðingum mínum, — en það er
nú svo sem ekkert nýtt! — —
En til allrar guðs blessunar kom
hún með gullkistuna hans Kobba
undir hendinni, þ. e. a. s. »Vísir«,
— svo það bætti nú stórum úr
skák; því skolli þylcir mjer nú alt
af gaman að grúska í sálarauðn-
um hans Kobba, — þó í raun og
veru hann sje ekki andríkur. —
Það er svo ansi gaman að sjá
hann hringsnúast í sífellu kring-
um sjálfan sig og gera hverja til-
raunina á fætur annari til að bíta
í skottið á sjer. Oðruvísi er það
með hann Óla minn, hann er nú
altaf eins og undið roð eða gamall
þorskhaus. Þá er þó meinlausára
gjammið í kjölturakkagreyinu hon-
um Mogga, — það skaðar þó
engan!
En bíðið þið við!---------Nú
fer jeg að glugga í andlegu brauð-
skorpuna hans Kobba! Hún er
þá farin að lofa annan en hann
sjálfan — jafnvel Georg. — Nei,
dómsdagurinn, sem koma átti vet-
urinn fræga, 1919, þegar Kobbi
flaut á rjómatroginu hans Sveins
inn í þingið, — hlýtur að vera í
námunda. — —
»The pretty Boy«.