Tíminn - 20.11.1941, Blaðsíða 2

Tíminn - 20.11.1941, Blaðsíða 2
472 TfMHVIV, flmmtiiclagmn 20. n6v. 1941 119. MatS Hin nýja stjórnarmyndun Fimtudafiinn 20. nóv. Þeír bera ábyrgðína Aukaþing það, sem nú situr, var kvatt saman vegna ágrein- ings um framkvæmdir í dýr- tiðarmálunum. Samkomulag hafði ekki náðst í ríkisstjórn- inni um framkvæmd þeirra laga um ráðstafanir gegn dýr- tíðinni, sem samþykkt voru á síðasta Alþingi. Aðalmótbárur Sjálfstæðismanna gegn fram- kvæmd þeirra voru þær, að þýð- ingarlaust væri að verja fé úr dýrtíðarsjóði til að lækka sölu- verð á innlendum vörum til neytenda, þar sem þeir aðilar, sem verðinu ráða, gætu hækk- að útsöluverðið eftir eigin geð- þótta, og verkamenn gætu einnig aukið framleiðslukostn- aðinn með því að hækka kaupið. Þegar fullreynt var, að ekki fékkst samkomulag í ríkis- stjórninni um framkvæmd dýr- tíðarlaganna frá s. 1. vori, kom til umræðu i ríkisstjórninni að fara þá leið í þessu máli, að á- kveða með lögum, að ekki mætti hækka verkakaup og afurða- verð. Með því var hægt að kveða niður framangreindar mótbár- ur Sjálfstæðisflokksins, og af undirtektum hans var fyllsta ástæða til að ætla, að sam- komulag gæti orðið um þá lausn milli Framsóknarflokksins og Sjálfstæðisflokksins. Aukaþing- ið var síðan kvatt saman til þess að setja lög um þetta efni. Ráðherra Alþýðuflokksins mun hins vegar hafa tjáð sig ósam- þykkan því, að sett yrðu laga- fyrirmæli um kaupgjald verka- manna og annarra launa- manna. Hans flokkur hefir þó látið sér sæma að flytja frum- varp nú á aukaþinginu, um að ákveða vinnulaun allra bænda á landinu með lögum. Slíkt er samræmið í tillögum hans í þessum málum. Tillaga Alþýðu- flokksins er um það, að settur verði á stofn einn verðdómstóll, sem ákveði verðlag á öllum landbúnaðarvörum á innlend- um markaði, og er til þess ætl- azt, að sá dómur sé skipaður með allt öðrum hætti en þær verðlagsnefndir, sem nú ákveða verðlag á þessum vörum. Enginn ágreiningur mun hafa verið í ríkisstjórninni um það, að sjálfsagt væri að kveðja þingið saman, fyrst og fremst til þess að fjalla um dýrtíðar- málið. Allar líkur bentu þá til þess, að samstarf myndi takast um lögbindingarleiðina milli Framsóknarflokksins og Sjálf- stæðisflokksins. En fljótlega hófst undanhald þess síðar- nefnda. Hefir því verið yfirlýst af formanni Sjálfstæðisfl. og Morgunblaðinu, að flokkurinn hafi tekið þá ákvörðun að beita sér á móti lögbindingunni eftir ákveðnum óskum frá forystu- mönnum verkalýðsfélaganna í Sjálfstæðisflokknum. Sjálfstæðisflokkurinn hefir reynt að afsaka stefnubreytingu sína og undanhald í þessu máli með því að fullyrða, að hægt væri að ná sama marki eftir hinni svonefndu „frjálsu leið.“ Við nánari athugun sézt, að þetta er ekki rétt. Mörg verka- lýðsfélög hafa sagt upp samn- ingum, í því skyni að knýja fram kauphækkanir og aðrar kjarabætur, en auk þess reyna önnur félög að þvinga fram kauphækkanir án þess að um formlega samningauppsögn sé að ræða. Eftir að Sjálfstæðisfl. og Al- þýðuflokkurinn höfðu sameinazt í því ágreiningsmáli, sem varð þess valdandi, að ríkisstjórnin baðst lausnar, og með aðstoð Bændaflokksmanna og kom- múnista fellt frumvarp við- skiptamálaráðherrans, var það siðferðileg skylda þeirra að mynda stjórn um framkvæmd hinnar „frjálsu leiðar.“ En þeg- ar upplýst var, að þessir flokk- ar vildu ekki taka afleiðingum verka sinna og mynda stjórn, ákvað Framsóknarflokkurinn að taka þátt í stjórn landsins fyrst um sinn, til þess að koma í veg fyrir, að þingkosningar yrðu látnar fara fram í svart- asta skammdeginu, þegar kjós- Um nokkurra vikna skeið hafa staðið á Alþingi átök um mesta innlenda fjárhagsmálið. Þau átök leiddu til þess, að Framsóknarflokkurinn ákvað fyrir sitt leyti að Hermann Jón- asson skyldi biðjast lausnar fyrir ráðuneytið. Aðstaðan var sú í þinginu, að Framsóknar- flokkurinn stóð einn um þá al- varlegu kröfu, að stöðva dýrtíð- ina þar sem hún var komin, með því að leyfa ekki hækkun á kaupgj aldslaunum, húsaleigu eða vöruverði, hvorki innlendu né útlendu. Afkoma manna er nú óvenjulega góð, og nær það jafnt til allra stétta. Engin stétt getur búizt við bættri að- stöðu, þó að hjóli dýrtíðarinnar sé leyft að renna óhindrað nið- ur brekkuna enn um stund, En þegar til kom, sameinuð- ust allir aðrir aðilar á þingi móti þessari lausn. Þar stóðu hlið við hlið Sjálfstæðismenn, Alþýðuflokkurinn, Bændaflokk- urinn, kommúnistar og Héðinn Valdimarsson. En þegar til átti að taka gátu þessir aðilar ekki komið sér saman um neitt í dýrtíðarmál- inu, nema þetta eina, að fella frumvarp Framsóknarmanna. Tveir aðalflokkarnir, sem voru á móti frumvarpinu, lýstu yfir opinberlega, að þeir vildu ekki mynda stjórn saman. Það var hugsanlegt, að ann- aðhvort Framsóknarflokkurinn eða Sjálfstæðisflokkurinn hefðu getað farið með stjórn fram á næsta vor, ef þá skyldi gengið til kosninga. Kommúnistar voru mjög fylgjandi þessari leið, og sýndu með fyrirbærum sínum, að ekki myndi sú aðferð giftu- drjúg. Kommúnistar vilja endum í sveitakjördæmum er mjög erfitt, og e. t. v. ómögu- legt, að taka þátt í þeim. En eins og greinilega var tekið fram í ræðu forsætisráð- herra á Alþingi, við myndun hinnar nýju stjórnar, ber Framsóknarflokkurinn enga á- byrgð á framkvæmdum eða framkvæmdaleysi stjórnarinn- ar í dýrtíðarmálunum, þar sem hans tillögum í þeim málum hefir verið hafnað af meira- hluta Alþingis. Sjálfstæðisflokkurinn og Al- þýðuflokkurinn hafa samþykkt hina „frjálsu leið.“ Það er þeirra leið í dýrtíðarmálinu og hún verður farin fyrst um sinn, a. m. k. til næsta þings. Þeir bera ábyrgðina. Jón biskup Helgason mun talinn verða með mikilvirkustu rithöfundum, sem þjóðin hefir eignazt. Má þykja furðu gegna, hve miklum ritstörfum hann hefir afkastað, jafnhliða um- fangsmiklum og ónæðissömum embættisstörfum. Er bæði, að starfstíminn er nú langur orð- inn, enda auðsætt, að ekki hef- ir verið slegið slöku við. Oflangt væri hér að telja mikinn fjölda tímaritsgreina og smábæklinga hans um kirkjumál og kristin- dóm, tækifærisræður og prédik- anir. Af stærri ritum hans má hér nefna: Sögulegur uppruni nýja testamentisins 1904, 380 bls., Grundvöllurinn er Kristur 1915, 155 bls., Fra Islands Dæm- ringstid 1918, 119 bls. Kristni- saga íslanðs I—II., 1925—27, um 600 bls., einnig útg. á dönsku, Almenn kristnisaga í 4 bd. 1912—1930, um 1500 bls., fs- lendingar í Danmörku 1931, 256 bl., Kristur vort líf, prédikana- safn 1932, 616 bls., Meistari Hálfdán Einarsson 1935, 176 bls., Hannes biskup Finnsson 1936, 272 bls., Jón prófastur Halldórs- son 1939, 206 bl. og Tómas Sæ- mundsson 1940. — Þá hefir hann ritað mikið um Reykjavíkurbæ sundra hinum þjóðlegu samtök- um. Þeir vilja hafa opinber og stórfelld illindi milli aðal stjórn málaflokkanna í landinu. Með því móti gætu kommúnistar búizt við að geta oft haft úr- slitavald á málefni landsins á Alþingi, ef flokkar væru jaínir og andvígir. Með þeim hætti gætu þeir veitt fylgi þeim mál- stað, sem síðui'' skyldi, og þann- ið aukið erfiðleika og álitsleysi frjálsmannlegrar þingstjórnar. Atferli og framganga kommún- ista var þess vegna nú eins og fyr Ijós bending um nauðsyn hins þjóðlega samstarfs milli aðalflokka þingsins. Framsóknarmenn hafa mark- að skýra línu í dýrtíðarmálinu. Ef dýrtíðin heldur óhindruð á- fram að aukast, leiðir hún til al- gerðrar fjárhagslegrar eyðilegg- ingar í landinu, líkt og í Þýzka- landi eftir Versalafriðinn. Það var nauðsynlegt að vekja þjóð- ina til alvarlegrar umhugsun- ar um málið, því að hin falska velgengni, sem stafar af seðla- vímunni, hefir deyft tilfinn- ingu manna fyrir aðsteðjandi hættu. En vegna hinna glöggu og opinberu átaka um dýr- ! tíðarmálið, verður þjóðin að taka ákveðna afstöðu um mál- ið. Vetrarmánuðirnir verða í þeim efnum . nauðsynlegur reynslutími. Ef veðurátta að vetri til væri jafn mild hér á landi eins og í suðlægari löndum, myndi hafa verið leitað álits þjóðarinnar með kosningum nú þegar. Hér á íslandi er það ekki hægt, nema tilgangurinn sé að gera gys að öllu því fólki, sem býr í dreifbýli landsins. Auk þess hafa heimilin i sveitinni aldrei í manna minnum verið jafn fólkslaus eins og nú. Víða eru á heimilum ekki nema hjónin, gamalmenni og lítil börn. Það hefði verið þjóðarsmán að ætla dreifbýlisfólki, með þessa að- stöðu, að sækja kjörfundi, í stórhríðum og mikilli ófærð, eins og vænta má að vetrarlagi á íslandi. Þingmeirihlutinn i dýrtíðar- málinu hvorki gat né vildi mynda stjórn. Vetrarkosningar voru pólitísk stigamennska. Flokksstjórn annars hvors af stærstu flokkunum sýndist boða háskaleg átök um innan- landsmál, þar sem flokksbrot, sem þegið hefir fé sér til fram- dráttar frá fjarlægu stórveldi, hefði borið olíu á eld hvers kon- ar óánægju. Þá var ekki nema ein leið til. Og hún var sú, að lýðræðisflokkarnir héldu áfram og sögu hans, fyrst Reykjavík 14 vetra 1916, 138 bls., þá Reykjavíkur 1786—1936, geysi- bls. og 232 myndir, margar gerðar af höf sjálfum, og nú fyrir skemmstu Árbækur Reykjavíkur 1786—1936 geysi- mikið verk, 450 bls. og myndir að auki. Á næstunni er svo enn von á stórri bók eftir hann um efni úr sögu Rýkjavíkur frá uppvaxtarárum höf. Mun hún koma út fyrir jól. — Upptaln- ing þessi, sem hér hefir gerð verið, gefur að ég ætla nokkru gleggri hugmynd um ritstörf Jóns biskups en þorri manna mun áður haft hafa, því að það fer að vonum, að ýmis þessara rita, er út hafa komið á nærri 40 ára tímabili, eru ekki á hvers manns borði. Eru hér þá enn ótaldar útgáfur bóka, er biskup hefir annazt, og starf hans við ritstjórn blaðsins Verði Ijós og Nýtt kirkjublaff, en þar mun hann hafa ritað mikinn fjölda greina um kirkju- og trú- mál. Árbækur Reykjavíkur eru, svo sem höf. tekur fram, engin saga. Saga Reykjavíkur var á sínum tíma skrásett af öðrum manni, Klemens Jónssyni, en sameiginlegri stjórn. Fram- sóknarmenn báru ekki ábyrgð á hinni hraðvaxandi dýrtíð, heldur þeir aðilar,sem ekki voru viðbúnir að gera hin nauðsyn- legu átök. Hins vegar munu Framsóknarmenn halda uppi rökföstum umræðum um úr- ræðin framundan. Fyrsta varn- arlína er brotin. Næsta varnar- lína verður ef til vill gerð í vet- ur, vor eða sumar. Framsókn- arfloklcurinn á þingi, og utan þings, mun halda áfram ó- þreytandi tilraunum, að bjarga íslenzku þjóðinni frá að eyði- leggja framtíð sína og barna sinna, með því að fara fús og viljug í þau ólánsspor, sem Þjóðverjar neyddust til að stíga í Versölum eftir fyrirmæl- um sigurvegara sinna. Þjóðin vildi hafa samstjórn og mikill meiri hluti þingmanna vildi hið sama. Ríkisstjóri bað sex menn úr þj óðstj órnarflokk- unum að ganga saman í nefnd og freista að ná samkomulagi um nýja samstjórn. Þetta tókst tiltölulega fljótt. Nefndin varð hvarvetna vör við góðan vilja í stuðningsflokkum fyrverandi stjórnar. Nefndin fékk sam- komulag um að sömu flokkar skyldu standa að stjórn, með sömu ráðherratölu, sömu verka- skiptingu. Að síðustu skoraði hver flokkur á sína fyrrverandi ráðherra að halda áfram starf- inu fyrst um sinn. Fram að næsta þingi skyldi nota tímann til þess að finna sameiginlegar leiðir í öllum aðkallandi vanda- málum. Og með hækkandi sól kæmu nýir vegir og ný ráð. Sumum mönnum kann að þykja undarlegt, að sömu menn skyldu fara í hina nýju stjórn, eins og þar voru áður. Þingið var yfirleitt ánægt með stjórn- ina. Sambúð ráðherranna mátti heita mjög góð. Ekkert sundr- andi afl hafði komið fram nema dýrtíðarmálið. Þingið vildi ekk- ert í því gera að svo stöddu. Það mál er þess vegna með nokkrum hætti „tekið úr um- ferð“ um nokkurra mánaða skeið. En þjóðin, þingið og stjórnin þurfa á þessum vandatíma að leysa úr fjöl- mörgum öðrum þýðingarmikl- um málum. Og um meginhluta flokkarnir sammála. Alþingi tók þeirra úrræða eru lýðræðis- það viturlega ráð að sameina alla krafta um lausn þessara mála, og þau eru mörg og stór. Ríkisstj órnin hefir yf irleitt unnið mikið verk og þýðingar- mikið við hin óvenjulega flóknu og samsettu stjórnar- löngu áður en það kæmi til orða, hvað þá nokkurra fram- kvæmda, hafði Jón biskup unnið að því eftir föngum, jafnframt öðrum fræðistörfum, að safna drögum að sögu Reykjavíkur. Þessar minnis- greinar, eða útdrátt úr þeim, hefir hann nú gefið út í ann- álsformi — „í von um að geta komið þar að þeim fróðleik, sem ég hugðist enn eiga ónot- aðan, til þess meðal annars, að einhver gæti síðar meir notað þau „drög til Reykjavíkursögu", sem i ritinu geymdust, við samningu fullkomnari sögu bæjarins." Og þótt Árbækur hans komi nú post festum og þar blandist að vonum ýmis- lega saman kunnugt efni og nýtt, notað og ónotað, mun mörgum, ekki sízt gömlum Reykvíkingum, þykja þær góð- 'ur fengur, jafnvel einmitt vegna sjálfs árbókarformsins. Það er svo vel fallið til þess að rifja upp gamlar endurminn- ingar, sem oft vilja svífa nokk- uð í lausu lofti. Hér skýrast ár- tölin og höfuðviðburðirnir, sem við þau eru tengdir, og ef til vill skýtur svo einhverju gleymdu atviki upp úr fylgsn- um hugans, sem ekki er skýrt frá hér en vel hefði þó mátt minnast á! En hér þarf ekki Reykvíkinga til. Reykjavík sjálf og allt, sem varðar sögu hennar, er svo undarlega ofiö saman við sögu þjóðarinnar í heild sinni, að sérhvert rit, sem hana • varðar, hefir almennt sögulegt gildi, sé annars nokk- urs um það vert. Þess vegna Sk. G. Dr. Þorkell Jóhaiinesson: Árbækur Reykjavíkur 1786-1936 Eftir dr. Jón Helgason. Útg. h.f. Leiftur, Rvík. 1941. Fo rnnta-útbreí ðslan í svarí hr. Björns Guðfinns- sonar til Jóns Ásbjörnssonar lögfræðings, um útbreiðslu ísl. fornrita, í 112. tbl. Tímans, segir m. a. frá því, að kennari einn á Suðurlandi hafi tjáð honum (Birni), að nú liti út fyrir, að hann yrði að hætta að láta börnin lesa eitthvað af ís- lendingasögunum vegna þess, að bækurnar væru ekki til. Þá telur Björn það „lífsnauð- syn þjóðlegri menningu okkar, að form-itin komist inn á sem flest heimili í landinu og verði kjarninn í lestrarefni fólksins.'í Þetta mun tvímælalaust rétt hjá höf. greinarinnar. En meðan svo er ástatt, að ritin eru ekki almennt til í bókasöfnum heimilanna eða lesbókasöfnum skólanna, mætti bæta úr þessu að nokkru á ann- an hátt. Fyrir stuttu síðan voru gefnir út Leskaflar, nokkrar aðalperlurnar úr íslendinga- sögunum, ásamt fáeinum öðr- um lesköflum. Hallgrímur Jóns- son skólastjóri Miðbæjarskól- ans í Reykjavík safnaði efní í bók þessa. Leskaflar þessir ættu að vera til í hverju heimilisbókasafni og nokkur eintök í öllum les- bókasöfnum barnaskólanna og héraðsskólum. Auk þess, að Leskaflarnir eru fyrirmynd að stílagerð, mundu þeir glæða á- huga lesendanna fyrir fornsög- unum. Forráðamenn lesbókasafna ættu að nota tækifæriö, að afla sér þessarar bókar, meðan hún fæst með gjafverði. Heppilegast mundi þó vera, að Ríkisútgáfa námsbóka tæki við upplaginu og dreifði því út með öðrum lesbókum, sem ætl- aðar eru í barnaskólum. Les- kaflarnir eru tilvalið lestrarefni áður en íslandssögunámið hefst. Þeir, sem áhuga hafa fyrir því, að fornritin verði keypt og lesin, ættu að athuga, hvort hér er ekki um eina leið að ræða að settu marki. Leskaflarnir eru 126 blaðsíð- ur, stífheftir, og fást hjá Bóka- umboðssölu H. f. Acta í Reykja- vík. — Verð þeirra nú (niður- sett) er aðeins kr. 1.50. Jón Þórffarson. störf. Alþingi vonast eftir, og æskir eftir, að stjórnin haldi, eins og fyr, góðum friði, og farsælli forustu um þjóðmálin. Dýrtíðarmálið bíður utan- garðs, þangað til í vetur, eða þá í vor, ef henta þykir að skera þá úr því með almennum kosn- ingum. J. J. Nokkur orð um hundahald og hundadráp Það þarf ekki neinn að furða sig á því, þótt marga hafi sett hljóða þegar tilkynningin var lesin í útvarpinu um hið mikla hundadráp hér sunnan- lands. Það er áreiðanlegt, að mörgum hefir þótt sárt að skilja við tryggasta og ef til vill þarf- asta þjóninn sinn, en við þessu er ekkert að segja úr því það var nauðsynlegt að gera þessa ráðstöfun vegna hinnar skæðu hundapestar. Þeim, er þetta ritar, er næst að halda, að einmitt á þessu svokallaða sýkta svæði hafi svo illa viljað til, að þar hafi verið drepnir einhverjir beztu fjár- hundar landsins og virðist þó mikið sagt. Hér á ég við t. d. skozku fjárhundana í Þormóðs- dal í Mosfellssveit. Það tap, sem leiðir af því að farga slíkum hundum, er óbætanlegt. Af hverju myndi margur spyrja? En það er fyrst og fremst eingöngu af þeirri ástæðu, að það eru til heilar sýslur hér á landi, þar sem varla er til einn einasti góður fjárhundur. Nothæft rusl þykir mörgum ágætt, þegar ekki er völ á betra, og þannig er því varið með fjölda þeirra hunda, sem taldir eru góðir fjárhund- ar nú á dögum, það eru kyn- blendings úrþvætti, því við ís- lendingar verðum að horfast í augu við þann veruleika, að við höfum aldrei skeytt um að rækta okkar hunda eins og önnur húsdýr, t. d. kýr, hesta, sauðfé o. s. frv., og hefði þess þó síður en svo verið minni þörf. Þormóðsdalsbóndinn, Guð- mundur Ásmundsson, er þó einn af þeim fáu, er gert hefir und- antekningu í þessu efni. Hann hefir haldið þessu skozka fjár- hundakyni sýnu hreinræktuðu og látið af hendi til nágranna sinna eitthvað af hvolpum. Eins hafa Grafarholtsbændur oft átt góða fjárhunda. Nágrannaþjóðir okkar hafa í marga mannsaldra ræktað sína hunda eins og annan bú- fénað og haldið kynjunum hreinræktuðum, en hvaö höfum við íslendingar gert í þessu efni? Það virðist helzt vera þannig, að flestum þyki það of smátt enn sem komið er, að hirða vel um hundana og halda kynjunum hreinræktuöum. Það þyrfti að koma breyting á þetta. Búnaðarfélag íslands ætti að verðlauna góða fjárhunda, og hreppabúnaðarfélögin ættu að styrkja þá menn, er vildu veita þessu máli forgöngu. Það þykir (Framh. á 4. síðu) eiga árbækurnar erindi til langt um fleiri manna en þeirra, sem í Reykjavík dveljast eða hafa dvalizt. Ég gæti trúað því, að mörgum manni, sem lítið þekk- ir hér til og ekki hefir auðnazt að eiga hér heima neitt sem heitir, hvað þá 40 ár, og kemst því aldrei í hið fræga „Reyk- víkingafélag“, fremur en allur þorri Reykvíkinga — muni forvitni á að lesa bókina um þennan frægasta stað landsins, sem um langan aldur var sokk- inn í forardíki kaupmanna- og embættismannadönsku, en gerðist síöan á furðu skömm- um tínia sæmjilegasti höfuð- staður íslendinga — að vísu því merkari, sæmilegri og íslenzk- ari, sem meir fjölgaði aðkomu- fólki, fólki, sem aldrei fékk né fær inngöngu í „Reykvíkinga- félagið"! En Árbækurnar eru ekki aðeins fróðlegar. Þær eru með köflum bráðskemmtilegar. Það er t. d. ekki ógaman að lesa sumar athugasemdir Geirs biskups Vídalín, sem hér eru tilfærðar, svo um það, sem hann segir um gikkinn Castenskjöld stiptamtmann. Þá eru „tilskip- anir“ Stefáns bæjarfógeta Gunnlaugssonar ekki ónýtar, t.d. þessi: — „Þeir, sem drekka og drabba, samt styðja daglega krambúðarborðin, verða skrif- aðir í bók og fá engan styrk af fátækra sjóði.“ Snemma hefir bær þessi eignazt „róna“, þótt fámennur væri, og með lang- lundargeði og seiglu, sem þessi stétt virðist gædd umfram festa menn aðra, má ætla, að hún hafi ekki brugðið háttum sínum mikið við „ofsóknir" þessar, enda hefir hún blómg- ast jafnt og þétt til þessa dags, þótt „starfs“aðferðirnar hafi eitthvað breytzt, er stundir liðu. Þá má hér nefna „febrú- arbyltingu“ Stefáns bæjarfó- geta 1848, er hann lét upp festa „svohljóðandi auglýsingu og gera hana með trumbuslætti almenningi kunna: íslenzk tunga -á bezt við í íslenzkum kaupstað, hvað allir athugi.“ — Um kvöldið sama dag (7. febrú- ar 1848) gaf hann út nýjar regl- Ur fyrir næturvörð bæjarins, þar sem segir svo í 1. gr.: „[Nætur- vörður] skal hrópa á íslenzkri tungu við hvert hús.“ þótti hin- um danska og hálfdanska bæj- arlýö hart undir slíku að búa og kærðu til stiptamtmanns! Skýringin á slíku athæfi gat engin önnur verið en ofdrykkja eða geðbilun, nema hvort- tveggja væri, enda var maður- inn látinn sleppa embættinu sumarið eftir. — Þá mun ýms- um þykja nógu gaman að því að athuga kosningarnar í bæn- um á ýmsum tímum. Grunar mig, að mörgum þyki nú bágt að sjá þaö sleifarlag, sem hér virðist verið hafa á kjósenda- veiðum í þá daga. En þá er að fagna framförinni! Hér eru engin tök á því að lýsa bók þessari til neinnar hlítar og því síður er þess kost- ur að birta neinn ritdóm um hana. Hún hefir að geyma mik- inn fróðleik og gagnlegan um stofnanir og atvinnufyrirtæki í bænum, menn og málefni, sem seint væri upp að telja. Meðal

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.