Tíminn - 04.06.1942, Blaðsíða 2

222
TÍMIM, flmmtndagmn 4. jiiní 1942
57. blað
‘gíminn
Fimmtudag 4. júní
Þéttbýli og dreiibýli
Um þessar mundir heyrist
og sést svo oft vitnaS í þessi
tvö hugtök, að nokkur ástæða
virðist til að stalþra við þau
og gera sér sem ljósasta grein
fyrir því, hvað í þeim felst.
Með þéttbýli er vitanlega átt
við kaupstaðina og hina vax-
andi byggð við sjávarsíðuna.
Dreifbýli er hins vegar sveitirn-
ar með dreifðum býlum,
byggðahverfi og smáþorp, sem
víða eru einangruð og eiga við
örðugar samgöngur að etja.
Á undanförnum árum hefir
margt manna flutt byggð sína
úr dreifbýlinu í þéttbýlið.
Kaupstaðirnir hafa vaxið og
þeim hefir fjölgað, en í sveit-
um hefir fólki fækkað eða
fólkstalan staðið í stað.
Orsökin liggur í augum uppi:
Það er auðveldara að stofna
nýtt heimili í kaupstað en í
sveit.
Hitt er annað mál, hvort ekki
sé erfiðara að viðhalda og efla
kaupstaðarheimilið.
Við skulum gera okkur Ijóst,
að mesta umhugsunarefni
ungra karla og kvenna er
spurningin: Hvernig á ég að
stofna heimili?
í sveitinni þarf til þess mik-
inn undirbúning eins og þar
stendur: „Ég hef lyst jafnvel
að reisa bú. Ég þarf fyrst: jörð,
hest, stúlku, kú.... “ Viðráðan-
legar jarðir liggja ekki á lausu,
bústofn ekki heldur. Jafnvel
konuefnið er vandfengið, því að
ungu stúlkurnar hópast í kaup-
staðina sem vinnukonur á efn-
uð heimili, þar sem þær sjá að
minnsta kosti margt af því, sem
hugurinn girnist. Sveitapiltur-
inn verður, ef svo mætti segja,
að vinna fyrir sinni Rakel og
sínum bústofni í 7 ár eins og
forðum. Hann verður oftast að
byggja framtíð sína frá grunni.
Flytji hann hins vegar til
kaupstaðarins og fái atvinnu
til hnífs og skeiðar fyrir sjálf-
an sig og herbergiskompu með
dívan, vantar í raun og veru
ekki nema konuefnið og arin,
sem vel getur verið prímus, til
að eignast það, sem verður að
kallast heimili. Og mörg stúlk-
an, sem hefir séð bjartari hlið
borgarlífsins, þótt ekki sé nema
í gegnum glugga, er fúsari til
að stofna heimili á þennan hátt,
heldur en að verða húsfreyja í
sveit með öllum þeim umsvif-
um, sem því fylgir.
En framtíðin er óviss. Hún er
sæmileg, þegar maðurinn hefir
vinnu, ótrúlega ömurleg, þegar
atvinnuleysi sverfur að.
í þessu felst mismunurinn á
aðdráttarafli þéttbýlis og dreif-
býlis.
í þéttbýlinu má ganga að
heimilinú tilbúnu með miðstöðv-
arhita, ljósi, vatni, sölubúð í
næsta húsi, steinlagðri gang-
stétt — og ótryggri vinnu.
í sveitum og þorpum fær
fólkið ekkert af þessum lífsþæg-
indum, nema það komi þeim
upp sjálft eða kaupi dýru verði.
En þar er nóg að staría, jafn-
vel of mikið, og svo á bóndinn
allt sitt undir sól og regni.
Bæði þéttbýli og dreifbýli
hafa sína annmarka og sín
vandamál, en þéttbýlinu er á-
skapað að verða þéttara, og
dreifbýlinu dreifðara, ef allt er
látið arka að auðnu.
Þetta vandamál snertir allt
þjóðfélagið. Það er uppistaðan
og ívafið í hinni pólitísku bar-
áttu í þjóðfélaginu.
Þéttbýlið vex af sínum eigin
þunga eins og snjóflóð, sem
skríður niður bratta fjallshlíð.
í Reykjavík verður t. d. að
vinna meira að húsasmíði og
leggja til meira byggingarefni
en nokkursstaðar á landinu
ella, til þess að smiðir og verka-
menn séu ekki atvinnulausir.
Og ekki stendur á fólki til að
flytja inn í hin nýbyggðu hús
með „öllum þægindum". En á
venjulegum tímum, og einkum
1 slæmu árferði, stendur á at-
vinnu handa þessu tómthús-
fólki.
Og þá er næsta skrefið að
koma á„atvinnubótavinnu“, þ.
Vill þjóðin fallast a undanhalds-
stefnnna í sjálfstæDismálinu?
Nefndarskípunín á seinasta þíngi seftur sjálfsftæðís-
málið á bekk með aumusftu smámálum
Sjálfstæðisflokkurinn hefir tekið forustu í sjálfstæðis-
málinu, segir Morgunblaðið í gleiðletraðri fyrirsögn
síðastliðinn sunnudag. Þetta er að vissu leyti rétt. Sjálf-
stæðisflokkurinn hefir tekið forustuna í því, að yfir-
lýsingar Allþingis í fyrra um stofnun lýðveldis hafa
verið ómerktar, þar sem ári síðar er samþykkt stjórnar-
skrárbreyting, er slær því föstu, að ísland sé enn kon-
ungsríki og danski kóngurinn æðsti valdamaður lands-
ins.
Ritstjórar Morgunblaðsins eru
auðsjáanlega stórlega ánægðir
yfir þessari „myndarlegu“ for-
ustu Sjálfstæðisflokksins. Það
undrar heldur engan, sem þekk-
ir þeirra fyrstu sögu við Morg-
unblaðið. Danskir kaupahéðnar
höfðu náð yfirráðum í hlutafé-
laginu, sem átti Morgunblaðið.
Þáverandi ritstjóri, Þorsteinn
Gíslason, þoldi ekki stjákl
dönsku kaupmannanna í skrif-
stofum blaðsins. Hann vildi
sjálfur ráða stefnu blaðsins.
Þess vegna var hann rekinn.
„Fjólupabbi" og „Moðhausinn“,
sem voru þeim dönsku nógu
eftirlátir, voru settir í sess hans.
Þeir, sem vilja kynna sér þessa
málavexti, geta lesið um þá í
Lögréttu 1924.
Valtýr og Jón voru alltaf þæg-
ir og eftirlátir dönsku húsbænd-
unum. Þeir eru það enn, þótt
megnið af hlutabréfum í Mbl.
e. gervivinnu. Menn, sem ekki
eiga annarra kosta völ, fá að
standa nokkrar klst. á dag uppi
í holtum við að rífa upp grjót
úr frosinni jörð og fá fyrir hátt
tímakaup en sultartekjur. En
nokkra km. frá bænum biða ó-
unnin framleiðslustörf.
Öllum má vera það ljóst, að
slík vandamál hljóta að leiða af
sér nokkurn skoðanamun milli
þéttbýlinga og dreifbýlinga.
Átök verða um það, hvort
réttara sé að ýta undir vöxt
þéttbýlisins eða halda í við
hann með því, að gera ekki síð-
ur lífvænlegt í dreifbýlinu,
hjálpa fólkinu þar ekki síður til
að fá þak yfir höfuðið og
tryggja því jafnan betri laun
fyrir vinnu sína þar en við
gervivinnu í þéttbýlinu.
Um þetta hefir mikill styrr
sé nú komið úr klóm Dana í
hendur Sveins i Völundi. Það
sést bezt á fögnuði þeirra yfir
undanhaldi seinasta Alþingis í
sj álf stæðismálinu.
Stefna þiugslns
í fyrra.
Ákvarðanir Alþingis í fyrra í
sjálfstæðismálinu mörkuðu
raunverulega stofnun íslenzks
lýðveldis, þótt formlega væri
ekki frá því gengið. Til þess
þurfti að breyta stjórnarskránni
í samræmi við hina nýju skip-
un.
í fyrra var litið svo á, að ekki
væri rétt að ganga formlega frá
þessum málum fyrr en í stríðs-
lok. Hins vegar voru allir á
einu máli um það, að yrði
stjórnarskránni eitthvað hrófl-
að, þyrfti lýðveldisstofnunin að
vera fyrsta breytingin. Aðrar
staðið milli Framsóknarflokks-
ins og bæjaflokkanna um fulla
tvo tugi ára. Einkum hefir þó
baráttan orðiö við íhaldsflokk-
inn meðan hann var og hét.
Hver man ekki baráttuna um
Byggingar- og landnámssjóð?
Eða um afurðasölulögin?
Það er ekki vert að nefna
fleiri dæmi. Þessi tvö ná alveg
inn í kjarna málsins.
En nú, — nú er enn barizt
um rétt þéttbýlisins til að ráða
óskorað lögum og lofum í land-
inu, og afnám þess réttar, sem
dreifbýlið hefir nú til að jafna
metin innan þjóðfélagsins.
Þeir kjósendur til sjávar og
sveita, sem telja atvinnuleysið
og gervivinnuna í þéttbýlinu
hættu fyrir þjóðfélagið, greiða
Framsóknarflokknum atkvæði
við kosningarnar í vor. +
þjóðir myndu réttilega telja það
merki um undanhald í lýðveld-
ismálinu, ef stjórnarskránni
yrði eitthvað breytt, en - héti
samt eftir sem áður „stjórnar-
skrá konungsríkisins íslands"
og öll ákvæðin um völd og eríða-
rétt danska konungsins stæðu
óbreytt.
Þessi skoðun kom m. a. mjög
grenilega fram í ræðu Jakobs
Möllers við 1.‘ umræðu um
stjórnarskrárfrumvarpið í neðri
deild í vetur, en þá var Sjálf-
stæðisflokkurinn ekki búinn að
ákveða, að fylgja kjördæma-
málinu fram.
Stefna Framsóknar-
flokksins.
Það þarf ekki að taka það
fram, að þetta var stefna
Framsóknarflokksins. Fyrst
sjálfstæðismálið var ekki end-
anlega leyst á þingi í fyrra, taldi
flokkurinn rétt að fresta form-
legri afgreiðslu þess til stríðs-
loka og nota tímann til vand-
legrar athugunar á stjórnar-
skránni. Hann flutti í vetur
þingsályktun, er var í samræmi
við þessa stefnu.
Hins vegar leit Framsóknar-
ílokkurinn svo á, að yrði ein-
hverjum öðrum atriðum stjórn-
arskrárinnar breytt á þessum
tíma, mætti ekki sleppa lýð-
veldismálinu. Það yrði álitið
undanhald og myndi veikja af-
stöðu okkar erlendis.
Þess vegna ætlaði Framsókn-
arflokkurinn að leggja fram
tillögur, sem fóru í þessa átt,
þegar vitað var, að stjórnar-
skrárbreyting yrði gerð á sein-
asta þingi. En um líkt leyti bár-
ust honum þau tíðindi, að hin-
ir flokkarnir myndu fella slíkar
tillögur og til þess að forða því
reginhneyksli, að lýðveldisstofn-
unin yrði þannig felld á Alþingi,
hætti flokkurinn við að leggja
þessar tillögur fram.
Framsóknarflokkurinn ber
því enga ábyrgð á því undan-
haldi í sjálfstæðismálinu, sem
felst í samþykkt „breytingar
við stjórnarskrá konungsrikis-
ins íslands". Þær háskasamlegu
afleiðingar, sem þessi samþykkt
getur valdið erlendis, eru á eng-
„Uudarlegur maður“
Undarlegur maður.............
Ingólfur er maður nefndur,
búsettur austan fjalls. Hann
hefir nýlega skrifað tvær grein-
ar í Morgunblaðið. Fyrri grein-
in er um mjólkursamsöluna, og
verður nánar að henni vikið.
Síðari greinin er um rafmagn.
Ingólfur kvaðst vilja raflýsa
alla bæi á Suðurlandi. Er sá
vilji lofsverður. Ekki hefir þess
vart orðið, að Ingólfur þessi hafi
áður skrifað í blöð, svo að orði
verði á gert, eða látið sig miklu
skipta rafmagnsmál eða mjólk-
urmarkað. Ástæðan til þessara
blaðaskrifa mun hins vegar
vera sú, að maður þessi ætlar
að bjóða sig fram í Rangár-
vallasýslu í sumar og hugsar
sér að verða minnihlutaþing-
maður þar í sýslu á næsta
hausti. En alkunnugt er það, að
við kosningar eru miklu fleiri
áhugamenn um almenn mál en
á venjulegum 'tímum.
En ýmsum þeim, sem lesið
hafa greinina um mjólkurmál-
ið, mun þykja Ingólfur þessi
skrítinn maður, a. m. k. er að-
ferð hans, til að gæta hags-
muna sveitunga sinna og sýslu-
búa, býsna skrítin.
Það er flestum vitanlegt, að
mjólkurlögin og samsalan hefir
orðið til stórmikils hagnaðar
fyrir bændur í Árnes- og Rang-
árvallasýslum. Þetta mun varla
verða umdeilt mál, a. m. k. nú
orðið. Kvartanir, sem uppi hafa
verið um rekstur mjólkursam-
sölunnar, hafa komið frá mönn-
um í Reykjavík og sveitunum
vestan heiðar, og aðalefni þess-
ara kvartana verið það, að stjórn
mjólkursölunnar dragi um of
taum bænda austan fjalls og
láti þá hafa hærra verð en eðli-
legt væri. Þessir menn hafa
viljað lækka það verð, sem
bændur fá hjá Flóabúinu, en
hækka verðið til mjólkurfram-
leiðenda í Reykjavík og Mos-
fellssveit sem því svarar. Þeir
hafa sagt, að þessar ívilnanir til
austanbænda væru stjórn
mjólkurmálanna að kenna og
ámælt henni fyrir það. Þess
vegna hafa þeir viljað 3áta
skipta um- menn í mjólkursölu-
nefndinni. Nýju mönnunum var
þá ætlað að lækka verðið austan
fjalls og hækka það vestan
fjalls. Hins vegar mætti þá ætla,
að bændum í Árnes- og Rang-
árvallasýslum væri það áhuga-
mál, að mjólkursölunefndin
væri áfram skipuð eins og nú
er.
Þeir hafa hagnazt á mjólkur-
skipulaginu, þannig, að búskap-
ur þeirra hefir orðið lífvænleg-
ur. Það kann að mega eitthvað
að því finna, frá einhverju sjón-
armiði, en a. m. k. hafa bændur
í þessum héröðum ekki ástæðu
til að kvarta, og gera það held-
ur ekki, a. m. k. ekki þeir, sem
hafa aðstöðu til að kýnna sér
þessi mál og ekki eru haldnir
reykvískum st j órnmálagr illum.
Það er alveg óumdeilanlegt
hagsmunamál bændanna aust-
an fjalls, að mjólkursölunefnd-
inni verði ekki breytt. Þeir geta
ekkert unnið á þeirri breytingu,
en hins vegar miklu tapað, ef
illa tækist til, og eru nú raun-
ar bændur í nágrenni Reykja-
víkur margir komnir á sömu
skoðun, hvað þá snertir. En það
er einmitt þetta, sem Ingólfur
á Hellu vill, maðurinn, sem nú
er að bjóða sig til þings í Rang-
árvallasýslu.
Hann telur það mest áríðandi
af öllu, að stjórn mjólkursöl-
unnar sé breytt. Það er svo sem
auðséð, að stórframleiðendurn-
ir í umhverfi Reykjavíkur, þar
á meðal Reykjavíkurbær, sem
nú er búinn að kaupa Korpúlfs-
staði, eiga von á liðsmanni úr
Rangárþingi. Kannske gætu
þeir með einhverjum ráðið feng-
ið yfirráð í nefndinni, og ekki
er með öllu grunlaust um, að
hinn fyrirhugaði minnihluta-
þingmaður kunni að hugsa sér
einhverskonar minnahlutamjólk
austan fjalls, sem hann gæti
fengið til yfirráða, og að at-
kvæðisréttur hennar geti riðið
baggamuninn, til að fá þeim
mönnum völdin yfir mjólkur-
sölunni, sem lengi hafa þráð
þau, en ekki fengið.
Það vekur enga furðu, þó að
svona tillögur komi fram í Morg-
unblaðinu í Reykjavík, en það
vekur furðu, að þær skuli koma
frá manni austan fjalls. Það
hlýtur að vera undarlegur mað-
ur. a.
an hátt á ábyrgð hans. Stjórn-
arflokkarnir, og þó fyrst og
fremst Sjálfstæðisflokkurinn,
bera alla ábyrgðina.
IVcfndarskipun, sem
lítilsvirðir sjálfstæðis-
málið.
Stjórnarflokkarnir reyna að
afsáka undanhaldið með því, að
málið hafi ekki verið nógu und-
irbúið. Þess vegna hafi þeir lát-
ið kjósa nefnd, sem eigi að at-
huga málið fram að næsta
þingi, og þá eigi að afgreiða
það.
Fyrv. ríkisstjórn hafði látið
hæstarétt semja stjórnarskrá,
þar sem gert er ráð fyrir sömu
tilhögun og í þingsályktununum
í fyrra. Sennilega er það sú eina
tilhögun, sem hér getur orðið
(Framh. á 4. síðuj
HeÍgi Sæmnndsson;
Tímaritið Dvöl
i.
Þegar Framsóknarmenn réð-
ust í útgáfu dagblaðs í höfuð-
staðnum, hófu þeir jafnframt
útgáfu fylgirits þess, er Dvöl
nefndist. Skyldi það koma í stað
lesbóka og sunnudagsblaða
hinna dagblaðanna. Fyrsti rit-
stjóri Dvalar var dr. Þorkell Jó-
hannesson. Varð hún þegar vin-
sæl undir stjórn hans og skip-
aði brátt þá sérstöðu meðal ís-
lenzkra rita, að flytja úrvals-
smásögur heimskunnra höfunda
í vönduðum þýðingum. Minnist
ég þess frá æskudögum, hversu
Dvöl var kærkominn gestur á
heimili þeirra, er unnu fróðleik
og fögrum skáldskap.
Ritstjórnarferill dr. Þorkels
varð eigi langur. Urðu og
húsbóndaskipti á heimili Dvalar,
er hann lét af störfum við Nýja
dagblaðið. Þá tók við ritstjórn
hennar Vigfús Guðmundsson á-
samt tveim ungum starfsmönn-
um blaðsins. Héldu þeir síðan
Dvöl úti um tveggja ára skeið
sem fylgiriti Nýja dagblaðsins.
Var efni þess og boðun mjög
hin sama og á ritstjórnardög-
um dr. Þorkels. Var Dvöl að
flestra dómi vandaðasta og
læsilegasta fylgirit dagblaðanna
um þessar mundir.
En útgáfa Dvalar var næsta
kostnaðarsöm, og því kom þar,
að aðstandendur hennar sáu
eigi önnur ráð en leggja hana
niður að þrem útgáfuárum
liðnum. Þá réðist Vigfús
Guðmundsson . í þá merku
dáð, að breyta henni í mánað-
arrit en láta hinna fyrri sér-
kenna hennar í efnisvali gæta
sem fyrr. Gerðist V. G. ritstjóri
og útgefandi Dvalar með fjórða
árgangi og hélt henni uppi um
fjögurra ára skeið, unz Sam-
band ungra Framsóknarmanna
festi kaup á henni árið 1940 með
áttunda árgangi hennar.
Vigfús Guðmundsson er einn
hinna merkilegu gáfumanna,
sem hlotið hafa menntun sina
nær einvörðungu af lestri góðra
bóka og fjölbreyttu og ævin-
týralegu lífsstarfi. Hann er
Borgfirðingur að ætt og gerðist
á unga aldri virkur þátttakandi
á vettvangi félagsmála. Hann
varð ótrauður baráttumaður
ungmennafélagsskaparins og
samvinnuhreyfingarinnar. Hug-
sjónir æskunnar hafa heldur
ekki gleymzt honum né fyrnzt,
þótt ár færðust yfir. Vigfús er
enn ungur maður í anda, þótt
sjötti ævitugur sé hafinn. Eng-
an mann þekki ég á sama ald-
ursskeiði, sem unir sér betur í
hópi glaðværra sveina og meyja
en Vigfús.
Vigfús Guðmundsson hafði
tekizt för á hendur til Vestur-
heims, er hann var kominn á
manndómsár. Dvaldi hann þar
um hríð og rataði í ýmis ævin-
týr. — Einhverntíma voru þau
orð látin falla um Vigfús, að
ungmennafélagsskapurinn og
samvinnuhreyfingin á æsku-
dögum hefðu verið honum eins
konar menntaskóli en Vestur-
heimur háskóli. Tel ég þá sam-
líkingu hina frumlegustu. V. G.
er prýðilega sj álf menntaður
maður, sem í senn hefir kynnzt
mjög gullaldarbókmenntum ís-
lendinga og ýmsu hinu bezta,
er heimsbókmenntirnar hafa að
bjóða. Kom þetta honum í góð-
ar þarfir að vonum sem rit-
stjóra bókmenntatímarits. Hag-
sýni hans, framsýni og dugn-
aður reyndust honum einnig ó-
metanlegir eiginleikar sem út-
gefanda á tímum, er þjóðin átti
við kröpp fjárhagskjör að búa.
Ekki gat talizt glæsilegt að
ráðast í slíkt fyrirtæki sem út-
gáfu Dvalar árið 1936. Mátti
með sanni segja, að þá væri
hart í heimi íslenzku þjóðar-
innar. En Vigfús var bjartsýnn
og vongóður. Hann trúði því, að
íslendingar væru enn lesgjarn-
ir, fróðleiksfúsir og vandlátir í
vali bóka og rita eins og á
bernskudögum hans heima í
Borgarfirði. Vonir hans rætt-
ust. Þegar hann hóf útgáfu
Dvalar, hafði hún engan fastan
kaupanda og átti sér fáa eða
enga stuðningsmenn í hópi
þeirra, sem réðu gildum sjóðum.
Dvöl hafði þegar getið sér góð-
an orðstír. Hún naut þess álits,
að vera vandað rit, og hún eign-
aðist örugga vini, sem kunnu
að meta þetta sérstaka tímarit,
sem flutti efni, er reyndi meira
á andlegan þroska en hlátur-
vöðva lesenda sinna.
Vigfús Guðmundsson leitaði
fyrst og fremst fulltingis ungra
menntamanna og rithöfunda,
er hann valdi efni til birtingar
í Dvöl. Hann gaf seskumönnun-
um kost á því, að kveða sér
hljóðs á málþingi rits síns.
Margir þeirra fulltrúa yngri
kynslóðarinnar í landinu, sem
skeleggastir teljast nú i ís-
lenzk;ri rithöfundastétt, sendu
Dvöl fyrstu þýðingar sínar, ljóð
og sögur. Ritstjóri Dvalar tók
þessum nýliðum í ríki íslenzkr-
ar listar vel, en var þó vand-
var sú samvinna í senn til gagns
sú samvinna í senn til gagns og
og gleði. HefirVigfús Guðmunds-
son efalaust verið sá ritstjóri á
íslandi, sem sýndi ungum mönn-
um mesta tiltrú og traust og
sannaði gleggst, að þeir voru
verðir viðurkenningar.
En Vigfús var eigi aðeins
vandlátur og samvizkusamur
ritstjóri. Hann var einnig dug-
legur og djarfhuga útgefandi.
Hann lagði mikla áherzlu á að
útbreiða rit sitt og halda sam-
bandi við kaupendur þess. Hann
tók jafnan mikið tillit til álits
og óska lesendanna og sam-
verkamannanna, án þess þó að
missa sjónar á tilgangi þeim,
er ritið skyldi hafa, með því að
falla frá kröfum um vandað
efnisval. Árangur þessa varð sá,
að Dvöl eignaðist brátt örugga
og hollráða vini.
Hefði Vigfúsar Guðmunds-
sonar eigi notið við, myndi Dvöl
hafa látizt á þriðja aldursári.
Þeir, sem unna þessu sérstæða
og vandaða riti, eiga því mikið
að þakka manninum, sem gerð-
ist fósturfaðir þess, er það
skyldi út borið, og lét það ekki
frá sér fara fyrr en framtíð
þess gat örugg talizt.
II.
Er Dvöl hafði komið út um
sjö ára skeið, seldi Vigfús Guð-
mundsson hana Sambandi
ungra Framsóknarmanna og
lét jafnframt af ritstjórn henn-
ar. Eftirmaður hans varð Þórir
Baldvinsson. Hann hafði lagt
leið sína til Vesturheims, eins
og fyrirrennari hans í ritstjórn-
arsessinum. Hann er maður vel
menntur og hefir getið sér
góðan orðstír se msmásagna-
höfundur, þótt hann riti raunar
undir dulnefni.
Þórir Baldvinsson hélt í
flestu sömu stefnu og Vigfús
Guðmundsson.
Þess gætti mjög á ritstjórnar-
dögum Þóris Baldvinssonar, að
fulltrúar hinna engilsaxnesku
þjóða kveddu sér oft hljóðs á
málþingi Dvalar. Var þó engan
veginn gengið framhjá fulltrú-
um annarra þjóða. Þórir Bald-
vinsson lagði og áherzlu á
að kynna nýja menn. Var það
vel farið og tókst oft hið bezta.
Vann Þórir þarft verk og óeig-
ingjarnt í þjónustu ritsins þau
tvö ár, sem hann gegndi störf-
um sem ritstj óri þess. Mun harin
þó allan þann tíma hafa verið
maður mjög í önnum við marg-
vísleg skyldustörf, og auk þess
átt við heilsubrest að stríða.
Mun hann því ekki hafa átt