Tíminn - 21.07.1942, Side 2

318
TtMINN, þriðjmlagiim 31. jiill 1934
81. blað
'gímirm
Þriðjudayinn 21. júlí
Verðhækkun -
gengíslækkun
í vetur og vor krafSist Alþýðu
flokkurinn gengishækkunar á
íslenzkri krónu og reyndi að
afla sér kjörfylgis á því máli.
Nú tekur Alþýðuflokkurinn
þátt í smáskæruhernaði um
verkalaun, sem miðar að því,
að hækka verðlag í larjdinu um
20—40% og fella verðgildi pen-
inganna, sem því nemur.
Að undanförnu hafa staðið
yfir kaupdeila við menn, sem
vinna að afgreiðslu skipa,
við skipshafnir á strandferða-
skipum og millilandaskip-
um. Öllum þessum smáskærum
hefir lokið með stórfelldum
kauphækkunum. Og loks skýra
stjórnarblöðin nú frá því, að
ríkisstj órnin hafi samið við
Dagsbrún um mikla kauphækk-
un fyrir alla meðlimi þess fé-
lags. Skulu þeir eftirleiðis fá
sama kaup fyrir 8 stunda vinnu
og áður var greidd fyrir 10
stundir og auk þess tveggja
stunda eftirvinnu. Starfsmenn
ríkis og banka krefjast 20%
launahækkunar, og er hvorki
réttlátt né mögulegt að neita
þeirri kröfu samkvæmt því, sem
á undan er gengið.
Hér er ekki um það að ræða,
að sjá ofsjónum yfir þessum
,launahækkunum“, ef þær hefðu
í raun og veru nokkrar kjara-
bætur I för með sér.
En gallinn er sá, að þetta
munu engar kjarabætur reynast.
Verðlagið mun á örskömmum
tíma laga sig eftir framleiðslu-
kostnaði og fylgja honum fet
fyrir fet upp á við.
Eini árangurinn, sem næst, er
sá, að lækka kaupmátt og verð-
gildi krónunnar um 20—40%,
lækka raunverulega eign þeirra,
sem eitthvað hafa sparað af
peningum án þess að hindra á
nokkurn hátt auðsöfnun þeirra,
sem eiga fastéignir og fram-
leiðslutæki.
Að vísu hafa jafnaðarmenn
haldið fram þeirri stefnu að
hækka kaupgjald á frjálsum
grundvelli, en lögbinda verð á
landbúnaðarvörum. Það kem-
væntanlega í hlut núverandi
ríkisstjórnar að ákveða verðlag
á landbúnaðarvörum í haust, og
mun þá koma í ijós, hvor
tvísöngsröddin í Sjálfstæðis-
flokknum má sín meira.
Framsóknarmenn álíta nú-
verandi ástand í fjármálum og
atvinnumálum sjúkt ástand,
sem ekki sé hægt að byggja á
til frambúðar. Það eigi að reyna
að halda sjúkdómnum niðri eft-
ir föngum, svo að varanlegt tjón
hljótist eigi af. Alþýðuflokkur-
inn hefir haldið fram sömu
skoðun. Sjálfstæðisflokkurinn
líka. En kommúnistar vilja nota
tækifærið til kjósendaveiða.
Þeir ráða nú stefnunni. Alþýðu-
flokkurinn dansar með. Ríkis-
stjórn Sjálfstæðismanna er eins
og mús í gildru og verður líka
að dansa með til að treina líf
sitt — og afla steiktra gæsa
handa kommúnistum!
Smáskæruhernaður verka-
mannaflokkanna gegn þjóðfé-
laginu er hrein og bein bylt-
ingarstefna.
Alþýðuflokkurinn hefir þótzt
andvígur byltingastefnu, en hið
góða, sem hann vill, það gerir
hann ekki.
Með því glatar hann þeim sið-
ferðilegu yfirburðum, sem hann
hafði fram yfir keppinauta sína.
Héðan af er bezt, að þessir
flokkar sameinizt í einn. Smá-
skæruhernaður þeirra er lög-
laus og þjóðhættulegur. Það er
betra að eiga í höggi við einn
sterkan andstæðing en marga
löglausa smáskæruhópa.
Þetta er skylda verkamanna,
ef þeir vilja láta virða samtök
sín sem heiðvirðan stjórnmála-
flokk, en ekki sem óeirðarhópa,
er grafa undan frelsi þjóðarinn-
ar og sjálfstæði.
Flokkar verkamanna hafa nú
til samans tólf þingmenn. Meiri
hluti þeirra mun vera andvígur
byltingarstarfsemi. Hið sama
gildir í enn ríkara mæli um
kjósendur þeirra.
Að óreyndu má því ætla, að
Frásögn Otto Johansson sendiherra:
Ntjrjöldin liefir kennt Sví-
nm að bna vel að §ínu
Sænska pjóðin mun gera skyldu sína, ef hún
verður fyrir árás
Allt frá þvi, að fyrri finnsk-rússneska styrjöldin skall
á, hefir margt verið rætt og ritað um afstöðu Svíþjóðar
og viðhorf Svía til ýmissa styrjaldarmála. Oft hefir gætt
takmarkaðs velvilja og skilnings á aðstöðu Svíþjóðar í þess-
um umræðum og ýmsir aðilar hafa jafnvel legið sænsku
þjóðinni á hálsi fyrir að kosta kapps um, að vera hlutlaus
í hinni skefjalausu styrjöld, sem nú er háð. í islenzkum
blöðupi hefir fátt birzt frá Svíþjóð siðan Noregur og Dan-
mörk voru hernumin, enda hefir að mestu leyti verið sam-
bandslaust milli landanna síðan.
Sá, sem þetta ritar, sneri sér
fyrir skömmu síðan til Otto
Johansson, Chargé d’ Affaires
fyrir Svíþjóð á íslandi, og fékk
hjá honum svör við nokkrum
spurningum varðandi Svíþjóð
og styrjöldina.
— Hvað er að segja af hög-
um sænsku þjóðarinnar á þess-
um styrjaldartímum?
— Svíþjóð er á alla vegu um-
lukt löndum, sem eiga í ófriði,
og bræðraþjóðir okkar í Noregi
og Finnlandi berjast við sinn
stríðsaðilann hvor.Meðal annars
vegna þess getur Svíþjóð ekki
gerzt þátttakandi í styrjöldinni,
því að gagnvart báðum þessum
bræðraþjóðum hefir Svíþjóð
mikla samúð. Innilokunin veld-
ur Svíþjóð miklum erfiðleikum.
Um 70% af því vörumagni, sem
flutt var inn til Svíþjóðar, var
flutt um Atlantshafið og álíka
hluti útflutningsins fór sömu
leið. Hinn 9. apríl 1940 lokaðist
Atlantshafið fyrir sænskri ut-
anríkisverzlun. Svíþjóð var þá
knúð til að auka viðskipti sín
við þau af löndunum austan
Eystrasalts, sem næst lágu, og
þá fyrst og fremst Rússland.
Þessi viðskipti voru komin vel
á veg, þegar Hitler réðist á
Rússland, og þessi markaður
lokaðist einnig. Ef sænska
lýðræðisöflin muni verða í yf-
irgnæfandi meiri hluta í
flokknum. En skyldi sú von
bregðast, verða hinir vitrari
fylgismenn Alþýðuflokksins að
gera upp við sig sjálfa, hvort
þeir vilja heldur ganga í fylk-
ingu byltingamanna eða
styðja umbótastefnu Framsókn-
arflokksins, sem ein hefir hald-
ið velli gegn ásókn kommúnista
í síðustu kosningum.
+
stjórnin hefði ekki verið svo
forsjál, að flytja til landsins
talsverðar byrgðir af lífsnauð-
synjum, hráefnum, brennslu-
og smurningsolíum, ásamt ýms-
um fleiri nauðsynlegum vöru-
tegundum, hefðu kjör sænsku
þjóðarinnar orðið mjög örðug,
ekki sízt vegna þess, að mikill
uppskerubrestur var í landinu
bæði árin 1940 og 1941. Því er
ekki að leyna, að við margs-
konar örðugleika hefir verið að
etja, enda þótt tekizt hafi að
hefja framleiðslu í landinu
sjálfu á ýmsum þeim vöruteg-
undum, sem ekki er lengur
hægt að flytja frá öðrum lönd-
um. Jarðlög og skógar Svíþjóð-
ar hafa reynzt að vera frjó af
ýmsum nauðsynlegum hráefn-
um. Meðal annars hefir fundizt
þar talsvert af mjög nauðsyn-
legum málmtegundum, sem þar
til styrjöldin hófst voru fluttar
inn í landið, en eru nú ófáan-
legar. Hin miklu steinlög
(skifferlagen) hafa að geyma
mikið magn af góðri steinolíu,
og hefir þaðan fengizt mikils-
verð aukning á olíuforða þjóð-
arinnar. Vefnaðarverksmiðjun-
um er séð, að nokkru leyti, fyrir
hráefnum til starfrækslu sinn-
ar með viðarull, sem unnin er
úr viðartrefjum. Ennfremur
hefir ræktun allskonar trefja-
jurta aukizt mikið, síðan styrj-
öldin brauzt út, til mikils stuðn-
ings fyrir lín- og hampiðnað-
inn. Síðastliðið missiri unnu
vísindamenn vorír að því af
miklu kappi, að auka og efla
gervigummíframleiðsluna, og
innan skamms tíma verður þessi
framleiðslugrein komin á góð-
an rekspöl. Ég nefni þessi at-
riði sem dæmi um, hvernig
styrjöldin hefir kennt sænsku
þjóðinni að búa meira en áður
að heimafengnum gæðum.
Otto Johansson
sendiherra.
— Er nokkurt atvinnuleysi í
landinu og hefir framleiðslan
nokkuð dregizt saman?
— Ýms fyrirtæki, sem ekki
framleiða nauðsynjavörur, hafa
ýmist orðið að hætta rekstri
sínum eða að draga ^seglin mik-
ið saman, vegna hráefnaskorts.
Fyrirtæki, sem framleitt hafa
vörur fyrir erlendan markað,
hafa einnig orðið að draga mikið
úr framleiðslu sinni. Atvinnu-
leysið hefði því getað orðið mik-
ið, en hvortttveggja er, að iðn-
aðarfyrirtækin hafa flest hafið
framleiðslu hergagna í þágu
landvarnanna og auk þess hafa
mörg hundruð þúsundir manna
streymt í herinn síðan í apríl
1940. Atvinnuleysið hefir því
aldrei orðið verulegt og í sum-
um atvinnugreinum er mikill
skortur á vinnuafli, meðal ann-
ars við landbúnaðinn og skóg-
arvinnsluna, en skógar eru nú
mikið notaðir til 'eldsneytis í
bifreiðar og fleira.
— Starfa ekki allir sömu skól-
ar í landinu og áður?
— Allir skólar og aðrar menn-
ingarstofnanir starfa sem áður.
— Eru blöðin undir nokkru
eftirliti?
— Sænsku blöðin hafa nú
einhver beztu fréttasambönd,
sem nokkur blöð í veröldinni
hafa og jafnframt eru þau ein-
hver frjálsustu blöð í Evrópu.
Undanskil ég þar ekki ensku
blöðin. Mikið hefir verið ritað
um blaðaeftirlit í Svíþjóð, og á
ýmsum stöðum virðast menn
þeirrar skoðunar, að sænsk blöð
séu undir strangri ritskoðun.
Þetta er samt sem áður full-
komlega rangt. Að vísu hefir
sænska þingið svo að segja ein-
róma samþykkt lög um blaða-
eftirlit, eftir tilmælum ríkis-
stjórnarinnar, sem koma til
framkvæmda, ef árás verður
gerð á Svíþjóð eða ef landinu
er ógnað af ófriðaraðilum. En
áður en þessi lög koma til fram-
kvæmda verður þó sænska
þingið að leyfa framkv.æmd
þeirra með yfirgnæfandi meiri-
hluta atkvæða. Ennfremur hef-
ir sænska stjórnin skipað sér-
staka blaðanefnd, sem skipuð
er fulltrúum frá öllum blöðun-
um, til að koma í lengstu lög
í veg fyrir, að þörf verði á að
framkvæma blaðaeftirlitið.
Þessi nefnd, sem skipuð er
mönnum frá blöðunum sjálfum,
agar blöðin og kemur í veg fyrir
að þau birti gálauslegar grein-
ar. Svíþjóð, sem er eins og gras-
eyja í eyðimörk í styrjaldar-
auðninni, verður að kosta kapps
um, að blöð landsins verði þess
ekki valdandi með léttúðugum
skrifum, að vinsemd annarra
ríkja í garð Svíþjóðar fari út
um þúfur, eða að neitt stór-
veldi fái þess vegna ástæðu til,
að skipta sér af málefnum
landsins. Geri eitthvert blað
sig sekt um þannig þjóðhættu-
lega framkomu, hefir ríkis-
stjórnin áskilið sér fullkominn
lagalegan rétt til að gera upp-
tæk þau eintök af blöðum, sem
slík skrif birtast í. En þrátt fyr-
ir það eru gqmlu prentfrelsis-
lögin frá 1812 enn- í fullu gildi.
Þingið hefir fyrirfram sett póst-
flutningsbann á blöð, er birta
greinar, sem eru beinlínis þjóð-
hættulegur landráðaáróður.
Þetta bann lætur stjórnin
framkvæma í sumum tilfellum,
ef það kæmi í ljós, að eitthvert
blaðanna hefði áhuga fyrir að
birta slíkan áróður. Lögum
þessum er fyrst og fremst stefnt
gegn kommúnistiskum og naz-
istiskum blöðum, því að reynsl-
an hefir sýnt, að þessir flokkar
reka alltaf meiri eða minni
landráðastarfsemi. Þeir, njósn-
arar, sem hafa verið handtekn-
ir í Svíþjóð síðan stríðið skall
á, hafa flestir verið áhangend-
ur annarshvors þessa flokks.
— Er ekki mikil áherzla lögð
á að auka vígbúnaðinn og gera
varnir landsins sem fullkomn-
astar?
— Allri orku þjóðarinnar er
beint að því að styrkja land-
varnirnar, og öll þjóðin skilur,
að engin fórn er of stór fyrir
þetta málefni. Geysiháum fjár-
fúlgum hefir verið varið til víg-
búnaðarins undanfarin ár og á
þessu ári mun í Svíþjóð vera
varið til vígbúnaðarins fjárhæð,
(Framh. á 3. síðu)
Þjóðstjórn í Nýja-Sjálandi.
Þjóðstjórn hefir nýlega verið
sett á laggirnar í Nýja-Sjálandi.
Jafnaðarmenn fóru þar áður
með völd, en nú er stjórnin bæði
skipuð j af naðarmönnum og
íhaldsmönnum. Áður hafði ver-
ið ákveðið að fresta þingkosn-
ingum þar í eitt ár, en nú hefir
verið ákveðið að láta þær ekki
fara fram fyrr en 12 mánuðir
eru liðnir frá stríðslokum.
Bandamenn
hafa nóg gúmmí.
Margir óttuðust, þegar Bret-
ar misstu Malayaskagann, að
Bandamenn mundi skorta gúm-
mí til hernaðarframleiðslunn-
ar.
Jesse Jones, verzlunarmála-
herra Bandaríkjanna, hefir ný-
lega tilkynnt, að slíkur ótti sé
ástæðulaus. Amerískir efna-
fræðingar hafa fundið upp auð-
veldar og fljótvirkar aðferðir til
að framleiða gervimúmmí og
mun gúmmíþörf Bandaríkjanna
verða fullnægt á þann hátt. Ný-
lega hafi t. d. verið fundnar upp
tvær nýjar aðferðir, sem munu
stórauka framleiðslugetuna.
Norsk hersveit í Banda-
ríkjahernum.
Nýlega hefir verið mynduð
fyrsta útlendingasveitin í
Bandaríkjahernum. Er hún skip-
uð Norðmönnum eingöngu.
Matarskorturinn og ógnar-
stjórnin í Noregi.
Sænskur trésmiður, sem búið
hefir 'í Noregi síðan 1914, er
nýkominn aftur til Svíþjóðar og
hefir hann ritað í „Aftontid-
ningen“:
„Nærri liggur að norskir
verkamenn séu sveltir. Frá því
um jólin fékk ég aðeins tvisvar
kjöt. Til þess að komast hjá því
að svelta verða menn að taka
þátt í smygli og óleyfilegri verzl-
un, sem kölluð er „svarti mark-
aðurinn". Mjöl það, sem fæst,
er mjög lélegt og afleitt til bök-
unar. Fiskur er stranglega
skammtaður. Allmikið af hval-
kjöti hefir verið selt og étið.
Norskir verkamenn eiga það
alltaf á hættu að vera kallaðir
til skylduvinnu. Verkamanna-
félögin eru algjörlega valdalaus,
og aðeins brot af sjóðum þeirra
eru notað í þágu verkamanna.
Mestan hlutann af þeim hirða
quislingar. Neiti verkamaður að
vinna, á hann á hættu að verða
sendur í fangelsi allt að þrjá
mánuði. Enginn Norðmaður fær
að kaupa sér föt fyrr en lög-
reglan hefir athugað heimili
þeirra og gengið úr skugga um,
að þeir þurfi fatanna með.“
(Fréttaskeyti frá NewYork)
Aðalsteipn Gíslason, kennari:
Um kennslu barna
Aðalsteinn Gíslason kenn-
ari frá Krossgerði ræðir í
þessari grein um ýmis atriði
í sambandi við barna-
fræðsluna. Bendir hann
einkum á gagnsemi ýmisra
fræðigreina, þótt ekki verði
þær beinlínis látnar í ask-
ana og hvetur sérstaklega
foreldrana og heimilin til
að sýna þeim aukinn skiln-
ing og ræktarsemi, því að
áhugi barna fari mjög eftir
é
þeim áhrifum, sem þau öðl-
ast hjá þessum aðilum.
Eitt okkar mesta skáld er Ey-
steinn Ásgrímsson. Því miður
hefir ekkert annað varðveitzt
eftir þennan höfuðsnilling ís-
lenzkrar ljóðlistar en hið sí-
gilda rit, Lilja, sem sagt er um,
að öll skáld vildu kveðið hafa.
Þar eru þessar alkunnu hend-
ingar, sem oft er vitnað til:
„Varðar mest til allra orða,
undirstaða sé réttlig fundin.“
Ef undirstaðan breztur, þá
hrynur allt, sem á henni er
byggt. Þarf öðru fremur að
vanda til hennar. í henni mega
fæst mistökin vera.
Barnafræðslan er undirstaða
allrar menntunar, æðri sem
lægri. Framtíðin mótast af því,
sem lært er á unga aldri. Þess
vegna hefir löggjöf vor sett á-
kveðnar lágmarkskröfur til
kunnáttu allra barna, sem náð
hafa 14 ára aldri.
„En hvað er það, sem kennt
er í barnaskólum? Kemur það
að nokkru gagni? Er ekki ann-
ars mikið af því hálfgerður hé-
gómi, sem er verið að troða í
aumingja börnin?“ Slíkar
spurningar heyrast stundum
frá ýmsum kunningjum okkar.
En aðrir segja: „Ég held það
fari nú ekki alltof mikið fyrir
þekkingu þeirra, sem slitið hafa
buxum sínum á hörðum skóla-
bekkjum." Það er satt. Árang-
urinn er stundum lítill. Og upp-
skeran virðist í vissum tilfell-
um ekki svara kostnaði. En
þrátt fyrir það, er óþarfi að ef-
ast um, að ef allar aðstæður eru
viðunandi og allir kraftar eru
samstilltir, en ekki hver hönd-
in uppi á móti annarri, þá má
mikið kenna börnum á unga
aldri. Það hefir reynslan sýnt,
og hún ein er ólýgnust.
Við könnumst öll við hin
fornu ummæli, að ekki verði
bókavitið látið í askana, og oft
er vitnað til gamalla og góðra
búhölda, sem ekki kunnu að
draga til stafs. Til skamms tima
þóttu það einnig mestu búskuss-
arnir, sem dvalið höfðu á bún-
aðarskólunum. Eitt sinn heyrði
ég aldraðan bónda, þá kominn
um áttrætt, en nú horfinn
yfir til feðra sinna, segja frá því,
að hann hefði sagt við tvo skóla-
pilta, „sem lásu í einhverjum
dönskum skruddum“, svo að ég
noti orð karls: „Haldið þið, pilt-
ar mínir, að þið verðið spurðir
út úr þessum hégóma á hinum
efsta degi? Nei, ætli það verði
ekki heldur einhver þykkri,
sem ykkur væri niær að líta í?“
Eins hefi ég eftir einni hús-
móður minni, mestri ágætis-
konu, sem kynntist kjörum
hinna fjölmörgu vandalausu
barna í ungdæmi sínu, að við
sig hefði verið sagt, að það væri
óþarfi að kenna henni Fríðu að
skrifa, því að hún yrði aldrei
neinn kontoristi hvort sem væri.
Dæmin sýna skýrt, hvernig litið
var á hina almennu barna-
fræðslu fyrr meir. Hún Þorbjörg
gamla sá ekki mörg vitamínefn-
in í hinni bóklegu mennt, og
henni fannst það hækka svo
lítið í skyrtunnunni við það, þó
að hún Þorbjörg litla, nafna
hennar, væri að segja henni frá
einhverjum fossi í henni þarna
Ameríku, Niagare hét hann víst,
sem hafði allt að því eins mikið
vatnsmagn og allur sopinn, sem
leitar til sjávar í föðurlandinu
blessaða. „Þeir lærðu mega
melta þetta fyrir sjálfa sig. En
Þorbjörgu litlu væri nær að læra
að bæta sokkana sína, en afla
sér slíkrar kunnáttu,“ sagði sú
gamla og herti um leið á rokk-
hjólinu.
Námsgreinum barna getum
við skipt í tvo flokka. Hefir
annar flokkurinn notagildi, en
hinn menningarlegt. Skiptilínan
verður þó aldrei glögg á milli
þeirra. Þáð, sem einn skipar í
þann fyrri, setur annar í þann
síðari. Sú kennsla hefir nota-
gildi, sem kemur að beinu gagni.
Þegar sjómaðurinn kennir syni
sínum að beita línu og skera úr
skel, þá erum við ekki í neinum
efa um, að sú kennsla hefir
notagildi. Hún stuðlar að því að
draga í búið. Sama gildir um að
læra að slá, smíða og hirða
skepnur. Öll þessi störf lærum
við fyrst og fremst vegna nota-
gildis þeirra, enda þótt þau geti
auk þess haft, og hafi oftast,
eðli síðari flokksins.
Fæstir, sem læra orgelspil,
hafa atvinnu af sinni kunnáttu.
Þekking þeirra og hæfni hefir
sjaldnast notagildi eftir þeirri
merkingu, sem hér er lögð í orð-
ið. í fæstum tilfellum stuðlar
hún að þeirri framleiðslu, sem
„verður seld eða étin“, eins og
Þorsteinn Erlingsson kemst að
orði kvæðinu „Við fossinn“. En
er þá einskisvirði að kunna
hljómlist. Það munum við fæst-
ir telja, því að gleðistundirnar,
sem hún veitir okkur, eru ótelj-
andi. Og allt það óbeina gagn,
sem af henni hlýzt, verður
hvorki vegið með neinni tuga-
vog eða mælt með nokkru
metramáli.
Þegar mæðurnar senda dætur
sínar á kvennaskóla til þess að
læra útsaum og hekl, þá mun
þeim vart koma í hug, að sú
kunnátta, sem þær öðlast, verði
nokkurn tíma þess megnug að
hjálpa til þess að borga upp
reikninginn um n. k. áramót
eða þegar að skuldadögunum
kemur, þegar þær eru orðnar
húsmæður. En til hvers er þá
lærdómurinn? Með honum
framleiða stúlkurnar ekki neitt,
sem gefur erlendan gjaldeyri í
aðra hönd. Heimasæturnar læra
hannyrðirnar vegna hins menn-
ingarlega gildis þeirra. Sama er
og um hljómlistarnemann. En
menningarlegt uppeldi er sér-
hvað, sem eykur skilning og
smekkvísi. Það glæðir fegurðar-
tilfinningu unglingsins og auðg-
ar hugmyndalífið. Menningar-
legt uppeldi mýkir kvenlegt lát-
bragð og fegrar viðmót karl-
mannsins.
Öðru fremur hefir það nota-
gildi að læra skrift, réttritun,
lestur og reikning. Kunnátta í
þessum fræðum er notuð sem
vopn í baráttunni fyrir hinu
daglega brauði. Og nú þýðir
ekki að leita annars staðar en
í hinum helga reit til þess að
finna þá, sem telja, að aðeinp
kontóristinn þurfi að vera
sendibréfsfær. Lengur er það
ekki nægilegt að geta ekki
skrifað nema nafnið sitt, til þess
vera vitundarvottur í viðlögum.
Meðslíka menntun mundi marg-
ur komast helzt til skammt og
ekki falin helztu trúnaðarstörf
eins og áður voru dæmi til. Og
persónulega hefi ég kynnzt,
hvernig margur hefir verið mis-
skilinn og hafður fyrir rangri
sök, aðeins vegna þess, að und-
irstöðuatriði almennrar réttrit-
unar hefir vantað. En þau eiga
flestum meðalgreindum börn-
um að vera auðlærð innan