Tíminn - 22.08.1942, Blaðsíða 2

362
1ÍM1M, laugardagiim 22. ágnst 1942
92. blað
Bréí tíl Tímans
^íminn
Lauyardag 22. ágúst
U t v arpsumræð urnar
í útvarpsumræðum þeim, er
fram fóru um miðja vikuna um
kjördæmamálið, komu fram
stöku atriði, sem nýjung máttu
heita, jafnvel í svo þrautræddu
máli.
Fyrra kvöldið voru framsögu-
ræður fluttar og er fátt um
þær að segja nema það, að
ræðumenn sósíalista og Sjálf-
stæðismanna, þeir Áki Jakobs-
son og Jón Pálmason, vöktu al-
menna fyrirlitning á sér fyrir
ruddalegan munnsöfnuð og
heimskulegan.
Síðara kvöldið vakti það
nokkra athygli, er formælandi
Alþýðuflokksins, Finnur Jóns-
son, lýsti yfir því, eftir að hann
hafði helt úr skálum reiöi sinn-
ar, að nú þyrfti nauðsynlega að
stjórna af viti og réttsýni.
Varð þetta naumast skilið á
annan veg en þann, að ræðu-
maður áliti þessa kosti svo rikj-
andi í fari núverartdi stjórnar
og stjórnarforseta, að Alþýðu-
flokkurinn teldi sér hina mestu
fremd í að styðja slíkt „vit og
réttsýni“ til valda.
„Öðru vísi mér áður brá“,
mætti segja um Finn, og má
mikið vera, ef viðskilnaður
hans við þetta stjórnarmusteri
„vits og réttsýnis“ verður ekki
álíka sviplegur og nafna hans
í dulargervinu, sem forðum
reisti kirkjuna að Reyni.
Ræðumaður sósíalista, Ein-
ar Olgeirsson, taldi núverandi
stjórn helzt til gildis, að hún
„berji ekki höfðinu við stein-
inn, — hvort sem það stafar af
veikleika eða raunsæi", bætti
hann við.
Kemur þetta allvel heim við
og staðfestir yfirlýsingar sósí-
alista, að þeir kjósi veika stjórn,
er þeir geti leikið sér að eins og
köttur að mús.
Ræðumenn Framsóknar-
flokksins deildu allhart á stjórn-
ina fyrir ráðleysi hennar og
stefnuleysi í öllum vandamál-
um, sem nú steðja að þjóðinni
og tefla framtíð hennar, sjálf-
stæði og virðingu í fullkomna
hættu. Þeir lýstu því, hvernig
núverandi stjórn og stuðnings-
flokkar hennar hefðu látið öll
þessi mál fara lönd og leið til
þess að koma fram ótímabærri
breytingu á kjördæmaskipun
landsins. Sjálfstæðis- og Al-
þýðuflokkurinn beittu sér fyrir
þessu til þess að reyna að ná
nokkrum þingmönnum af þeim
flokki, sem fastast hefir staðið
gegn upplausn og stríðsgróða-
sýki í þjóðfélaginu. Reynslan
hefði þegar sýnt, að þessir
flokkar myndu lítt styrkja sín
eigin áhrif með þessu, heldur
mundu óeirðaröflin í þjóðfélag-
inu fleyta rjómann. Þetta væri
vissulega í óþökk kjósenda þess-
ara flokka og gegn vilja þjóð-
arinnar og hagsmunum í heild
Einna eftirtektarverðust var
lokaræða Ólafs Thors.
Hann reyndi ekki að mót-
mæla lýsingum Framsóknar-
manna á ráðleysinu í stjórnar-
fari landsins, viðurkenndi, að
málefnum þjóðarinnar væri
stefnt í fullkomið öngþveiti á
flestum sviðum.
Hið eina fangaráð, sem hann
greip til, var að kvarta yfir því,
hve harkalegri meðferð hann
hefði sætt í ráðherrastóli af
hendi Framsóknarmanna. Gekk
hann svo langt í þessu að
skrökva hreinlega upp ýmsum
illmælum, sem um sig hefðu
verið notuð, til þess að reyna
að vekja á sér meðaumkun á-
heyrenda.
Satt er það, að þeirra er að
litlu getið félaga Ólafs í stjórn-
inni, enda hefir enginn vænzt
forustu né úrræða frá þeim.
Gagnrýni á stjórnarfarinu hlýt-
ur eðlilega að beinast að stjórn-
arforsetanum, sem jafnframt er
formaður fjölmennasta stjórn-
málaflokks landsins. Veit og
Ólafur Thors vel, að Fram-
sóknarmenn hafa í gagnrýni
sinni sýnt honum hlífð per-
sónulega, en ekki hörku.
Þeir, sem dýpra sjá og gerzt
vita um útlitið í sjálfstæðis-
málum og atvinnumálum þjóð-
SJÓMAÐUR OG
LEIKPREDIKARI
Áttræður varð 8. dag þessa
mánaðar Runólfur Jónsson, sjó-
maður á Sauðárkróki. Hár og
beinvaxinn, fríður og rösklegur
er hann ennþá, þessi háaldraði
öldungur og lítið farinn að
hærast. Aldrei hefir hann hlíft
sér um dagana. í áratugi hefir
hann róið til fiskjar, oftast
einn á báti, og fast hefir hann
sótt sjóinn — og fyrir guðs náð,
aldrei orðið fyrir slysum, segir
hann sjálfur. Ég hitti gamla
manninn í beituskúrnum hans
nokkrum dögum fyrir afmælis-
daginn. Hann ætlaði þá í róð-
ur. Nú get ég ekki róið nema
stutt, segir Runólfur.
„Áður réri ég lengra fram, en
samt ræ ég ennþá á gamla ára-
bátnum mínum, i Drottins
nafni, þótt ungu mennirnir
vitji ekki um kola — eða grá-
sleppunet nema á trillubátum."
Hann segist vera orðinn gamall
og lasburða og konan hans er
orðin aumingi og rúmföst. „Þó
bjargast ég enn,“ segir ÍRunólf-
ur, „og hefi ekki neitt af nein-
um þegið. Það verður að halda
spart á, og það verður að reyna
að bjarga sér. — Margur væri
kominn á sveitina í mínum
sporum — og margur fer á
sveitina, af því að hann leggur
ekki hart að sjálfum sér, en
krefst alls af öðrum og sóar fé
sínu í óhófi. Það er margur
týndi sonurinn, sem aldrei snýr
frá villu síns vegar.“ — Ég kveð
gamla manninn með virktum
og árna honum alls góðs á af-
mælinu og ævikvöldinu.
Runólfur prédikari, eins og
hann oft er nefndur, er ekkert
lamb að leika sér við, ef hann
fer að tala um trúmál og týnda
soninn. — Þegar andinn kallar
arinnar, munu og fullvel skilja,
að það eru ekki ádeilur og gagn-
rýni, sem þjaka hlnn innra
mann hans um þessar mundir,
heldur vitundin um eigin van-
mátt, stefnuleysi og forsjár-
leysi, sem jafnan hefir ein-
kennt málflutning og fram-
komu Sjálfstæðisflokksins í
stjórnarandstöðu á undan-
förnum árum.
Ólafur Thors hefir aldrei
komist nær því að gera synda-
játningu fyrir sína hönd og
Sjálfstæðisflokksins í heyr-
anda hljóði en í útvarpsræðu
sinni á miðvikudagskvöldið.
Má því segja, að Framsókn-
arflokkurinn hafi náð tilgangi
sínum með því að knýja þessar
umræður fram. +
(Niðurlag)
Margir sáu þegar í stríðs-
byrjun, og allir hljóta að sjá
það nú, að þessi mál þurfti að
taka föstum tökum þegar, er
stríðsvofan birtist. Öllu bygg-
ingarefni, sem unnt var að
flytja til landsins, átti beinlín-
is að ráðstafa til nauðsynlegra
bygginga og tryggja aðstöðu al-
mennings á stríðstímanum og
eftirstríðstímanum, sem ekki
mun bera fólkinu minni erfið-
leika að höndum. Skömmtun
var engu síður nauðsynleg hér,
en á sykri og kaffi. Ströng í-
hlutun um notkun byggingar-
efnis var sjálfsögð stríðsráð-
stöfun, sem enginn mundi til
lengdar hafa í móti mælt. Mörg
átakanleg dæmi um óhófsæði i
notkun byggingarefnis mætti
benda á. Allir, sem um Reykja-
vik fara, sjá „luxusbyggingarn-
ar“ rísa hverja af annarri. Ný-
ríkir borgarar byggja hús með
tugum herbergja, handa sér og
2—4 manneskjum. Nýríkur
borgari byggir við og ofan á hús
sitt, sem var fullnægjandi
hverri fjölskyldu áður, svo að
hann fær a. m. k. 12 ibúðarheí-
bergi handa sér, tveim mann-
eskjum öðrum og einum eftir-
lætishundi, auk anddyra og
rúmmikils háalofts. og skúrs yf-
ir luxusbílinn.
Þá hefir hundruðum bíl-
hann til starfs, fer hann út á
stræti og gatnamót og prédikar
þverbrotnum lýð afturhvarf frá
villu hans vegar. Svo er hann
rómsterkur, að ræða hans heyr-
ist um allt þorpið. Runólfur seg-
ist ekki vilja gera gælur við
Djöfulinn og hálfvelgju í trú-
málum hatar hann. í marga
áratugi hefir þessi stríðsmaður
trúarinnar herjað á riki Satans.
í frostum og vetrarhörkum hef-
ir hann prédikað úti á götu,
klukkutímum saman, og helt úr
skálum reiði sinnar út af spill-
ingu samtíðarinnar. Aldrei hef-
ir hann önnur laun fyrir þegið
en aðkast og tómlæti. — Einn
og óstuddur sækir hann fram
sem góður þjóðfélagsþegn og
trúarhetja, leiddur af anda og
krafti sannfæringar sinnar. —
Hann bognar ekki, en brotnar i
bylnum stóra seinast. S. Þ.
UM VOTHEY.
(Höfundur þessa pistils,
Valdemar Þorvarðsson, er 77
ára gamall. Hann hefir verið
útvegsbóndi í Hnífsdal um lang-
an aldur. Byrjaði hann fyrstur
manna votheysgerð í Hnífsdal
og mun því hafa flestum öðr-
um meiri reynslu í meðferð vot-
heys. Hefir hann gert fjórar
votheysgryfjur, er taka mörg
kýrfóður til samans.
Valdemar hefir tekizt að
verka vothey án þess að sterk
lykt fylgi því eða þeim, sem
með það fara, en það þykir
mörgum galli á votheyi.)
Ég vona ,að allir verði mér
samdóma um, að bezt sé að vot-
heyið hafi sem líkastan lit þeg-
ar það er gefið og það hafði,
þegar það var látið niður, ný-
tekið af grænu túninu: „Sjald-
an leynir litur kosti.“ Það þarf
enginn að ætla sér að búa til
betra fóður úr töðunni heldur
en móðir náttúra, sizt af öllu
með hita. Hey, sem mikið hefir
hitnað, hvort heldur vothey eða
þurrhey, er að mestu til að
greiða fyrir meltingu, en af
þeim meðulum verður að láta
takmarkað ofan í sig, eins og
allir vita. Annars kemst melt-
ingin í ólag. Það er mjög líkt
farið með menn og skepnur í
mörgu. Við erum líka dýr.
Ég ætla nú að lýsa minni að-
ferð, til að forðast hita I vot-
heyi: Bezt er að koma heyinu
niður jafnóðum og það er sleg-
ið, þó þarf ekki að sjá á því, ef
það er rakað í smá föng, þó að
það bíði einn til tvo daga. Þeg-
ar byrjað er að láta heyið niður,
verður einn maður að vera
niðri í heygryfjunni, til þess að
farma, af allskonar byggingar-
efni, vertö ekið út um óbyggðir
til sumarhúsabygginga, sumra
svo stórra, að nægja mundi
venjulegum fjölskyldum til I-
búðar allt árið. Hitt er afsak-
anlegra þótt margir geri sér smá
sumarhús. Bæði hafa yfirvöld-
in kvatt fólk til dvalar utan
bæjar vegna loftárásarhættu,
og enda má telja, að slík sum-
arhús séu til hollustu innisetu-
fólki og börnum, sem ella
mundu þvælast á óhreinum
borgargötunum. Ámátlegast er
í þessu efni, að gróðabralls-
menn hafa rogast út um holt
og móa með byggingarefni og
byggt sumarhús í ágóðaskyni og
selt á ótrúlega háu verði. En
hinn grátbroslegi þáttur í þess-
um leik, er þáttur þeirra speku-
lanta, sem tekið hafa að reisa
sumarbústaði á stöðum, sem
enginn vill nýta, reynt að selja
þá á okurverði en ekki tekist.
Hér er þó aðeins eftirsjá að
byggingarefninu. — Þá er öm-
urlegt til þess að vita, að auð-
menn utan af landi setji pen-
inga sína, af hræðslu við verð-
fall þeirra, í húsakaup hér I
Reykjavik,' haldi húsunum auð-
um nema tlma úr vetri, sem
þeir leika sér í þeim. Slíkir
menn hafa vitanlega nóg hús-
rúm annarsstaðar.
Ætla má, að fólki út um land
Her jólfur á Höfða:
Ongþveíti í húsnæðísmálum
troða því niður, sérstaklega nið-
ur við veggina. Bezt er að láta
sem allra mest niður í einu; það
er verkdrýgst, — en til þess að
vera viss um að hiti komi ekki
í heyið, verður að fergja það
tafarlaust. Ef það er ekki gert,
mega þó ekki líða meira en 12
klst. frá því að hætt var að láta
heyið niður, nema því að eins,
að bætt sé við votu heyi. Farg-
ið má vera eins og hver vill
hafa það,. en minna en hálfur
metri á þykkt held ég það megi
tæpast vera. Bezt er að grjótið
sé af miðlungs stærð, sem kall-
að er, og að það falli sem allra
bezt saman og einkum vel út
að veggjunum. Ef of. fáar vot-
heysgryfjur eru, má taka farg-
ið af eftir 3 til 4 daga til þess
að fylla gryfjuna aftur. Þetta
getur endurtekið sig þrem til
fjórum sinnum, en alltaf
minnkar það, sem hægt er að
koma í hvert skipti.
Ekki má taka farg af gryfju
fyrr en í fyrsta lagi mánuði
eftir að það var síðast látið á
hana. Ég held mig tæpast þurfa
að taka það fram, að járnþak
með góðum vatnshalla verður að
vera yfir gryfjunum, því að vatn
má ekki komast að heyinu, eftir
að það er komið niður. Fyrst
var reynt að hafa torf undir
farginu. Það reyndist illa. Svo
poka undan tilbúnum áburði,
sem voru sérstaklega þéttir, en
í það var lítið varið. Bezt álít
ég að hafa grjótið án þess að
breitt sé á heyið undir það.
Þá ætla ég að minnast á þurr-
heyið. Allir kannast við hey-
mygluna (fuggu). Hún er búin
að vera skaðleg mönnum, lík-
lega síðan byrjað var að þurrka
hey. Lungun þola hana ekki
eins vel og kolarykið. Með
skepnur fer hún líka illa, veldur
hósta. Það er vont að verjast
þvi að hitni í heyinu, þegar
vætutíð er. Ef hey er myglað,
álít ég bezt að gefa skepnunum
það án þes að dusta eða hrista
það, því að það skemmir lung-
un enn þá meir, sérstaklega í
gjafamönnunum.
Hnífsdal, 2. ágúst 1942.
Valdimar Þorvarffsson.
ÚR RANGÁRVALLASÝSLU
10. ágúst 1942.
Að þessu sinni skal ég vera
fáorður, því að nú stendur yfir
mesti annatími okkar í sveit-
inni, og þá hugsar maður um
fátt nema heyskapinn, enda
þarf nú að beita allri orku til
að ná saman sem mestum forða
fyrir fénaðinn, þótt allir séu
á einu máli um það, að mikil
fækkun hljóti að verða á næsta
hausti bæði á kúm og sauðfé,
og bændur telja jafnvel eina
úrræðið nú, að framleiða handa
sínum eigin fjölskyldum, hvað
sem öðru líður.
Sláttur byrjaði með seinna
móti, því gras var og er fremur
lítið víðast, en fram að þessu
hefir heyskapur gengið vel, en
nú er hægfara votviðri en hlýtt.
Búist er við að kosningar til
Alþingis fari fram í haust, og
er ég viss um, að það er móti
vilja flestra hugsandi manna
í dreifbýlinu, en það gerir víst
ekki svo mikið til, hvað við vilj-
um, sem ennþá erum eftir í
sveitinni, eða svo munu þeir
hugsa, sem ætla eftir því, sem
frekast er hægt, að svifta okk-
ur áhrifa og þann flokk, sem
einn er vakandi og á verði um
heill og velferð landbúnaðar-
ins. XXI
ATHUGASEMDIR VIÐ SVAR
Jónasar Bjarnasonar verkstjóra.
í 127. tbl. Tímans f. á. gagn-
rýndi ég framkvæmd vega-
mála í Þistilfjarðarhéraði sum-
arið 1941 og benti sérstaklega á
þau mistök, sem ég og aðrir
héraðsbúar teljum, að orðið
hafi á vali vegarstæðis á svo-
kölluðum Brekknamýrum. í 5.
tbl. Tímans þ. á. leitast Jónas
Bjarnason við að svara að-
finnslum mínum og skal nokk-
uð vikið að því, sem hann hefir
fram að færa.
Það er rétt hjá J. B., að um-
ræddur vegur er á Langanesi,
en í Þistilfjarðarhéraði, og
heitir frá Þórshöfn að Axar-
fjarðarheiði einu nafni „Þistil-
fjarðarvegur“ og mun einnig
nefndur svo á vinnuskýrslum
þeim, sem skrifaðar hafa verið
fyrir J. B.
Svar J. B. tel ég furðulegt.
Fyrst það, að vegarstæðið hafi
verið „einboðið" og í öðru lagi,
að „vitanlega sé vegur lagður
í sandbörðin eftir ákvörðun
verkfræðings.“
Að vegarstæðið hafi verið
einboðið er fjarstæða ein, því
að brautarendar þeir, sem J. B.
talar um, eru að norðan stúfur,
sem fyrir löngu síðan var lagð-
ur yfir torfæru til að gera ak-
fært á börðin að norðan, en að
sunnan lagði hinn ágæti verk-
stjóri, Guðni Bjarnason, lágan
og ófullkominn skyndiveg frá
enda aðalvegarins, niður á
börðin, sem héraðsbúar hafa
um alllangt skeið notað sem
akveg þó oft hafi þau verið erf-
ið yfirferðar. Mun því sérhver,
sem óhlutdrægt lítur á um-
rædda staðhætti, sannfærast
um, að raus J. B. um einboðið
vegarstæði hefir ekki við neitt
að styðjast.
Þá er það fullyrðing J. B. um,
að vegurinn sé lagður um sand-
börðin að fyrirlagi verkfræð-
ings, og þá sennilega Árna Páls-
sonar. Ég á ákaflega erfitt með
að trúa því, að nokkur verk-
þyki fróðlegt að kynnast þeirri
hlið á lífinu í höfuðstaðnum,
sem hér hefir verið vikið að, og
að ekki þyki beinlínis hvetj-
andi að kynnast þessu ástandi
nánar með því að flytjast hing-
að.
Furðulegasti þáttur þessa
máls er sá, hve almenningur og
dagblöðin í höfuðstaðnum hafa
horft upp á þetta ástand með
mikilli værð og andvaraleysi.
Raunar engin furða, þótt í-
haldsblöðin séu fáorð um þetta
ástand. Þau og þeirra flokkur
á tilveru sína undir þeim
mönnum, sem síst þola afskipti
af slíkum málum, gróðabralls-
mönnunum. — Blöð Alþýðu-
flokksins og Sósíalista hafa til
skamms tíma lagt það helzt til
þessara mála, að bera hvert á
annars flokksmenn brigzl um
húsabrask. Hafi brigzl þessi við
rök að styðjast, er ekki að furða
þótt þaðan hafi ekki komið
umbótatillögur. Blöð þeirra
hafa, eins og önnur blöð, sagt
frá húsnæðiseklunni og skrán-
ingu húsvilltra. Alþýðublaðið
rekur þá sögu með hægð, og
„Hannes á horninu" segir frá
því, svo sem til gamans, að ný-
lega hafi 3ja herbergja íbúð
verið auglýst til sölu. Útborg-
un 40 þús. kr., og spyr svo, hvað
heildarverð íbúðarinnar muni
vera. Ekki verður blaðinu það
að athugunarefni á hvers kon-
ar ástandi svona verðlag muni
byggjast. Ekki hefir þetta blað
heldur, enn sem komið er, kraf-
ist þess að bæjarstjórn, ríkis-
stjórn og Alþingi skerist alvar-
lega 1 leikinn. Alþingi situr þó
á rökstólum meðan þessu fer
fram. Alþ.fl. á sennilega svo
annrikt á heimilinu, þar sem
hann þjónar íhaldinu til borðs
og sængur, að ekki vinnist tími
til að gefa sig mjög að málum
þeirra, sem nú sjá kalt hjarn
húsnæðisleysisins framundan
við Vetrarbrún. Þinginu á að
slíta sem fyrst, kveður Alþ.fl. í
tvísöng við íhaldið. Það þarf
endilega að fara að kjósa aftur,
en þó ekki fyrr en um eða eftir
flutningadag fólksins. Þingið á
svo að koma saman aftur eftir
háttatíma á götunni. Þannig
skjóta stjórnarflokkarnir sér
undan vandamálunum hverju
af öðru. Kenna sennilega hver
öðrum um í kosningahríðinni,
en skjóta sér undan öllum
raunhæfum aðgerðum til að
hamla á móti öngþveitinu og
upplausninni, á þessu sviði sem
öðrum, meðan rétti tíminn var
til.
Svona auðvirðileg fótaþurrka
íhaldsins er Alþ.fl. orðinn, þess
flokks, sem viljandi sleppir
skrattanum lausum á öllum
sviðum viðskiptalífsins, og læt-
ur þeim, sem betur mega, allar
leiðir opnar til að troða þá und-
ir, sem höllum fæti standa.
Aðalblað Sjálfstæðisflokksins
hefir þá eina huggun að færa
hinum húsvilltu þúsundum í
bænum, að um næstu áramót
verði 269 íbúðir tilbúnar handa
fólkinu. Að vísu séu allmargar
þessara íbúða „ólöglegar", en
þó taldar með væntanlegum í-
búðum og þar með gefin eins-
konar ávísun á þær um ára-
mótin. En hvað fólkið, sem
fræðingur hafni ágætu vegar-
stæði þar, sem hægt er að
byggja veginn með handverk-
færum einum, en velji í þess
stað sundurgrafin og rótlaus
sandbörð, þar sem vegurinn
verður að mestu leyti að gerast
af aðfluttu efni, án þess að
nokkur frambærileg ástæða sé
fyrir hendi. Þá mætti af orðum
J. B. álykta, að verkfræðingur-
inn hafi ákveðið beygjurnar á
veginum, sem J. B. er að mæl-
ast til að vegfarendur kasti tölu
á. Máli mínu til stuðnings tek
ég undir þau tilmæli hans.
J. B. talar um, að undirstaða
vegarins sé traust á sandbörð-
unum. Það má vera. Þó teldi
ég hana traustari uppi á mýr-
inni, þegar þess er gætt, að
skurður er tekinn brekkumeg-
in vegarins í rótlausa sandjörð.
Getur hann orðið veginum dá-
lítið vafasamur nábúi, þegar
vindar og vatn herja. J. B. seg-
ir, að „kunnugir“ telji bréf
mitt „galla“ á bréfdálkum
Tímans. Ég býst nú við, að með
„kunnugum^ eigi hann fyrst og
fremst við sjálfan sig, og skil
ég það vel, að hann telji það
galla, að héraðsbúar skuli láta
sig nokkru skipta, hvernig
unnið er fyrir það fé, sem veitt
er til vega í héraðinu, og hvort
vegir þeir, sem við og niðjar
okkar eigum að búa við um
langa framtíð, séu vel eða illa
gerðir.
Þistilfirðingar hafa áður
fundið að verkum J. B. í þessu
héraði með þeim árangri, að
honum var veitt lausn frá
störfum á þeim slóðum um all-
langt skeið.
Austan í fjallgarði þeim, sem
liggur eftir Axarfjarðarheiði er
brekka ein mikil, og mun hún
vera erfiðasti hjallinn á veg-
inum þar. Árna Pálssyni mun
hafa þótt mikils umvert, að vel
tækist með vegagerð á þessum
stað, því að hann hafði merkt
þar greinilega fyrir veginum.
Eftir þessari merkingu fór J.B.
ekki nema að sumu leyti, hvorki
í brekkunni né hjallanum fyrir
ofan; það vitum við báðir jafn-
vel, ásamt öðrum, sem þar
unnu. Og það mun Árni Páls-
son sannfærast um næst, þegar
hann kemur á þær slóðir.
Affalbjörn í Hvammi.
(Grein þessi hefir beðið birt-
ingar all lengi vegna rúmleysis).
Leíðrétting
í kjallaragrein blaðsins síð-
astliðinn fimmtudag, 5. dálki,
hefir orðið prentvilla í 16. 1.
ofan frá. Verð 15 þúsund kr.
— á að vera 115 þús. kr.
statt verður á götunni 1. októ-
ber má hlakka til jólanna. Þá
verður kannske rétt komið að
því, að það geti fengið íbúð, þó
ekki væri nema „ólöglega“!
Ekkert segir Morgunblaðið um
það, hve margar „ólöglegar" í-
búðir hafi verið leigðar fullu
verði í bænum að undanförnu.
Og ekkert minnist blaðið á það,
hvort tjöldin, skúraræflarnir og
pakkhúsin, sem fólkið hefst nú
við í, séu löglegar eða „ólögleg-
ar“ íbúðir.
Það virðist fullséð, að stjórn-
arflokkarnir ætli ekki að blanda
Alþingi því, er nú situr, í þetta
mál. Því á að slíta sem óðast
og fara að kjósa. Máske treysta
þessir flokkar borgarstjóranum
einum bezt til að leysa þessi
vandræði? En hvað ætlar þá
borgarstjórinn að gera? Þykist
hann kanrtske hafa gert nóg
með því að leigja lóðirnar og
veita byggingarleyfin óðfluga
tvö s. 1. ár? Er máske honum
og flokksmönnum hans full-
nægt með því, að hafa sölsað
undir sig byggingarefnið og
geta hagnazt prýðilega á sölu og
leigu nýju húsanna? Ætlar
hann máske enn að láta þeim
líðast það, sem skipa stórar
hallir, eða hafa ráð á að halda
tómum íbúðum, að gera það á-
fram, þangað til hinir húsvilltu
neyðast til að kaupa húsaskjól-
ið takmarkalausu okurverði?
Ætlar hann að taka á þessum
málum með „skörungsskap" og
„festu“, og gera þær ráðstaf-
anir, sem sjálfsagðar eru á
tímum stríðs og voða? Máske
(Framh. á 4. síduj