Tíminn - 16.03.1943, Blaðsíða 2

122
lÍMUffl, þrlðjiidaglnn 16. marz 1943
31. blað
‘gímtrm
Þriðjudag 16. marz
Brél Irá Reykvíkingi;
Eíns árs reynsia
í kosuinguni þeim, aem uröu
hér á siöasti. ári, eíldi Sósial-
istaílokkurinn fylgi sitt til1
muna, einkum á kostnaö Ai- j
þýöufiokksins.
Þessi fylgisaukning Sósial- j
istaflokksins mun íyrst og j
fremst stafa aí þvi, aö honum j
tókst aö telja ýmsum íhalds- j
andstæöingum trú um, aö hann j
væri miklu skeleggari og djarf- I
ari andstæöingur ihaldsins en
hinir andstööuflokkar þess.
Nú hafa þeir menn, sem lögöu
trúnað á þennan áróður Sósí-
alistaflokksins, fengið nokkra
reynslu fyrir þvi, hvort þeim
hafi oröið aö trú siimi.
í gær var ár liðið síðan bæj-
arstjórnarkosningarnar í Rvik
fóru fram. Sósíalistar fengu þá
íjóra menn kosna i bæjar-
stjórnina og uröu stærsti and-
stööuflokkur íhaldsins þar.
Heíir forusta þeirra gegn
aíturhaldinu veriö traust og ör-
ugg i bæjarstjórninni? Hafa þeir
veriö langtum haröskeyttari og.
áhrifameiri í andstöðunni en
Framsóknarmenn og Alþýöu-
flokksmenn voru?
Hvaö ssegir reynslan?
Reynslan segir þaö, aö aidrei
hafi borið jafn lítiö á andstöð-
unni gegn íhaldinu í bæjar-
stjórn Reykjavíkur og á síðast-
liðnu ári. Þaö hefir fengið að
fara öllu sínu fram, eins og því
hefir þóknazt.
Hversu langt sósialistar hafa
látið íhaldið teyma sig á asna-
eyrunum má gleggst marka á
Korpúlfsstaðakaupunum. Einn
helzti gróðamaður íhaldsins
vildi losna við jarðeignir með-
an stríðsgróðaverö væri á fast-
eignum. Hann fékk engan
kaupanda að þeim fyrir það
verð, sem hann vildi fá. íhaldið
i bæjarstjórninni hleypur þá
undir bagga og lætur bæinn
kaupa eignirnar. Engin rann-
sókn hafði áður farið fram á
því, hvort þetta væru þær jarð-
eignir, sem bærinn helzt þarfn-
aðist. Mikill hluti eignanna
eru kumbaldar, sem bænum
verða að litlum notum. Næstu
2—3 árin mun bærinn ekki
nota þessar eignir neitt. Hefði
hann dregið kaupin þennan
tíma, gat hann fengið eignirn,-
ar fyrir miklu lægra verð, ef
hann taldi sig hafa þörf fyrir
þær, því að verðhækkun stríðs-
gróðatímans verður þá um garð
gengin.
Hefði nokkurrar skynseml
gætt í þessu máli, átti fyrst að
rannsaka, hversu mikils land-
rýmis bærinn þarfnaðist. Síðan
átti að reyna að kaupa þær
iarðeignir, sem hann þarfnað-
ist, með sanngjörnu verði. Ef
það tókst ekki með góðu móti,
mátti fara eignarnámsleiðina.
Sósíalistum bar skylda til þess
sem forustuflokki andstöðunn-
ar í bæjarstjórninni, að beitast
fyrir þessari heilbrigðu lausn
málsins. En i stað þe«s beygja
þeir sig algerlega undir vilja i-
haldsins og leggja blessun sína
yfir þessi óverjandi braskkaup.
En þetta er aðeins eitt dæmi
af mörgum um undirlægjuhátt
sósíalistá við íhaldið 1 bæjar-
stjórn Reykjavikur. Það má
heita viðburður, ef þeir gera þar
ágreining út af máli, sem hefir
verulega þýðingu. Hin dæmin
má telja 1 tugum, þegar þeir
hafa sætt sig við þær smávægi-
Iegu úrbætur, sem íhaldið hefir
viljað fallast á, og gerst með-
flutningsmenn að tillögum þess.
Það mun seint takast að þoka
áfram umbótamálum Reykja-
víkur, ef aðalandstöðuflokknr
íhaldsins þar verður alltaf jafn
auðmjúkur, kröfulinur og lítll-
þægur 1 afstöðu sinni til þess
og sósíalistar hafa verið á þessu
fyrsta ári kjörtímabilsins.'
Það er líka vitað mál, að nú-
verandi borgarstjóri, Bjarni
Benediktsson, sem er einn
skammsýnasti fulltrúi aftur-
haldsins á íslandi, gegnir þessu
starfi með óbeinum stuðningi
sósíalista. Árni frá Múla myndi
vafalaust fús til að fá annan
umbótasinnaðri og frjálslynd-
ari borgarstjóra. En af einhverj -
Húsnæðiseklan í Reykjavík
Hvar á að byggja íbúðarhús bæjarins í framtíðínni?
Mér hefir jafnan þótt það með ólíkindum, hve bæjarblöðin
eru hljóðlát um þau mál, er varða hið daglega líf bæjarbúa, önn
þeirra og gleði. Þótt dálkar dagblaðanna, sem gefin eru út í
Reykjavík, séu eigi minna en þrjú hundruð metrar að lengd á viku
hverri, hefir ótrúlega lítið af öllu því lesmáli raunhæft gildi í
daglegu lífi fólksins, ef undan eru skildar auglýsingar og nokkr-
ir smápistlar. Meginhluti greinanna er pólitískur reipdráttur og
skítkast, viðleitni til persónulegs framdráttar og alls konar skrif
til þægðar einum og öðrum. En í augum flestra mun þó sú póli-
tík ein hafa raunhæft gildi, er miðar að því að skapa alþýðu
rnanna batnandi kjör og farsælla líf.
Af þessum sökum hefir mér komið í hug að rita fáeinar greinar
um ýms þau mál, er Reykvíkinga má sérstaklega varða, og þykja
mikilvægari en krabbameins- og gallsteinadeilur höfðingjanna.
Fyrir því hefi ég ráðizt í að skrifa þetta bréf. — Sendi ég það því
blaðinu, sem mér þykir mesta hófsemd sýna í málflutningi sín-
um og einlægast vera í stuðningi sínum við mál, er það telur
stuðnings verð.
Þrátt fyrir góða afkomu al-
mennlngs hin siðustu misseri,
eru þau vandkvæði, sem að
okkur Reykvíkingum steðja,
eigi fá —- ef til vill því fleiri nú
en áður, sem afkoman er betri.
Eitt þeirra vandræða, sem þús-
undir bæjarbúa hafa átt við að
stríða, er húsnæðiseklan.Hundr-
uð manna eru á hrakhólum og
hafa lengi verið. Hundruð
manna búa í allsendis óhæfu
húsnæðl, margir hverjir við
um óskiljanlegum ástæðum
hafa sósíalistar aldrei viljað
nota þetta tækifæri. Bjarni
Benediktsson er borg^rstjóri af
þeirra náð.
Ef Sósíalistaflokkurinn er um-
bótasinnaður vinstri flokkur, er
samstarf hans við íhaldið i
bæjarstjórn ‘Reykjavíkur lítt
skiljanlegt. Sé hann hins veg-
ar kommúnistiskur byltingar-
flokkur, er þessi afstaða hans
skiljanleg. Slíkir flokkar vilja
ekki umbætur. Þeir reyna ekki
að þvinga afturhaldið til að
gera umbætur. Þeir telja að um-
bæturnar dragi úr byltingar-
viljanum. Athafnaleysi, úrræða-
leysi og öngþveiti skapa beztan
jarðveg fyrir byltingarstefnuna.
Ef það á að stefna að slíku,
er rétt að hlíta forsjá íhaldsins í
bæjarstjórn Reykjavíkur og fela
Bjarna Ben. borgarstjórnina. En
kjósa umbótamennirnir og í-
haldsandstæðingarnir, sem
horfið hafa til fylgls við Sósíal-
istaflokkinn, slíka þróun mál-
anna? Finnst þeim ekki kom-
inn tími til að reyna að taka í
taumana? Þ. Þ.
óheyrileg þrengsli — sumir i
skúrum og skýlum mitt á milli
hermannaþorpanna. Og hundr-
uð manna eru rúnir og féflettir
með húsaleiguokri i mörgum
myndum.
Siðferðisáhrif hiis-
næðisskortsins
En hver sá, sem þekkir þessi
mál af sjálfs raun, veit þó, að
þetta eru ekki svörtustu hlið-
arnar á húsnæðisvandræðun-
um. Það er langt frá þvl, að
heilsutjón, sem óhæfar vistar-
verur valda, þrengingar hús-
næðislausra og leiguokur í
skjóli neyðarinnar sé iskyggi-
legustu afleiðingar húsnæðis-
skortsins. Siðferðisáhrifin eru
lang-ískyggilegust. Húsnæðis-
leysið er að ,gera miklum fjölda
heimila ókleift að gegna því
uppeldis- og menningarhlut-
verki, sem það á að hafa í
mannfélaginu. Mikill sægur
unglinga, sem annað tveggja
eiga sér ekkert raunverulegt at-
hvarf og lifa algerlega á ann-
arra náð 1 þeim efnum eða búa
i vistarverum, sem enginn mað-
ur getur haldizt lengur við i en
| óhjákvæmilegt er, eru ofur-
seldir útigangslífi, sem aldrei
er líklegt til heilla og allra sízt
eihs og nú er ástatt. Afleiðing-
arnar af útiganginum og heim-
ilisleysinu ættu að vera hverj -
um manni sýnilegar, þótt til s?u
þeir — og fleiri en trúlegt er —
sem í forstokkaðri blindni og
steinrunnu skilningsleysi fárast
hástöfum yfir spíllingu æsku-
lýðsins, án þess að vera þess um-
komnir að skilja orsakir gæfu-
leysislns, þessa og aðrar. En a;-
leiðingar heimilisleysisins á
uppvaxandi kynslóð eiga eftir
að koma betur í ljós.
Hér í Reykjavík munu nú
vera hundruð ungra manna og
kvenna, sem bíða eftir tæki-
færi til þess að stofna heimili,
bíða eftir því að eitthvað greið-
ist úr um húsnæðisekluna.
Þetta fólk hefir nú tíltölulega
ríf fjárráð til heimilismyndun-
ar og vonir um sæmllegar tekj-
ur um skelð. Raunar er óvenju-
lega dýrt allt, sem þarf til heim-
ílisstofnunar, en sem betur fer
munu þó auknar tekjur ein-
hleypinga gera betur en vega á
móti verðhækkuninni, sem orð-
in er á mat og munum. Flest
þetta fólk er á þeim aldri, sem
ákjósanlegastur þyklr til hjú-
skaparstofnunar, bæði frá sjón-
armiði einstaklinganna og
þjóðfélagsins. Að líkum léti að
mörg þessara heimila yrðu
traustar stoðir þjóðfélagsin.;,
ef mynduð yrði. En það hefir
strandað á húsnæðisleysinu, og
ég þori að staðhæfa, að mörg
þessara fyrirhuguðu heimila
verða aldrei stofnuð. Þar er
ekkert tilfinningavol á bak við,
þótt ég telji það illa farið.
flilutim stjórníir-
valdanna.
Nú munu sumir vilja hafa hér
greinaskil og geta um íhlutun
stjórnarvaldanna og athafnir.
Og það er heldur ekki nema
rétt. Alþingi hefir nokkrum
sinnum samþykkt húsaleigulög
og breytingar við þau.Húsaleigu-
nefnd hefir lengi starfað og
bærinn ráðizt i að reisa hús til
íbúðar. Allt þetta hefir orðið til
mikilla bóta og forðað mörgum
frá að sæta afarkostum. En það
sýnir þó doðann og sinnuleysið,
að bæjarbyggingarnar við
Hringbraut eru enn fjarri því
að vera íbúöarhæfar og verða
það sennilega ekki fyrr en ein-
hverntíma næsta sumar. Al-
þingi er enn að bögglast með
vanburða húsnæðislöggjöf í
vetur og sjálfsagt engln virki-
leg lausn þessa vandamáls í
vændum. Þeir, sem lækna eiga
mein, verða að vera aðfarameiri
en þetta.
í sambandi við húsnæðisekl-
una verður ekki hjá þvi gengið,
að minnast á nýbyggingarnar.
Víst eru þær allmiklar, sérstak-
lega í Kleppsholti, Höfðamýri
og Norðurmýri. En hvort tveggja
er, að langur timi líður þar til
sum þessara húsa verða íbúð-
arhæf og fjöldi þeirra, sem búa
við örgustu þrengsli og óhæfum
vistarverum svo mikill, að eng-
ar skynsamlegar líkur eru til
að þær bæti úr vandræðunum
til nokkurra hlítar, ef ekki er
beitt jafnframt róttækum ráð-
stöfunum. Einnig er þess að
gæta, að ýmsir, sem látið hafa
| reisa þessi nýju hús eða fest
kaup á þeim nýbyggðum, eru
vel efnum búnir og tekjumiklir,
og staðráðnir í að hafa rúmt
j um sig. Það er þvi fráleitt að
halda, að úr þessum málum
rakni af sjálfu sér í bráð.
Getur það svo virkilega verið,
að yfirvöldin vilji ekki gripa til
neinna þeirra ráða, er til veru-
ílegra úrlausnar eru?
i
Hvar á að byggja
í fraintíðinnl.
| Það, sem ég hefi nú sagt í
bréfi þessu, varðar allt nútíðina
fyrst og fremst, en fyrst ég gat
nýbygginganna á annað borð,
ætla ég að lyktum að drepa á
aðra hlið þess máls, og meira
varðandi framtíðina. Eins og
kunnugt er hafa flest ný hús
verið reist í Höfðamýri, Norður-
mýri og þar fyrir ofan, Laugar-
neshverfi, Kleppsholti og á Mel-
unum. Og nú vil ég spyrja: Hvar
á að byggja íbúðarhús bæjarins
í framtíðinni? Á kannske að
halda áfram að reisa ný út-
hverfi, eða á að grípa til nýrra
úrræða?
Reykjavík er nú orðin drjúg-
um stærri en flestar erlendar
bórgir með 50—100 þúsund íbúa.
Og enn er hún þanin út með
einbýlishúsum, sem margir hafa
orðið að leita að lóðarskika
undir alla leið inn í Kleppsholt.
Jafnhliða þessu eru þó fjöl-
margar götur bæjarins, jafnvel
i sjálfum miðbænum, líkari
nautatröð en borgarstrætum,
þótt fyrst taki í hnúkana í sum-
um nýju hverfunum. Og að
sama skapi og seint gengur að
gera hinar svokölluðu götur þar
að hæfum mannavegum mun
sums staðar seinka skolpræsum
og öðru þess háttar. Loks eru
samgöngurnar milli bæjarins
sjálfs og úthverfanna allsendis
ófullnægjandi eins og þær hafa
verið í vetur.
Að sjálfsögðu stafa þessir
annmarkar að miklu leyti af
því, hve dýr gatnagerð er, auk
þess sem skortur er á mann-
afla og fleira. Þetta síðartalda
er að vísu stundar fyrirbrjgði,
en kostnaðurinn við gatnagerð
og ræsi hlýtur ávallt að verða
mikill. En þótt bærinn hefði
Nýr þáttur í strand-
ferðamálínu
Ég hefi, að gefnu tilefni, ný-
verið lagt til, að hafinn yrði
nýr þáttur í strandferðamálinu,
þar sem lögð yrði áherzla á að
bæta úr hinni erfiðu aðstöðu
Vestfirðinga og Austfirðinga.
Fleiri landshlutar þurfa lika
stórra úrbóta við, en þörf þess-
ara tveggja landshluta er þó
langsamlega mest aðkallandi.
Ég álít, að aldrei verði á við-
unanlegan hátt séð fyrir sam-
gönguþörf þessara tveggja vog-
skornu og fjöllóttu landshluta
nema með því að byggja sér-
staklega tvo báta þeirra vegna.
Bátar þessir þyrftu sennilega að
vera um 120 smálestir • hvor og
sniðnir eftir gerð Esju, um ná-
kvæmt samræmi Við íslenzka
staðhætti eftir þvl, sem unnt
væri við að koma.
Ég hygg, að annar báturinn
ætti að ganga stöðugt milli
Bíldudals og Arngerðareyrar
með viðkomu eins víða og skyn-
samleg þörf mælir með. Hinn
báturinn færi á sama hátt milli
Vopnafjarðar og Hornafjarðar.
Báðir bátarnir flyttu fólk og
vörur i veg fyrlr hraðskreið
strandferða- og millilandaskip.
í Noregi ganga lítil strand-
ferðaskip um hina mörgu löngu
firði, og koma oft 3—4 sinnum
á dag í hverju smáþorpi. Ég
veit, að við getum ekki risið
undir svo fullkomnum sjó-
samgöngum, en það er engin
; von til að atvinnulíf blómgist
' í byggðum við sjó, sem eru að-
skildar með torsóttum fjöllum,
ef fólkið nær ekki saman nema
með tilviljunarsamgöngum á
sjó, og það þó að öllum jafnaði
með bátum, sem ekki eru hæfir
til mannflutninga. Reynslan er
sú í hverju landi, að góðar sam-
göngur skapa lífvænlegt at-
vinnulíf, og hressilegri þjóðar-
anda.
Strandferðamálið er svo þýð-
ingarmikið, að full ástæða er til
að núverandi Alþingi skipaði í
það milliþinganefnd, til að gera
glögga áætlun um framtíðar-
skipulagið. Engar framkvæmd-
ir verða gerðar í þessu efni fyr
en eftir að heimsstriðinu er lok-
ið. En það tekur tíma að undir-
búa málið, og er sízt of snemma
af stað farið, þó að nú sé haf-
izt handa um rannsókn og und-
irbúning. J. J.
ævinlega yfrið fé og mannafla
til umbóta í bænum, strætis-
vagnar væru nægir og góðir og
annað eftir því, yrði það þó að
teljast heldur fávísleg stefna,
sem ríkt hefir í byggingamálum
(Framh. á 4. siðu)
Jo Chamberlin:

K r í 11 i n n M
Hér segir frá nýrri gerð bifreiða, sem talin er til flestra hluta
nytsamleg. Hún getur farið vegleysur, brattar hlíðar, móa og
grýtta mela. Ameríski herinn notar hana til varna á vígvöllum
og í skjökt að baki víglínunnar. Hún gengur vanalega undir nafn-
inu JEEP, sem er eins konar gælunafn. Mætti ef til vili nefna
hana KRÍL á islenzku, að tillögu dr. Guðmundar Finnbogasonar.
í „orustunni" um Louisiana í
september 1941 geystust skrið-
drekar fram til árása. En varn-
irnar brugðust hvergi. Hópar
kríla þutu sem elding með
skriðdrekabyssur þangað, sem
vígstaða var bezt, komust á hlið
við skrlðdrekana og sýndu þeim
í tvo heimana.
Æfingarnar vlð Louisiana
leiddu í ljós hina undraverðu
kosti þessarra litlu og ósjálegu
vagna. George Marshall her-
foringi lét «vo um mælt, að þeir
væru merkilegasti skerfur, sem
Ameríkumenn hefðu lagt fram
til nýtizku hernaðar.
Vagnar þessir eru eftirlætls-
goð ameríska hersins, enda
ganga þeir undir fjölda mörgum
gælunöfnum (Jeep er leitt af
G.P., sem er verksmiðjumerki
bifreiðanna). Þótt ekki sé nema
rúmt ár siðan þeir komu fram
á sjónarsviðið, hafa þeir þegar
rutt sér til rúms. Herinn kvað
ætla að láta smíða 75000 af þeim
í herbúðunum við Shelby
komst ég fyrst 1 kynni við
krílinn af eigin reynd. Hann
er helmingi lægri en venju-
leg bifreið, 3.5 metra langur
og 140 cm. breiður. Þyngdin er
1000 kg. og er hann þvi hvorki
stærri né þyngri en svo, að her-
flugvél getur borið hann. Hurð-
ir eru engar, en öryggishankar
til að halda sér í, þegar vagn-
inn böðlast upp brattar brekkur
eða tekur ofurkrappar beygjur.
Hann er ætlaður þremur mönn-
um, tveimur í framsæti og ein-
um í aftursæti. En, ef 1 harð-
bakkana slær, getur hann bor-
ið sex menn, og verða þá auka-
farþegarnir að standa á aur-
hlífunum. Sex gangsklpti eru
fyrir akstur áfram og tvö aft-
ur á bak. í eðju, sandl eða snjó
má láta vélarorkuna taka á öll-
um fjórum hjólunum i elnu.
Leiðsögumaður minn lyfti upp
vélarhlífinni: „Hafið þér séð
vélina? Fjórgeng. Sextíu hest-
öfl. Nóg gangskipti. Auðvelt að
gera við, vegna samvalinna
varahluta.
Hann benti á krók aftan á.
Á þessum drögum við skrið-
drekaþyssu. Almenningur spyr
oft, hvers vegna við beitum ekki
skriðdrekum gegn skriðdrekum.
Það er nú svo. Kríllinn kost-
ar 900 dollara en skriðdreki
35000 dollara. Og þessir skrið-
drekabanar, með faUbyssu í
eftirdragi, geta þyrpzt að' drek-
unum og gert út af við þá. Það
minnir á DavíÖ og Golíat, aðeins
eru tíu Davíðar um hvern
Goliat.
Kríllinn er ekki hugsmíði
né handaverk neins einstaks
manns. — Vorið 1940 ætlaði
herinn að kaupa fjölda mörg
bifhjól, og þá kom hugmyndin
frá ameríska léttvagnafélag-
inu. Herinn veitti fé til tilrauna.
Fyrsti vagnihn var smiðaður á
49 dögum og stóðst prýðilega
allar þrautir, sem fyrir hann
voru lagðar. Herinn kom með
hugmyndir til umbóta. Nú eru
þelr smiðaðlr í stórum stíl hjá
Bantam, Ford og Willys eftir
nákvæmlega sömu teikningu
alls staðar.
Reynslan sýndi, að kríllinn
gat komizt það, sem bif-
hjól gátu ekkl farið. Ein leyni-
skytta getur skotið niður hrað-
boða á bifhjóli, svo að fyrir-
skipanir komizt í óvina hend-
ur. Kríllinn er örðugri viður-
eignar. í honum eru vopnaðir
menn og vélbyssur. Auk þess er
hann skæður með að klifra sig
upp og komast i góða vigstöðu.
Kríllinn er líka notaður
mikið til njósnarferða og eftir-
lits. Hann er sendur út af örk-
inni með útvarpsstöð í eftirlits-
ferðir og látinn hylja hreyf-
ingar stórskotaliðs í reykskýi.
Hann flytur skotfæri eða
hjúkrunargögn til framvarðar-
sveita, sækir særða menn eða
skyttur í vélbyásuhreiður, sem
örvænt er um. Hann kemst yfir
brýr, sem ekki eru færar öðrum
vögnum og kannar svæði, ófær
öðrum. Hann getur fylgt fót-
gönguliði og varið það killna-
regni óvinaflugvéla með dug-
legri hríðskotabyssu.
Herstjórnin hefir nýlega
komið upp fyrstu herdeildinni,
sem á að ferðast loftleiðis.
Liðið hefir kríla, bifhjól og
létt reiðhjól meðferðis 1 flug-
vélunum, sem er ætlað að lenda
jafn skjótt og fallhlífaher-
rnenn hafa rutt brautina.
Ég fékk að vita hvað það var
að aka í kríl yfir svæðí,
sem var krökt af trjástubbum,
með 80 km. hraða á klst. Það
hefir ekki verið hugsað hið allra
minnsta fyrir þægindum far-
þeganna. Sætið er ekkert nema
mjór leðurborði. Einu sinni tók
vagninn hastarlega niðri á
hálfgröfnum trjábol. Ég bjóst
við, að leghlífin hefði brotnað,
en þá var mér bent á vara-
stengur undir bílnum til hlífð-
ar. Með þvl að taka í sérstök
handföng tókst fljótt að ranga
vagnínum ofan af trjábolnum.
Herfræðingar telja það höf-
uðkost á vagninum, hve lágur
hann er 1 loftinu. Hann er að-
eins rúmur metri á hæð og þvi
erfitt að koma auga á hann á
kjarri vöxnu landi, og ennþá
erfiðara að mlða á hann. Bryn-
varinn er hann ekki. Það mundi
draga úr hraðanum, sem er að-
alvörn hans.
„Við skulum taka dæmi um
ofurlítið herbragð", sagði leið-
sögumaður minn. „Við erum í
njósnarferð, og allt í einu hefja
fjandmennirnir skothríð úr
launsátri. — Við leitum skjóls“.
Um leið hemlaði hann svo
að hvein í, þverbeygði til vinstri
og stöðvaði vagninn bak við dá-
litla mishæð.
„Svo finnum við iaunsátur ó-
vinanna“, hélt hann áfram, „og
gerum út af við þá. Vagninn er
svo láguV, að það er erfitt fyrir
þá að koma auga á okkur“.
Við héldum áfram. Fram
undán var stóreflis eikartré með
kvistóttum greinum alveg nið-
ur að jörð. „Beygðu þig“, öskr-
aði hann. Bifreiðin fór með
fullum hraða undir lægstu
greinina, svo að mjótt var á
milli. Við ókum yfir dálitla á,
svo að vatnaði yfir gólfið. En
rafmagnsleiðslum er þannlg
fyrir komið, að vagninn, sem er
um 100 cm. að hæð, getur ekið
i 50 cm. djúpu vatni. Við ókum
upp brekkur með 30 stiga halla,
eða helmingi brattarl en nokk-
ur brekka á veginum.
Þegar heim kom 1 herbúðirn-
ar, gerði leiðsögumaður minn
sér til gamans að aka vagn-
inum eftir mjóu skáborði upp
á járnbrautarpall, fara inn um
opnar dyr á vöruvagni og
sveifla sér niður á brautarpall-
inn hinum megin.
Þegar ófriðnum lýkur, munu
krilarnir halda fullu gildi.
Þeir munu víða koma sér vel I
sveitum, þar sem staðhættir eru
örðugir. Borgarbúar geta og efa-
laust haft þelrra margvisleg not.