Tíminn - 20.04.1943, Qupperneq 2

182
TtmXTV. þriðjwdaginn 20. aprfl 1943
46. blað
Kristjón Kristfónssons
Bvpií iðnskólahúss í Revkjavik
verður að hefjast liii hráðasta
í grein þessari er sýnt fram á, að nauðsynlegt sé að
hefjast þegar handa um byggingu iðnskólahúss í Reykja-
vík, því að húsnæðisskortur skólans hindrar eðlilega
fjölgun nemenda. Jafnframt er bent á leið til lausnar
málinu.
Höfundur greinarinnar, Kristjón Kristjónsson, hefir
verið iðnaðarfulltrúi í nokkur ár og er þessum málum því
vel kunnur.
Fyrlr tæpum 5 árum var að
opinberri tilhlutan gerð ráð-
stöfun til að afstýra þeirri þró-
un, sem þá hafði stefnt að um
skeið, að iðnnemum í landinu
færi fækkandi. Hefir sú ráð-
stöfun að verulegu leyti náð til-
gangi sínum og eru iðnnemar
fleiri hú en nokkru sinni áður,
eða nærri 800 alls. Þar af
nokkru meira en helmingur í
Reykjavík.
Nám iðnnema er sem kunnugt
er tvíþætt: Verklegt nám, er
fer fram í verkstæðum undir
umsjón og kennslu iðnmeistara,
og bóklegt nám i iðnskóla. Eng-
inn telst fullgildur iðnaðar-
maður, nema hann ljúki prófi,
jafnt bóklegu sem verklegu.
En samkvæmt því sem áður
var sagt, er það nú ekki aðal
vandamálið í næstu framtíð,
að koma sem flestum ungling-
um að námi, heldur hitt, að
orðna nógu broslega, þótt málið
gengi ekki lengra. En dóms-
m$,laráðherranum hefir ekki
þótt þetta nægilegt. Hann vill
endilega að stjórnin verði yfir-
heyrð. Hann vill láta hana játa
það fyrir dómstólunum, að hún
hafi heimilað mönnum að
brjóta sín eigin lög!
Það eitt er vissulega mein-
laust. Það er ekki til annars en
að hlægja að því. En hitt er al-
varlegra, að með slíkri máls-
meðferð skuli prýðilega starfs-
hæfum manni haldið frá verki
um langan tíma. Þótt slíkt stafi
í þetta sinn af leikaraskap, get-
ur verið hægt að beita réttar-
farinu á þennan hátt af öðrum
ástæöum síðar. Hér er því gefið
hættulegt fordæmi. Það er það
alvarlega, þótt hitt sé líka allt-
af leiðinlegt, að ríkisstjórn geri
sig hlægilega. Þ. Þ.
skapa á öllum sviðum sem
sæmilegust námsskilyrði fyrir
þá, sem nú þegar eru byrjaðir
nám og búa í haginn fyrir hina,
sem koma á næstu árum. Á
þetta alveg sérstaklega við um
bóklega námið, og þá sér í lagi
hér í Reykjavík.
Það er nú orðið mikið og að-
kallandi vandamál, að iðnskól-
inn í Reykjavík rúmar ekki svo
að vel sé, nema helming nem-
enda þeirra, sem nú þegar eru
við nám, og nokkur veruleg
fjölgun iðnnema frá því sem nú
er, verður að teljast útilokað
nema úr rætist um málefni
skólans. Er nú orðið mikil og
almenn óánægja í bænum í
sambandi við rekstur iðnskól-
ans. Skal ekki farið út í þá
sálma hér, en þaö eitt fullyrt, að
verulegur hluti þess, sem miður
er talið fara, stafar frá því ger-
samlega óviðunandi húsnæði og
ytri skilyrðum, sem skólinn á
við að búa.
Annars er saga þeirrar stofn-
unar á ýmsan hátt lærdómsrík.
Ber hún vitni stórhug þeim og
myndarbrag, sem brautryðjend-
urnlr í þessum málum og eftir
aldamótin síðustu sýndu í
verki.
Var það í mikið ráðizt á þeim
tíma, er iðnskólinn og Iðnó var
reist af Iðnaðarmannafélaginu
um svipað leyti. Mannfjöldi i
bænum hefir tífaldazt síðan og
þó að stórhugur og framsýni
væri þá í verki, þarf engan að
undra, þó að þessi hús séu nú
orðin lítt fullnægjandi. Skólinn
hefir verið rekinn sem sjálfs-
eignarstofnun á vegum Iðnaðar-
mannafélagsins. Það hefir kos-
ið honum stjórn, en bær og ríki
lagt fram lítilsháttar árlegan
rekstrarstyrk, en aðaltekjurnar
hafa verið skólagjöld fyrir nem-
endur frá iðnmeisturum í bæn-
um. Eignir á skólinn engar svo
teljandi sé og tæki flest af
skornum skammti. Verður það
þó að segjast, að þrátt fyrir
auma aðbúð og vanrækslu þess
opinbera, hefir skólinn unnið
iðnstéttunum og þjóðinni í
heild mikið og margvíslegt gagn.
Er þetta viðurkennt af öllum,
sem vilja vita hið rétta, enda er
það svo, að á síðari tímum hafa
einstaklingar og flokkar keppzt
um að lýsa yfir áhuga sínum
fyrir byggingu nýs iðnskóla í
Reykjavík, án þess þó að þeir
hinir sömu hafi sýnt nokkurn
verulegan vilja í verki. Og því
ber ekki að neita, að fjöldi iðn-
aðarmanna lítur á allt þetta
sem kosningaloforð, er lítt sé
treystandi. Vilja þeir því sumir
leggja árar í bát, afhenda bæ
og ríki þessi mál að fullu og
öllu, segjandi sem svo, að fyrst
þessir aðilar hafi svo lítið stutt
starfsemina sem raun ber vitni,
sé bezt að þeir eigi allt saman
og reyni sig í því að gera betur
en til þessa hefir tekizt, enda
beri því opinbera öll skylda í
þessu efni. En ég held, að þessi
hugsunarháttur sé ekki mjög
almennur meðal iðnaðarmanna,
enda er hann fráleitur og þeim
ósamboðinn. Hitt mun vera
skoðun flestra hinna reyndari
í þeirra hópi, að iðnaðarmönn-
um beri að sýna í verki, að þeir
vilji sjálfir enn nokkuð á sig
leggja vegna þessa máls, líkt og
aldamótamennirnir, sem upp-
haflega hófu merkið. Þeir segja:
Frumkvæðið um verkið og for-
ustan að því loknu, verður að
vera í okkar höndum. Það mik-
ill er metnaður okkar, eftir-
komenda Magnúsar Benjamíns-
sonar, að við væntum ekki
„steiktra gæsa“, hvorki frá Al-
þingi 'eða bæjarstjórn, nema
við vinnum eitthvað sjálfir til
matarins. Og ég held, að þeir
hugsi málið eitthvað á þessa
leið:
Iðnaðarmannafélagið tekur
að nýju upp baráttu fyrir bygg-
ingu iðnskóla í Reykjavík. Hann
þarf að rúma 5—800 nemendur,
en auk þess hafa aðstöðu til að
veita framhalds kennslu bók-
lega og verklega í ýmsum sér-
(Framh. á 3. síOu)
Vígffús Guðmundsson:
Úthlutun skálda styrkja
I.
Hin nýja úthlutun á rithöf-
undalaunum hlýtur að vekja
athygli — undrun margra.
Hvers vegna er t. d. Kiljan
settur langt upp fyrir Gunnar
Gunnarsson og Davíð frá Fagra-
skógi? Eiga ekki þessi rithöf-
undalaun að vera bæði heiðurs-
verðlaun og þóknun fyrir það,
sem rithöfundarnir eru þjóð-
inni, og fyrir það, sem þeir hafa
gert fyrir hana?
Gunnar Gunnarsson, sem hef-
ir aflað sér erlendis, — og þá
um leið þjóðinni — meiri frægð-
ar en nokkurt íslenzkt skáld
fyrr og síðar, fær — þegar
hann kemur heim — þau verð-
laun, að vera settur mun lægra
en Kiljan. Og Davíð Stefánsson
er einnig settur þrepi neðar.
Það er þó enginn efi á því, að
ekki er nokkurt núlifandi skáld
á íslandi, sem gleður eins marga
með skáldskap sínum og Davíð.
Það má segja, að hvert sem far-
ið er út til stranda eða upp til
dala, þá kunhi annar hver
maður og kona til muna af ljóð-
um Davíðs. Að því leyti, hve
margir læra ljóð hans og hafa
ánægju af þeim, sker hann sig
greinilega úr öllum, er fást við
að yrkja ljóð, nú síðustu ára-
tugina. — Þó að Kiljan „ratist
margt snjallt á munn“, þá er
viðburður, ef finnst maður, sem
les nokkuð, er hann skrifar, oft-
ar en einu sinni, og væri það
þó vert, þrátt fyrir allan sor-
ann, sem gullkornunum er
stráð saman við hjá þeim mæta
manni.
Þótt sá, er þessar línur ritar,
sé ekki í hópi þeirra, er dá mik-
ið sögur Jakobs Thorarensen í
óbundnu máli, þá eru mörg
kvæði hans það góð, að furðu
gegnir að t. d. Steinn Steinarr
skuli settur ofar Jakobi Thor-
arensen. Og að snillingurinn
Guðm. Böðvarsson skuli held-
ur ekki ná Steini. En Jón Magn-
ússon og Guðm. Ingi fá ekki
einu sinni að vera hálfdrætt-
ingar við þann mikla mann!
En Gunnar Benediktsson fær
þó að vera rúmlega hálfdrætt-
ingur við Ólaf Jóh. Sigurðsson,
þó að hvorki hann né Jón
Magnússon nái Theódóri Frið-
rikssyni!
Skáldið úr Mývatnssveit, sem
hefir gefið íslendingum m. a.
hinn ódauðléga „þjóðsöng sveit-
anna“, fær þó þann heiður að
vera jafn hátt metinn og Jón
úr Vör! Þó að það sé fimm
sinnum lægra heldur en Steinn
Steinarr!
Ýmsir höfundar fá alls enga
viðurkenningu hjá úthlutunar-
nefndinni, sem almenningur
skilur ekki að ættu að vera
lægra settir heldur en sumir
hinna útvöldu. Má þar nefna
meðal annarra: Þóri Bergsson,
Halldór Stefánsson, Friðgeir
Berg, Helga Hjörvar, Jón Helga-
son prófessor, Friðrik Brekkan,
Sigurjón Friðjónsson, Jón frá
Ljárskógum o. fl.
II.
Alveg hefir þessari úthlutun-
arnefnd gleymzt að mínnast ís-
lendinga í Vesturheimi. Þeir,
sem skrifa þar á íslenzku, gefa
ísl. þjóðinni alveg eins verð-
mæti og þótt þeir byggju á ís-
landi og eiga því alveg eins skil-
ið viðurkenningu frá hepni.
Skal ekki telja upp nöfn ís-
lendinga vestra, er ættu eins vel
skilið að fá rithöfundalaun
og ýmsir af þeim, er úthlutun-
arnefndin veitir þóknun fyrir
ritverk sín, en aðeins minna á
það, að þegar búið verður að
gefa út í einni heild ritverk
Jóhanns Magnúsar Bjarnason-
ar, sem nú eru nýbyrjuð að
koma út, þá er ótrúlegt, að ís-
lendingar hafi ekki eins mikla
ánægju af þeim og ritum ým-
issra þeirra, sem nú eru verð-
launaðir af íslenzka ríkinu.
Auðvitað þarf ekki að gefa út
í nýrri útgáfu rit J. M. Bj. til
þess að fjöldamörgum væri kært
að minnzt væri hins göfuga
öldungs, sem nú er á 8. ára-
tugnum, heilsuveill og fátækur,
og hefir aldrei haft tækifæri
til að líta ættjörð sína nú
í nær því 70 ár, en er þó allra
manna íslenzkastur í anda.
Hann er búinn nú um nokkra
áratugi að eiga svo sterk ítök í
fjölmorgu íslenzku alþýðufólki,
að Barði Guðmundsson, Magnús
Ásgeirsson og Kristinn Andrés-
son geta ekki komið Kiljan,
Steini eða Jóni úr Vör í vin-
sælari sess í huga þess, þó að
þeir hafi ráð á því í svipinn að
veita þeim peningaverðlaun frá
ríkinu. En þó að peningar og
viðurkenningar geti oft verið á-
gætt, þá er þó til ýmislegt, sem
stundum getur orðið meira
virði.
Óneitanlega væri það ræktar-
legt og vel viðeigandi að veita
1—2 íslendingum í Vesturheimi
á ári hverju rithöfundalaun
sem viðurkenningu frá heima-
þjóðinni. Fyrir utan það, að
nokkrir menn vestra verðskulda
slíkt, þá væri það útrétt vinar-
hönd til frændanna fyrír vest-
an Atlantshafið.
III.
Eitt m. a., sem margir hljóta
(Framh. á 4. sfðu)
Sigrid Undset:
Vordagar í Noregí 1940
Sigrid Undset flýði frá heimili sínu í Lillehammer í Guðbrands-
dal rétt áður en þýzki innrásarherinn kom þangað. Hélt hún
fyrst til Norður-Noregs, en komst þaðan yfir landamærin til
Svíþjóðar.
í þessari frásögn lýsir hún daglegum atvikum í heimbyggð
sinni fyrstu dagana eftir að ógnin dundi yfir Noreg í aprQ 1940.
Prófessorinn, sem hún talar um, er Frederik Paasche, sem flestir
íslendingar munu kannast við. — Anders Wyller var skólastjóri
Nansensskólans í Lillehammer. Hann andaðist haustið 1940.
Greinin er þýdd úr „The Norseman", jan. 1943.
(FYRRI HLUTI)
‘gírnirw
Þriðiudafi 20. apríl
Stjórnín verdnr
ylirheyrd
Menn héldu, að ríkisstjórnin
vildi ekkp-veröa meira til at-
hlægis í máli Jóns ívarssonar
en orðið var, þegar dómur
hæstaréttar féll. En stjórnin
hefir verið á öðru máli. Hún
hefir viljað lofa almenningi að
skemmta sér meira, þótt það
væri á hennar kostnað.
Upptök þessa máls eru þau,
að ríkisstjórnin fékk Alþingi til
að samþykkja á einum degi
festingarlög, er voru svo flaust-
ursleg og skrumkennd, að stjórn
in varð strax áð veita undan-
þágur frá þeim. Stjórnin hafði
metið meira, að auglýsa rögg-
semi sína með því að láta lögin
ákveða að fylgja skyldi lægsta
verði á hverjum stað en að stilla
ákvæðum laganna svo í hóf, að
þau væru framkvæmanleg.
Annar þátturinn er sá, að
Jón ívarsson breytir í samræmi
við þessar undanþágur stjórn-
arinnar. Sama gera mörg verzl-
unarfyrirtæki víða um land.
Þriðji þátturinn er sá, að Jón
ívarsson er skipaður af ríkis-
stjórninni í viðskiptaráð. Óvild-
armenn Jóns og ríkisstjórnar-
innar fá samtímis þær upplýs-
ingar, að Jón hefir vikið lítil-
lega frá festingarlögunum á
þann hátt, er áður segir. Þeir
nota það tilefni til að kæra
hann og ásaka ríkisstjórnina
fyrir að velja brotlegan mann í
trúnaðarstöðu.
Fjórði þáttur málsins hefst,
þegar stjórninni berst þessi
kæra. Ríkisstjórninni var þá
innan handar að upplýsa málið.
Það var líka skylda hennar við
Jón ívarsson. Hún hafði fengið
hann til að segja upp góðu
starfi og ganga í þjónustu
hennar. Það hefði frekar átt að
vera honum vörn en refsing. En
sú varð ekki niðurstaðan. Eitt-
hvert ofboð grípur stjórnina,
þegar henni berst kæran; Hún
þykist þurfa að þvo hendur sín-
ar. Jón ívarsson er aðskilinn
frá öllum þeim, sem höfðu fylgt
undanþágum stjórnarinnar, og
mál höfðað gegn honum. Ástæð-
an virðist sú ein, að Jón hafði
gert stjórninni greiða, en hinir
ekki. Hefði Jón aldrei tekið sæti
í viðskiptaráði, myndi hann
vafalaust ekki hafa verið kærð-
ur frekar en aðrir þeir, sem eins
var ástatt um. En stjórnin
þurfti að sýna skinhelgi sína í
sambandi við viðskiptaráð. Hér
var enn lögð meiri áherzla á að
sýnast en raunhæfa málsmeð-
ferð. Það var sama sagan og
þegar festingarlögin voru sett.
Fimmti þátturinn hefst með
málshöfðuninni gegn Jóni. Rík-
isstjórnin sendir hátíðlega til-
kynningu til útvarps og blaða
um málshöfðunina. Slíkt hafði
aldrei þekkzt áður. Almenning-
ur hlaut því að halda, að hér
væru meira en litlar sakir á
ferðinni. Jafnframt var til-
kynnt, að flugvél yrði send til
Hornafjarðar með rannsóknar-
dómarann. Það var vissulega
ekki reynt að draga úr röggsemi
stjórnarinnar í þessu máli!
Hér þarf svo ekki að rekja
næstu þætti sögunnar fyrr en
málið kemur frá hæstarétti.
Hæstiréttur úrskurðaði, að
bæði málsmeðferð ríkisstjórn-
arinnar og undirréttardómar-
ans væri ólögmæt. Dómsmála-
ráðherrann hafði sýnt sama
flaustrið, þegar hann höfðaði
málið og þegar hanri undirbrjó
festingarlögin. Hann hafði
gleymt því, að áður en málið
færi til rannsóknar í héraði,
þurfti álit dómnefndar um
kæruna. Hér var enn sem áður
lögð meiri áherzla á aff sýnast
en á raunhæfa málsmeðferð.
Hins vegar hafði rannsóknar-
dómaranum yfírsést að kalla
ríkisstjórnina til yfirheyrslu og
fá þar staðfestingu hennar á
því, að hún hefði veitt undan-
þágur, er heimiluðu mönnum að
brjóta lög, er hún hafði látið
setja!
Flestum stjórnum myndi nú
hafa þótt nóg komið. Þær
hefðu talið framkomu sina
No er det i Noreg atter dag
med vársol og song i skogen.
söng ungfrú Henriksen, vinnu-
kona prófessorsins. Hin hljóm-
sterka rödd hennar yfirgnæfði
glamrið í hrlngunum á eldavél-
inni, sem hún var að hagræða,
og fótatak hermannanna, sem
voru að koma ofan af loftinu.
Þeir komu við í eldhúsinu til að
fá kaffisopa, áður en þeir færu,
og urðu hálfhissa á stúlkunni,
sem stóð þar syngjandi, eins og
ekkert hefði í skorizt. Sumir
glottu hálfólundarlega. Að visu
var þetta árla morguns, sólskin
úti og fuglakvak í reynitrénu
hjá glugganum. En piltunum
fannst svo sem engin ástæða til
að fara að syngja út af því, —
ekki núna, að minnsta kostí.
En loks stóðst hár og grannur,
ljóshærður piltur ekki mátið og
tók undir sönginn. Hann var í
bættum einkennisbúningi, en
eftir útliti og málblæ að dæma
mátti ætla að hann hefði verið
barnakennari, ættaður úr Norð-
ur-Þrændalögum. Smám saman
fóru fleiri og fleiri hermann-
anna að taka undir sönginn:
Om sádet enn gror pá ymist lag,
det brydder dá etter plogen.
So signe dá Gud det gode sád
til groren eín gong er mogen.
„Við þökkum fyrir okkur,“ og
„þakka ykkur fyrir allt,“ sögðu
þeir og gengú út. Fátt var um
afdrep í nágrenninu, svo að þeir
vildu komast í skóglendið
niður með ánni áður en þýzku
sprengjuflugvélarnar tækju til
með hið daglega eyðileggingar-
starf sitt.
Við prófessor Paasche, kona
hans og tvö börn og Anders
Wyller höfðum leitað hælis á
prestsetri elnu, efst í Guð-
brandsdal. Hermennirnir komu
þrammandí á hverju kvöldi eft-
ir að rökkva tók. Þeir voru van-
ir að standa í hópum, þögulir
og þungbúnir við útidyrnar,
þangað til að einhver þeirra tók
sig til og spurði með hægð og
mjög hæverkslega, hvort þeim.
væri leyfilegt að hafast hér við
yfir nóttína. Prestur bauð þá
jafnan velkomna alla saman og
lét búa þeim rúm svo lengi sem
sængurföt entust. Þegar öllu
hafði verið til tjaldað, voru pilt-
arnir vanir að segja með afsök-
unarsvip, að þeir gætu sem bezt
sofið á gólfinu eins og þeir væru
vanir. Aldrei var það orðað að
við, kvenfólkið, ættum að ganga
úr rúmi, svo að við létum allt
af fara vel um okkur á fjaðra-
dýnum undir því, sem við áttum
til af yfirhöfnum og skjólflík-
um. Þeir hefðu nógan mat,
sögðu þeir, en samt glaðnaði yf-
ir þeim, þegar presturinn bauð
þeim í eldhúsið, þar sem lang-
borðið var hlaðið vistum úr
stafbúrinu. Einkum smakkaðist
þeim vel á mjólkinni og brenn-
heitu kaffi.
Flestir þeirra höfðu átt í
skærum I grennd við Osló frá
því að ófriðurlnn hófst, veitt
viðnám stig af stigi, unz þeir
urðu að láta undan síga ofur-
eflinu til nýrra varnarstöðva.
Víða hafði þeim tekizt að valda
Þjóðverjum tilfinnanlegu tjóni.
Fyrst í stað sögðust þeir hafa
lifað kóngalifi. Suður í lágsveit-
unum á Heiðmörk höfðu hús-
freyjurnar og ungu stúlkurnar
fært þeim stórar körfur með
alls konar góðgæti: „Borðið,
drengir, borðið“, var viðkvæðið.
En upp á síðkastið hafði matur
verið af skornum skammti og
þeim hafði orðið litt svefn-
samt. Helzt gátu þeir fest blund
í herbílunum á milli áfanga-
staða.
Um þessar mundir vörðu
brezkar hersveitir einstigið við
Kvam gegn brynvögnum Þjóð-
verja og mýgrút flugvéla. Bret-
ar höfðu stungið upp á því, að
norsku hersveitirnar héldu
lengra norður og biðu átekta
við Dumbás. Fyrstu brezku her-
mennirnir, sem við sáum, voru
úr heimavarnarliðinu. Þeir voru
svipaðastir skátadrengjum í
útilegu, þvi að margir þeirra
voru vart tvítugir. En flestir í
llði því, er varði Kvam í fimm
sólarhringá, voru fullorðnir
menn. Þeir neyddust til að
hörfa, þar sem annars staðar í
Noregi, af því að þeir höfðu ekki
nokkra minnstu vitund af flug-
liði. Það virðist því liggja í aug-
um uppi, að „brezka innrásin
í Noreg,“ sem Þjóðverjar hafa
gasprað svo mjög um, hlýtur að
hafa verið mjög illa undir búin!
Að næturlagi fóru járnbraut-
arlestir ennþá suður á bóginn
með herlið. Byssuhlaupin bar
ógnandi við loft á góssvögnun-
um I rökkri vornæturinnar. En
okkur var farið að skiljast, að
flutningar á mönnum og her-
gögnum gengu allt of seint á
hinni einsporuðu Raumadals-
braut frá Ándalsnesi og eftir
vegum, sem voru plægðir upp
af þungum vögnum og fullir af
holklaka. Sprengjuregnið dundi
á járnbrautinni og vegunum
daginn út og daginn inn. En
hugrekki hersins var óbilandi
og við vorum öll vongóð.
Er hermennirnir voru farnir,
bjuggum við okkur sjálfum
morgunverð og fórum síðan að
týgja okkur til brottferðar af
prestsetrinu yfir daginn. Þýzku
sprengjuflugvélarnar flugu yfir
eins reglulega og þær hefðu
verið í áætlunarferðum. Þær
fóru til árása á járnbrautar-
stöðina og báðar járnbrautar-
brýrnar. Þær flugu yfir 3—4
sinnum daglega og köstuðu
sprengjum. En aldrei hæfðu þær
í mark þá fimm daga, sem við
dvöldumst á prestsetrinu. Eld-
sprengjurnar, sem þær vörpuðu
að hinum stærri bændabýlum,
lentu líka alltaf í jörðinni. Hins
vegar tókst þeim að eyðileggja
kotbæ fátækrar ekkju sunnar
í dalnum, og missti hún kind-
urnar sínar og þrjár geitur. Á
heimleiðinni skemmtu * flug-
mennirnir sér við að skjóta af
vélbyssum á allt kvikt, sem þeir
sáu. Þeir skutu á fé og hesta í
haganum, börn, sem erfitt var
að hemja inni og gamalmenni
frá elliheimilum, sem stauluðust
daglega upp brekkuna til prest-
setursins í þeirri barnslegu trú,
að þar væri þeim óhætt.
Frederick prófessor og Stína,
kona hans, fóru einn daginn
niður í þorpið hjá járnbrautar-
stöðinni til að kaupa skó handa
börnunum. Á heimleiðinni réðst
flugvél á þau með kúlnahríð.
Þau hlupu hringinn I kringum
húskofa einn og héldu sig fast
upp að veggjunum, eins og þau
væru að leika skollaleik við
þýzka flugmanninn. Þetta gekk í
einar 20 mínútur, — en annars
veit fólk lítið hvað tímanum