Tíminn - 04.05.1944, Page 2

178
TÍJHEVIV, flmmtttdagmn 4. maí 1944
46. blað
Itmirm
Fimmtudagur 4. maí
J6n H. Þorbergsson, Laxamýri:
Tekíð syari laiidBnín-
Fréttaritarinn, sem ekki
getur sagi satt
Hneykslismál
við háskólann
Þau tíðindi, að kennslumála-
ráðherra hefir skipað Sigurð
Einarsson dósent til að gegna
einu þýðingarmesta embættinu
i f ræðslumálast j órn landsins,
hafa vakið meira en litla undr-
un. Má óhætt segja, að önnur
stjórnarráöstöfun hafi ekki þótt
furðulegri um langt skeið.
Ástæðan til þessarar furðu er
sú, að síðastl. haust vék kennslu-
málaráðherra Sigurði Einarssyni
úr dósentsembættinu við guð-
fræðideild háskólans um stund-
arsakir. Fyrir þessari frávikn-
ingu var gerð sú grein, að ráð-
herranum hefði borizt kæra frá
samkennurum Sigurðar, guð-
fræðiprófessorum Magnúsi Jóns-
syni og Ásmundi Guðmunds-
syni, þar sem bornar væru slík-
ar stórsakir á Sigurð, a£i óhjá-
kvæmilegt væri aö víkja honum
úr embætti meðan mál hans
væri rannsakað. Ráðherrann fól
síðan Bjarna Jónssyni vígslu-
biskupi og Jón Ásbjörnssyni
hæstaréttarlögmanni þessa
rannsókn.
Það munu vafalaust allir hafa
talið víst, að niðurstaða þessar-
ar rannsóknar gæti ekki orðið
nema á tvo vegu: Annað hvort
reyndist Sigurður sekur og yrði
þá að þola endanlega brottvikn-
ingu og eiga ekki afturkvæmt
i trúnaðarstarf hjá ríkinu ell-
egar reynist hann sýkn saka og
yrði þá látinn fá embætti sitt
aftur og Magnús og Ásmundur
væru þá látnir sæta hæfilegri
hegningu fyrir tilraun sína til
að ræna starfsbróður sinn emb-
ætti og mannorði.
Hvorugt af þessu skeður.
Ráðherrann reynir að þegja
rannsóknina í hel. Það fyrsta,
sem fregnast af málinu, er skip-
un Sigurðar í enn þýðingar-
meira og launahærra embætti
en dósentsembættið er.
Hér getur ekki verið um ann-
að en hneyksli að ræða.
Hafi rannsóknin leitt í ljós, að
Sigurður væri sekur, er það full-
komið hneyksli að veita honum
nýtt og þýðingarmeira embætti.
Hafi Sigurður hins vegar
reynzt sýkn saka, væri það ekk-
ert óeðlilegt, þótt honum væri
launuð óþægindi og ærumeiðing
með betra og launahærra starfi.
En það væri aðeins önnur hlið
málsins. Hlutur kærendanna
væri eftir. Þeir væru þá orðnir
sannir að því að hafa reynt með
órökstuddum ásökunum að ræna
starfsbróður sinn embætti og
æru. Við kirkju og kristni ís-
lands væri það óverjandi yfir-
hylming og glæpur af ráðherr-
anum að láta slíka menn gegna
áfram kennslu við guðfræði-
deild Háskólans.
Þjóðin verður að fá þetta mál
upplýst. Eins og málið stendur
nú eftir stöðuhækkun Sigurðar
hefir hún helzt ástæðu til að
halda, að sakirnar gegn honum
hafi verið ósannar, en starfs-
bræður hans hafi reynt að svipta
hann æru og embætti með sví-
virðilegustu rangindum. Það er
óþolandi grunur fyrir kristni og
kirkju landsins, að slíkir menn
annist uppfræðslu hinna verð-
andi kennimanna.
Ráðherranum dugir ekki yfir-
hylming í þessu máli fremur en
Þormóðsmálinu. Hann verður
að birta kæruna og álit rann-
sóknarnefndarinnar í heilu lagi.
Það verður að upplýsast, hverjir
séu hinir raunverulegu söku-
dólgar, Sigurður, ráðherrann eða
guðfræðiprófessorarnir og síðan
verða hin endanlegu dómsúrslit
að fara eftir því.
Jafnframt því, sem þessa er
krafizt, verður eigi hjá því kom-
izt að segja það, að hneykslis-
verk umrædds ráðherra eru orð-
in svo mörg, að furðulegt er, ef
ríkisstjóri og forsætisráðherra
vilja lengur bera ábyrgð á hon-
um í ríkisstjórninni. Af fyrri af-
glöpum hans má minna á mál
Jóns ívarssonar, aðgerðaleysi
hans í kosningamálinu á Snæ-
fellsnesi, og þó fyrst og fremst á
dómarastörf hans í hæstarétti
jafnhliða því, sem hann hefir
verið dómsmálaráðherra. Þ. Þ.
aðarins og bænda
Það vill brenna við um þessar
mundir, að andi fremur kalt frá
mönnum og málefnum í garð;
bænda og landbúnaðarins. Al- 1
kunnugt er hvernig forvígis-j
menn verkalýðsins snerust gegn '
samkomulagi vísitölunefndar |
landbúnaðarins og urðu sér til
skammar, samkvæmt áður
gerðu samkomulagi.
Mörg dagblaðanna fárast yfir
því hvað neyzluvara landbún-
aðarins sé dýr, þar á meðal er
blaðið „íslendingur" á Akur-
eyri. Ritstjóri þess, Jakob Ó.
Pétursson, er sveitadrengur, en
þó svona laus við ræktarsemi
og skilning á málum sveitanna,
að af rithætti hans er hægt að
láta sér detta í hug að hann hafi
valið sér fyrir aðalverkefni sem
blaðamaður, að ala á rógi í garð
bænda landsins við neytendur
landbúnaðarafurða í kaupstöð-
um og er það óneitanlega mjög
lélegt stefnumið. Ég lít hér ofan
í síöasta „íslending“, sem barst
mér í hendur, blaðið frá 1. fe-
brúar. Þar stendur þessi klausa:
'~Ef eitthvert skipulag væri á
framleiðslunni, mundi dilkakjöt
framleitt í þeim héruðum sem
komast af með minnst fóður
handa fénu, en í hinum fóður-
þyngri héruðum, sem oft er í
nánd við beztu mjólkurmarkað-
ina, yrði áherzla lögð á mjólk-
urframleiðslu. Og það er einmitt
þetta skipulag sem vantar.
Ríkissjóður getur ekki til lengd-
ar risið undir því að greiða
miljónir króna á ári í uppbætur
á sauðfjárafurðir og því er það
óumflýjanleg nauðsyn, að breytt
sé um búnaðarháttu. Það be^
ekki vott um búhyggindi íslend-
inga, að þeir skuli flytja inn
smjör frá Ameríku um leið og
þeir bera kjöt í hraungjótur".
Þetta er augljós rógur um
landbúnaðinn. Það er gefið
fyllilega í skyn að bændur hafi
ekkert verksvit, hafi ekkert
skfpulag í framleiðsluháttum,
að þeir fái miljónir króna ár-
lega í uppbætur á sauðfjáraf-
urðir og aö þeir beri kjötið í
hraungjótur. Nú er það vitað,
að bændur, í heilum héruðum,
hafa að undanförnu komið upp
mjólkursamlögum og skipulagt
í sambandi við þau mjólkur-
vinnslu og mjólkursölu. Á sama
tíma hafa þeir með samtökum
og margskonar framtaki aukið
stórum framleiðslumagnið með
kynbótum búfjár og með því að
slétta tún sín og nota heyvinnu-
vélar. Þeir hafa komið upp
slátur- og frystihúsum, komið á
félagsflutningum á mjólk o. fl.
Sauðfé hefir stórfækkað í hér-
uöum, þar sem mjólkursalan er
mest stunduð — eða í þeim hér-
uðum, sem ritstjóri „íslendings"
talar um að séu „fóðurþyngst".
Sjálfsagt hefði sauðfé fækkað
þar enn meira, ef bændur hefðu
fengið arðvænlegt verð fyrir
mjólkina að undanförnu, áður
en verðbreytingin varð vegna
stríðsins og svo þykir nú ekki
þægilegt að búa alveg sauðfjár-
laus. Mjólkurverðið fyrir stríð
var til bændanna alloftast 15—
19 aurar lítrinn.
Lítil fóðureyðsla handa sauð-
fé er ekki sá eini mælikvarði
fyrir æskilegri aðstöðu til sauð-
fjárræktar. Landkostir sumar-
hagans og það hve fljótlegt er
að afla heyjanna, hefir mest að
segja.
Ritstj. minnir á miljónastyrk-
inn í verðbætur á sauðfjáraf-
urðir. Þess ber þá að geta um
leið að þessi styrkur er líka
neytendastyrkur til hans sjálfs
og allra þeirra, sem kaupa kjöt-
ið, og er veittur vegna óviðráð-
anlegra atburða og svo líka til
að halda niðri vísitölunni, en
verður að sjálfsögðu lagður nið-
ur að stríðinu loknu. Og ekki
hefir ríkisstyrkurinn verið veitt-
ur nema 1942. Um smjörið er
það að segja að eftirspurnin
hefir margfaldazt nú á stuttum
tíma og því ekki hægt að ætlast
til að framleiðslan aukist nóg-
samlega á jafnskömmum tímá.
Þá finnst ritstjóranum að sjálf-
sögðu nauðsynlegt að minna á
hraungjótukjötið — rétt einu
sinni enn —. Við, sem þekkjum
til, erum ekkert undrandi, þó að
eitthvaö af kjötinu verði sem
úrgangsvara og ónýtt á mat-
vöndu heimili, þar sem íslenzka
þjóðin er, þegar neytendur
flestir hafa nóga peninga. Við
bændur höfum ekki við að borða
allt rollukjöt og kýrkjöt.sem öll-
um fjölda neytenda í bæjunum
dettur ekki í hug að leggja sér
til munns. Á síðasta hausti var
okkur tilkynnt að lakasta ær-
kjöt og kýrkjöt yrði ekki tekið
í verzlanir.
j Ég læt nú ritstjóra íslendings
eiga sig að sinni, en sný mér að
ritstjóra „Freys“. Er mögulegt
j fyrir bændur að una því að rit-
stjóri bændablaðsins „Freyr“,
Árni G. Eylands, fylli flokk
i þeirra manna, sem skrifa á móti
j íslenzkum landbúnaði og það í
' bændablaðið. í síðustu ára-
^ móta^rein sinni segir hann
.meðal annars:
J „Það var viðurkennt, og jafn-
,vel að lögum gert, á árinu 1943,
| að bændum og öðrum, sem
I vinna að landbúnaðarfram-
I leiðslu, beri sömu laun og öðrum
þegnum þjóðfélagsins, er að
framleiðslu vinna. Þetta er mik-
ill viðburður, og á þessu bygg-
1 ist góð afkoma fjölda bænda á
því ári og sæmileg afkoma þeirra
velflestra. En það eru tvær hlið-
ar á þessum verðlaunapeningi
eins og öðrum slíkum, og bak-
hliðin er ill viðkomu. Það hefir
komið eftirminnilega fram, að
ef bændur eiga að fá „fullt
kaup“ fyrir vinnu sína, án af-
sláttar, verður ekki hjá því
komizt, að vörur þær, er þeir
framleiða á búum sínum, verði
svo dýrar að til vandræða horfi
fyrir þjóðfélagið. Kemur þar
fram sú staðreynd, að fram-
leiðsluhættirnir eru yfirleitt
ennþá hvergi næi’ri komnir í
það horf að viðunandi sé.“
Fyrir utan það, hvað hér er
klaufalega að orði komizt, t. d.
þar sem ritstj. talar um sæmi-
lega afkomu velflestra þeirra
bænda, sem höfðu góða afkomu,
þar sem hann minnist á illa við-
komu á bakhlið verðlaunapen-
ings, um vörur, sem bændur
framleiði á búum sínum og um
fullt kaup án afsláttar, kemur
hér greinilega í ljós þetta: Ef
bændur eiga að bera jafnmikið
úr býtum og annað vinnandi
fólk í landinu, horfir það til
stórvandræða fyrir þjóðfélagið.
Þessi kenning miðar að því að
leggja landbúnaðinn í rústir, því
fólkið situr við þann eldinn, sem
bezt brennur. Sé verðlaginu hag-
að þannig að óarðvænlegt sé að
stunda framleiðsluna, hverfur
fólkið frá henni, og þá horfir
til atvinnuleysis og landauðnar.
Að framleiðendur beri sem mest
úr býtum er nauðsynlegt fyrir
land og þjóð, en kenning Ey-
lands er stórhættuleg fyrir þjóð-
félagið. Ritstj. virðist vera sama
Eitt af því, sem flest blöð
leggja mikla áherzlu á, er að
flytja lesendum sínum fréttir.
Fréttir af mönnum, málefnum
og atburðum, er gerast á hinum
ýmsu stöðum. Öll stærri dagblöð
leggja mikla áherzlu á að frétta-
burður þeirra sé sem mestur og
beztur, það er að fréttirnar séu
sem áhrifamestar fyrir lesand-
ann, en þó sannar. Til þess að
fullnægja þessum þætti blaða-
mennskunnar sem bezt, hafa
dagblöð t. d. í Reykjavík, frétta-
ritara á hinum ýmsu stærri
stöðum úti um land og jafnvel í
öðrum löndum. Til þessa vanda-
sama starfa hygg ég að blöðin
reyni að velja þá menn, sem þau
geta treyst, enda bera blöðin
ábyrgð á fréttum sínum, þótt
nafn eða merki einstakra frétta-
ritara sé sett undir fréttirnar,
nema blaðið taki annað sérstak-
lega fram. Ég hefi stundum orð-
ið þess var, að einstakar fréttir
vissra blaða eru ekki sannleik-
anum samkvæmar, en ég hefi
litið svo á, að um óhöpp væri að
ræða, sem í hvert sinn stöfuðu
sinnis og mjög margir skrifandi
menn í landinu, að bændur eigi
að vera þrælar þjóðfélagsins,
svo að fólkið í kaupstöðunum
geti fengið ódýran þann mat,
sem það getur ekki lifað án.
Ritstjórinn telur það mikinn
viðburð að á árinu 1943 hafi það
verið viðurkennt að bændur
sem kaupþegar væru jafn rétt-
háir og aðrir vinnandi menn í
landi hér. Ég minnist þess ekki,
að sami ritstjóri teldi það mik-
inn viðburð, er bændur voru
kúgaðir til þess að selja dilka
sína á y3 framleiðslukostnaðar-
verðs; en þess er þó ekki langt
að minnast. Hvernig lízt bænd-
um á ritstjóra bændablaðsins?
Ritstjórinn tekur í sama streng
og aðrir um ástæðuna fyrir dýr-
leika á vörum bænda, það er
sleifarlag þeirra sjálfra. Vel
hefði hann þó mátt benda á
það, að ekki hafa bændur tekið
upp 8 stunda vinnudag og ekki
hafa þeir unnið að því að kaup-
ið yrði það hátt að það næmi
90% af framleiðsluköstnaðar-
verðinu, eins og nú er. Annars
má skilja orð ritstjórans á þá
lund, að hann viti bókstaflega
ekkert um hvar komið er bún-
aðarframförum hér í landi.
Nýlega hlustaði ég á útvarps-
erindi forseta Fiskifélagsins, um
nytsemi sjávarútvegsins fyrir
þjóðfélagið. Var það að sjálf-
(Framh. á 4. síðu)
Guðmnndnr Davíðsson:
Efling Trjáræktar- og
blómræktarsjóðs
Minnmgargjafir um fædíngu barna
Meðan skógarins naut við, í
í hverri sveit á landinu, mátti
segja, að hann væri í flestum
sviðum undirstaða að velmeg-
un fólksins. En hann var ekki
einungis bjargvættur þess hluta
landsmanna, sem bjó í sveitum
landsins, heldur líka — og ekki
hvað sízt, þeirri stétt manna,
sem hafði fjöl undir fótum úti
á hinum víða sæ. Margur sjó-
maðurinn hefir átt skógartrján-
um líf sitt að þakka, frá því er
sögur fara af, er fyrsta fleytan
var útholaður trjábolur, og til
fljótandi halla nútímans.
Sjómannastéttin getur því
ekki, frekar en aðrir landsmenn,
sneitt sig alveg hj_á þátttöku í
skógræktarstarfi. Á sama hátt
og jarðyrkjumaðurinn, sem
gróðursetur tré og fær það til
að vaxa, ræktar þak yfir höfuð-
ið, gæti sjómaðurinn stutt að
gróðursetningu fjala í bátinn
undir fætur sér.
Ég minnist á þetta sökum
þess, að raddir hafa heyrzt um,
að skógrækt væri sjómanna-
stéttinni óviðkomandi mál.
Hvert sem litið er í þjóð-
lííinu og hvar sem athafnir
manna, á sjó eða landi, eru at-
hugaðar, sér maður skógartrén,
beinlínis eða óbeinlínis, grípa
inn í verkahring manna, og eru
nálega ekki síður lífsskilyrði
fyrir fólk en matur og drykkur.
Nýlega er stofnaður sjóður, er
nefnist Trjáræktar- og blóm-
ræktarsjóður. Hann er stofnað-
ur í því skyni að styrkja tvo
efnilega unglinga — dreng og
stúlku, — á ári hverju, til að
nema trjárækt og blómjurta-
rækt, og til að verðlauna menn
fyrir vel ræktaða skrautgarða
við heimili sín. Þeir, sem stofn-
uðu sjóðinn, voru starfsfólk Al-
þingis 1943. Var það gert í minn-
ingu um, að þá voru liðin rétt
100 ár frá endurreisn Alþingis.
Sjóðurinn er nú um 1760 kr., og
ávaxtaður í Söfnunarsjóði fs-
lands. Skipulagsskráin er birt í
B-deild stjórnartíðindanna.
Þess er vænzt, að allir, sem
unna trjárækt og blómjurtarækt
í landinu, leggi af mörkum dá-
litla upphæð sjóðnum til efling
ar, svo að hann geti sem fyrst
náð því marki, sem honum er
sett. Styrkveiting úr sjóðnum
getur ekki komið til greina fyr
en vextir hans nema minnst
500 kr. á ári.
Varla er ástæða til að fjölyrða
mikið um, að hverju gagni slík-
ur sjóður gæti orðið í framtíð-
inni, til eflingar trjárækt og
annara fegurðarjurta í landinu.
Það §etti að vera augljóst mál.
En hann ætti líka að skapa sið-
bætandi hugsunarhátt hjá
æskufólki og koma þeim skiln-
ingi inn í meðvitund manna,
að gróður jarðar, hverju nafni
sem nefnist, hafi rétt á að lifa
og þroskast mönnum til gagns,
og að hann eigi að rækta fólk-
inu til framfara og menningar,
en ekki spilla honum að óþörfu,
eins og oft hefir átt sér stað og
enn gætir óþarflega mikið.
Lítið trjáfræ getur með tím-
anum orðlð að risavöxnu tré, ef
það nýtur góðra vaxtarskilyrða
og því vilja engin slys til. Svo er
um þenna litla sjóð. Vöxtur hans
og framför í landinu er undir
því komið, að fólkið sýni honum
álíka ræktarsemi og náttúran
gerir, þar sem hún ræktar og
elur upp hinn fegursta trjá-
gróður og blómjurtasafn.
Auk gjafa og áheita, sem
vænta má að sjóðnum hlotnist
frá fólki, sem hefir áhuga á
trjárækt og blómjurtarækt,
skal benda hér á aðferð,
er vel mætti verða honum til
skjótra framfara, og áformað er
að tekin verði upp frá og með 1.
júlí n. k. Hún er sú, að farið er
fram á, að öll hjón á landinu
greiði í sjóðinn minnst 10 kr.,
sem minningargjöf um fæðingu
hvers barns, sem þau eignást.
Fæðingardagur barns er gleði-
dagur foreldranna, ef móður og
barni heilsast vel.iEn dánardæg-
ur er sorgardagur, þó er hann
oft heiðra,ður með minningar-
gjöf um hinn dána, sem færð ef
einhverri stofnun. Hví skyldi þá
ekki gleðidagsins vera minnst
með fæðingardagagjöf, þegar ný
lífvera_er í heiminn borin, ekki
síður en þeirrar, sem úr hon-
um hverfur. Þó að hér sé gert
ráð fyrir að foreldrar barnsins
gefi sjóðnum minningargjöf, er
ekki síður vel við eigandi, að
skyldmenni og vinafólk foreldr-
anna samgleðjist þeim og heiðri
minningu barna þeirra á sama
hátt, með fæðingardagsgjöf.
Sem kvittun, fyrir mótteknar
fæðingardagsgjafir, mun stjórn
sjóðsins afhenda sérstök smekk-
leg kort með áletruðu nafni
barnsins, fæðingardegi þess og
heimilisfangi. Er því nauðsyn-
legt að glöggar upplýsingar um
þetta fylgi hverri gjöf. En hún
gæti vitanlega ekki verið afhent
fyr en eftir að barnið er skírt.
Þó að minningargjöf um fæð-
ingu hvers barns sé áætluð 10
kr., er þó hver sjálfráður um,
hvað hann greiðir til sjóðsins
fram yfir þá upphæð.
Sjóðurinn þarf að vaxa svo,
að hann verði að minnsta kosti
jafn að krónutali og tala íslend-
inga er í landinu. Hann ætti á
næstu árum að vera fær um að
styrkja minnst 10 unglinga á
ári til að nema trjárækt og
blómjurtarækt, og geta þó veitt
ríflégar verðlaunagjafir handa
þeim, sem fóstra við heimili sín
tré og blómjurtir — þessi eftir-
lætisbörn náttúrunnar.
Önnur blöð eru vinsamlega
beðin að birta þessa grein.
annað hvort af því að frétta-
ritarinn fengi rangar upplýsing-
ar og sendi því óafvitandi ó-
sanna frétt eða þá að fréttin
brjálaðist í meðförum blaðsins
og er slíkt afsakanlegt, þótt leitt
sé, enda er þá venjan að blöð
leiðrétti slíkt, ef þess er óskað.
Tvö atvik, sem komið hafa
fyrir í vetur, hafa hins vegar
sannfært mig um að um áður-
greind óhöpp er ekki að ræða
hvað við kemur fréttaburði Al-
þýðublaðsins og fréttaritara
þess á Siglufirði, heldur ósann-
an fréttaburð, settan fram að
yfirlögðu ráði, líklega til þess
að reyna að skaða pólitíska and-
stæðinga.
í des. s. 1. birtist í Alþýðublað-
inu fréttir frá Siglufirði. Þar var
sagt frá því, að búast mætti við
kosningum í bæjarstjórn á
Siglufirði í febrúar. Að Fram-
sóknarmenn hefðu á fundi sín-
um vissan dag samþykkt að
segja upp stuðningi við núver-
andi bæjarstjóra og það væri
því enginn meirihluti til í bæj-
arstjórn o. fl. þessu líkt. Þetta
þóttu stórar pólitískar fréttir-
hér í höfuðstaðnum og ég hefi
fulla ástæðu til að ætla að ýmsir
lesendur Alþýðublaðsins hér hafi
trúað þessum fréttum, enda voru
fréttirnar settar fram sem bein
fullyrðing frá upphafi til enda.
Allar fullyrðingar fréttaritarans
voru ósannar, og það sem verst
er, að fréttaritarinn vissi, eða að
minnsta kosti gat vitað, að frétt-
irnar voru ósannar. Framsókn-
armenn á Siglufirði sáu ekki
ástæðu til að mótmæla þessum
fréttum í blöðum hér í Reykja-
vík, og Siglfirðingar, sem þekktu
fréttaritarann, gerðu ekkert með
slíkar fréttir frá honum. Hins
vegar benti ég á það, í blaði á
Siglufirði, að fréttirnar væru ó-
sannar og skoraði á „Viss“ að
skýra frá heimildum sínum fyr-
ir fréttunum, ef einhverjar
væru, en það gerði hann ekki, af
skiljanlegum ástæðum. Hélt
hann því aftur á móti fram, að
fréttirnar væru sannar og því
til sönnunar væri það að Fram-
sóknarmenn hefðu ekki mót-
mælt þeim í blöðum í Reykja-
vík.
23. marz s. 1. koma enn fréttir
frá Siglufirði í Alþýðublaðinu
undirritaðar „Viss“. Aðalefni
þeirra var: Að Framsóknarmenn
á Siglufirði hefðu krafizt þess
að Aage Schiöth, sem er Sjálf-
stæðismaður, segði af sér for-
mennsku í Rauðkustjórn. Að
Ragnar Guðjónsson, frambjóð-
andi Framsóknarflokksins á
Siglufirði við síðustu alþingis-
kosningar, hefði sagt sig úr
Framsóknarfl. Að traustsyfir-
lýsing til Þormóðs Eyjólfsson-
ar hefði verið felld í Framsókn-
arfélaginu með 23 atkvæðum
gegn 6. — Hvert einasta atriði
í þessum fréttum var ósatt og
það vissi fréttaritarinn. Stjórn
Framsóknarfélags Siglufjarðar
sendi þá eftirfarandi skeyti til
Alþýðublaðsins: „Góðfúslega
birtið LÍJlaði yðar eftirfarandi:
í frétt frá Siglufirði er birtist í
Aþlýðublaðinu 23. marz s. 1. und-
irrituð „Viss“ er ekki eitt orð
satt. Aage Schiöth hefir ekki
sagt af sér formennsku í
Rauðkustjórn eftir kröfu Fram-
sóknarmanna. Ragnar Guðjóns-
son hefir ekki sagt sig úr Fram-
sóknarflokknum. Traustsyfirlýs-
ing til Þormóðs Eyjólfssonar
hefur aldrei verið felld í Fram-
sóknarfélaginu."
Það einkennilega skeði, að Al-
þýðublaðið hefir ekki viljað
birta lesendum sínum þessa leið-
réttingu.
Mig furðar á því, að blað, sem
ekki er sama um álit sitt, skuli
ekki vilja birta lesendum sínum
leiðréttingar á þvi, sem það hef -
ir ranglega flutt þeim, ekki sízt
þegar um persónuleg atriði er
að ræða, sem óskað hefir verið
leiðréttingar á.
Að síðustu vil ég beina því til
Alþýðublaðsins, hvort ekki væri
full ástæða fyrir það að taka
til athugunar fréttaburð frétta-
ritara síns á Siglufirði og hvort
það gæti ekki haft áreiðanlegri
mann fyrir fréttaritara þar.
Staddur í Reykjavík, 14. apríl.
Jóhann Þorvaldsson.