Tíminn - 02.06.1944, Qupperneq 2

226
TtMIM, fttstiidagiim 2. jiiní 1944
57. blað
^tminn
Föstudayur 2. jjúní
Sfærsta verkefní
þjóðveldísíns nýja
Engin þjóð önnur en íslend-
ingar hefir getað minnst 1000
ára afmælis löggjafarþings síns.
Engin þjóð getur vitnað til þess
að hafa búið við jafn fullkomið
lýðræðisskipulag og íslendingar
á þeim tíma. Þetta stjórnskipu-
lag íslendinga helzt um langan
aldur með mikilli sæmd. Ásamt
fornbókmenntunum hefir það
aukið hróður íslendinga mest
meðal annara þjóða.
Saga Alþingis til forna og
fornbókmenntirnar mættu því
jafnan minna íslendinga á, að
álit og vegur smáþjóðar byggist
sérstaklega á tvennu: Frjálslegu
og réttlátu stjórnskipulagi og
gróskuríkri andlegri menn-
ingu. Sakir fjölmennis síns og
auðlegðar geta stórþjóðirnar
borið ægihjálm yfir þeim á öðr-
um sviðum. Hins vegar verða
þær jafnvígari, þar sem meira
reynir á hæfni einstaklinganna
en fjölmenni.
íslendingar eru nú að stofna
þjóðveldi í annað sinn. Þótt þeir
séu fáir og smáir, beinist nú að
þeim athygli stærri þjóða,
vegna þessa atburðar. Hin
mörgu erlendu blaðaummæli,
sem sagt hefir verið frá að und-
anförnu, bera þesa^óræk vitni.
Þessi athygli mun haldast áfram
og því munu gefnar nánar gæt-
ur, hvernig hin önnur þjóðveld-
isganga verður.
Endurreisn íslenzka þjóð-
veldisins gerist á óvenjulegum
tímum. Mögnuð félagsleg óár-
an hefir þjakað mannkynið að
undanförnu, bæði í samskiptum
þjóðanna og sambúð einstakl-
inga. Margvíslegur ófarnaður og
fjárkreppur hafa sprottið af
þessari óáran, auk tveggja
heimsstyrjalda. Allar þess-
ar hörmungar hafa sýnt og sann-
að mönnum það, að mannkynið
þarf betri og friðsamlegri sam-
búðarhætti, ekki aðeins milli
þjóðanna, heldur engu síður
ínnan þeirra. Hinn komandi
friður helzt ekki lengi, ef hann
verður aðeins vopnaður friður
sigurvegaranna. Hinn varanlegi
friður getur ‘aðeins byggzt á
auknu félagslegu réttla^ti og
bættum sambúðarháttum ein-
staklinga og þjóða.
Til þess að skapa þennan var-
anlega frið geta smáþjóðirnar
ekki síður lagt fram veigamik-
in skerf en stórþjóðirnar.
í mörgum stórblöðum Breta
segir nú á þessa leið: Við verð-
um ekki jafn voldugt stórveldi
eftir þessa styrjöld og t. d.
Bandaríkjamenn og Rússar, því
að þeir ráða yfir meiri auðæf-
um ogjnannafla. En við getum
samt orðið eins áhrifamikið
stórveldi. Það getum við, ef okk-
ur tekst að hafa hina félagslegu
og andlegu forustu. Ef við
byggjum upp þjóðfélagshætti,
sem eru til fyrirmyndar um
réttsýni og almenna velmegun,
munu aðrar þjóðir taka- okkur
til fyrirmyndar og treysta for-
ustu okkar.
í blöðum annarar minni
þjóðar, Svía, gætir þessarar
skoðunar einnig, þótt það sé
hins vegar ekki í sambandi við
neina heimsveldisdrauma. Svíar
hafa líka við reynslu að styðj-
ast. Það, sem hefir vegið mest
gegn þeirri andúð, sem hlutleysi
þeirra í styrjöldinni hefir
stundum vakið meðal Banda-
manna, einkum þó í Ameríku,
er sú útbreidda skoðun, að Sví-
um hafi tekizt sérstaklega vel
að halda uppi frjálslyndu og
réttlátu stjórnarfari. í vestur-
heimsblöðum er Svíþjóð iðulega
nefnd „land hins gullna'meðal-
vegar“. Einkum eru það þó af-
rek sænsku samvinnufélaganna,
er skapað hefir Svíum hróður
vestan hafsins.
íslendingar, þótt fáir séu, geta
lagt fram svipaðan skerf til að
vísa öðrum þjóðum á réttar fé-
lagslegar leiðir og Bretar og
Svíar og fleiri slíkar þjóðir hafa
1 undirbúningi. Stjórnskipulag
þeirra til forna hefir orðið mörg-
um til drjúgrar hvatningar og
skipar veglegan sess í sögu lýð-
ræðisins í heiminum. Ef gifta
Guðbrandur Magnússon:
Framtíð Fram§éknar-
fflokksins
Baðsiofuhjal
í afmælissamkvæmi Fram-
sóknarmanns fyrir 6—7 árum
lét ég þau orð falla, að það
hefði hvarflað að mér að óttast
um framtíð Framsóknarflokks-
ins, þegar frumherjarnir tækju
að eldaát og týna tölunni. En
ég lét þess þá jafnframt getið,
að tekið væri fyrir þennan ótta,
vegna þess, að Framsóknar-
flokkuririn hefði eignast 2ðra
kynslóð forustumanna, og nefndi
til dæmis í því sambandi nokk-
ur nöfn.
Keppinautunum til hægri og
vinstri hefir til skamms tíma
ekki komið saman um margt.
En það hefir þeim öllum komið
saman um, að Framsóknar-
flokkurinn ætti engan tilveru-
rétt. Hann vantaði grundvöli.
Stjórnmálastefnurnar væru að-
eins tvær.
Lífið sjálft hefir andmælt
þessu hér á landi.
Fyrsti maðurinn, sem hóf út-
gáfu stjórnmálarits, Baldvin
Einarsson, lagði málin þáhnig
fyrir, að lífsskoðanirnar, stefn-
urnar, væru þrjár í stjórnmál-
unum. Og svo hefir þetta þá
einnig orðið, síðan viðhorfin í
innanlandsmálum tóku að
skipta mönnum í stjórnmála-
flokka.
fylgdi hinu endurreista íslenzka
þjóðveldi ætti það að geta unn-
ið sér svipaðan sess í sögu hins
endurfædda og umbætta lýð-
ræðis, er hefst að styrjöldinni
lokinni. Ef íslendingar skapa
hér farsælt réttarríki, myndi
þjóðveldið nýja vinna sér slíkan
virðingarsess í sögunni.
Boðorð hins nýja tíma er að
tryggja öllum sem bezta at-
vinnu- og afkomumöguleika
með viturlegri skipulagningu
fjármagns og vinnuafls, án
þess þó að ganga of nærri per-
sónufrelsi og athafnaþörf borg-
aranna. Fyrsta og stærsta verk-
efni hins endurreista þjóðveldis
er að skapa íslenzku þjóðinni
slíkt hagkerfi. „Fátt myndi
hefja hærra virðingu hins
gamla þings og hinnar elztu
lýðræðisþjóðar“, segir formaður
Framsóknarflokksins í formáls-
grein flokksþingstíðindanna, „en
ef hún gæti sýnt það í byrjun
nýja lýðveldistímabilsins, að
hún hefir þroskann og hæfileik-
ann til þess að tileinka sér ör-
Miðflokksstefnan hefir ekki
aðeins orðið að standast áróður
kep'pinautanna til hægri og
vinstri, um þetta undirstöðu-
atriði, heldur hafa tveir fremstu
forvígismenn Framsóknar-
flokksins lent í því, annar að
vilja fjölga flokkunum, hinn að
vilja fækka stefnunum. En jafn-
vel þessa raun hefir Framsókn-
arstefnan staðist, og það með
mikilli prýði.
Þegar nú ofan á bætist, að á-
rangurinn af þeim miklu átök-
um, sem nú ejga sér stað í ver-
öldinni, virðist ætla að verða
sigur miðflokksstefnunriar, þá
ætti ekki í alvöru lengur að
verða deilt um tilverurétt henn-
ar.
Hitt er annað mál, hvort það
auðnast til frambúðar að láta
áhrifa þessarar stjórnmála-
stefnu gæta nógsamlega í ís-
lenzkum stjórnmálum.
Og er þá bezt að segja það
eiris og er, að í því efni er ég
enganveginn óttalaus. _
íslenzkir atvinnuvegir eiga
því aðeins framtíð, að þeir á
frjálsum markaði geti keppt við
hliðstæða atvinn-uvegi annara
landa. Um þetta verður ekki
deilt. Og eitt meginúrræðið,
sem við hugsum okkur að grípa
uggt hagkerfi í samræmi við
kröfur hins nýja tíma“.
Þetta eru vissulega orð í tíma
töluð. Þetta sjónarmið mótar
líka stefnuskrá þá, sem 7.
flokksþing Framsóknarmanna
samþ/kkti. Meginkjarni hennar
er skipulegt hagkerfi á grund-
velli lýðræðis og persónufrelsis.
Grundvallarstefnan, sem þar er
mörkuð, er tvímælalaust rétt.
Hins vegar má vel vera, eins og
formaður flokksins tekur fram
í formálsgreininni, að ýmislegt
geti staðið þar til endurbóta.
Fyrir þessari stefnu munu Fram-
sóknarmenn berjast, þótt þeir
myndu hins vegar kjósa, að um
grundvallaratriði hennar gæti
strax sameinast svo öflugt
fylgi, að hún kæmist fram á
næstu árum. Þá myndi fullkom-
lega sannast sú spá, að „það
myridi marka ný tímamót í
lífi íslenzku þjóðarinnar og
verða vegur hennar til friðar,
almennrar hagsældar og auk-
innar virðingar ■ meðal þjóð-
anna“. - Þ. Þ.
til í því efni, er að tileinka okk-
ur þekkingu og tækni til þess að
þetta megi takast.
íslenzkir bændur vita það of-
urvel, að þeir þurfa stórlega að
breyta til, eigi þeir að geta lifað
af búskapnum. Þeir þurfa að
auka ræktun jarðar og búfjár,
eignast fullkomnustu tæki, og
jafnvel skipta með sér fram-
leiðslugreinum eftir landshátt-
um.
Þá er sjávarútveginum og
iðnaðinum eigi síður vanþörf á
að tileinka sér hverskonar um-
bætur tækni og vinnubragða.
En svona er þessu farið á
fleiri sviðum.
Eigi stjórnmálaskoðanir að
þrífast og halda til jafns, þá
þurfa þar einnig tæki. Þessu
valda breyttar aðstæður.
Góður málstaður er ekki nóg,
eins og nú er komið.
Áróðurstæknin er komin til
sögunnar. Og hennar mikils-
verðustu tæki eru dagblöð. Dag-
blöð, sem fyrst og fremst eru
fréttablöð, en flytja síðan á-
samt stjórnmálunum, mikið af
léttlæsilegu efni, og þá fyrir
fólk á öllum aldri.
Stærsti flokkurinn, flokkur-
inn sem til þessa hefir öllu ráð-
ið í okkar hlutfallslega stóra
höfuðstað, eða menn í þeim
flokki, hafa átt tvö dagblöð í
meira en 30 ár.
Alþýðuflokkurinn og Kom-
múnistaflokkurinn eiga þar
einnig dagblöð, sem nú koma út
í 8 blaðsíðum á dag hvort um
sig. - •
Framsóknarflokkurinn einn á
ekkert dagblað. Hann á nú held-
ur engan fulltrúa í bæjarstjórri
Reyk j avíkur! Dagblaðsleysinu
veldur fyrirhyggjuleysi, sem nú
verður að fara að telja til and-
varaleysis.
Framsóknarflokkurinn hefir
alla tíð mjög treyst á fórnfýsi
fárra manna um fjárframlög
til blaðaútgáfu og vinnu við þau.
Dagblaðaútgáfa er geysilega
kostnaðarsöm. Þó munu elztu
blöðin nú bera sig fjárhagslega,
og sum þeirra jafnvel orðin
gróðafyrirtæki. Þau yngri
styðjast við frjáls framlög frá
flokksmönnum, eða flokkarnir
reka fjáraflafyrirtæki þeim og
flokksstarfinu til stuðnings.
Lélegar póstgöngur hafa til
skamms tíma verið eitt aðal-
mein dagblaðanna. En svo er nú
HVENÆR LÆRÐU ÍSLEND-
INGAR AÐ PRJÓNA? í II. bindi
Iðnsögu íslands, bls. 141, segir
svo: „Á síðara hluta 16. aldar
eða nánar til tekið á sjöunda
tug aldarinnar, að því er bezt
verður séð, varð stórmerkileg
nýjung í ullariðnaði íslendinga,
er þeim lærðist að prjóna. Ýms-
um mun nú þykja næsta furðu-
legt, að þetta nytsama og ein-
falda verklag skuli ekki tíðkast
hafa svo að segja frá öndverðu,
og fyrr en vefnaðurinn, en öðru
er nær en að svo sé. Prjóna-
kunnáttan nær fyrst viðgangi
hér í álfu á síðari hluta 16. ald-
ar og er talið, að á Englandi
hafi fyrstu sokkarnir verið
prjónaðir árið 1564, að fyrir-
mynd frá Spáni.“ Þessi ný-
breytni virðist hafa verið býsna
fljót að berast hingað. En er það
ekki undarlegt, að Auður djúp-
úðga eða Bergþóra skuli ekki
hafa kunnað að prjóna?
.
EN HVENÆR KOM FYRSTA
PRJÓNAVÉLIN TIL ÍSLANDS?
Um það segir í Iðnsögunni,
sama bindi, bls. 180: „Lang-
fyrsta prjónavél, sem til lands-
ins flyzt, er vafalaust sú, er sr.
Jón Jónsson að Möðrufelli í
Eyjafirði útvegaði árið 1821. Með
vélinni var fenginn danskur
prjónameistari, Pilemark. Auk
þess hafði Álfheiður dóttir sr.
Jóns, sem verið hafði ytra og
kom heim með Pilemark, lært að
komið, að % hlutar þjóðarinnar
eiga kost á lestri dagblaða sam-
dægurs sumarmánuðina. Að
vetrinum berast þau ekki svo
fljótt. En þó munu þau geta náð
samdægurs að vetrinum til 60
þúsund manna.
Hvernig mundu Framsóknar-
menn kunna því, ef sá háttur
yrði upp tekinn í næstu kosn-
ingum, að þeim yrði skammt-
aður skemmri ræðutími á mann-
fundum en öðrum flokkum?
Þeir mundu tæpast eira slíku.
En geta þeir þá eirt því öllu
lengur, að ná ekki til mikils
þorra landsmanna, — meira
hluta fólksins í þéttbýlinu —
með málefnaflutning sinn.
Flokkurinn á ekki málgagn
við hæfi þessa fólks.
Og hvar endar það?
Miðstjórn og þingflokkur
Framsóknarflokksins hefir kom-
ið auga á þetta. Þessir aðiljar
hafa samþykkt að efna til al-
mennrar fjársöfnunar meðal
Framsóknarmanna um allt land.
Flokksþingið samþykkti ítrekun
á nauðsyn þessarar fjársöfnun-
ar.
En skilja Framsóknarmenn
prjóna með vélinni eftir að hún
var hingað komin. Prjónameist-
arinn fór aftur utan, en Álfheið-
ur og sr. Jón bróðir hennar tóku
við umsjón þess, sem prjónað
var. Hélt það áfram í fimm ár,
en þá var vélin talin ónýt. Var
sagt, að landsbústjórnarfélagið
danska hefði gefið vélina.“ Svo
leið hálf öld þangað til næstu
prjónavélarnar komu til íslands,
og þá líklega eitthvað fullkomn-
ari. „Árið 1875 fær kvenfélagið
í Hegrarfesi í Skagafirði sér
prjónavél, líklega þá fyrstu
norðanlands."
REYKJAVÍKUR-LALLI SKRIF-
AR: „Þá er nú búið að kjósa.
Heldur þótti mér okkur. Reyk-
ví’kingum verða á í messunni,
að ekki skyldi koma nema helm-
ingur á kjörstað fyrsta daginn,
og. þó varla það. En úr þessu
rættist sem betur fór hina dag-
ana. Það er nú svona, hvað sem
hver segir, að oft eru sveitirnar
hlutskarpari, þegar á reynir. Það
er þó líklega einhver munur að
renna sér í bíl eftir götunum
hérna, þó að sumum þyki þær
holóttar, eða að fara gangandi
og ríðandi í vorleysingum lang-
ar bæjarleiðir og sumstaðar yf-
ir fjöll og firnindi. Mér finnst,
að allir kaupstaðarbúar, sem
rólfærir eru, hefðu átt að koma
gangandi á kjörstaðinn, en ekki
að láta sækja sig. En látum nú
(Framh. á 3. síSu)
almennt hvað þeir eiga hér í
húfi?
Borgfirzkur bóndi skýrði frá
því, þg,r sem um þessi mál var
rætt á vegum flokksþingsins, að
hann hefði rætt um það við ná-'
granna sína á síðasta hausti,þeg-
ar hríðin var sem hörðust í
blöðum nábúaflokkanna og á
Alþingi út af afurðaverðlagi
bænda, hvað það mundi hafa
kostað bændastéttina, „ef varn-
irnar hefðu bilað!“
Nú er það ekki lengur kleift
fáum einstaklingum og neinni
einni vinveittri stofnun að
leggja fram féð, sem til þarf.
Hér þarf hundruð þúsunda kr.
að upphafi.
Og leggi ekki bjargálna Fram-
sóknarmenn, hver um sig fram
sem svarar 100—500 krónum, í
útgáfusjóðinn, þá verður áfram
um misskipt'ingu á „málfrelsi*
flokkanna að ræða!
Viljið þið una því, Framsókn-
armenn!
Er nú ekki það rúmt um fé,
einnig hjá Framsóknarmönnum,
að unnt sé úr að bæta?
Og' geta þeir varið fjármun-
um öllu betur!
7*
Erlomlir
Mackenzíe Kíng
Enginn núlifandi stjórnmálamaður hefir að baki jafn
langan og óslitinn valdaferil og Lyon Mackenzie King.
Hann hefir verið forsætisráðherra Kanada í 17 ár og for-
ingi frjálslynda flokksins í meira en aldarfjórðung. Slíkt
er vafalaust met á þeim órólegu og fallvöltu tímum, sem
verið hafa að undanförnu.
Það er sagt, að þeir stjórn-
málamenn. sem komast í
fremstu röð, skiptast í tvo meg-
inflokka. í öðrum flokknum eru
þeir, sem berjast fyrir nýjum
hugsjónum og hrífa fólkið með
áhuga sínum, eldmóði og per-
sónuleik. í hinum flokknum eru
þeir, sem vinna að áhugamálum
almennings með slíkri festu og
dugnaði, að þeir skapa sér fylgi
og traust. Þeir síðarnefndu hafa
venjulegast ekki til að bera
þann eldmóð eða glæsileik, sem
hrífur almenning, en þeir reyn-
ast oftar hinum fyrrnefndu
traustari í sessi, þegar til lengd-
ar lætur.
Mankenzie King tilheyrir tví-
mælalaust síðari flokknum.
Þrátt fyrir hinn langa valda-
feril hans, verður vart sagt að
hann hafi nokkurn tíma verið
dáður sem óvenjulegur afburða-
maður. Hann er hvorki ræðu-
snillingur eða glæsimenni í
framgöngu og tranar sér ekki
fram. Þegar velja átti formann
frjálslynda flokksins eftir frá-
fall hins mikilhæfa stjórnmála-'
manns, Wilfrid Laurier, voru
tveir menn aðrir taldir standa
nær formannstigninni en King.
Átökin, sem urðu milli þessara
manna við formannskjörið, end-
uðu með því, að báðum var hafn-
að og King kosinn formaður.
Síðan hafa völd hans í flokkn-
um stöðugt eflst og aukist, vegna
festu hans, lægni og fram-
sýni. Hann hefir verið forsætis-
ráðherra í 17 ár af þeim 25 ár-
um, sem hann hefir gengt
flokksformennskunni, og unnið
sér þar svipað traust, vegna áð-
urgreindra hæfileika. Sam-
starfsmenn ha«s meta hann
mest vegna starfshæfni hans, en
gagnrýnislitla almenninghylli
hefir hann aldrei unnið sér, líkt
og t. d. Churchill í Englandi og
Roosevelt í Bandaríkjunum. Að-
komumenn í Kanada hafa oft
orðið undrandi yfir því, að King
virðist eigi njóta þar neinna sér-
stakra yinsælda, þar sem hin
langa valdatíð hans benti ein-
dregið í þá átt. Reyndin hefir
þó oftast orðið sú, þótt King
hafi ekki sózt neitt sérstaklega
eftir persónulegri hylli, að hann
hefir reynzt andstæðingunum
ofjarl í kosningum. Hann hefir
valið flokki sínum þau baráttu-
mál, sem menn aðhylltust, og
hann hefir hrundið þeim í fram-
kvæmd. Því fer samt fjarri, að
hann hafi barizt fyrir málefni,
vegna vinsælda þeirra einvörð-
ungu. Með hinum öruggu dýr-
tíðarráðstöfunum á striðsárun-
um hefir King tekist betur að
halda dýrtíðinni í skefjum en
dæmi eru til annarsstaðar, en
þær hafa líka unnið honum
miklar óvinsældir. Um það hefir
hann ekki skeytt. Þótt hann sé
þekktur að því að velja sér vin-
sæl mál til að berjast fyrir, berst
hann engu síður fyrir óvinsæl-
um málum, ef hann álítur þau
rétt.
King verður sjötugur á næsta
ári. Móðurafi hans var kunnur
stjórnmálamaður, skozkur að
ætt. Hanri háði harða baráttu
við forréttindastéttir Kanada á
sínum tíma. Faðir Kings var vel
metinn lögfræðingur. Sagt er,
að King hafi frjálslyndi sitt úr
móðurættinni, en festu og jafn-
vægi úr föðurættinni. King var
snemma til mennta settur og
las við háskóla í Toronto,
Chicago og Harward. Um alda-
mótin gekk hann í þjónustu
kanadisku stjórnarinnar og var
ritstjóri „Labour Gasette" í
rúmlega átta ár. Árið 1908 náði
hann kosningu til sambands-
þingsins. Árin 1909—10 var hann
verkamálaráðherra. Árið 1919
var hann kosinn formaður
frjálslynda flokksins. Tveimur
árum síðar vann flokkurinn
mikinn kosningasigur undir
stjórn hans. Hann var forsætis-
ráðherra 1921—26, en varð þá
að láta af völdum, því að haust-
ið 1925 hafði flokkur hans beðið
stórfelldan kosningaósigur og
hann sjálfur misst þingsæti sitt.
Kosningar fóru aftur fram árið
1926 og vann frjálslyndi flokk-
urinn þá méira hluta þingsæta
að nýju og King varð aftur for-
sætisráðherra næstu fjögur árín.
Árið 1930 tapaði hann í kosning-
um og íhaldsmenn höfðu völdin
næstu fimm árin. Sú óheppni
Kings varð í raun og veru
heppni, því að íhaldsmenn fengu
að bera þungann af kreppunni
og hafa vart borið sitt bar síðan.
Frjálslyndi flokkurinn náði
aftur meiri hluta í kosningun-
um 1935 og efldist enn meira í
kosningunum 1940. King hefir
því verið forsætisráðherra sein-
ustu níu árin samfleytt.
í stjórnartíð Kings hafa orð-
ið margar og miklar framfarir
í Kanada, sem á ýmsan hátt má
rekja til stjórnar hans. Sé miðað
við íbúatölu, munu fá ríki
eiga stærri hlutdeild í hernað-
arrekstri Bandamanna en Kan-
ada. Óvíða hefir hernaðarrekst-
urinn líka búið eins vel í haginn
og í Kanada, því að á grundvelli
hans munu rísa upp nýjar at-
vinnugreinar eftir stríð, sem
eigi voru til áður. Vegna þess,
hve dýrtíðinni hefir verið haldið
vel í skefjum og margar aðrar
undirbúningsráðstafanir gerðar,
virðist auðsýnt, að Kanada muni
búa við velmegun á komandi
árum.
Þrátt fyrir það, þótt stríðs-
stjórn Mackenzie King njóti
mikillar viðurkenningar er-
lendis, er vart hægt að( segja,
að landsmenn hans líti hana
sömu augum. Margar stríðsráð-
stafanir hans hafa orðið óvin-
sælar. íhaldsmenn eru nú byrj-
aðir að rétta við eftir kreppu-
stjórn sína 1930—35 og hafa val-
ið sér foringja, sem virðist njóta
vaxandi trausts. Þeir hafa líka
nýbreytt stefnuskrá sinni og
hafa „yfirboðið" frjálslynda
flokkinn í ýmsum greinum.
Mest hættan stafar þó frjáls-
lynda flokknum af hinum öra
vexti C. C. F. flokksins, sem- er
róttækur umbótaflokkur og ekki
hefir náð verulegri fótfestu fyrr
en á stríðsárunum. Margar spár
ganga í þá átt, að hann verði
stærsti flokkur Kanada áður
en langt líður. King hefir því
sjaldan beðið örðugra hlutverk
en að stjórna flokki sínum í
þeirri kosningabaráttu, sem nú
er fyrir höndum og hugsanlegt
er, að verði á þessu ári. Það
reynir nú meira á hann en nokk-
urri sinni fyrr að sanna það, að
hann sé sá maður, sem jafnan
velji hin ákjósanlegustu bar-
áttumál og beri því sigur af
hólmi. Andstæðingar hans
hampa því líka, að hann sé nú
nálægt sjötugu og muni for-
ustu hans ekki njóta lengi, en
frjálslyndi flokkurinn eigi eng-
an mann til að fylla sæti hans.
Mackenzie King er enginn
ræðusnillingur, en hann er rök-
fastur og nýtur sín því betur
á þingi en pólitískum fundum.
Persóna hans eða framkoma
/
\