Tíminn - 13.07.1945, Blaðsíða 4

4
TÍMIM, föstudaginn 13. júlí 1945
52. blað
Séra Jakob Jónssons
Takmark Góðtemplarareglunnar
Ræða flutt á 60 ára afmæli atnknnnar
Verðandf 3. |». m.
Þess hefir verið\óskaö, að ég
færi hér nokkrum orðum um hin
alþekktu kjörorð Góðtemplara-
stefnunnar: „Trú, von og kær-
leikur.“ Sem upphaf þeirrar hug-
leiðingar bið ég yður að hlýða
á 13. vers hins 13. kapítula í
I. bréfi Páls postula til Koriþu-
borgarmanna: „En nú varir trú,
von og kœrleikur, þetta þrennt,
en þeirra er kærleikurinn mest-
ur.“
í kvöld erum vér að minnast
sextíu ára afmælis stúkunnar
„Verðandi.“ Það þarf ekki lengra
tímabil til að minna á það að
kynslóðir koma og kynslóðir
fara. Reykjavík er í mörgu tilliti
orðin önnur borg og ísland ann-
a§ land á þessum 60 árum. En
verkefni Góðtemplarareglunnar
er enn jafn-þýðingarmikið og
þá. Ein einasta kynslóð getur
ekki útrýmt áfengisbölinu úr
þessu landi. Eldri kynslóðin, sem
iegst til hvíldar, verður að geta
treyst því, að eitthvað sé til, sem
varir, þótt mannlífið sé hverfult.
Á varanlegum grundvelli verður
starfið að byggjast, en ekki þvi,
sem fer og fýkur með einni kyn-
slóð á jörð. Páll postuli trúði því,
að trúin, vonin og kærleikurinn
væri varanlegur í brjóstum
mannanna. Því trúir Góðtempl-
'arareglan líka. Þótt mennirnir
hverfi og aðrir komi í staðinn,
þá byggir hún á því, að svo lengi
sem menn fæðist, muni búa í
þeim öllum möguleikinn til að
trúa, vona og elska. Betri eða
viturlegri kjörorð gat reglan ekki
kosið. ý--
„Enginn getur með áhyggjum
aukið einni alin við hæð sína,“
sagði Jesús Kristur. Hann vissi,
að vöxturinn jókst síður en svo
við kvíða og örvílnan. Sama máli
gegnir um hvern þann vöxt og
gróður, .sem á að laða fram í
mannlegum sálum og mannlegu
lífi. Góðtemplarareglan hefir
sett sér neikvætt mark, þar sem
er útrýming áfengra drykkja.
En takmarkið er jákvætt engu
að síður, því að það er siðmenn-
ing,göfgi og bróðjirlegt samfélag
mannarina. Og því marki verður
aldrei náð með vantraústi, kviða
og hatri, en þetta eru andstæður
trúar, vonar og kærleika, eins
og myrkrið er andstæða ljóssins.
Það er þó engan veginn und-
arlegt, þó að hinar neikvæðári
tilfinningar geri vart við sig hjá
mörgum þeim, sem sjá, hvað er
að gerast, jafnvel í vorri sið-
menntuðu borg, Reykjavík.
Rosknar konur með silfurkrýnt
höfuð ramba í sætum sínum við
annan rétt i veizlusölum og á
næstu grösum er hávaðasöm
æskumær í fögrum silkikjól en
með verra orðbragð heldur en
nokkurn tíma heyrðist á þilfari
nokkurrar fiskiskútu. Og niðrM
Hafjyxrstræti riðar róninn í leit
sinni a'ð næturstað í borð um
einhverju skipinu eða í hálm-
bing að húsabaki. Ef þú sæir
barnið þitt vera að lenda út á
þessa .braut, annað hvort undir
yfirskyni hirðmenskunnar eða
með nöktum ræfilskap landeyð-
unnar, — Væri þá nokkuð óeðli-
legt, þótt þú hugsaðir á þessa
leið: Vei þeim, sem lokka barnið
mitt út í þetta með spiltum hirð-
siðum eða hafa það að féþúfu á
þennan hátt, Vei þeim, sem villa
svo fyrir því með hugsun og
smekk, að því þyki svínstrýnið
fagurt, ef á þvi situr gullhringur.
Vei þeim skattgreiðeridum þessa
lands, sem heldur vilja greiða
skatta sína sem álagningu á
ólyfjan og eiturbrugg, heldur en
borga tillag sitt með heilbrigðum
hætti til menningarstofnana
landsins eða atvinnuvega. Vei
þeim, sem gabbar barnið mitt
út í drykkjuskapinn, og á síðan
lítið annað athvarf handa því
en fangaklefana í stað hins
hrunöa heimilis, aðhlátur og
spott í stað almennrar virðingar,
fyrirlitningu í stað kærleika.
Þannig hugsar margur faðir og
móðir, sem sér óreglu og
drykkjuskap grafa undan fram-
tíðarhamingju æskumannsins.
Ef til vill má. þó kenna honum
að ýmsu leyti um það, hvernig
fór. Pilturinn eða stúlkan voru
dálítið kærulaus og veik fyrir.
Ábirgðartilfinningin var ekki
vöknuð. Tilfinningarnar örar,
hugsunin lítt þroskuð. En ein-
mitt þess vegna reið ennþá' meira
á því, að vakað væri yfir því góða
í sálum þeirra og hin sanna feg-
urð og manngöfgi fyrir þeim
brýnd.
Já, — bæði kvíðinn, áhyggj-
urnar og jafnvel beiskjan eru
mannlegrar tilfinningar og eðli-
legar, þegar svona stendur á. Og
þó er þar enginn grundvöllur
undir lækningar þessara hræði-
legu meinsemda, heldur í trúnni,
voninni og kærleikanum.
Það er eðli tr£arinnar að ráð-
ast gegn því, sem er ofurefli fyr-
ir mannanna sjónum. Merki trú-
arinnar er krossinn, sem auglýsir
elsku þess guðs, sem þjáist með
börnum sínum og lætur mátt
sinn fullkomnast í veikleika
þeírra, sem vinna að heill með-
bræðra sinna. Ef guð er með oss,
hver er þá á mó.ti oss? Trúin
hefir líka þann skyggnihæfileika
að sjá guðsþ&mið í manninum,
hvort sem um er að ræða þann
sem fellur fyrir freistingunum,
eða hinn, sefti leiðir bróður sinn
út í ógæfuna. Vonin er táknuð
með akkerinu, sem heldur skip-
inu föstu á lægi sínu, hvernig
sem vindurinn blæs. Vonin er
trú á framtíðina, fullvissa um
möguleika hins góða. Vonin er
sú tilfinning, sem fær garð-
yrkjumanninn til að sá og hlúa
að lítilli hríslu, jafnvel þótt hann
viti, að langur tími hlýtur að
líða, unz árangurinn sézt. Sann-
ur templar hættir aldrei að vona.
Vér höfum oft séð vonir bregð-
1 ast, en við höfum líka séð þær
‘ rætast, langt fram yfir allar lík-
ur. Reglan þekkir mörg dæmi
I þess, að ,menn, sem heimurinn
| taldi glataða drykkjumenn, hafa
| að nýju orðið starfhæfir borg-
1 arar og góðir heimilisfeður. Og
ég hygg, að ekki sé of mikið
sagt, þó að einmitt þessir menn
hafi oft orðið beztu templararn
ir. Þeir skilja bezt hvar skórinn
kreppir og eiga auðveldast með
að setja sig í spor þeirra, sem
enn berjast við freistinguna. Þeir
kunna líka oftast bezt að meta,
hvers virði það er að eiga heima
í bræðrafélagi, þar sem illvirkinn
kemur eigi.
Postulinn mat trúna og vonina
mikils, en kærleikann þó mest.
Tákn kærleikans er hið brenn-
andi hjarta. Ef það skortir slær
fölva á krossinn og akkerið, að
sínu leyti eins og hjartað tekur
að kulna, ef það fær ekki mátt
sinn frá honum, sem krossinn
bar, og þá festu, sem akkerið
veitir. Starf góðtemplararegl-
unnar er fyrst og fremst kær-
leiksstarf. Hún á að vera hinn
miskunnsami Samverji, sem
græðir sár þeirra, sem ræningj-
arnir skilja eftir sjúka við veg-
inn. Starf þetta hefir tvær hlið-
ar, hina opinberu, sem allir sjá,
og fólgin er í ýmiskonar menn-
ingarstarfi, áhrifum á löggjöf-
ina, stofnun hæla eða heimila,
fundahöldum o. s. frv., — og
hina, sem snýr áð einstaklingn-
um með þeim persónulegu áhrif*
um> sem í kyrrþei ná að móta
manninn til liins betra. Orð
Krists um salt jarðar eiga hér
við, sem víðar, þótt það hljómi
undarlega, þá er það leitin að
kærleika, sem kemur mörgum
út í drykkjuskap. Leitin að góð-
um vúnum, leitin að félagsskap.
Illa er sá maður kominn, sem
enga vini á nema þá, sem teygja
hann til svalls' og óreglu. Þeim
manni vill Reglan veita nýja
vini. Innan hennar vébanda er
því ekkert nauðsynlegra en
þetta, að orðin bróðir og systir
eigi að baki séMsanna velvild,
sannan kærleika. Fátt má ég
vera reglunni þakklátari fyrir
en þá góðu vini, sem ég þar
hefi eignazt. Það er einmitt hin
persónulega vinátta, sem knýr
sannan templar til þess að láta
sér umhugað um vini sína, sem
eru drykkjumenn. Stundum þef-
ir þaö reynst mesta gæfa
drykkjumannsins, að hann átti
góðan vin, sem var templar, því
að sá templar, sem er hugsjón
sinni trúr, fyrirlítur aldrel neinn
drykkjumann. Hann sér í honum
bróður í hættu staddan. Og það
er hugsjón bróðurkærleikans,
sem hér tengir hjarta við hjarta,.
hönd við hönd. Án tillits til litar
og þjóðernis, án tillits til trúar-
bragða og stjórnmála, án tillits
til stéttar og stöðu á bróður-
kærleikurinn að tengja saman
alla menn. Að þessu stefnir
Reglan. Þar vinnur hún í anda
hans, sem er allra bróðir og á
alla að bræðrum, — í anda Jesú
Krists. Á þessu fagra sumar-
kvöldi erum vér að minnast
sextíu ára starfs stúkunnar
„Verðandi.“ Vegna útvarpsins
geta önnur reglusystkini víðs-
vegar á landinu og úti á hafinu
tekið þátt í því með oss. Og þér
sem eruð utan Reglunnar eruð
nú enn einu sinni minntur á
þennan félagsskap. Hafið þér
athugað það, að vér templarar
lítum ekki stærra á oss en svo,
að vér teljum oss þurfa yðar
hjálp, hver sem ert. Enga gjöf
getur þú gefið dýrmætari en
sjálfan þig til fylgis yið þann
félagsskap, sem starfar á grund-
velli trúar, vonar og kærleika.
En öll óskum við góðs þessari-
stúku og reglunni um gjörvallan
heiminn. Qlessun þess Guðs, sem
er kærleikur, hvíli yfir henni.
Og kærleiksrík hönd hans leiði
yður^ alla.
----------í---------------------i
Somardagnr
Eftlr Ásmund Helgason frá Bjargi.
Sæbjorg
Dómsmálaráðherra hefir hinn
2. þ. m. falið forstjóra Skipaút-
gerðar ríkisins að gera uppkast
að samningi um leigu á björgun-
arskipinu „Sæbjörgu“ til ríkis-
sjóðs um 15 ára tímabil til
björgunarstarfsemi og eftirlits í
Höfundur þessarar greinar
er Ásmundur Helgason frá
Bjargi. Hann var áður dugn-
aðarmaður mikill, en er nú
orðinn gamall og farinn að
heilsu, og getur því ekki sinnt
eins vinnu og hugurinn vildi.
í vor hefir hann dvalið í sum-
arbústað og hefir hann sent
Tímanum þaðan eftirfarandi
grein:
Það var kominn 29. júní.
Veðrið var stillt og bjart og hlýtt
í lofti, svo að allt sýndist benda
á, að nú væri ,þó sumarið gengið
í garð.
Allt, sem lífsanda dró og gat
hreyft sig úr hýðinu, var á ferð
og flugi að viðra sig í guðs
grænni náttúrunni eða á sjó úti.
Mennirnir! Sumir til að fá sér
hressandi fjallaloft eftir langt
innistarf og skemmta sér um
leið, líka til að safna nýjum lífs-
þrótti undir næsta starfstíma.
Aðrir til að afla lifsviðurværis
úr sjó eða á landi, handa sér og
fjölskylduliði sínu og fá í gjald-
eyrir fyrir ríkissjóðinn, svo að
hann geti framfleytt sínu
skuldaliði, sem nú virðist vera
orðið allfjölmennt.
Það var hálfgerð leiðinda
ólund í mér yfir því að sjá og
vita þetta starfandi líf, en geta
engan þátt tekið í þeirri starf-
semi, því ýms innri tæki líkam-
ans höfðu neitað að vinna þau
ætlunarverk, sem þeim í upp-
hafi hafði verið áskapað.
Kom þar fram gamla dæmi-
sagan, þegar limir líkamans
urðu ósáttir með störf sín, vesl-
aðist hann upp. Það getur og
verið táknrænt dæmi fyrir þjóð-
félagið.
Þar sem ég var nú orðinn
hálfgerður fjallbúi, þá datt mér
í hug að ganga út í grasbrekk-
una, sem er suður af sumarbú-
staðnum og vita hvort ég hitti
ekki þar í kring einhvern af
hinum smávöxnu fleygu kunn-
ingjum frá fyrri dögum.
Nú loks var þó sumarið komið
með unað og ást, og það hefir
ávalt fært’mér frið í sál, sem
ekki brást.
Þegar í brekkuna kom, er
Faxaflóa, að lokinni fyrirhug^* blasir svo vel við hádegissólinni,
aðri stækkun og breytingum á sem nú sendi sitt alltlífgandi
skipinu, enda gangi ríkissjóður vel tempraða geislaflóð yfir
í ábyrgð fyrir láni til þessara hauður og haf, tók ég mér, sæti
framkvæmda. og tók að virða fyrir mér um-
hverfið.
Brekkan sjálf var nýbúin að
„sauma sér sumarklæðin
grænu“ en að öðru leyti skrúð-
laus, því engin Jurt var þar bú-
in að opna blómakörfuna sína.
Néðan við brekkuna eru mó-
ar, þar sem skiptast á hinar
mörgu lyngtegundir, er sumar
skila frá sér síðar hinum indælu
berjum, og að^ar hinum bragð-
leiðu lúsamulningum. Þar sýndu
sig í fullu blómskrúði hinar
Talsamband
Síðastl. sunnudag var opnað
símasamband milli íslands —
Noregs — Svíþjóðar og Finn-
lands.
Frá því símasamband var
opnað milli Danmerkur og ís-
lands, hafa hátt & þriðja hundr-
að símtöl verið afgreidd frá ís-
landi til Danmerkur, en um 80
frá Danmörku til íslands.
=F
mynda hans ytri háttsemi, en
hið bárnslega var honum einnig
meðfætt og lýsti sér ávallt í
kveðskap hans, og það var þetta
góða'einkenni hans, sem ávallt
hefir verið hans verndarengill
og varðveitt hans betri mann
fyrir lífsins verri löstum og
spillingu. Eins og Jón Borgfirð-
ingur tekur fram,-vita menn ekki
til að Sigurður hafi nokkuð ljótt
kveðið á ævi sinni, iog má það
þykja all-merkilegt, þegar gætt
er að öðru siðferði hans, og ekki
síður að aldarhættinum. Aftur
virðist þetta eðlilegt, þegar
menn skoða betur hið dýpra og
sanna eðli skáldsins. Þá sést að
varhyggð Sigurðar við að kveða
klúrt eða ljótt kom eðlilega fram
af því, að hann sífellt i hjárta
sínu geymdi sína andans unn-
ustu, sína fríðu Rósu, sína skáld-
dis. Það var hvorki 'feftirstæling
eða tómur vani, er hann ákall-
ar þessa dís.hún var hans átrún-
aður, hans hugsjón og hans
fyrirmynd; það var þessi gyðja,
sem var hans góð’a draumkona
í útleg'ð hans, sekt og solli; það
var „Rósa“,sem rétti honum
líknandi hönd eftir hverja hrös-
un, og gaf honum aftur nýja
lyst og nýjan kraft til Ijóða, því
hefði ekki menntagyðjan verið
sönn ástmey hans, var alveg
óskiljanlegt, hve lengi hann gat
haldið sínum betra manni, já,
eins og endurnýjast þrátt fyrir
vaxandi breyskleika og bágindi,
svo að kveðskapur varð brátt
hans eina viðhald, yndi og líf.
Að vísu virðist hinum andlegu
kröftum hans sýnilega hnigna
hin síðustu 10 ár, sem hasn
lifði (orkti), en andinn var hinn
sami, og listin og ljóðayndið
virðist jafnvél að hafa farið
vaxandi að sama skapi, sem
hinn ytri maður hrörnaði (sbr.
frásagnir* Jóns Borgfirðings um
hans sfiustu ár og einkum um
hans raunalegu — skemmtilfegu
síðustu ferðalög).
Sigurður Breiðfjörð var vort
bezta alþýðuskáld, enda gjörir
það alþýðu íslendinga sóma, að
hún á sinn hátt virðist jafnan
hafa við það kannast, að hann
væri það, og ótal margir af öll-
um stéttum sýndu honum gott
og glöddu hann — ekki ætíð
með fé og stórgjöfum, heldur
oftar með þeim atlotum, sem
slíkir menn virða mest, en það
er virðing, elska og viðurkenn-
ing þakkláts hjarta. Sigurður
naut og vináttu ekki fárra af
landsins meiriháttar mönnuA,
og sumir þeirra sýndu honum
bæði rausn og veglyridi, enda
þótt þeim máske hafi á stund-
um fundizt, sem slíkum mönn-
um (vandræðaskáldum) væri
ekki vandalaust að hjálpa.
Einkum sýnast þeir ágætu kaup-
menn Árni Thorlacius og Bryn-
jólfur Benediktsen að hafa lagt
alúð á að verða honum og gáfu
hans að liði. Dr. Sveinbjörn
Egilsson hélt og mjög í hönd
með Sigurði, og orkti varnar-
kvæði fyrir hann: „Sjálfur Ið-
unnar annar ver“, þegar hinir
gáfuðu en frekar einstrengings-
legu Fjölnistar réðust á hann og
tættu í sundur rit hans á hans
síðustu og erfiðustu árum
Sigurður lifði á tímamótum,
og olli það honum sem skáldi
meiri baráttu og áhyggju — að
vér ekki segjum: ábyrgðar —
en nokkurt hinna eldri alþýðu-
eða rímnaskálda hafði þurft að
mæta. Hinir nýju smekkmenn
og skáld risu öndverðir gegn
rímnakveðskapnum, vildu inn-
leiða alveg nýja siðu og smekk
í skáldskap, og varð þeim, eins
og títt er um nýbreytnismenn,
að þeir gæta ekki hófs, heldur
sundurrifu gott með illu. En þar
sem þeir áreittu Sigurð, yfir-
sást þeim á tvennan hátt: margt
í rímnakveðskap hans var betra
eða jafnt hinu bezta, sem áður
hafði verið kveðið, og í annan
stað unni Sigurður sjálfur hinni
nýju stefnu, og kvað margt í
hennar anda og formi, t. a. m.
kvæðin: „Veiztu vinur hvar“,
„Þá Ása-Þór sá íslands fjöll“ o.
fl. Að öðru leyti höfðu þeir
Fjölnistar fulla ástæðu til að
finna að rímnakveðnskapnum
yfir höfuð SS tala, og þarf ekki
um það fleiri orðum að fara. En
þar sem þeir gátu fundið margt
með sönnu að flestum rímum
Sigurðar, hefðu þeir einkum átt
að sjá og láta hann njóta sann-
mælis i því, að það var einmitt
hann, sem vildi reyna að bæta
rímnakveðskapinn. Allar hans
betri rímur, svo sem Núma-,
Svoldar-, Víglundar-rímur o. fl.,
eru kveðnar eins og í nýjum
stíl, eru losaðar úr hinum gamla,
stirða og storknaða eddu-dróma.
í stað hins hlægilega eldra
„Kjalara — hlunkara — klunk-
ara stagls, kveður Sigurður oft-
ast eftir mæltu máli, með hóf-
legum og oft heppilega völdum
kenningum og kryddar frásögn-
ina á margan hátt, en einkum
með sínum einkennilegu man-
söngvum, sem eru meðal þess
skemmtilegasta, sem hann hefir
kveðið, t. a. m. mansöngvarnir
„Móðir jörð, hvar maður fæðist“
og „Á eg að halda áfram lengra
eða hætt£“ (3. og 9. ríma í
Númar.) ’og ýmsir fleiri.
En Þar sem vér teljum Sigurð
beztan alþýðuskálda, sem meðal
vor hefir lifað, þá tölum vér ekki
um hann eingöngu sem rimna-
skáld, heldur sem skáld og mann
yfir höfuð að tala. Hann er bezta
skáld alþýðu að því leyti, sem
hann skemmtir alþýðu bezt, og
hún skilur hann bezt. Sigurður
var hvorki djúpur í anda né há-
fleygur, en ekkert íslenzkt skáld
hefir verið gamansamari og
smáskrítnari í ljóðum en hann.
Einkum hefir kvenfólki voru
þótt mikið varið í skáldskap
hans, og skulum vér hér að end-
ingu nefna eitt hans aðal-ein-
kenni: hann var íslenzkur ásta-
maður og skáld eða hver er sá
(sú) á voru landi, sem ekki
kannast við Sigurð Breiðfjörð
frá þeirri hlið — kannast við
hans einkennilegustu og þjóð-
legustu — ef ekki hina fegurstu
og beztu hlið: Þar sem hann
kveður um stúlkur og indælis-
ástir? Að Vísu þola ekki ástaljóð
hans samanburð við kveðskap
Burns hins skozka og hans líka,
ef nokkrir eru, og að vísu munu
margar af þess háttar Vísum
hans gleymast fyrir öðrum fegri
og fullkomnari, em til þessa hef-
ir ekkert rímna- eða alþýðu-
skáld náð áliti og ástsæld Sig-
urðar Breiðfjörðs hjá alþýðu-
kvenfólki, og — vér bætum við:
fyrir dómstóli þeirra, sem bezt
kunna að dæma um $líka hluti.
Hið eina rit í óbundnum stíl
eftir Sigurð, er bækhngurinn
„Frá Grænlandi“, ágætlega
samið kver í sinni röð.
Lýsing höfundar ævisögunn-
ar á útliti skáldsins mun vera
byggð nærri sanni; þó segja oss
menn hér, er þekktu hann vel,
að hár hans hafi svart verið (en
eigi jarpt); hann var meira en
meðalhár vexti, herðalotinn,
svartur á brún og brá, og augun
einkennileg mjög, svört, snör og i
leiftrandi. ■—
bráðþroska jurtir Lambablóm
og Blóðberg (eða Blóðbjörg).
Þarna hlaut að vera hinn ákjós-
anlegasti staður fyrir minnstu
loftfarana, að halda brúðkaups-
tíð sína, byggja bústaði til að
ala þar upp börn sín og kenna
þeim að bjarga sér, syngja
söngva sína og leika sér.
Út frá móunum liggur gras-
þýft flatlendi, sem hlýtur að
vera útvalinn staður fyrir lóur,
spóa, hrossagauka og fleiri fugla
af þeirri tegund, til að byggja
þar hreiður sín og lifa þar ást-
arinnar friðsæla lífi.
Þegar ég hafði drukkið í mig
unaðsilm brekkunnar, gekk ég
niður á’móana. Sá ég brátt mar-
íuerlu sitjandi á þúfu. Svo
trítlaði hún eða smályfti sér á
vængjunum milli þúfna, syngj-
andi sínum rómi, elskhuga sín-
um til skemmtunar, sem sat þar
skammt frá á aleigunni þeirra
og var að vekja börnin þeirra til
lífsins.
Enn hélt ég áfram. Sá ég þá á
steini steindepil, er sumir kalla
„steinklöpp“. Hann barði þar
steinbumbu sína, sem gefur svo
einkennilegt hljóð frá sér, að
okkur unglingana langaði svo
mikið til að herma eftir honum;
en það var okkur bannað, því að
ef að við geröum það, var hann
vís til að fara undir ærnar hjá
okkur og jgjúga á þeim annan
spenann, sem hver annar til-
beri, og þá fengu ásauðirnir
júgurmein, en það vildum við
ekki. Nú sat hann þarna á stein-
inum, söng með sínu nefi og
skemmti unnustunni, sem sat á
eggjunum þar skammt frá.
Lengra gekk ég. Heyrði ég þá
rödd, sem var „fögur, heiðskír
og hrein“, er söng um „Hve
mjúkt . er í júní í ljósgrænni
laut, hve létt er þar vetrarins
hörmum að gleyma“. Ég fór þá
að hugsa um hvort þessi sól-
skríkjuhjón mundu vera nokk-
uð í ætt við snjótittlingana
einhverja, sem ég var að færa út
moðrusl og brauðmola í vetrar-
harðindum meðan ég var mað-
ur á Bjargi.
Svo gekk ég niður á grasmóa-
þembuna. Sá ég þá og heyrði til
spóans, þar sem hann var að
„vella í graut“. En þegar hann
gerði það, sagði gamla fólkið
„að úti væru vorhörkur og vetr-
arþraut".
Eins og vani hans er, þegar
hann sér mannræningja, skauzt
hann emjandi £úfu af þúfu frá
konu sinni og börnum, efalaust
til að villa aðkomanda frá búi
sínu. Ég hafði nú enga löngun
til að ágirnast bú hans, hélt því
í humátt á ef£ir honum, en þá
smálengdi hann flugið, og er
hann taldi sig hafa komið mér
nógu langt frá bústað sínum,
flaug hann langan hring og
renndi sér niður nálægt konu
sinni og tók að vella á ný.
Litlu síðar sá ég gamla, góða
vininn frá fyrri jdögum, sem við
smalarnir höfðum óbrigðult
traust á sem veðurspá, er
„Blessuð lóan syngur sætt og
segir dýrðin, það er hennar
þakkargjörðin, þegar hún kem-
ur hér í fjörðinn". Það hljóð
þótti okkur vænt um. En allt
minna þót{i okkur varið í ef
hún söng raunahljóðið „spýtí,
spýtí“, því dýrðin, dýrðin, boðaði
okkur næsta dag sól og hlýju, en
spýtí regn, þokuloft og kalsa-
veður,-
Nú vaggaði hún sér þarna eft-
ir grasþembunni hnarreist og
óhrædd, eins og sá, sem er sér
þess meðvitandi, að hafa verið
öðrum til ánægju og gagns. Nú
söng hún hin heitu ástarljóð
sín og bauð mér að skoða búið
sitt, ef ég aðeins léti börnin sín
í friði. Þá mundi ég.ógn vel eftir
því, að ég átti móður og vildi því
sízt af öllu spilla móðurgleðinni.
En söngur allra litlu vinanna
fannst mér samstilltur af fjór-
um setningum, er hljóða svo:
Sumariif enn. Ljósið enn. Líf-
ið enn. Ástin enn.
Ég sneri svo heim í bústað
minn hughraustari í anda og
reyndi að festa mér betur í
minni snilldarlýsinguna á ell-
inni hjá góðskáldinu:
Elli, þú ert ekki þung
anda guði kærum.
Fögúr sál er ávallt ung
undir silfurhærum.
Á. H.