Tíminn - 28.09.1945, Blaðsíða 2

Tíminn - 28.09.1945, Blaðsíða 2
TÍMIM, föstudagiiw 28. scpt. 1945 73. hlað Föstudayur 28. sept. Neyðarkall Morgunbl. Forustugrein Mbl. á fimmtu- daginn var heitir: Hvenær kemur ltallið? í upphafi grein- arinnar segir, að verðhækkun landbúnaðarafurða 15. þ. m. „mætti vissulega opna augu valdhafanna fyrjr því, að það er ekki lengur hægt að fresta virkum aðgerðum í dýrtíðarmál- unum“. Síðar í greininni segir, að „auðveldlega geti farið svo, að nýsköpunin í atvinnulífi þjóðarinnar, sem stjórnin vinnur kappsamlega að, nái ekki tilætluðum árangri, ef ekki verðut í tæka tíð fundin leið til þess að minnka dýrtíðar- flóðið í landinu“. í niðurlagi greinarinnar segir svo, að riú verði „kallið að koma frá ríkis- stjórninni“ um niðurfærSlu dýr- tíðarinnar, sem allir taki jafn- an þátt í. Þetta neyðarkall Mbl. mætti vissulega verða til þess, að menn létu hugann renna eitt ár aftur í tímann. í september í fyrra hafði rík- isstjórnin, sem þá fór með völd, neitað að sitja áfram, nema breytt yrði um stefnu í dýrtíð- armálunum og hafizt yrði handa um niðurfærzlu. Búnaðarþing hafði verið kvatt saman til að ræða um verðlagsmálin og sam- þykkt að gefa eftir verðhækkun landbúnaðarafurða um eins árs bil, ef verða mætti, 'að það yrði öðrum til fyrirmyndar. Fram- sóknarflokkurinn lýsti yfir því, að hann tæki ekki þátt í neinni ríkisstjórn, nema hún, hefði stöðvun og niðurfaérzlu dýrtíð- ^rinnar að takmarki. Þessar aðvaranir hefðu vissu- lega átt að nægja til þess, að mönnum væri ljóst, hvernig komið væri. Sú var þó ekki reyndin, hvað snerti forkólfa kommúnista og iSjálfstæðis- flokksins. Þeír tóku höndum saman um ríkisstjórn, sem ekki mátti heyra stöðvun og niður- færzlu í dýrtíðarmálunum nefnda á nafn. Aðvaranir Fram- sóknarmanna voru kallaðar hrakspádómar. Þegar Fram- sóknarmenn beritu á, að dýrtið-/ in gæti orðið „nýsköpuninni" fjötur um fót, var því einu svar- að, að Framsóknarmenn héldu þessu fram af fjandskap við „nýsköpunina“. Höfuðpaur stjórnarsamsteypnnar, Ólafur Thors, gekk fram fyrir skjöldu og lýsti yfir því, að enginn vissi, hvort verðlag útflutningsfram- leiðslunnar myndi lækka og enn síður vissi nokkur, hvort „ný- sköpunin" myncri ekki gera at- vinnuvegunum kleift að standa undir óbreyttu kaupgjaldi, þótt útflutningsverðið lækkaði. Því væri bæði ósanngjarnt og rang- látt að minnast á kauplækkun áður en árangur „nýsköpunar- innar“ kæmi í ljós. Til áréttingar þessari mál- færzlu og sönnunar því, að allt væri í stakasta lagi, var slegið upp nokkurs konar dýrtíðar- veizlu, þar sem Brynjólfur og Ólafur veittu ríkulega á báða bóga. Opinberir starfsmenn fengu launahækkanir, flest verklýðsfélög landsins kaup- hækkanir og stórgróðavaldið fékk áfram skatthlunnindi og ónógt skatta- og verðlagseftir- lit. Allar gjafirnar hjálpuðu til þess að auka dýrtíðina, en vit- anlega var því engu skeytt. Þetta veizluhald helzt í ellefu mánuði eða allt til 15. sept. síð- astliðins, er bráðabirgðaaðger?^- irnar í dýrtíðarmálunum féllu niður. Afleiðingar veizluhalds- ins voru þá orðnar slíkar, að ekki varð komizt hjá því „að opna augun“. Það, sem við sjónum blasti þá, var hærra af- , urðaverð, hærra kaupgjald, auk- in verðbólga og dýrtíð á öllum sviðum. Því- er það, sem Mbl. spyr nú í angist sinni „hvenær kemur kallið frá ríkisstjórn- inni“ og Þjóðviljinn krefst þess, að „stjórnin leggi fram stefnu í dýrtíðarmálunum". Betur verð- ur það ekki játað, að stjórnin hafi verið og sé enn stefnulaus í þessum málum. Þjóðin getur vissulega á þessu séð, hvort ekki hefði verið t) í ía 0 a H9 Iívisling, Jón og Ólafur. Jón Pálmason, sem gengur orðið undir nafninu „bænda- kvislingur“, ritar nýlega grein í Mbl., merkta „Z.“ Þessi „heið- arlegi“ og „orðvari“ blaðamaður kveðst telja það hina mestu sorpblaðamennsku af Tímanum að ljá rúm greinum, þar sem minnzt er á Kvisling og Ólaf okkar Tryggvason Jensen Thors í sömu andránni og því spáð að báðir muni fá sinn dóm með mismunandi hætti. Með þessu hyggst Jón að koma af sér nafninu „bændakvislingur“, því að ef það er sorpblaðamennska að líkja Ólafi við Kvísling, gildir væntanlega sama um Jón. Tíminn getur vel fallizt á það með Jóni, að þessi samlíking sé á margan hátt villandi. Hinn frægi verjandi Kvislings sagði í varnarræðu sinni, að Kvisling væri mjög vel gefinn maður. En hann lifði í öðrum heimi en flest fólk. Kvisling væri pólit- ískur ofsatrúarmaður, sem væri sannfærður um, að hann hefði gert rétt. Framkoma Kvislings í réttinum og margt fleira virð- ist staðfesta þessa skoðun verj- andans. Fréttaritarar ýmsra merkra stórblaða, er voru við- staddir réttarhöldin, hafa tek- ið undir þessa skoðun um Kvisl- ing. En hváð er Jón? Hann er ritstjóri ísafoldar. Hann fær rífleg laun fyrir að halda þar fram skoðunum, sem eigendur blaðsins telja æskilegastar, og oft eru orðnar annað á morgun en þær voru í dag. Allt bendir þvi til, áð ritstjórnarlaunin megi sín því meira hjá Jóni en sannfæringin. Hann er eigin- hagsmunabraskari en ekki ofsatrúarmaður. Hvað er Ólafur? Við skulum hafa hans eigin orð um það. Þau hneyksla væntanlega eng- ann, sem sorpskrif. Ólafur sagði, að sá maður, sem ynni það til fyrir völd og augnabliksvin- sældir, að auka dýrtíðina, væri „böðull“ allra þeirra stétta, sem hann nú teldi upp og sagði síð- an — sannkallaður „böðull al- þjóðar“. Ólafi buðust svo völd 1942, ef hann vildi gerast „böð- ull alþjóðar“ — og hann tók boðinu. Honum buðust völd aft- ur hjá kommúnistum 1944 með sama skilyrði — og enn tók hann boðinu fegins hendi. — Afleiðingar „böðulsverkannaw eru nú smátt og smátt að koma í dagsljósið. En enginn ásakar Ólaf um, að þau stafi af ofsa- trúnaði, heldur persónulegri valdafíkn. Þeir Ólafur og Jón kunna að vera líkir eins og af þessu má sjá. En samanburður á þeim og Kvisling er vissulega vafasam- ur. En hverjum er sá saman- burður óhagstæður? Því geta lesendur velt fyrir sér. Hvaða ráðherra gaf út ósanna „opinbera" tilkynningu? Ennþá er almenningur í ór vissu um það hvort það er Ól- afur eða Áki og Brynjólfur, sem gefið hafa út 'vísvitandi ósanna opinbera tilkynningu um sænska utanríkissamninginn, þótt bönd- hyggilegra í fyrra að fylgja ráð- um þeirra, sem beittu sér fyrir stöðvun og niðurfærslu. Hún getur líka á þessu séð, hversu heppilegt muni vera að eiga mál sín í höndum manna, sem þá brugðust við vandanum, eins og reynzlan er dómbærust um nú, og ,enn hafa bersýnilega ekki upp á nein úrræði að bjóða, þótt þeir þykist hafa „opnað augun“. Hefir ekki þegar verið beðið nógu lengi „eftir kallinu“? Það, sem þarf að gera Þrátt fyrir það þótt stjórnar- flokkarnir séu nú farnir að sjá og viðurkenna öngþveitið í dýr- tíðarmálunum, verður þess ekki vart, að þeir hafi upp á neinar úrlausnir að bjóða. Þeir aðeins .skrafa um, að svona sé ástandið orðið og eitthvað þurfi því að gera til úrlausnar, en varast jafnframt að benda á nokkra leið til lausnar. Allar líkur eru fyrir því, að þessu háttalagi haldi þeir áfram og því sigi allt- af meira og meira á ógæfuhlið- ina undir forustu þeirra. Framsóknarflokkurinn er eini flokkurinn, sem hefir á- kveðna stefnu um lausn dýrtíð- armálsins. Hún var greinilega mörkuð á seinasta flokksþingi og var eðlilegt framhald af fyrri gerðum flokksins í þessum málum. Stefna Framsóknarflokksins er hlutfallslega jöfn niður- færzla á kaupgjaldi og afurða- verði, og sé niðurfærzlan mið- uð við það, að útflutningsfram- leiðslan sé arðvænleg. Jafnframt vill flokkurinn vinna að því, að komið verði á föstum tengslum milli launa og kaupgreiðslna annars vegar og afkomu fram- leiðslunnar hins vegar, en hún byggist vitanlega mest á út- flutningnum. Launin hækka og lækka þá í samræmi við framleiðslutekjurnar og ætti kaupdeilunum og slíkum erjum að vera lokið, þegar því fyrir- komulagi er komið á. Þær ráðstafanir, sem hér eru nefndar, etu þó e'kki ein- hlítar né réttlátar einar út af fyrir sig, að dómi Framsókn- arflokksins. Jafnhliða niður- færzlu kaupgjalds og afurða- verðs, telur flokkurinn „að fylgja verði ráðstafanir til hlut- fallslegrar skattlagningar eigna- auka yfir visst lágmark, sem myndazt hefir á stríðsárunum“. Tekjum þeim, sem þannig fást, vill hann verja til eflingar atvinnuvegunum og aukins at- vinnuöryggis á annan hátt. Ef laun bænda og verkafólks eru lækkuð með niðurfærzlu, eykst verðmæti stríðsgróðans að sama skapi, ef sérstakar ráðstafanir eru ekki gerðar því til hindrun- ar. Það væri vitanlega full- komnasta ranglæti að auka þannig vérðmæti stórgróðans með launalækkun hjá lágtekju- fólki. Þess vegna verður að skattleggja hann og tryggja rík- inu þann hagnað, er þannig skapast. Við skattlagningu á þessum eignaauka dugir vitanlega ekki að fara eftir núverandi eigna- framtölum, sem vitanlega eru mörg alröng. Skatturinn myndi þá aðeins verða refsing á þá h&iðarlegu, en verðlaun fyi^ir þá brotlegu. Þess vegna verður að fara fram nýtt eignaframtal, sem framkvæmt er með svip- uðum hætti og nú er gert í Nor- egi og Danmörku. Með þeim móti ætti líka að vera hægt að upplýsa skattsvikin og tryggja ríkissjóði þannig verulegar tekj- ur, auk eignaaukaskattsins. . Þær tekjur, sem þannig fengjust, og áreiðanlega myndu skipta tugum milj. kr., myndi verða hægt að nota til eflingar atvinnuvegunum og til annarra framkvæmda, t. d. raforkumál- anna. Jafnhliða þessum ráðstöfun- um þarf svo að kappkosta að koma í veg fyrir allt okur í verzlun og húsnæðismálum og annars staðar, þar sem það við- gengst. Takmarkjð er, að kaup- geta launanna minnki ekki, þótt þau lækki í krónutölu. Aðeins með því að láta nið- urfærsluna ná þannig til allra og þá ekki sízt til þeirra nýríku, getur hún orðið réttlát og heið- arleg. Hitt er ekkert annað en ranglæti af verstu tegund að ætla að velta dýrtíðarbyrðun- um yfir á bak bænda og lág- launafólks með lækkun afurða- verðsins og fölsun visitölunnar. Því meira, sem menn athuga þessi aðalvandamál þjóðarinn- ar, því betur munu þeir sann- færast um, að Framsóknar- flokkurinn berst fyrir hinni réttu lausn þeirra. Þess vegna eiga allir, sem vilja vinna að viðreisn í þessum málum, að fylkja sér um Framsóknarflokk- inn, en láta ekki úrræðaleysi og dugleysi stjórnarflokkanna standa í vegi þess að fjárhag þjóðárinnar og einstaklinganna verði bjargað, eins og bersýni- lega er nú stefnt að. in berist meira að Ólafi, sem engu hefir enn svarað tilkynn- ingu Áka og Brynjólfs. Blöð stjórnarinnar forðast að minn- ast á þetta einu orði. En fer landsmönnum ekki að þykja nóg um þessi vinnubrögð? Fer það ekki að teljást fremur óviðfeldið, að uppi í stjórnarráði sitji ráð- herra, sem sannað er að hafi gefið út opinbera tilkynningu um utanríkissamning — og hana vísvitandi ranga?- Ef þetta er þolanlegt stjórnarfar — hvað er þá lengur óþolandi? Reifari um stéttarsam- band bænda. Öll forustugrein Mbl. á sunnu- daginn var er helguð þeim á- róðri, að Stéttarsamband bænda sé ekkert annað en áróðúrstæki Framsóknarflokksins. í því til- efni er búin til löng saga, sem hefst á þá leið, að mikið írafár hafi gripið Framsóknarmenn, þegar þeir fréttu af fundarboði Búnaðarsambands Suðurlands. Það hafi svo orðið að ráði hjá þeim að kalla saman Búnaðar- þing og þar hafi þeir fengið samþykktar tillögur um að leggja nýju samtökin undir Búnaðarfélagið. Þessu næst hafi Framsóknarflokkurinn sent menn um allt landið og rekið smiðshöggið á það verk á Laugarvatnsfundinum, að leggja Stéttarsambandið undir Fram- sóknarflokkinn. Það er með þennan reifara Mbl., eins og marga fleiri, að staðreyndirnar eru honum ó- þægilegar. Búnaðarþing var fyrst og fremst kvatt saman vegna • verðlagsmálanna til að undirbúa viðnám bænda gegn þeim ráðstöfunum, er í vændum voru. Sjálfstæðismaðurinn Pétur Ottesen var fundarboðuninni fylgjandi og ellefu af tólf Sjálf- stæðismönnum á Búnaðarþingi voru fylgjandi þeirri tilhögun, að Stéttarsambandið yrði í tengslum við Búnaðarfélagið. Ef Framsóknarflokkurin hefði hugað á yfirráð í Stéttarsam- bandinu, var það líka ekkert betra fyrir hann, að Stéttar- sambandið yrði tengt Búnaðar- félaginu, þar sem völdin í báð- um samtökunum eru háð einu og sama skilyrði, hvort sem þau eru aðskilin eða ekki, þ. e. meirihlutafylgi bændanna. Allt skraf Mbl. um það.að Framsókn- (Framhald á 8. siðu) E R L E N T YFLRLIT Kosningar í Frakklandi Síðastl. sunnudag fóru fram héraðsst j órnar kosningar í Frakk- landi, en þeim svipar einna mest til sýslunefndarkosninga hér, að því undanskildu, að þær ná einnig til borganna. Kosn- inga þessara hafði verið beðið með eftirvæntingu, þar sem þær voru taldar mikilsver,ður átta- viti um úrslit þingkosning- anna og þjóðaratkvæðagreiðsl- unnar, sem fara eiga fram seint í október. Niðurstaðan í héraðsstjórnar- kosningunum hefir á ýmsan hátt komið mönnum á óvart. í bæjar- og sveitarstjórnar- kosningunum, er fóru fram síð- astl. vor, unnu kommúnistar mest á. Því var spáð, að héraðs- stjórnarkosningarnar myndu enn sýna aukið fylgi þeirra. Þessar spár brugðust. Kommún- istar fengu nú minna fylgi en í vor, þótt þeir hafi hins vegar aukið fylgi sitt verulega miðað við seinustu héraðsstjórnar- kosningar, sem fóru fram 1937. Þeir flokkar, sem mést hafa aukið fylgi sitt, hvort heldur er miðað við bæjar- og sveitar- stjórnarkosningarnar í vor eða héraðsstjórnarkosningarnar 1937, eru jafnaðarmenn og katólski Framsóknarflokkurinn, sem er nýr róttækur miðflokkur undir forustu Bidault utanríkis- málaráðhérra og oft er líka tal- inn flokkur de Gaulle, þótt hann telji sig utanflokka. Radikalir og hægri menn töpuðu í kosningunum. Þykir líklegast, að radikalir hafi misst verulegt af fylgi sínu til katólska Framsóknarflokksins. Einnig hefir katólski Framsókn- arflokkurinn náð fylgi margra frjálslyndra íhaldsmanna. Líklegt þykir að úrslit í þing- kosningunum, sem munu fara fram seint í október, verði á þessa leið. Jafnframt þykir þetta vera glögg vísberiding um það, hvernig aðallínurnar muni verða í frönskum stjórnmálum næstu árin. Síðan slitnaði upp úr samn- ingaviðræðum kommúnista og jafnaðarmanna, hefir aukizt samvinna milli jafnaðarmanna og de Gaulle. Markmið de Gaulle er talið að koma upp róttækri miðfylkingu, sem mynduð sé með samstarfi katólska Fram- sóknarflokksihs, jafnaðar- mannaflokksins og radikala- flokksins. Jafnaðarmenn og þá einkum foringi þeirra, Leon Blum, er þessu hlynntur. Sama máli mun gegna um suma for- ingja radikalaflokksins, t. d Herriot og Daladier, en ýmsir aðrir forustumenn flokksins hafa verið þessu frekar and- vígir og hefir flokkurinn veitt de Gaulle talsverða mótspyrnu upp á síðkastið. Ýmsir telja það hafa spillt fyrir honum í kosn- ingunum, því að de Gaulle nýt- ur mikillar þjóðhylli. Þykir lík- legt að ósigurinn í héraðsstjórn- arkosningunum, verði til þess að þeir leiðtogar radikalaflokks- ins, er vilja samvinnu við de Gaulle, styrkist í sessi innan flokksins. Takist þessi samvinna eftir þingkosningarnar, sem nú þykja enn meiri líkur til en áður, verða þrjár aðalstefnur ríkj- andi 1 frönskum stjórnmálum á næstu árum, kommúnisminn, frjálslynd umbótastefna, sem jafnaðarmenn, katólskir Fram- sóknarflokkurinn og sennilega radikalir styðja, og svo íhalds- stefnan, sem hægri flokkarnir fylgja. Sigur jafnaðarmanna og katólska Framsóknarflokksins í héraðsstjórnarkosningunum virðist gefa til kynna, að róttæk umbótastefna, sem forðast öfga kommúnismans og afturhalds- ins, eigi nú mestu fylgi að fagna í Frakklandi. Jafnhliða þingkosningum ] mun fara fram eins konar at- ! kvæðagreiðsla um stjórnarskrár- málið. Til þingsins verður ekki kosið eftir gildandi kosningalög- um, heldur eftir reglum, sem de Gaulle og stjórn hans hafa sett. Samkvæmt kosningareglum þessum verða nú kosnir 600 þingmenn, sem skipa skulu eina málstofu. Atkvæðagreiðsl- an verður síðan um það, hvort franska þingið skuli vera nema þessi eina málstofa, en sam- kvæmt stjórnarskránni eru málstofurnar tvær, fulltrúa- deild og öldungadeild. Verði niðurstaða þessarar atkvæða- greiðslu jákvæð, er öldunga- deildin þar með úr sögunni, en verði niðurstaðan neikvæð, mynda þingmennirnir, sem nú verða kosnir, fulltrúadeildina, en öldungadeildin verður kosin síðar. De Gaulle beitir sér fyrir því, að öldungadeildin verði þannig lögð niður og nýtur til þess styrks bæði vinstri flokk- (Framhald á 8. síðu) í Degi 20. þ. m. birtist ritstjórnar- grein, þar sem rætt er um samninga- viðræður þær, sem Framsóknarmenn áttu við kommúnista veturinn 1943. Dagur sýnir fram á, að þær hafi gert mikið gagn, þar sem engum hafi þurft að dyljast eftir það, að umbótaglamur kommúnista væri markleysa ein og þeir vildu ekki umbótastjórn. Svipuð reynsla er nú fengin á Norðurlöndiun. Dagur segir: „Sama sagan, sem gerðist á ís- landi þegar Framsóknarmenn leit- uðu samninga við kommúnista um umbótastjórn, hefir nú endurtekið sig bæði í Danmörku og Noregi. í báðum þeim löndum þóttust komm- únistar fúsir til þátttöku í stjórn með öðrum frjálslyndum lýðræðis- flokkum að stríðinu loknu. Umbóta- menn þar fóru eins að og Fram- sóknarmenn hér. Þeir prófuðu - kommúnista með því að leita samn- inga við þá um grundvöll sterkrar frjálslyndrar umbótastefnu. En kommúnistar eru alls staðar sjálf- um sér líkir. Þegar til alvörunnar kom, var auðsætt að samstarfsvilji þeirra var uppgerð og fals á sama hátt og átt hafði sér stað hér á landi. Á sama hátt og hér voru kommúnistar í Danmörku og Nor- egi dæmdir óhæfir til samvinnu af þeim, er tóku þá undir próf í þeim efnum. Þeir, sem enn eru að halda því fram, að það hafi borið vott um óleyfilega hneigð Framsóknar- manna til vináttu og bræðralags við undirförula byltingamenn að ræða við kommúnista á sinum tíma um myndun umbótastjórnar og þvinga þá til að svara því glöggt og skilmerkilega, hvort þeir vildu vinna á umbótagrundvelli eða ekki, þeir hljóta að fella nákvæmlega sama dóminn um umbótamenn þeirra tveggja Norðurlanda, sem hér hefir verið minnzt á. Annars eru þeir sjálfum sér ósamkvæmír." Eftir að Framsóknarmenn höfðu af- hjúpað innræti kommúnista með við- ræðunum 1943, hefðu vissulega engir þurft að glepjast lengur á fagurgala þeirra. Sízt af öllu hefðu forkólfar Sjálfstæðisflokksins átt að gera það, er höfðu manna mest áfellst Fram- sóknarmenn fyrir að tala við komm- únista, hvað þá, ef mynduð hefði verið stjórn með þeim. Sú varð þó raunin á, að forkólfar Sjálfstæðisflokksins festust í neti kommúnista. Dagur segir: „Fyrir ári síðan gengu þessir sömu foringjar til stjórnarsamvinnu . við byltingamennina, en höfðu áð- ur álasað Framsóknarmönnum fyr- ir að eiga samræður við kommún- ista, sem ekki leiddu til stjórnar- samvinnu. Nú gaf Ólafur Thors kommúnistum þann vitnisburð, að þeir væru ómissandi í stjórn til þess að halda uppi lýðræðinu og vinna að „nýsköpun" atvinnuveg- anna með sér. Menn vita, hvað olli þessari „kollsteypu" Ólafs. Hún var eina leiðin fyrir hann til hinna æðstu valda. Þó var meira um vert þær málefnalegu „kollsteypur", er hann varð að gera til þess að kom- ast undir náðina hjá kommúnist- um. Margt það, er hann áður hafði sagt svart, varð hann nú að segja nú hvítt og svo öfugt. En þessi mikla greiðvikni hans við kommúnista varð honum dýr. Fyrst tapaði hann stuðningi fjórða partsins af þingflokki sínum, og síðan hefir óánægjan magnast með- al óbreyttra flokksmanna hans um landi. Þeir eru alltaf betur að átta sig á því, að stjórnarfarið undir handleiðslu Ólafs Thors og komm- únista er rotið og spillt og að flest gengur á tréfótum. Álit íslendinga rénar erlendis vegna samnings- brigða við Færeyinga. Fyrsta skip „nýsköpunarinnar" sekkur niður á hafsbotn í blíðalogni. Linkind við hóp brotlegra heildsala er þjóðinni hneykslunarefni. Svo er margt fleira. Nú síðast er stéttarsamtök- um bænda mætt með ofbeldisfullu gerræði frá hendi stjórnarvaldanna. Hin upphaflgu málgögn stjórnar- innar hafa verið eða eru óðum að snúa við henni bakinu. Víslr, Al- þýðublaðið og Skutull á ísafirði dæma ýmsar stjórnarathafnir afar hart. Jafnvel íslendingur hefir tek- ið ógleði mikla yfir stjórnarfarinu svo sem bílabraski stjórnarinnar og' mörgu fleiru stórhneykslanlegu. Það eru aðeins Morgunblaðið og Þjóð- viljinn, sem enn fylgja stjórninni að málum, nema ef einhverjir vilja telja Verkamanninn með, en þeir eru víst sárafáir. — Sjálfstæöis- flokkurinn hefir goldið mikið af- hroð fyrir dekur Ólafs Thors við Kommúnista og á þó áreiðanlega eftir að bíta betur úr nálinni í þvi efni. Alltaf eru flokksmennirnir að koma auga á ný og ný axarsköft og margs konar ófremdarástand, sem flest á rót sína að rekja til kommúnista og taumlipurðar Ólafs Thors við þá. En við alla þessa und- anlátssemi foringja Sjálfstæðis- flokksins við þá, eru kommúnistar orðnir hinir dreissugustu í þeirra garð og hóta þeim að þurrka út áhrif þeirra á bæjarmálefni Reykja- víkur við næstu bæjarstjórnarkosn- ingar. — Mikið eiga forkólfar Sjálf- stæðisflokksins eftir að læra af sambúð sinni við kommúnista.“ Já, vissulega munu Sjálfstæðismenn eiga eftir að læra margt enn af sam- búðinni við kommúnista, þótt lær- dómurinn ætti þegar að vera orðinn nægur til þess að þeir geti séð, hvert verið er að leiða þá. \>

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.