Tíminn - 18.10.1946, Blaðsíða 3

190. blað
TfMrVTV. föstadagiim 18. okt. 1940
3
ÁVARP
frá prófastafundi
Prófastar landsins, saman-
komnir í Reykjavík, undir for-
sæti biskups, hafa rætt sameig-
inlega kristilegt og menningar-
legt ástand þjóðarinnar og
komið sér saman um eftirfar-
andi ávarp:
Vér telíum, að yfir þjóð vora
gangi nú mjög varhugaverðir
tímar í andlegu, siðferðilegu og
menningarlegu tilliti.
Vér íslendingar förum ekki
varhluta af þeim afleiðingum
styrjaldarinnar, sem hættuleg-
astar munu reynast þjóðunum,
stefnu- og sinnuleysi í andleg-
um efnum, losi í siðum og rót-
leysi og upplausn í menningar-
legum störfum. Sú tröðkun á
öllum menningar- og siðferðis-
hugsjónum, sem alger styrjöld
jafnan er, — hefir skilið eftir
sín ægilegu spor með öllum
þjóðum heims og einnig í þjóð-
lífi voru. þetta kemur m. a. fram
í virðingar- og kæruleysi fyrir
hreinni siðferðilegri breytni, í
sinnuleysi um trú og lífsstefnu
og reikulu fálmi í flestri menn-
ingarlegri viðleitni. Skemmtana-
líf þjóðarinnar er sjúkt, siðferð-
isvitundin slíó, meðferð á efna-
legum verðmætum hirðulaus og
allt andlegt líf mjög á reiki. —
Vér teljum, að af þessu sé hinn
mesti háski búinn fullveldi,
frelsi og þroska þjóðarinnar.
En undirstaða velfarnaðar henn-
ar er fyrst og fremst andlega
heilir og sterkir einstaklingar,
— og það því fremur, sem þjóð-
in er fámennari og smærri. —
Vér getum ekki hervæðst fyrir
framtíðarfrelsi og heill þjóðar
vorrar nema á einn veg, að vér
gerumst sjálf, allir einstakling-
ar þjóðarinnar, meiri menn og
betri. Og það er sannfæring vor
allra, að þar sé sannur kristin-
dómur áhrifámestur. Boðun
hans og lífsskoðun er enn sá
eini grundvöllur, sem frelsi og
hamingja þjóða og einstaklinga
verður á reist.
Fyrir því beinum vér þeirri á-
skorun til þjóðarinnar allrar, að
„Ferðafélag íslands prédikar
ekki á strætum og gatnamótum,
að fólk eigi að láta sér þykja
vænt um ísland, en það fer með
það í ferðalög til fagurra staða
og þekktra sögustaða. Þetta eru
staðir, sem éru þess virði, að
eftir þeim sé munað. Sjálfum
finnst mér mest gaman að ferð-
ast um öræfin, þar er sem mað-
ur renni saman við náttúr-
una, eins og örlítil agnarögn“.
Þegar ég hafði séð myndir
Hallgrímshópsins flaug mér í
hug, hvort Ferðafélagið gæti
ekki komið sér upp safni úrvals-
mynda úr öllum landshlutum.
Slíkt myndasafn væri ómetan-
legur fengur þeim, sem gefa út
landkynningarbækur eða skrifa
sögu einstakra héraða.
Þarna er enn eitt verkefni
handa hinum ötula formanni
Ferðafélagsins, Kristjáni Skag-
fjörð. Kristján er að vísu far-
inn að reskjast, en ferðahugur-
inn er síungur og hið óeigin-
gjarna starf hans í þágu Ferða-
félagsins, verður seint ofmetið.
Sólríkar minningar búa í hug-
um fjölmargra, sem Ferðafélag-
ið hefir farið með um land í
ljóma. Mér finnst vel til fallið
að enda þetta rabb með einni
vísu eftir Hallgrím:
Auðnan hljóða íss og báls
árdagsglóðum hlýnar.
Landið góða! Förum frjáls
fjallaslóðir þínar.
styðja og styrkja kristilegt starf,
ekki aðeins í orði heldur og í
verki. — Vér skorum á alla
söfnuði landsins, áð samstilla
einhuga krafta sína, til að vekja
kristilegt líf og starf, — að
sækja kirkjur sínar og styðía
hverja viðleitni, sem verða má
til aukins andlegs lífs. — Og
umfram allt skorum vér á alla
starfsmenn kirkju vorrar, að
hefja nýja markvissa sókn í
starfi sínu. Rækjum trúlega
skyldu vora við þjóð vora og
Drottin vorn, — og biðjum hann
að opna oss nýjar og nýjar dyr,
til að flytja boðskap hans og
þjóna honum. Þjóð vor hefir
gert oss kleift, að helga köllun-
arstarfi voru alla krafta vora,
— og hún á því kröfu á, að vér
gerum það.
■■ ■ JiuiwimBMHicnuwM^'i-'Wtv-‘*9»«■—-»rw
Leitum nýrra leiða, hefjum
nýja viðleitni sem víðast, og
biðjum Guð um samstarfsmenn
með söfnuðum vorum, og minn-
umst'þess nú, sem fyrr, að þess
eins er af oss krafizt, að sér-
hver reynist trúr.
Reykjavík, 10. október 1946.
Sigurgeir Sigurðsson
Bjarni Jónsson
Friðrik J. Rafnar
Bergur Björnsson
Einar Sturlaugsson
Eiríkur Helgason
Friðrik A. Friðriksson
Guðbr. Björnsson
Haraldur Jónasson
Hálfdán Helgason
Jakob Einarsson
Jón Þorvarðarson
Jósef Jónsson
Pétur Oddsson
Sigurjón Guðjónsson
Sveinbjörn Högnason
Þorsteinn Jóhannesson
Islenzkir fimleikamenn
(Fravihald af 2. slðu)
manna var kominn hingað á
undan þeim, því þeir höfðu
dvalizt meðal Norðurlandaþjóð-
anna áður en þeir komu hing-
að, og sumir okkar manna, sem
vanir eru framúrskarandi af-
rekum á sviði fimleikanna, voru
mjög spenntir fyrir komu þeirra.
Við urðum ekki fyrir von-
brigðum. Hin háttbundna ná-
kvæmni þeirra í staðæfingum,
mýkt þeira, leikni og viðbragðs-
flýti, og hin geysimikla stökk-
fimi vakti mjög mikla athygli.
Þeir eru færir um að keppa við
beztu menn vora á þessu sviði
og vér hlökkum mjög til að hitta
þá á Olympsku leikunum.
Myndirnar, sem hér birtust,
voru teknar á fyrstu sýningu
þeirra í Tooting Bec. Hinar sýn-
ingarnar í St. Brides Institute,
Regent Polytechnil og í Edin-
borg voru engu síðri.
Flokknum var stjórnað af
herra fimleikakennara Vigni
Andréssyni, en hr. Bjarni Guð-
mundsson var fararstjóri.
Allir eru fimleikamennirnir á-
hugamenn úr KR-félaginu í
Reykjavík.
AÖ sjálfsögðu voru fimleika-
mennirnir gestir ýmsra félaga
og einstaklinga, meðan á heim-
sókninni stóð, en auk þess tók
borgarstjórinn á móti þeim í
Mansion House, þeir voru í boði
hjá menntamálaráðuneytinu,
formaður fimleikasambands á-
hugamanna, Rothes lávarður,
hafði boð fyrir þá, vegna sam-
ALICE T. HOBART
Yang og yin
ið Timothy, son Bergershjónanna, á hné sér og mataði hann,
jolinmóð og svipbrigðalaus. En hönd hennar titraði örlítið og
ljóstaði því upp, hvernig henni var innan brjósts.
Myrkrið var dottið á. Kínversku pílagrímarnir og trúboðarnir
hvítu höfðu fyrir löngu yfirgefið musterið. Trén voru eins og
svartir þursar á verði í brekkunum, og úr heitri öskunni undir
Drífætinum í musterisgarðinum teygði reykjarlopinn sig hátt
upp í geiminn. Hann steig beint upp í loftið, því að blæjalogn
var. Algerð þögn ríkti í helgidómnum. Prestar 1 gráum kuflum
gengu hljóðlega um musterisgangana, og í musterisgarðinum sat
langferðaprestur í Búddhastellingu á steinstalli, sem var eftir-
líking lótusblómsins. Hann sat grafkyrr niðursokkinn í trúar-
legar hugleiðingar. Við fótstall Búddha sjálfs logandi ljósið, sem
aldrei.slokknar, og það var hið eina, er nú rauf gráma musteris-
ins. Öll ljós höfðu verið slökkt jafnskjótt og fólkið var á brott,
og reykelsunum safnað saman. Allt, sem afgangs hafði orðið, var
vandlega geymt til seinni tíma, er hægt var að selja það á ný.
Burðarstólar Sen-fólksins hurfu hver af öðrum inn í trjá-
gongin milli kamfórutrjánna. Framan við formusterið var
numið staðar.
Drengurinn Sen Ló Shí, hinn dýrmæti einkasonur ættarhöfð-
ingjans, gekk inn í helgidóminn við hlið ömmu sinnar. Bæði
hneigðu sig fyrir framan Búddha af álíka miklum hátíðleik.
Faðir Ló Shí hafði að vísu sagt honum, að menntaðir menn
tryðu ekki á guði. Konfúsíus sagði, að öll vizka byggi í brjósti
hins menntaða manns, en guðamyndirnar væru handa kven-
i'ólkinu og þeim menntunarsnauðu. En samt sem áður ættu
menntamenn ekki að óvirða trú kvenna og hsaio ren, hinna
smáu, þótt hún væri á lægra stigi.
„Ég tel einnig rétt að heiðra Búddha,“ hafði faðir drengsins
bætt við, „því að hann er þó guð, þrátt fyrir allt.“
Þar af leiðandi krupu feðgarnir á kné á bænasessuna eins og
konurnar.
í efri bænasalnum, sem var fast við einkabústað ábótans, voru
fluttar fyrirbænir, afa drengsins til heilla. Sen-ættin hafði
fórnað tíu þúsund dölum í þessu skyni, og þeir peningar voru
bæði notaðir til þess að framfæra prestana og gera helgiathöfn-
ina sem íburðarmesta og fegursta
Sen Ló Shí, sem var mitt í hópi ættmenna slnna, vlrti fyrir
sér með hátíðlegum svip skrautlegan búning prestanna, sem
sátu hlið við hlið með krosslagða fætur og áttu að tákna hinn
þríeina Búddha. En annars orkaði athöfnin lítið á hann fyrst í
stað. En svo náði óttinn smám saman tökum á honum, einkum
þegar farið var að syngja um hinar hungruðu og þyrstu sálir,
sem hrekjast friðlausar um undirheimana.
Uppréttir og útglenntir fingur prestanna túlkuðu þjáningar
þessara útskúfuðu sálna á hrakningum- þeirra um helvíti. Það
var eins og þessir bognu og skældu fingur tækju á sig mann-
legt gervi — líkömnuðu bókstaflega hinar bundnu, hrjáðu og ör-
væntingarfullu vesalinga. Þeir slöngvuðust fram og aftur eins
og sleikjandi, nístandi eldslogar — þeir duttu niður eins og ískalt,
kæfandi steypiregn — þeir löðuðu fram fyrir sjónir hins dáleidda
fólks hinar ótrúlegustu myndir af kvölum og pyndingum. Hin-
ir iðandi fingur urðu að mönnum, sem hlutu þau örlög að end-
urfæðast í dýraham, dæmdar til eilífs sálnaflakks, eilífra þján-
inga meðan hjól lífsins snýst.
Sen-fólkið varð bleikara og bleikara. Svitadroparnir hnöpp-
uðust á andlitum þess. Og svo — einmitt þegar þjáningarnar
voru að verða óbærilegar — stöðvaðist hinn hræðilegi djöfla-
dans þessara fingra, og hinn blíði faðmur náðarinnar opnaðist.
Og nú stökktu þessar sömu hendur vatni úr bikar gyðju misk-
unnseminnar yfir fólkið og færðu fólkinu hrísgrjón úr skál Sakya-
múnis. Tími friðþægingarinnar var loks runninn upp, og svang-
ir munnar hinna dauðu voru mettir.
Þetta kvöld endurlifði Sen Ló Shí þjáningar og frelsun hinna
látnu feðra sinna, og hann vissi nú, að allar þeirra vonir hvíldu
á honum. Hann einn gat bjargað þeim frá hungri, þorsta og
kvölum.
Meðan þessi athöfn fór fram hafði lærdómsmaðurlnn Sen
sökkt sér niður í hugleiðingar um heimspeki Búddhatrúar-
manna: kenningarnar um sýndarheiminn, sem lífsþorsti og
fýsnir hefðu skapað, og látlausa hrörnun hans. Lífið var ill
blekking, sem trúaðir menn áttu að forðast. Lækning meinsemd
anna var algleymi — afmáun þess vafurloga, sem táknaður er
með heitinu maður.
Úti fyrir musterishliðinu sváfu á fléttuðum dýnum, sjúkir
betlarar, sem hjól karmalögmálsins hafði mulið undir sér.
í borginni var loftið þungt og mollulegt. Peter Fraser vakn-
aði. Hann sá ekki á úrið sitt, vissi, að komið var langt fram á
nótt, því að hinn þúsundraddaði þys strætanna var loks þagn
aður. Ekkert hljóð heyrðist, nema þung slög stimplanna, sem
mótuðu peningana handa öndunum, og ömurlegt gelt hins frið
vana hundastóðs, sem flæktist um borgina í skjóli myrkursins.
Þessi tvö hljóð þögnuðu aldrei. Og úr órafjarlægð bárust rís-
andi og hnígandi ómar hljómdimmrar musterisklukku.
Af öllu, sem fyrir augu hans hafði borið þennan liðna dag,
,v.
Sendisveinar
Vantar tvo sendisveina nú þegar.
Samband ísl. samvinnufélaga
HAUSTMARKADUR
bands síns og loks sýndi Sir Pat-
rick Hannon þeim þinghúsið.
Fimleikamennirnir sýndu hins
vegar, að þeir hafa ekki gleymt
þeim, sem barizt hafa og látið
lífið fyrir frelsið í heiminum,
með því að leggja krans á
minnismerkið í Whitehall.
Þeir komu hingað i vináttu-
heimsókn vegna landa sinna.
Þeir fóru héðan með mikllli
virðing allra, sem elnhver kynni
höfðu af þeim.
Vér þökkum þér ísland, fyrir
vinsemdartákn það, sem þessir
fimleikamenn þínir færðu oss
á svo fagran hátt. Hittumst aft
ur heilir.
viö ÚÐINSTORG
;Reykt folaldakjöt, síður, aðeins ............... kr. 7,50 pr. kg.i
ÍHarðfiskur, barinn (5 kg. búnt)
iDilkasvið
— 7,00----------
8,50 —
•Nýtt kjöt af 3—6 vetra hrossum
[Rófur. — Kartöflur.
4,50
Sendlð tuimur. - Safnlð vetrarforða.
Sími 5664 - Sími 5664

GANGADREGLAR
Breidd 91 cm. Verð kr. 21.20 meterinn.
aitima
Bergstaðastræti 28.

Fundarboð
Aðalfundur Framsóknarfélags kvenna verður haldinn (
, laugardaginn 19. okt. n. k. kl. 8y2 í Aðalstrætl 12.
Fjölmennið. STJÓRNIN. <'
ttmmmmtnmnntmntmnnmmnmnnnmnnnmnnnnnnnmnmmmnmmn
LITLA BLOMABÚÐIN
Bankastrætl 14, síml 4957.
KEISARAKRÚNU-
LAUKARNIR
konmir aftur, og
jóla-hyazintur