Tíminn - 26.04.1947, Blaðsíða 3

78. blatS
TÍMINM, laMgardagiim 26. apríl 1847
3
DÁNARMIMIMG:
Stefán S. Rafnar
Gunnar Widegren:
Ráðskonan á Grund
aðalbókari
Stefán Rafnar er til moldar
borinn í dag.
Hann gekk fyrir nokkrum dög-
um glaður og hress frá starfi
sínu eftir langan og erilsaman
dag kl. 7 að kveldi. Áður en
miðnætti var komið hafði hjart-
að hætt að slá.
Svo skammt er stundum milli
starfs og dauða.
Stefán kom ungur til starfs
fyrir samvinnuhreyfingu þessa
lands, og hann vann henni síðan
alla ævi.'
Við unnum saman nokkur ár
hjá Kaupfélagi Eyfirðinga, þá
báðir ungir piltar. Við unnum
nú aftur saman hjá Sambandi
ísl. samvinnufélaga.
Stefán vann alltaf öll sín
störf með einlægri kostgæfni, á-
stundun og framúrskarandi
skyldurækni.
Hans er sárt saknað af sam-
starfsmönnum, og sæti hans er
vandfyllt.
Stefán var dagsfarsprúður
maður og hlýr i viðmóti.
Haan vann sér því hylli allra
sem honum kynntust og var
hvers manns hugljúfi.
hjjá S. t. S.
Vinir hans, kunningjar og ætt-
menni trega hann því mjög.
En sárastur harmur er kveð-
inn að ekkju hans, tveimur ung-
um börnum og uppkomnum syni,
sem sakna hins ágætasta eigin-
manns og föður.
Öll þökkum við Stefáni fyrir
samveruna og biðjum honum
góðrar farar um þá heima, er
hann nú leggur leiðir um.
25. apríl 1947.
Vilhjálmur Þór.
SEXTUGUR
Vilhjálmur Hjálmarsson
bóndl á Brckkn í Mjóafirði
Á Austfjörðum miðj um er
Mjóifjörður. Þar hefir skapar-
inn gefið sér betri tíma en víð-
ast annars staðar til þess, að
meitla fjöllin í hnarreista húsa-
gafla, gnæfandi Goðaborgir og
svipmiklar Súlur. í miðjum þess-
um glæsta f jallahring, í brekku-
hvammi móti sumri og sól,
stendur bærinn Brekka, við
iognsælan fjörðinn.
Fyrr á árum, meðan sam-
göngur á Austfjörðum voru í
einhverju lagi og póstskipin
komu við á Mjóafirði, varð
mörgum farþega starsýnt á
túnbringurnar á Brekku, breið-
ar og áléttar, með reisulegu
íbúðarhúsi uppi á brekkunni og
myndarleg gripahús út í frá á
túninu.
Hér hafði atorka og ást bónd-
ans á jörðinni unnið glæsilegan
sigur á hrjóstrunum. Og það
með rekunni einni og ristuspað-
anum, því þetta var fyrir daga
vélplóga og þúfnabana, og áður
en stjórnmálamenn fylltust
ræktunarvímu fyrir hverjar
kosningar. Hér bjó um og eftir
aldamótin isíðustu einn mesti
túnræktarmaður landsins á
þeirri tíð, Vilhjálmur á Brekku.
Svo var hann kallaður af öllum
austur þar, enda gerði hann
garð sinn frægan. Nú er þessi
þrautseigi brautryðjandi löngu
farinn á fund feðra sinna og
synir hans teknir við jörð og
búi og Hjálmar Vilhjálmsson,
sextuga afmælisbarnið, hefir
haft forustuna um aldarfjórð-
ungsskeið. Eftirsóknarvert er
talið að taka við góðu búi, en
gamallt máltæki segir, að ekki
sé minni vandi að gæta fengs en
afla, og víst mun mörgum bónda
á þessu landi hafa reynzt erfitt
að halda uppi stórbúi á síðustu
áratugum. Þetta hefir þeim
Brekkúbræðrum tekizt vel og
giftusamlega. Stækkað túnið að
mun og tekið upp garðrækt með
svo miklum myndarbrag, að
óvíða á Austurlandi mun hún
meiri eða margbreyttari en á
Brekku. Girt vandlega tún og
haga. Reist öfluga rafstöð og
sett rafhitaða miðstöð í húsið.
Hjálmar hefir dvalið allan
sinn aldur á Brekku, nema tvo
vetur upp’úr aldamótunum sem
hann var í Möðruvallaskóla. í
hreppsnefnd hefir hann verið í
aldarfjórðung, oddviti hrepps-
ins um skeið og sýslunefndar-
maður um mörg ár og í stjórn
Kaupfélags Austfjarða frá
stofnun þess. Hjá þessu
komast ekkí menn eins og
Hjálmar, en hugur hans stóð
fyrst og fremst til búskapar. AUt
frá æskuárum hefir hann helgað
jörð feðranna orku sýna um-
hyggju og hagsýni, og aldrei
gugnað þótt í móti blési.
Hjálmar er giftur Stefaniu
Sigurðardóttur frá Hánefsstöð-
um í Seyðisfirði, hinni mestu
atgerfis- og ágætiskonu, sem
hefir átt sinn drjúga þátt í að
gera garð þeirra hjóna frægan
að híbýlaprýði og gestrisni.
Blóma- og trjágarðurinn á
Brekku ber smekkvísi hennar
órækan vott og lagni við að lát.a
allt dafna kring um sig. Bezt
vitni bera þó stofurnar á Brekku
þeim hjónum. Þær eru ekki að-
fluttar utan úr löndum, eins og
oft vill við brenna. Heldur eru
húsmunir flestir heimaunnir í
sviphreinum íslenzkum sveita-
stíl. Þar er þvi sjaldgæft sam-
ræmi og jafnvægi milli heimtlis-
fólksins og umhverfisins, sem
ber íslenzkri sveitamenningu
fagnrt vitni.
Margir verða þessara heimilis-
töfra aðnjótandi í dag. Vinir og
nágrannar munu fjölmenna að
Brekku til að óska Hjálmari til
hamingju á sextugsafmælinu og
þakka honum góða samfgrð á
liðnum árum. En við, sem fjarri
erum, verðum að senda óskir
okkar og kveðjur hugleiðis og
láta andann einn gista þetta
glæsilega heimili i dag.
Rvik, 25/4. 1947.
Ó. H. S.
Vinniíf ötulleqa fyrir
Tímann.
að ég sé framhjátökubarn einhvers greifa?
— Hildigerður sagði frá þessu, sagði Jóhann.
• — í áætlunarbílnum?
— Já.
— Hamingjan góða! Hvað sagði Hildigerður fleira?
— Ja, hún sagði, að greifinn myndi gefa þér tuttugu
þúsund krónur, þegar þú giftist, og að hann myndi
viðurkenna, að þú værir dóttir hans, undir eins og
greifafrúin dæi. En hún gæti aldrei litið þig réttu
auga — kvenfólk er nú svona gert. Því finnst sér lík-
lega misboðið með svona nokkru. Og svo sagði Hildi-
gerður, að móðir þín hefði verið herbergisþerna hjá
gömlu greifafrúnni.
— Þetta hefir verið orðin heil skáldsaga hjá Hildi-
gerði, sagði ég. En nú skalt þú fá að heyra sannleikann.
Ég hefi reyndar verið í Lindarbrekku, en aðeins eitthvað
tvo mánuði eitt sumarið — ég var bara tekin þangað
svona, bætti ég við og kingdi munnvatni mínu um
leið, þannig skýrði Lára veru mína þar — og þá var
húsbóndinn, sem reyndar hét Gripenstedt en ekki Grip-
enberg og var barón en ekki greifi, búinn að liggja
mörg ár í gröf sinni.
— Nú, sagði Jóhann og klóraði sér á hökunni.
— Já — svo að pabbi minn er ekki vitund betri en
pabbi Gunnu í hjáleigunni, og ég fæ áreiðanlega engar
tuttugu þúsund krónur til þess að leggja í búið í Stór-
holti.
— Nú, sagði Jóhann aftur.
— Svo nú ferð þú til Gunnu, því að ég veit, að þér
lízt vel á hana enn, og ef móðir þín hreyfir andmælum,
segir þú henni, að hún skuli sjálf búa í Stórholti, en
þú ætlir að eiga Gunnu, hvað sem á dynur. Og þá mun
hún sjá sína sæng útreidda. Og það veit ég, Jóhann,
og það skal ég segja þér, þó að enginn annar hafi
kannske viljað segja þér það, að fiCikið hérna í sókninni
liggur þér ekki lítið á hálsi fyrir þetta með Gunnu, og
það verður þér áreiðanlega miklu auðveldara að verða
bæði meðhjálpari og komast i sveitarstjórn, ef þú tekur
nú hana að þér.
Þetta var dagsatt, því að sjálf Hildigerður hafði sagt
mér það, þótt það sé ekki einhlítt að trúa öllu, sem
hún segir.
— Og nú hita ég, Jóhann, hélt ég áfram — nú hita
ég vatn í ofurlítið tár handa þér, og svo ferð þú á bátn-
um þínum á fund Gunnu, fyrst þú ert á annað borð
á biðilsbuxunum í dag.
— Ég þakka þér nú fyrir það, sagði Jóhann. Það
væri kannske skárst að fara að þínum ráðum, og svo
bið ég þig afsökunar.
Ég reis nú á fætur úr sætinu, sem mér hafði hlotnazt,
og þá fyrst rann það upp fyrir mér, !að ég hafði verið
svo hugtekin af öllu því, sem hann sagði mér, að ég
hafði setið langa stund í fangi hans, eftir að hann
hafði sleppt á mér tökum. En reyndar hafði farið ágæt-
lega um mig.
Þess var ekki langt að bíða, að Hildigerður yrði tekin
til bæna. Hún var í sjöunda himni, þegar hún kom
heim, því að Arthúr hafði verið á skotfélagsmótinu
og ekið með hana heim í hliðarvagninum á mótorhjólinu.
Hún var mitt í hrífandi frásögn af öllu, sem gerzt hafði
um kvöldið, þegar ég greip fram í fyrir henni;
— Það er ekki skömm að föðurnum, sem þú hefir
gefið mér, Hildigerður.
— Æ, finnst þér ekki? sagði Hildigerður og rak upp
tröllahlátur. Ég laug það fullt, allt hyskið, sem var í
bílnum. En það kemur vonandi ekki að sök.
— Það skaðar mig ekki neitt, sagði ég eins þurrlega
og ég gat. Það bitnar mest á þér sjálfri, þegar stefnan
kemur.
— Stefnan .... ?
— Já. Þú ímyndar þér þó ekki, að greifinn sætti sig
við það, að fólk eigni honum barn með herbergisþernu
móður hans?
— Ætlar hann að stefna mér fyrir þetta? spurði
Hildigerður. Það fóru kippir um munnvikin á henni.
— Já. Það skrifar hann að minnsta kosti.
— Ég geng í vatnið, öskraði Hildigerður hágrátandi.
Ég drekki mér áður en fóvetinn kemur með gapastokk-
inn. Hvað heldurðu, að ég fái harðan dóm?
— Eins árs fangelsi að minnsta kosti, sagði ég.
Það er alls ekki hægt að lýsa með orðum öllum þeim
óhljóðum, sem Hildigerður gaf frá sér, og nú fannst
mér, að hún hefði þolað næga hegningu fyrir lausmælgi
sína, svo að ég sagði:
— En greifinn sagði líka, að hann skildi láta þetta
niður falla, ef þú skrifaðir sér tafarlaust fullnægjandi
játningu og fyrirgefningarbón. Skrifáðu nú greifanum,
Hildigerður, ef þér finnst það skárra en lenda í tukt-
húsinu, og fáðu mér svo bréfið. Ég skal senqla honum
það. Og góða nótt, Hildigerður, og sofðu nú vel!
— Anna, hrópaði Hildigerður, farðu ekki frá mér.
Ég veit ekki, hvað ég kynni til bragðs að taka. En ég
skal skrifa, ef þú verður bara hjá mér.
— Nei, Hildigerður, sagði ég. Ég er þreytt og úrill
yfir þessu, og ég ætla að reyna að sofna.
Kveinstafir Hildigerðar fylgdu mér alla leið upp í

Getnm afgreitt nú þegar
handsáðvélar „Nordland”
fyrir grasfræ.
Samband ísl. samvinnufélaga
1
Laxveiöijörðin
Ölvaldsstaðir III í Mýrasýslu er til sölu og laus til
ábúðar. Þar er einnig mikil silungsveiði. Þar eru
steinsteyptar byggingar fyrir menn og búpening.
Þar er 300 heyhesta töðufall og 700 heyhesta flæði-
engi, hvorttveggja véltækt. Jörðin er í hjartastað
Borgarfjarðar. Slík jarðeign er gullinu betri.
Nánari upplýsingar gefur
Pétur Jakobsson
löggiltur fasteignasali, Kárastíg 12. Sími 4492.
:::::::::
♦<
♦<
:
:
!
:
Viðtalstími kl. 1—3».

Skemmtilegustu sögur, sem
skrifaðar hafa verið um ást-
ina. —
GLEÐISÖGUR
I sögum þeim eftir franska stórskáldið Honoré de Bal-
zac, sem birtast í íslenzkri þýðingu undir nafninu Gleði-
sögur, er á óviðjafnanlegan og ógleymanlegan hátt fjallað
um mannlegar ástríður og mannlegan breyzkleika. Balzac
hefir í sögum sinum lýst æskunni í öllum hennar marg-
breytilegu myndum betur en flest eða öll skáld önnur.
Frásögn hans leiftrar af kímni, og hann teflir fram allri
sinni listrænu getu til þess að fjalla um þessi efni á
mannlegan og hispurslausan' hátt, án þess að gera sig
sekan um kauðalega fjölþreifni.
Hin islenzka útgáfa þessara sagna er í hvívetna hin
vandaðasta. Bókin er þýdd af Andrési Kristjánssyni,
prentuð á úrvalspappír' og prýdd miklum fjölda mynda
eftir færustu listamenn. — Kostar heft kr. 18,00 og í góðu
bandi kr. 27.00.
Gleðisögurnar fást nú lijá bóksölum um
laud allt, eða beint frá útgefanda.
draupxisútgAfax,
Pósthólf 561 — Reykjavík.
Nokkrar stúlkur
gcta fengið fasta atviimu við afgreiðslu-
störf í mjólkurbúðum vorum.
úpplýslngar I skrifstofu vorri.
Mjólkursamsalan

NÝKOMIÐ:
Rúsínur—Sveskjur
Þurkuð epli
KRON