Tíminn - 20.08.1947, Blaðsíða 3

149. blað
TtMINN, miðv.daginn 20. ágúst 1947
3
SJOTTGTR:
Erlendsson
fiskimatsimiðnr, Eskifirði.
Hann er fæddur að Hvammi í
Fáskrúðsfirði 30. júní 1877, son-
ur hjónanna Rósu Jónsdóttur
og Erlendar Finnbogasonar, er
bjuggu í Hvammi. Magnús
dvaldi með foreldrum sínum,
þar til hann kvæntist Björgu
Þorleifsdóttur frá Eyri í Reyð-
arfirði árið 1900. Björg lézt
1928. Af 7 börnum þeirra eru 5
á lífi og einn fóstursonur.
Myndar- og dugnaðarfólk hið
mesta. Tveir synir hans eru m.
a. útgerðarmenn á Eskifirði.
Magnús tók við búi af Þor-
leifi tengdaföður sínum á Eyri
í Reyðarfirði, en fluttist til
Eskifjarðar árið 191í9 og hefir
1 fiskimat verið aéalstarf hans
síðan, ásamt smá landbúskap. ^
Magnús hefir átt sæti í hrepps-
nefnd Reyðarfjarðarhrepps og
Eskifjarðarhrepps um nokkurt
árabil og auk þess gegnt ýmsum
öðrum trúnaðarstörfum. Hann
er dugnaðarmaður að hverju
sem hann gengur og hefir hlotið
ríka tiltrú samferðamanna.
Hann er áhugamaður um land-
búnað, og þótt lífsstarf hans
| hafi fremur sveigst að öðru, þá
hefir hann bundizt þeim bönd-
um við sveitalífið, sem aldrei
' slitna.
RTokkisr orð
mhii Ilöf$akaupstað
(FramhalcL af 2. síSu)
syn að fá þessi ker til Höfða-
kaupstaðar bæði til að tryggja
það, sem þegar hefir verið gert,
og af því að aðalhafnargarð-
arnir verða vart gerðir nema
með álíka kerjum. Væntum við
þess, að vitamálastjóri og sam-
göngumálaráðherra muni styöja
að því, að Höfðakaupfstaður
geti fengið a. m. k. eitt ker, þar
sem þeim er ljós hin brýna
þörf hafnargerðarinnar.
Nokkur hluti járnþilsins er
nú komið til Skagastrandar.
V.
Að lokum vil ég benda á, að
ef viljann vantar ekki, þá ætti
rílci og bankar að geta leyst
fjárhag.satriðið.
1. Heimild mun vera íyrir
ríkisstjórnina að leggja fram fé
til verbúðabygginga og hafnar-
gerða, ef það er talið nauðsyn-
legt vegna útgerðar frá staðn-
um.
2. Það munu flestir, sem til
þekkja, telja það skynsamlega
ráðstöfun að veita til hafnar-
gerðarinnar helming þeirra 5
miljóna, sem stjórnin hefir
heimild til að verja til fram-
fara í Höfðakaupstað. Með því
að verja fénu þannig, væri
hraðað meir þróun Höfðakaup-
staðar bæði atvinriulega og
efnalega, en með nokkuru öðru,
sem mönnum kynni að hug-
kvæmast að gera fyrir þennan
stað. Með þeirri ráðstöfun yrðu
íbúum staðarins veitt ágæt að-
staða til sjósóknar og þarafleið-
andi tekjuöflunar, sem aftur
styddi að heilbrigðri þróun
kauptúnsins.
3. Lán hjá bönkum eða ríkis-
stofnunum.
Hver einstök þessara leiða og
þá ekki síður allar í félagi geta
leyst þetta mál, án þess að það
standi í vegi fyrir öðrum fram-
förum.
Þjóðin þarf að vera bjartsýn
og trúa á framtíðina þó syrti
að í svipinn og treysta máttar-
stoðir þjóðfélagsins, sem sé at-
vinnuvegi til lands og sjávar.
Þá mun vel.faraa.
Gunnsteinsstöðum, 15./8. 1947.
Hafsteinn Pétursson.
I ! í

Leiðrétting.
í grein Sæmundar Símonarsonar
um veiðimál Árnesinga í síðasta blaði
varð sú prentvilla í niðurlagi grein-
arinnar, að þar stóð breyta í stað
beita. Málsgreinin er rétt þannig:
„Það skal viðurkennt, að ekki má
beita þeim veiðiaðferðum, sem hættu-
legar geta orðið laxstofninum í
ánum.“
urðu svo ákafir, að varla varð
ráðið við þá. Þeir vildu óðir og
uppvægir komast í færi við
björninn sem allra fyrst, og
voru líka í göðum færum eftir
marjra daga hvíld. Forustu-
hundurinn fylgdi bjarnarslóð-
inni fast, en hún lá í krókum
milli ísjakanna og stefndi að
eyju, alllangt úti í hafi. Ruðn-
ingsísinn varð sifellt ójafnari,
og ferðin sóttist seint, en hund-
arnir urðu æ ákafari. Þeir ráku
trýnið sunðrandi upp í goluna
og dilluðu skottunum. Það var
augljóst af atferli þeirra, að
björninn ,gat ekki verið langt
undan.
Við losuðum um byssurnar á
sleðunum og ókum varlegar á
milli hinna stóru ísjaka. í
sprungu einni fundum við leif-
ar af sel, sem björn hafði rotað
oð etið nokkuð af. Blóðpollurinn
og skinnið var ekki frosið enn.
Við slepptum nú tveim traust-
ustu hundunum lausum og
héldum síðan á eftir þeim á
sleðanum. Ekki leið á löngu,
unz við heyrðum mikinn gaura-
gang bak við íshrönn. Hund-
arnir höfðu náð birjainum, og
orustan var þegar hafin.
Skammt frá okkur lá annar
hundurinn með stórt gapandi
sái á brjóstinu. Hann hafði
gerzt of nærgöngull við björn-
inn og fengið óvægilegt högg.
Björninn hafði numið staðar og
var auðsjáanlega argur yfir því,
að þessir áleitnu smáhnoðrar
skyldu vera að áreita hann.
Hann sló hvatlega til hins
hundsins með öðrum fram-
hramminum, en hundurinn vatt
sér undan högginu og beit
björninn um leið grimmdarlega
í lærið. Björninn reiddi hramm-
inn aftur til höggs, en í sama
bili stökk hundurinn upp á bak-
ið á honum. Þannig héldu þeir
áfram orustunni þangað til við
komumst í skotfæri. Jensen
stökk af sleðanum og lagðist á
kné til þess að miða. Ég reyndi
af fremsta megni að hafa hemil
á þessum tólf veiðibráðu hund-
um, sem voru fyrir sleðanum.
Ég vatt sleðanum á hliðina og
gat skorðað hann milli jaka.
Skotið reið af hjá Jensen, og
björninn rak upp hátt org og
bjóst til að ráðast á Danann,
en hann skaut aftur og hitti
björninn í bóginn. Hann steypt-
ist yfir sig, en komst þegar á
fætur aftur, og nú logaði
grimmdin í blóðhlaupnum aug-
um hans. Hann ygldi sig og urr-
aði svo að skein í tennurnar og
æddi að Jensen. Ég tók að verða
smeykur, lagðist á kné, og við
Jensen skutum nú samtímis. í
þetta sinn varð björninn að lúta
í lægra haldi. Hann hné nið-
ur og valt á hliðina.
Það sem eftir var dagsins
höfðum við nóg að starfa við að
flá bjQí.ninn og flytja kjöt og
feld heim í veiðikofann.
Erich. Kástner:
Gestir í Miklagarði
fyrir mig — ég get ekki orðið við óskum allra fallegra
kvenna. Það er allt of mikið af þeim til þess.
— Þjónn! Ákavíti, hrópaði Kesselhuth.
Þeir sötruðu nú ákavítið um stund. Síðan stóðu þeir
á fætur með erfiðsmunum og römbuðu út úr gistihús-
inu. Himinninn var heiður, en lítið frost. Mjöll lá eins
og hvítt lín yfir öllu. Uppi i dimmbláum geimnum blik-
uðu ótal stjörnur, og fullur máninn glotti framan í
þessa undarlegu mannverur, sem voru á ferli þarna í
Bruckbeuren.
Þeir mæltu ekki orð frá vörum. Dunandi hljóðfæra-
slátturinn barst til þeirra frá gistihúsinu. Friður og
kyrrð hvíldi yfir öllu.
Loks ræskti Kesselhuth sig. Og þá tók Hagedorn til
máls:
— Við hlöðum snjókarl, sagði hann.
Schulze samþykkti uppástunguna tafarlaust. Og nú
færðist líf í tuskurnar.
Ekki var skortur á efni í snjókarl. Þeir hnoðuðu
kúlur og veltu þeim fram og aftur um fönnina og
hlóðu þeim síðan hverri ofan á aðra. Innan litillar
stundar var kominn þarna heljarmikill snjódrangur.
Kcfsveittir mennirnir tóku sér stutta hvíld og dáðust
að verkum sínum. Kjóll Kesselhuth var orðinn blaut-
ur og snjóugur. En hann skeytti ekkert um það.
Loks settu þeir höfuðið á snjókarlinn og lagfærðu
dálítið sköpulagið á kroppnum.
— Við köllum hann Brúsaskegg, sagði Hagedorn
hátíðlega.
Schulze tók upp vasahníf og ætlaði að skera tölurn-
ar úr fjólbláa jakkanum sínum til þess að skreyta
Brúsaskegg með þeim. En Kesselhuth kom i veg fyrir
það' hermdarverk. Hagedorn tók þess vegna hnífinn af
Schulze skar fáeinar greinar af grenitré og stakk þeim
í gegnum brjóstið á snjókarlinum.
— Eigum við ekki að láta á hann handleggi? spurði
Kesselhuth.
— Nei, svaraði Hagedorn. Brúsaskeggur er handa-
laus og einfættur.
Svo löguðu þeir samt á honum andlitið. Nefið var
e'dspýtustokkur, munnurinn smásprek, augun úr trjá-
berki.
— En nú vantar skeggið, sagði Kesselhuth. Og hettu
til þess að hylja skallann.
— Þér hefðuð áreiðanlega sett parruk á höggmynd-
irnar yðar, ef þér hefðuð verið myndhöggvari, sagði
Hagedorn. En sjáum nú til — ég fæ marmilaðifötuna
með dálitlum slatta í í eldhúsinu í fyrramálið. Við bú-
um til skeggið með marmilaðinu og hvolfum svo föt-
unni á höfuðið á honum.
Síðan læddust hinir þrír feður Brúsaskeggs inn í
gistihúsið aftur.
Herra Schulze fór í vaðmálsfrakkann sinn, áður en
hann lagðist til svefns. Hann starði lengi brosandi upp
í þakgluggann. Tunglið varpaði fölum geislum niður í
herbergikytruna, og hinn hartleikni gestur tautaði:
Kuldinn bítur Tobler gamla, En hann gefst samt
ekki upp.
Svo sofnaði hann.
Hagedorn sofnaði fljótt. Aö vísu kunni hann illa
þessari rikmannlegu vistarveru, og honum var bölvan-
lega við múrsteininn. En hann átti ekki bágt með
svefn — svo var guði fyrir að þakka.
En Kesselhuth vakti fram eftir allri nóttu. Hann
sat við bréfaskriftir. Og bréfið, sem hann skrifaði,
hljóðaði á þessa leið:
„Kæra ungfrú Hildigerður!
Vió komumst hingað heilu og höldnu. En þér hefðuð
ekki átt að síma hir^gað að föður yðar forspurðum. Sú
tilraun misheppnaðist líka hræðilega. Menn hafa íeh);-
ið þá flugu í höfuðið, að hinn sigurvegarinn í verð-
launakeppninni sé miljónamæringurinn. Og kettirnir
lentu þess vegna í herbergi doktors Hagedorns. Leynd-
arráðið er kattalaus.
Þetta er mjög ríkmannlegt gistihús. Gestirnir sömu-
leiðis. Það er hörmung að sjá leyndarráðið — guð fyr-
irgefi mér, þó að ég komist svo að orði. En þeir ráku
hann samt ekki á dyr. Ég tek til í herberginu hans í
fyrramálið. Ég er með rafmagnsstrokjárn.
Dr. Hagedorn á aldrei friðstund, því að kvenfólkið
eltir hann á röndum. Það heldur, að hann sé Balkan-
barón eða sendifulltrúi einhvers stórveldis. En hann
er samt sem áður atvinnulaus og segist ekki geta elsk-
að allar fallegar konur. Það gæti kannske staðizt fyr-
ir því.
Á morgun byrja ég að læra skíðahlaup — fer einka-
tíma. Það er ekki nauðsynlegt, að fjölmenni horfi á
mig steypast á höfuöið. Dyravörðurinn hélt fyrst, að
leyndarráðið væri sölukarl. En leyndarráðinu þykir
bara gaman að því. Og ég get þó talað við hann að
meinalausu.
Ég skrifa yður bráðlega aftur, því að ég vona, að ég
beinbrotni ekki til muna. En það er samt hættulegt
að stiga á skíði. Þeim kvað hætta svo til að renna með
Auglýsing
frá Viðskiptanefnd
um jtakmörkun á sölu, dreiflugu og toll-
afgreiðslu uokkurra vörutegunda.
í því skyni að jafna á milli manna vörubirgðum þeim,
sem til eru í landinu og væntanlegar eru til landsins,
hefir viðskiptanefnd í undirbúningi reglur um skömmtun
á nokkrum vörutegundum. Til bráðabirgða er því eftirfar-
andi ákveðið samkv. heimild í reglugerð útgefinni í dag:
Frá og með deginum í dag er smásöluverzlunum óheim-
ilt að selja hverjum viðskiptamanni sínum fyrir hærri
upphæð eða meira magn en hér segir af þessum vöruteg-
undum: af kornvöru sem næst vikuforði, af vefnaðarvör-
um, búsáhöldum og hreinlætisvörum, sem nægir til brýn-
ustu nauðsynja, og skal miðað við fyrri venjuleg viðskipti.
Frá sama tíma er óheimilt að tollafgreiða þessar vörur,
nema kornvörur, ef Skömmtunarskrifstofa ríkisins veitir
heimild til. Ennfremur er heildsöluverzlunum óheimilt að
selja og afhenda smásöluverzlunum umræddar vörur.
Smásöluverzlanir skulu skrá sérstaklega öll viðskipti, sem
eiga sér stað með umræddar vörutegundir. Skal skrá nafn
og heimilisfang hvers kaupanda, er kvitti fyrir viðskipt-
in, og skýrslur þessar síðan senda Skömmtunarskrifstofu
ríkisins, og verða viðskiptin dregin frá, þegar skömmtun-
arseðlar verða afhentir síðar fyrir vörutegundir þessar,
ef skömmtun á þeim verður ákveðin.
Verzlunum skal ennfremur á það bent, að með tilvísun
til 12. gr. laga nr. 70, 1947, um fjárhagsráð, verður tekið
til athugunar að miða innflutnings- og gjaldeyrisleyfi til
verzlana, við næstu úthlutun leyfa, að einhverju leyti við
skilaða skömmtunarseðla frá leyfisumsækjanda.
Vörutegundir þær, sem um ræðir, eru þær, er nú skal
greina:
Tilvitnanir í tollskrá:
Kornvörur:
10. kafli no. 1—7.
11. kafli no. 1-—23.
Hr einl ætis vör ur:
32. kafli no. 1—5.
Yefiiaðarvörur:
46. kafli A no. 3—5 og 11.
46. kafli B no. 4—6 og 12.
47. kafli no. 5—6 og 13.
48. kafli no. 5, 7, 8, 16, 17 og 18.
49. kafli no. 6, 11, 21, 23, 25 til 30.
51. kafli no. 1 til 30.
52. kafli no. 1 til 2 og 3 a til 15.
52. kafli no. 20 til 27.
ISúsáhöld:
59. kafli no. 9.
60. kafli no. 20 til 21.
63. kafli no. 83 til 84.
64. kafli no. 23 til 24.
65. kafli no. 5 til 6.
66. kafli no. 9 til 10.
68. kafli no. 6.
69. kafli no. 6.
71. kafli no. 2, 7, ? og 10.
72. kafli no. 6 til 9.
73. kafli no. 37 til 45.
40. kafli no. 58.
44. kafli no. 44.
Reykjavík, 17. ágúst 1947.
VIÐSKIPTANEFNBIN.

SVEINSPRÚF

verða haldin hér í Reykjavík fyrri hluta septem-
bermánaðar n. k.
Umsóknir um próftöku skulu sendar formanni
prófnefndar i viðkomandi iðngrein fyrri 1. septem-
ber n. k.
Lögi'cglustjórinii í Reykjavík,
♦♦
18. ágúst 1947. ::
XX
H
UTBREIÐIÐ TIMANN