Tíminn - 10.09.1947, Blaðsíða 3

163. blað
TÍMITVIV, migvikMdagiim 10. sept. 1947
3
VEGAMÁL VESTFJARÐA
Heilbrlgð skyiiscmi, sliicld reynslu og tækni
á að ráða í vegamálum okkar
Vestfirðir hafa með bílvegin-
um yfir Þorskafjarðarheiði náð
langþráðu vegasambandi við
Reykjavík og aðra landshluta.
Þótt þessar ferðir taki 16
klukkustundir frá ísafirði til
Reykjavíkur er hin mesta
ánægja yfir því, að þeirra skuli
vera kostur. Vissulega bæta
þær einnig hinar lélegu og
stopulu samgöngur milli ísa-
fjarðar og annarra landshluta.
En við það að fara alla hina
löngu og leiðinlegu króka, svo
sem inn og út með Gilsfirði
vaknar sú spurning hvort ekki
sé tiltölulega auðvelt, að gera
þessar bilferðir miklu greiðari
en þær eru nú, og jafnframt ná
því mikilsverða marki, að koma
víðlendum héruðum, sem nú
eru utan bílvegasambands í
sem beinasta þjóðleið við
Reykjavík og aðra landshluta.
Sennilega má velja ýmsar
leiðir að þessu markmiði. Hér
skíal bent á eina,, sem hefir
þann kost, að vera trygg sumar-
og vetrarleið í öllum meðalár-
um, eða verri; sameinar hags-
mu,ni flestra Vestfirðinga, og
styttir ferðalagið frá því sem
nú er um meira en þriðjung.
Það er bílvegur frá Arngerð-
areyri, inn ísafjörð, um Kolla-
fjarðarheiði að Múla á Skálm-
arnesi (eða innar við Breiða-
fjörð norðanverðan), og þaðan
góður flóabátur, (ekki bílferja
fyrir stóra bíla) að Dröngum á
Skógarströnd (eða öðrum bæ á
Skógarströnd ef hentugra þyk-
ir). Þaðan bílvegur yfir Rauða-
melsheiði, um Borgarnes eða
Akranes eftir ástæðum) til
Reykjavíkur.
Þessi leið yfir land og sjó, mun
taka um 10 klst. frá ísafirði til
Reykjavíkur, í stað 16 klukku-
stunda nú. Hún er trygg vetrar-
leið í verri en meðalárum. Hún
kemur Múlasveit og GufudaLs-
sveit í bílvegasamband. og opn-
ar Arnfirðingum, Tólknfirðing-
um og Patreksfirðingum greiða
og ákjósanlega leið til Reykja-
víkur. Einnig er sjálisagt að at-
huga viðkomu í Dagverðarnesi,
til sambands fyrir Skarðsströnd
og nálægari sveitir, sem enn
mega heita vegalausar. Þessi
leið opnar einnig hið ákjósan-
legasta vegasamband fyrir
Skógarströnd og Hörðudal, en
Skógarströnd öll eða að Narf-
eyri er enn vegarlaus, og engin
á þar brúuð. Fram undan
Skógarströnd liggja hinar gagn-
auðugu Breiðafjarðareyjar
(Skógarstrandareyjar) sem
bæði geta verið nær ótæmandi
matarbúr og yndisreitur ferða-
langa. Skógarströndin hefir
mjög mikla möguleika til naut-
griparæktar, og með bílvegi yfir
Rauðamelsheiði bættist Skógar-
strönd við svæði þau, sem flytja
daglega mjólk til Reykjavíkur
og Hafnarfjarðar.
Sumir kunna að segja, að það
yrði of kostnaðarsamt að opna
þessa nýju samgönguleið, eða
fé sé ekki fyrir hendi. En þeir
sem svo mæla líta ekki á það
vandræðaástand sem hin vega-
lausu héruð eiga nú við að búa.
Þeir gleyma vandræðum far-
þeganna við króknleiðir þær,
sem nú eru- þjóðleiðir milli
Reykjavíkur og Vestfjarða, og
þeir taka ekki með í reikning-
inn benzíneyðsluna og gúmmí-
slitið. En allt þetta verður að
takast með þegar valin er þjóð-
leið milli Reykjavíkur og Vest-
fjarða.
Svo er eitt atriðið enn, að not
bílveganna haldist helzt allt ár-
ið eða sem lengstan tíma. Bil-
veginum yfir Þorskafjarðar-
heiði verður naumast haldið
opnurn yfir vetrarmánuðina,
nema í mildustu vetrum, og þá
með ærnum kostnaði. Sú þjóð-
leið til Reykjavíkur liggur og
yfir Bröttubrekku, sem teppist
meira og minna á hverjum vetri,
svo hin víðlendu Dalahéruð eru
þá sambandslaus á landi við
Reykjavík og Suðurland. Sú
þjóðleið, sem hér er hreyft og
mælt með, liggur að mestu í
byggð, en annars yfir hina
lægstu fjallvegi Vesturlands, og
má fullyrða, að hún er trygg-
asta vetrarleiðin sem kostur er
á. Þetta síðasta atriði er svo
þungt á metunum, að fram-
kvæmdir um þessa nýju þjóð-
leið ætti að hefja hið allra
fyrsta, að undangengnum nauð-
synlegum athugunum. Um
þessa leið eiga allir Vestfirðing
ar að sameinast, og fylgja fast
eftir að alþingismenn og aðrir
forráðamenn hlutaðeigandi hér
aða vinni vel og drengilega að
þessum málum. A. Fr. B.
einn ruggustóll, orgel, skenkur,
stór bókahylla og óvenjulega
smekkleg kista. Þegar ég for-
vitnaðist um kistuna var mér
sagt, að slíkar kistur gengju í
arf frá móður til dóttur. Þegar
heimasæturnar giftast fá þær
kistuna og i henni er að öllum
jafnaði ein bók, þurrkur, borð-
dúkar, heimaofin sængurver og
koddaver. Þetta er venjuleg-
ur heimanmundur finnskra
stúlkna.
Á einum vegg stofunnar var
stór mynd af ungum manni og
innrammaður teksti á finnsku
undirritaður af Mannerheim
marskálki. Myndin var af elzta
syni hjónanna, sem féll í stríð-
inu og tekstinn var tilkynning
um fall hans og hljóðaði svo.
— Það er skylda mín að til-
kynna yður, að Lauri Armar
Kuivalahti er fallinn í barátt-
unni fyrir fósturjörð og frelsi.
og fyrir allt það sem er okkur
heilagt og dýrmætt. Ég sam-
hryggist yður af heilum hug en
verð að hugga yður með því, að
þið hafið fengið að gefa Finn
landi yðar dýrmætustu fórn.
Hinn almáttugi og náðugi guð
styrki yður.
Mannarheim.
Okkur var borið ekta kaffi og
margs konar heimabakaðar kök-
ur. Húsbóndi og húsfreyja sátu
til borðs með okkur en ekki börn-
in 3, einn sonur og tvær dætur.
Húsbóndinn var ræðinn og
skemmtilegur og spurði mig
margs um íslenzka bændur.
Leysti ég úr spurningum hans
eftir beztu getu en Maj-Lis
Holmberg þýddi allt sem við
sögðum þar eð ég kann ekkert
í finnsku og Hugu Kuivalahti
ekki stakt orð í sænsku.
Þegar við vorum komin að
molakaffinu bauð ég öllum
hópnum enskar sigarettur. Hugu
þáði sigarettu með þökkum og
sömuleiðis Jussi Vesa en kona
hans isem er rúmlega fertug
hjúkrunarkona hafnaði boð
inu. Mér kom þetta mjög á óvart
því á matsöluhúsinu hafði frú
Vesa reykt af hjartans lyst
Skýringin á þessu merkilega
fyrirbrigði kom von bráðar. Hús
freyjan þurfti að bregða sér
burtu og kveyktí þá frú Vesa
þá óðara í rettu. Jussi sagði mér
(Framhald á 4. slSu)
Erich Kástner:
Gestir í Miktagarbi
— í stuttu máli sagt, mælti Tobler — þið hafið
haft af mér þessa ánægju. Hér hafði ég eignazt sann-
an vin. Svo komið þið eins og boðflennur, og vinur
minn kemur æðandi til mín og segir mér, að hann
sé orðinn ástfanginn.
— Orðinn ástfanginn? endurtók Hildur.
— Já — orðinn ástfanginn af þér, sagði faðir henn-
ar. Hugsið ykkur, hvernig honum verður við, þegar
hann kemst að raun um, hvaða leikur hefir hér verið
leikinn. — Hann talar aldrei framar aukatekið orð
við okkur. Hann fyrirlítur okkur fyrir þennan skrípa-
leik. '
— Hver drðinn ástfanginn af Hildi? spurði frú
Kunkel, sem steinhætti nú að kjökra.
— Fritz, svaraði Hildur. Maðurinn, sem sagði okk-
ur, hvað fjöllin hétu.
Frú Kunkel velti vöngum.
— Einmitt, sagði hún. Það er mikill blessaður mað-
ur. En hann er víst nauða-fátækur.
FIMMTANDI KAFLI.
Þrjár spurningar
Þegar Hagedorn kom aftur með verk- og vindeyð-
andi dropana, var kyrrð komin á við borðið. Þau
voru öll smeyk um, að hann kæmist að leyndar-
málinu, og gættu tungu sinnar sem bezt.
Hagedorn heilsaði frú Kunkel glaðlega.
— Hér eru droparnir, sagði hann við Schulze.
— Hvaða dropar? sPurði Schulze.
— Verk- og vindeyðandi droparnir — átti ég ekki
að sækja þá? sagði Hagedorn. Ertu ekki með vind-
spenning?
— Jú — jú, auðvitað, svaraði hann ánalega.
Það varð ekki umflúið, að hann dreypti á dropun-
um. Hildur skemmti sér hið bezta við grettur hans.
En fi’ú Kunkel, sem ekki hafði skilið, hvernig í mál-
inu lá, tókst undir eins á loft. Hún vildi helzt, að
sjúklingurinn háttaði og fengi heita bakstra. En
Schulze fullyrti, að sér væri að batna.
En frú Kunkel var ekki ánægð.
— Jú—jú, sagði hún. Maður þekkir nú batann
þann.
Mæðginin kipptust til.
— Þetta segja karlmennirnir alltaf, hélt frú Kunkel
áfram. Þeir geta aldrei viðurkennt, að þeir séu veikir.
Voðanum var afstýrt. Frú Kunkel var alveg að rifna
af monti. Svona glæsilega hafði hún aldrei fyrr bætt
fyrir lausmælgi sína.
Litlu síðar kom Jóhann Kesselhuth heim úr skíða-
ferðinni. Hann var draghaltur. Þau mistök höfðu átt
sér stað, að skíöin höfðu tekið af honum ráðin og
brunað með hann beint á skiðakennarann. Garparnir
höfðu báðir hlotið miklar ákomur.
Polter spurði nákvæmlega um það, hvernig slyslð
hefði viljað til, og að þvi bimu visaði hann Kesselhuth
á saumastofu, þar sem gert var við gallaða skíða-
búninga.
Kesselhuth litaðist um.
— Herra doktor Hagedorn er í forsalnum, sagði
Polter.
Kesselhuth haltraði þangað. Hann sá undir eins
hvar þeir Hagedorn og Schulze sátu, en hann átti
aðeins óstigin örfá skref, er hann sá, hverjar kon-
urnar voru. Hann greip fyrir augun, og tennurnar
byrjuðu strax að glamra í munni hans. Gat þetta
verið rétt? Hann aðgætti betur. En svo stokkroðnaði
hann, og hann hefði óskað þess, að hann hefði getað
sökkt sér niður í jörðina. En ekki var því að heilsa.
Hann átti ekki annars úrkostar en haltra að borðinu.
Frú Kunkel hló illkvittnislega.
— Hvað hefir komið fyrir yður? spurði Schulze.
— Það er ekkert hættulegt, stundi Kesselhuth. Ég
rakst á — það er allt og sumt. Ég er kominn að þeirri
niðurstöðu, að ég muni aldrei verða mikill íþrótta-
maður.
Frú Kunkel starði sem í leiðslu á Hagedern.
— Viljið þér ekki kynna okkur, herra minn, sagði
hún.
Hagedorn varð undir eins við þessum tilmælum. Þau
tókust í hendur, og það fór vel og skipulega fram. En
ekki þorði Kesselhuth að mæla orð frá vörum. Eitt
ógætilegt orð gat valdið miklum óþægindum.
— Ég þykist vita, að þér séuð gufuskipaeigandinn,
sagði Hildur. Já — herra Hagedorn var að tala um
yður.
— Jú — rétt er það, svaraði Kesselhuth.
— Hvað er hann? sagði frú Kunkel og bar höndina
upp að öðru eyranu, eins og hún heyrði illa.
— Hann er gufuskipaeigandi, sagði Schulze.
Kesselhuth tók að gerast órór.
— Ég verð að hafa fataskipti, sagði hann í afsök-
unartón. Má ég biðja ykkur að vera gesti mína í barn-
um í kvöld?
Svo hnerraði hann þrisvar og haltraði brott. Hann
LUMA
RAFMAGNSPERUR
eru beztar
Seldar í öllrnn
kaupfélögnm landsins.
Samband ísl. samvinnuf élaga
Innilegustu þakkir til allra þeirra, sem glöddu mig með
heimsóknum, heillaskeytum og gjöfum á 60 ára afmælinu
5. spt. s.l.
SVEINBJÖRN BJÖRNSSON,
UPPSÖLUM,
FLÓA, ÁRNESSÝSLU.

TILKYNNING
frá Landssímannm
Nokkrar ungar stúlkur verða teknar til náms við
o
o
<»
<>
o
langlínuafgreiðslu hjá Landssímanum. Umsækjend- o
ur skulu hafa lokið gagnfræðaprófi eða hliðstæðu
prófi og verða þess utan að ganga undir hæfnispróf,
sem Landssíminn lætur halda í Reykjavík.
Áherzla er meðal annars lögð á skýran málróm og
góða rithönd.
Eiginhandarumsóknir með upplýsingum um mennt-
un og fyrri störf þurfa að vera komnar til Póst-
og símamálastjórnarinnar fyrir 20. september 1947.
Tvær frábærar skáldsögur:
Ást og
búskapur
Heillandi róman frá Noregi,
í aðalatriðum sönn frásögn
um fyrstu búskaparárin.
Verð aðeins kr. 12.50.
Qrlagabrúin
Ógleymanleg og spennandi bók um stórbrotin og ævin-
týraleg örlög, einkennilegs og fátæks fólks.
Bókin, sem enginn má missa af.
Verð aðeins kr. 12.50.
HELGAFELL
Box 263, Garðastræti 17, Laugaveg 100, Aðalstræti 18,
Njálsgötu 64, Laugaveg 38.
Múrarar

Bygginsarsamviniiiifólíijíiö Hoígarður
óskar eftir múrurum við utanhúss múrhúðun. —
Upplýsingar hjá Þórhalli Þorleifssyni, Hofteig 6. og for-
manni félagsins, Ólafi G. Guðbjörnssyni, ^fofsvallagötu 23,
sími 6232.
VINNIÐ ÖTULLEGA AÐ ÚTBREIÐSLU TÍMANS