Tíminn - 03.01.1948, Blaðsíða 6

Tíminn - 03.01.1948, Blaðsíða 6
6 TÍMINN, laugardaglnn 3. jan. 1948 1. blað GAMLA BIO Hátíð í Mexicó (Holiday in Mexico) Bráðskemmtileg og hrífandi söng- og músíkmynd, tekin í eðlilegum litum. — Sýnd kl 3, 6 og 9. I Sala hefst kl. 1 e. h. TRIPOLI-BÍÓ Á leið til liinmacíkis ineð viðkomu í Víti (Himlaspelet) Sýnd kl. 9. Baráttan um viliihestaBia Oklahoma Raiders) Afar spennandi amerísk. Cowboymynd. Sýnd kl. 5 og 7. Sala hefst kl. 11. Sími 1182. Bönnuð innan 14 ára. Cagitain Kidd Spennandi sjóræningjamynd.1 ; Bönnuð börum innan 14 ára. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Sími 1384. NÝJA BIÖ Ævintýraómar („Song of Scheherazade") Mjög fögur hljómlistamynd í eðlilegum litum, tónlist eftir Rimsky-Korsakoff. — Aðalhlut- berk: Yvonne de Carlo, Jean Pierre Aumont. og einn af glæsilegustu óperu- söngvurum Metropolitan hall- arinnar í New York: Charles Kullmann. Sýnd kl. 3, 6 og 9. Sala hefst kl. 11 f. h. TJARNARBIÓ Þúsund og ein nótt (101 Nights) Skrautleg ævintýramynd í eðli- legum litum um Aladdín og lapann. Cornel Wilde, Evelyn Keyes, Phil Silvers, Adele Jergens. Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. Sala hefst kl. 11 f. h. JQLABLAÐ I Jólablað Tímans er 80 blaðsíður I og flytur sögur, kvæði, greinar, myndgátu o. fl. Kostar 5 kr. Fæst í útsölum Tímans. II lllllll llllllllllt 1111111111111111111IIIIIIII llllllllllllllllllllllllllll 111111111IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIMIIIIIIIIIIIIIIIII I AUGLÝSING NR, 33/1947 ! frá skömmfunarstjóra. Samkvæmt heimild í 3. gr. reglugerðar frá 23. sept- I i emher 1947,. um vöruskömmtun, takmörkun á sölu, i i dreifingu og afhendingu vara, hefir viðskiptanefndin i i ákveðið, að skömmtunarreiturinn í skömmtunarbók i i nr. 1, með áletruninni SKAMMTUR 1 skuli vera lögleg | | innkaupaheimild fyrir 1 kg. af erlendu smjöri á tíma- 1 !'. biliriu 1. jánúar til 1. apríl 1948. i Reykjavík, 31. desember 1947. SkömmtunarstjórL •nfliiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiitiiitiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiimiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiitiiiiiimiiiitiiiiiiimmtiiimiiuiH KÆRA ÞOKK fœrí ég öllum þehn mörgu, er sýndu mér eða veit- ingahúsi mínu Hreðavatnsskála vinsemd á liðna árinu. Gleðilegt nýtt ár! Vigfús Guðmundsson. Dánarmiimiiig (Framhald af 3. síðu) félagsmál bænda. Vildi hann í engu að hlutur þeirra væri minni en annara stétta þjóð- félagsins og hélt fast á þeim málum er hann taldi auka veg þeirra og gengi. — — Ein ar á Kárastöðum var fjör- maður ötull og fylginn sér til hvers sem hann gekk, Ætlaði hann sér þá á stundum lítt af. Kom atfylgi Einars m. a. vel fram í því kappi sem hann lagði á grenjaleitir og refaveiðar, sem hann stund- aði í hjáverkum sínum fram á síðasta ár. Þurfti þar oft á karimennsku og þrautseigju að halda, enda fáir náð eins góðum árangri og hann, við þessi störf. í þessu sambandi er vert að geta þess, að Einar var svo góð skytta að orð fór víða af. — Um þennan þátt í lífi hans hefir Þorsteinn Jósefsson rithöfundur skrifað skemmtilega og fróðlega í Vísi. — Einar á Kárastöðum var skemmtilegur maður og skýr í hugsun og tali. Það var jafn an hressilegur andblær þar sem Einar var og gott að vera í návist hans. Honum varð líka vel til vina. — Veikindi sín bar Einar eins og hetja og var jafn slcýr í hugsun og ; ákveðinn í skoðunum fram til j hins síðasta. Þótti honum það verst við spítalaleguna, að mega ekki liggja heima og deyja þar, — ef sá yrði endir- inn. Því heima var alltaf bezt. — •— En nú er Einar kominn heim. Hann var jarðsettur á Þingvöllum, meðal ættingja sinna og samferðamanna. Margir urðu til að fylgja hon um síðasta spölinn og sýna þar með þakklæti sitt fyrir trausta samfylgd og góð kynni. Hinir munu þó enn fleiri, sem ekki áttu þess kost að vera sjálfir nærstaddir, en urðu að láta nægja að senda hlýjar hugsanir og al- úðarkveðjur til konu hans og barna. — Einar á Kárastöðum er genginn, en ekki gieymdur. G. Þ. Hver skilur þetía? A. J. Cronin: Þegar ungur ég var Þegar afi og Antonelli fóru að drekka skál Ítalíu og Skot- lands, var okkur Angelo leyft að standa upp frá borðum. Við laumuðumst inn í herbergi Vitalianos með Nikolo og fórum að spila á lírukassann. Það voru fjögur lög, sem við íengum að heyra — „Bláklukkan skozka,“ „Fram, hermenn Krists,“ brezki þjóðsöngurinn og „Ó, María, við bindum þér blómsveig í dag.“ Nikolo virtist hafa yndi af hljómlist, og „Bláklukkan skozka“ var uppáhaldslag hans. Það leið ekki á löngu, áður en hann fór að hoppa og dansa, og þegar hann varð þess var, að öll athygli okkar beindist að honum, herti hann dansinn um allan helming, sveiflaði sér fram og aftur, stökk fram í ganginn og kom aftur stökkvandi inn með hatt afa á höfðinu. Svo vaggaði hann sér og tipplaði fram og aftur eins og æfðasti dansherra og tók öðru hverju ofan liattinn og hneigði sig virðulega fyrir okkur. Við skellihlóg- um, og það örvaði hann auðvitað. Hann byrjaði að masa, stakk rófunni inn í hattinn, sperrti hana upp og lét hann svo detta niður. Stundum stakk hann honum lika á milli fóta sér, þóttist verða öskuvondur og rak upp reiðigól, steypti sér svo i næstu andrá kollhnís og. sparkaði hattinum a undan sér fram og aftur um herbergið. Seinast settist hann í hattinn og lét eins og hann ætlaði að fara að sofa. Við Angelo veinuðum af hlátri. En allt í einu var hurð- inni hrundið upp og Vitaliano kom inn, þögull og þung- búinn á svip. Hann tók Nikolo í fang sér og lét hann í kórfu, er var úti í skotinu. Svo tók hann hatt afa, strauk hann með erminni og sagði eitthvað á ítölsku. Angelo sneri sér að mér og mælti: „Hann segir, að jafnvel heyrnarlaus maður gæti ekki haldizt við fyrir hávaða, bæði hérna í herberginu og stofunni — og þetta þessi hátíðisdagur ... Kann vill, að við syngjum sálma.“ Og svo bætti Angelo.við irá eigin brjósti: „Ffændi er sanntrúaður maður.“ „Hvað sagði hann fleira?“ „Ja-a — hann sagöi, að afi þinn einn væri búinn að drekka þrjár flöskur af víni. Og nú sæti hann við hliðina a Klöru og héldi í höndina á henni undir borðinu." Það sljákkaði dálítið í mér við þessi tíðindi. Eg settist á gólfið við hlið Angelos, og Vitaliano tók við lírukassanum. Og svo sungum vio: „Ó, María, við bindum þér blómsveig í dag, ó, blómmóðir, englanna drottning ... “ Vitaliano brosti, þegar við höfðum sungið lagið á enda. Angelo þýddi það, sem hann sagði: „Hann segir, að við megum aldrei, aldrei gleyma því, hve dýrðlegt sé að njóta guðs náðar. Ef við gleymum því ekki, þá skipti það engu máli, þótt við ættum að deyja á þessari stundu — jafnvel þótt við værum hlutaðir sundur í smábita. Við komumst í himnaríki fyrir því.“ (Framhald af 4. siðu) veginn umkomið þess að mæta mörgum íkveifcjum víðsvegar um bæinn á einu og sama kvöldi. Jafnframt þessum íkveikju tilraunum er kastað að mönn um og bifreiðum smærri og stærri sprengjum. í sumum þeirra er meira en pund af sprengiefni. Það má vel vera, að sum- \’um ffmnist ek*i neitt at- hugavert við þennan gleð- skap á gamlárskvöld. Ef til vill á gleði þessara brennu- varga að vera svo rétthá, að ekki megi reisa henni neinar hömlur. Og aðrir telja ef til vill, að ef lögreglan hyrfi af götunum með afskipti sín og eftirlit, myndu ærzlin og í- kveikjurnar líka hverfa. Ég býst þó við að fyrst þyrfti verulegur hluti bæjarins að eyðast í eldi ,en að því loknu kynni að vera að risi sterk alda almenningsálits gegn þessum áramótasið, svo að hann kynni að hjaðná. En hver þorir að hvíla löyregl- una og bíða straumhvarf- anna? Eða hver vill fórna húsinu sínu, svo að hið heil- brigða almenningsálit vakni og skapi brennuvörgunum að hald? Svo heyrði ég, að kallað var á mig. Það var kominn heim- ferðartími. Afi beið mín niðri í forstofunni. Hann faðmaði Antonelli-hj ónin að sér hvað eftir annað, og hann tók föð- urlega utan um mittið á Klöru og sagði: „Þetta getur mað- ur á mínum aldri leyft sér að gera fyrir allra augum.“ Allir hlógu — nema Taddeus Gerrity, vinur Klöru, sem komið hafði rétt áður en afi fór að hugsa til brottferðar. Hann sótroðnaði, þegar afi kys.sti Klöru rembingskoss. Við afi héldum af stað upp götuna. Ég var ekki enn bú- mn að átta mig á öllu því, sem fyrir mig hafði borið á þessum dásamlega degi. Það virtist lika sem fyrirbæri þess- arar dagstundar hefðu haft talsverð áhrif á afa. Augu lians ljómuðu, kinnarnar voru rauðar og funandi, og ég sá ekki betur en hann þyrfti stundum að gæta sín til þess að halda jafnvæginu. En ekki var samt orð á því gerandi. Var það ekki dýrölegt að njóta guðs náðar? Orð Vitalianos hijómuðu enn í eyrum mér. Nú vissi ég, að ég hafði verið verður líkama Krists. En ég fann það á mér, að afi myndi vera í þann veginn aö hefja einn af þessum fyrirlestrum sínum um lífið og tilveruna, en einhvern veginn langaði mig ekkert til þess að hlusta á speki hans. Ég ætlaði að verða fyrri til. „Ó, afi,“ sagði ég. „Mér þykir svo vænt um frelsarann ... En þú skalt samt ekki halda, að mér þyki ekki vænt um þig líka.“ ÞRETTÁNDI KAFLI Það er komið fram í ágústmánuð. Sólin svíður slegna akra, og rykið liggur í lögum á grindum og girðingum. Það er eins og jörðin sé örmagna eftir allan þann ávöxt, er hún H. Kr. hefir borið á þessu sumri, og þyrst trén stynja þyngslalega,

x

Tíminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Tíminn
https://timarit.is/publication/50

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.