Tíminn - 16.07.1949, Blaðsíða 6

TIMINN, laugardaginn 16. júlí 1949
148. blaff
flýja Síó
LOKAÐ
TIL
30. JÚLÍ
LOKAB
I TIL |
30. JLLl
I vcgna sumarleyfa i

-■111111111■111111■111■111111•111■111■(i■11•11•i■i>11111■■i■ i *i>111111 ■
VIÐ
SKmAÚOTU
I Suinar og ástir f
t eftir samnefndri sögu eftir =
I' Vicki Baum, sem komið hefir §
|.út í íslenzkri þýðingu. Aðal- |
l. hlutverk leikur hin fræga leik |
l kona SIMONE SIMON. Dansk }
? ur texti. Bönnuð innan 12 ára jj
| Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Smámyndasafn [
| 5 Sprenghlægilegar skopmynd |
ffi£ — Sýnd kl. 3. — Sími 6444. f
A
▼
Erlent yfirlit
(Framháld af 5. slSu),
í atvinnulegu og efnalegu tilliti.
Segja má, að það sé höfuðat-
rjðið í fjármálastefnu Trumans
áð auka kaupgetuna innanlands
óg örfa viðskipti út á við og
skapa þannig grundvöll vaxandi
framleiðslu í Bandaríkjunum. í
ræðu sinni brýndi Truman það
tnjög fyrir mönnum, hvílíka
Jftjórnmálalega þýðingu það
Jjefði, ef það sýndi sig, að fjár
ínálakerfi Bandaríkjanna væri
♦raust og öruggt. Við höfum nú
^ækifæri til að sýna, sagði Tru-
man, að frelsi og velmegun hald-
ást í hendur og geta ekki án
þvors annars verið. Vonir sam-
feerja okkar um víðá veröld eru
byggðar á því, að okkur takist
að leysa þetta verkefni vel af
hendi.
Fyrstu dómarnir um ræðu
rrumans eru yfirleitt góðir. Hitt
er eftir að sjá, hvernig honum
4-ekst að. framfylgja stefnu
sinni, en það getur orðið afdrifa-
ríkt fyrir gang heimsmálanna.
Kreppa í Bandaríkjunum myndi
ípjög veikja aðstöðu þeirra út
Ú við. Hins vegar mun það
s'tyrkja þau stórlega, ef kreppu-
spádómarnir reynast markleysa
óg Bandaríkin halda áfram að
vera það land, þar sem almenn
velmegun er mest.
lllllllllllllllllllllllll■l•lllllllll■Illlll■lll«llll■l■ll■llllll■llll•
Fasteignasöiu-
miðstöðin
ILækjargötu ÍOB. Síml 6530.
Annast sölu fastelgna,
aklpa, biírelða o. 11. Enn-
íremur alls konar trygglng-
ar. svo sem brunatrygglngar,
nnbús-, líftrygglngar o. fl. 1
umboði Jóns Flnnbogasonar
ájá Sj óvátryggingarfélagi ís-
ilands h.f. Viðtalstlml alla
virka daga kl. 10—5. aðra
úlma eftlr samkomulagl.
■ iiiiiiiiiir.
Sœjarbíc ............
1 HAFNARFIRÐI |
Smyglarar
í Suðurliöfimi
1 Ákaflega spennandi ame- I
| rísk kvikmynd um vopna- i
i smyglara. Myndin er tekin í f
| litum. Danskur texti.
| Aðalhlutverk:
i VVilliam Gargan, i
I June Lang,
| Gilbert Roland.
| Sýnd kl. 7 og 9.
| Sími 9184. 1
liiiimiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir.
Skaftfellskur bómll
(Framhald af 4. síðu).
framkomu allri. Vegna þess
hve fátalaiður htínn var,
töldu ýmsir misvitrir heldur
hann ófróðan. Meðal annars
átti það að vera dæmi um fá-
vizku hans, að einhver ná-
ungi spurði hann, hvaða skoð
un hann hefði á einhverju
stjórnmálaatriði, sem þeir
voru að hnoða í milli sín
fyrir kosningar. Þá svaraði
Sigurður bóndi: „Ég veit það
ekki, ég er ekkert inni í svo-
leiðis“. Og var þá búið tal-
ið.
Bættur mundi þó skaðinn,
ef sumir menn, sem þykjast
hafa vit á stjórnmálum, og
þykjast hafa vit á öllu, segðu
satt og hreinlega, að þeir
hefðu ekkert vit á þesshátt-
ar. Og ekki væri skaði skeð-
ui’, þótt einhverjir þeirra
drægju sig í hlé og heltust
ur lestinni, þó hún yrði þá
styttri. Það er sagt, að arð-
vænlegra sé að hafa fáar kýr,
ef það eru góðar kýr, held-
ur en að hafa margar, ef þær
eru lélegar.
En Sigurður bóndi var nú
ekki aldeilis fávís í búnað-
arframkvæmdunum. Hann
tók læk, sem um ómunatíð
var búinn að renna ónotað-
ur, og lét hann framleiða
rafmagn til allra heimilis-
nota. Og lét hann um leið
gera stóra óræktarmýri að
grasgefnu véltæku engi.
Hann byggði steinsteypt í-
búðarhús, sléttaði allt túnið
og stækkaði og keypti heyr
vinnu- og ræktunarvélar
strax er þær fóru að fást.
Hann var einhver mesti, ef
ekki mestur sauöfjárbóndi á
Suðurlandi í sinni tíð.
Synir hans eru fimm og
dætur tvær. Öll eru þau hin
mannvænlegustu.
Sigurður var fæddur að
Þykkvabæ í Landbroti 1879,
og lézt 1946.
Helgi Guðmundsson.
(jatnla Síó
iiiiiiiiim
Líkami og sál
(Body and Soul).
Spennandi og snildarlega f
leikin amerísk kvikmynd um |
hnefaleikaíþróttina í Ame- |
I ríku. |
John Garfield,
Lilli Palmer,
Hazel Brooks.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Börn innan 14 ára fá ekki 1
aðgang.
Sala hefst kl. 11 f. h. i
Ifillilliiillililllllllllllllliiiiillliiiliiilillllllllllllllltlllllll

(Jdernhcird jjordh:
rXaró í Wjarzhfíí

62. DAGUR
IIIIIIIIIIIU
Iripcli-tií
LOKAB
TIL
30. JÚLÍ
Hllllllllllllllli:illlllllllllllll!IIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIl
..... IjatMfkíc.....................
| Hin stórglæsilega litmynd |
Mowgli I
(Dýrheimar).
| Myndin er byggð á hinni |
§ heimsfrægu sögu Rudyard |
| Kipplings Dýiheimar og hefir í
| hún nýlega komið út á ís- |
| lenzku. Aðalhlutverk:
| Sabu,
Joseph Calleia,
Patricia O’Rourke.
[ Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
i Sala hefst kl. 1 e. h.
IIIMIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIItlllMIIIIIMIIIIIMIIIIIIIIIMI
Vegstflim yfir
Svínaskarð
(Framhald af 3. síðu).
þess, eins og áður segir, að
ekkert hefir verið gert til lag-
færingar veginum nú í nokkur
ár. Er því full þörf á að eitt-
hvað verði gert þarna til um-
bóta og ætti það að vera auð-
velt og fljótgert með þeim
tækjum, sem nú eru tiltæk til
slíkra verka. Að sunnanveröu
myndi t. d. nægja að fara
með jarðýtu eftir veginum
fram og til baka, en að norð-
anverðu þyrfti umfram að
láta nokkur bílhlöss á ein-
staka stað.
Við þessa auðunnu aðgerð
mjmdi vegurinn verða svo
greiðfær, að hann yrði ekki
lengur sá farartálmi sem nú
hann er. Og því myndu allir
fagna, sem vildu fara þessa
leið, en er nú sama sem lok-
uð. — í þessu sambandi er
vert að geta þess, að útsýnin
af Svínaskaröi suður yfir er
ein hin fallegasta hér nær-
lendis. — Og sumum mönnum
þykir slíkt nokkurs virði.
G. Þ.
menn að skilja, hversu frumbýlingurinn við Marzvatnið
komst svo vel af á stað, þar sem enginn hafði þorað að
reisa nýbýli. Þetta var mikið söguefni. Sumuir rifjuðu upp
gamla atburði og felldu þá inn í frásagnir sínar. Höfðu menn
veitt því athygli, hvernig Lars hagaði sér í Fattmómakk,
þegar hann var til altaris? Þaö var eins og hann þyrði ekki
upp að altarinu. Svitinn hafði lekið af honum, er hann
kraup við gráturnar, og hann hafði varla ná andanum, þeg-
ar presturinn stakk oblátunni upp í hann. Var þetta ekki
auðskilið — það var djöfullinn, sem kvaldi hann! Og hver
vissi nema þessir þurrkar væri hegning guðs fyrir það, að
djöflinum hafði verið hleypt inn í hið heilaga hús.
í miöjum ágústmánuði kom regn. Þá skall á ógurlegt
þrumuveður, svo að fjöllin bókstaflega skulfu og nötruðu.
Vatnið streymdi úr loftinu — slíkt syndaflóð hafði ekki
komið í mannaminnum. Allir lækjarfarvegir fylltust bakka
á milli á örskammri stundu. Alls staðar ultu kolniórauðir
lækir fram með flaumi og fossaföllum. Mýrarnar fóru í kaf,
og víðirunnarnir voru eins og hólmar í stöðuvötnum. Smám
saman dró þó úr úrfellinu, en samt hélt áfram að rigna.
Það var úðaregn dag eftir dag — grár suddinn umlukti allt,
og aldrei sást svo mikið sem grilla í fjallahlíðarnar. Þótt
snöggvast stytti upp, svifaði þokunni aldrei frá.
Fyrir Hlíðarfólkið varð vatnagangurinn miklu geigvæn-
legri en þurrkarnir. Lars átti hér um bil allt hey sitt á víð
og dreyf um mýrarsund og flóa. Sumu af þessu heyi hafði
verið búið að hlaða í stakka, er rigningin kom. Þessir
stakkar stóðu nú í vatni, og ekkert varð að gert. Mest af
heyinu haföi þó veriö á hesjum, og það neðsta af því lá
undir vatni.
Þetta voru ömurlegir dagar, og einn morguninn tók Lars
orf sitt og ljá og hélt til fjalls. Hann hafði veitt þvi athygli,
að ofan við skógarmörkin voru víða góðar slægjur, og hann
vonaði, að þar uppi hefði runnið betur af. Hann ætlaði að
láta lögskrá eitthvað af þessum slægjublettum. Raunar
voru þeir hálfa mílu frá bænum, en það átti þó að vera vinn
andi vegur að draga heyið heim á sleða að vetrinum.
Lars fann álitlega bletti uppi á hálsinum milli Suttungs
og Kakkankasa. Grasið var að vísu ekki hávaxið, en það var
þétt og kjarngott. Hér hóf hann nú heyskap að nýju. Það
var tekiö að rofna til, og yrði haustið gott, gat heyfengurinn
orðið dágóður, þrátt fyrir skaðann, sem hann hafði orðið
fyrir. En hér var enginn skógur í grennd. Einn morguninn
bar Lars með sér þunga byrði af staurum og renglum í
hesjur. Brátt risu þarna upp raður af hesjum. Öðru hverju
varð honum þó litið í vesturátt, en hann huggaöi sig við
það, að hreindýrahjarðirnar myndu ekki fara þarna um,
fyrr en snjór væri kominn, og hann ætlaði að flytja heyið
i heim jafnskjótt og sleðafæri gæfist.
Lars var einn við heyskapinn þarna uppi á hálsinum. Það
var orðið þurrt um, og Birgitta og drengirnir höfðu nóg að
stai-fa við að bjarga því, sem bjargað varð af heyinu niðri
á engjateigunum. Það af heyinu, sem lengst hafði legið í
vatni, var orðið ónýtt — rotið og fúlt. Allt var það meira
og minna skemmt. En þaö var samt skárra en ekki neitt,
svo að mæðginin reyndu samt að þurrka það. Það gat þó
i aldrei orðið verra en ruddinn, sem þau höfðu haft handa
skepnum sínum síðasta veturinn í Tröllafelli.
Suma daga fór Dóni með húsbónda sínum upp á fjallið,
og þar bar margt merkilegt fyrir hinn unga úlf. Af viðkynn
ingu sinni við mennina hafði hann lært, að þeir voru ekki
hættulegir, og eftir viðureignina við Eirík á Saxanesi skild-
ist honum, að hann myndi hafa í fullu tré við þessa tví-
fættu náunga, þegar hann mátti beita sér. Hann komst
alltaf í vígahug, ef hann sá eithvað, sem hann þekkti ekki
áður. Sjálfstraustið brást honum ekki.
Læmingjar á fjallinum guldu mikið afhroð þessa daga,
því að Dóni lærði fljótlega að veiða þá. Heyrði hann skrjáfa
í grasinu, staðnæmdist hann undir eins, en tók svo undir
sig stökk. Vesalings læmingjarnir áttu sér ekki undankomu
auðið. Oftast reir úlfurinn þá í sig, en væri leikur í honum,
átti hann það til að taka þá milli framlappanna, kasta
þeim upp í loftið og grípa þá svo aftur, áður en þeir snertu
jörðina. ;
Það heyrðist aldrei neitt í Dóna, þggar hann var í veiði-
ferðum sínum. jffann læddist þegjgndi um, því aö hann
: vissi, að hávaði var ekki liklegur til þess að glæða veiðina.