Tíminn - 17.02.1951, Blaðsíða 6

6

TÍMINN, Iaugardag'nn 17. febrúar 1951.
40. blaff.
La traviata
I Amerísk mynd gerð eftir
'hinni frægu óperu Verdis. !
Sýnd kl. 3, 5, 7, og 9. ;
í
TRIPOLI-BÍO
OFLRHIJGAR
(Brave Men)
Gullfalleg ný, rússnesk lit-
kvikmynd, sem stendur ekki
að baki „Óð Síberíu“. Fékk
1. verðlaun fyrir árið 1950.
Enskur texti.
Aðalhlutverk:
Gurzo
Tshernova
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
NÝJA BÍÓ
ROBERTO.
(Prélude á la Glorie)
Stórfengleg tónlistarmynd,
með hinum fræga 10 áral
gamla tónsnillingi
Roberto Benzi
Tónlist: Liszt, Weber, Ross-j
ini, Mozart, Bach.
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9. !
BÆJARBÍÓ)
HAFNARFIRÐI j
Skakkt rciknaSi j
Spennandi ný amerísk leynij
lögreglumynd. ’
Aðalhlutverk: >
Humprey Bogart
Lizabeth Scott
Bönnuð innan 15 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
cCvULlrungS&éíuAníaA. ^ejtaA)
0uufela$ur%
‘í
Bergur Jónsson j
Málaflutningsskrifstofa I
Laugaveg 65. siml 5833. j
Heima: Vitastlg 14.
Askr iftar sírot 3
roiiunv
2222
Gerlzt
áskrlfendnur.
J
j Áusturbæiarbíó
|j»rundiir sniitSur.
1 Sýnd kl. 7 og 9.
] G»g og Gokke í
fangelsi
Sýnd kl. 3 og 5.
| Sala hefst kl. 11 f.h.
jTJARNARBÍÓ
Ljiifi «ef ínér
lítinn koss.
1 Bráðskemmtileg rússnesk
1 söngva- og músíkmynd. Ensk
' ur texti.
A. Karlyev
S. Klicheva
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
, Sala hefst kl. 11 f.h.
GAMLA BÍÓ
var fangi
á Grini.
i Norsk sannsöguleg stórmynd.
Aðalhlutverk:
Harald Heidestun
Sýnd kl. 3, 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
HAFNARBÍÓ
GIMSTEINA-
BÆRI\\.
(Diamond City)
Ákaflega spennandi og við-
J burðarík ný kvikmynd er ger
[íst í Suður Afríku.
Aðalhlutverk:
David Farrar
Diana Dors
Honor Blackman
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Ógnarslóðin.
(Trail of Terror)
Bob Steel
[Aukamynd: Chaplin til sjós.
Sýnd kl. 3.
Sala hefst kl. 11 f.h.
Raflagnlr — Vlðgerðlr
!
Baftækjavfinluoln
LJÓS & HITI h. t. ,
! Laugaveg 79. — Siml 5114 I
V
Erlent yftrlit
(Framhald o/ 5. slOu.)
skortir, og stundum kennir þess,
að heilbrigða gagnrýni hefir
skort hjá samstarfsmönnum
hans. En forsetinn getur tekið
fast og öruggt á málum, þegar
honum finnst það óhjákvæmi-
leg nauðsyn. Þegar Bevin og
Stafford Cripps voru í Washing
ton rétt áður en pundið var
fellt, létu litlir karlar, sem vildu
gera hlut brezku verkamanna-
stjórnarinnar lítinn, talsvert á
sér bera. Forsetinn sá við því í
tæka tíð, og flutti ræðu, þar
sem hann sagði, að þessir brezku
verkamannaleiðtogar skyldu fá
móttökur eins og hæfði beztu
vinum Bandaríkjanna. Allt varð
í samræmi við þessa ræðu og
ferðin varð brezk-amerísku
samstarfi góður styrkur.
Eitt af þeim málum, sem Tru-
man helgar sig persónulega, er
fjárhagsleg hjálp til viðreisnar
þeim löndum, sem skammt eru
á veg komin. Þegar Walter
Reuther, formaður sambands
bifreiðaverkamanna, lagði til
að veita frumstæðum þjóðum
13 milljarða dollara, las Tru-
man greinargerð hans vandle^n
og skrifaði um hana langa álits-
gerð.
Yfirleitt hlustar Truman eftir
athugasemdum og tillögum frá
samtökum alþýðustéttanna, sem
hann telur höfuðstyrk sinn í
stjórnmálabaráttunni. Hann lít-
ur þó fyrst og fremst á sig sem
fulltrúa Bandaríkjaþjóðarinnar
allrar, en ekki neins ákveðins
hluta eða hóps innan hennar.
Hann ber meiri ábyrgð en Walt-
er Reuther og verður því betur
að gæta hófs í tillögum sínum
og yfirlýsingum.
Venjulegir menn.
Truman myndi eflaust viður-
kenna fyrir sitt leyti, það sem
Clement Attlee hefir sagt um
sjálfan sig og forsetann, að þeir
séu venjulegir menn, sem ó-
venjuleg ábyrgð hvíli á. Því
fylgja óþægindi beggja megin
Atlantshafsins. Á þeim tímum,
sem færa þjóðunum ný og erfið
viðfangsefni, sem bæði þarf
djörfung og þrautseigju til að
leysa, finna þær stundum til
þess að vanti volduga og snjalla
rödd, til að segja þeim hverjar
byrðar erfiðir tímar krefjist að
lagðar séu á hvern og einn. Þess
vegna veldur það sárum*sökn-
uði í Bandaríkjunum, að rödd
Roosevelts er þögnuð, og ef til
vill í fleiri löndum. En fyrst
hinir óvenjulegu menn, Stalin,
Roosevelt og Churchill, gátu
ekki lagt grundvöll varanlegs
friðar, er rétt að venjulegir
menn fái að reyna það.
Síðustu ár hafa margir Evr-
ópumenn talað um Truman eins
og hann væri einhverskonar
heiðursfélagi sósíalismans.
Það gera líka andstæðingar
hans innanlands. Þeir deildu
lengi á hann fyrir það, að ætla
að gera Bandaríikn að „sælu-
ríki“ en þegar þeir sáu, að þær
ásakanir juku lýðhyfíli hans,
breyttu þeir um orðalag og nú
ásaka þeir hann um „skríðandi
sósíalisma". Þetta er alveg út í
hött. Það er eins og forsetinn
hefir sjálfur sagt: „1 mér finnst
hvorki marxískur né sósíaliskur
blóðdropi“. Þvert á móti er hann
sannfærður fylgismaður „einka-
framtaksins", en hann telur að
hægt sé að skipuleggja það svo,
að það geti orðið þjóðinni allri
til góðs, en ekki aðeins hluta
af henni.
Truman hefir valið sér sjálfur
einkunnarorð í tilefni af hinum
þungu skyldum og ábyrgð for-
setans. Mark Twain var sá höf-
undur, sem hann dáðist mest
að á æskuárunum og frá hon-
um hefir hann tilvitnun í
ramma á vinnuborðinu sínu:
Gerðu alltaf það, sem rétt er.
Það mun verða nokkrum mönn-
um til gleði, og hinum undrun-
arefni.
AnglÝsingasími
TÍMA\S
oi* 81300
Cjina JCc
auó:
SKIPS-
LÆKNIRINN
35
góða hegðun og var nú að leikfimiæfingum á þilfarinu. Samt
renndi hún oft til hans augunum, og ekki hvað sízt gerði
hún sér mjög far um að draga að sér athygli Wolzogens.
En Wolzogen mátti ekki vera aö því að gefa henni gaum.
Hann varð að andmæla orðum Maríusar.
— Heldurðu þá, að Stefanson, sem gekk berfættur, þeg-
ar hann var drengur, eigi velgengni sina að þakka skorti
á hugmyndaflugi? spurði hann.
— Nei, sagði Maríus hlæjandi. Stórgróði fæst á allt ann-
an hátt. Stefanson á uppgang sinn til dæmis að þakka, hve
skarpskyggn hann er á, hvar von er um mikinn gróða, og
þar næst hugrekki sínu að voga miklu. Þessu næst á hann
konum að þakka velgengni sína.
— Ég get með góðri samvizku sagt, að ég hefi aldrei
hreppt happ úr hendi kve nna, mælti Wolzogen.
— Það getur þú áreiðanlega sagt með góðri samvizku. Það
þarf ekki annað en sjá yður sjálfan til þess að trúa því.
Það duldist ekki, að Wolzogen varð að heyja harða baráttu
við sjálfan sig, svo að hann glataði engu af hinum virðu-
lega svip sínu. Hann reyndi nú að beina samtalinu inn á
aðrar og geðþekkari brautir.
— Hvernig líður hinum fallegu dætrum þínum? spurði
hann. Ég sá Landshof greifafrú fyrir hálfum mánuði.
Öldungurinn kinkaði kolli.
— Dætrum mínum líður öllum vel. Svo stakk hann ann-
ari hendinni í brjóstvasann á vaðmálsj akkanum sínum og
dró upp mynd af stúlku. — Þetta er sú yngsta, bætti hann
við.
Tómas fékk einnig að líta á myndina. Hún var af korn-
ungri, prúðbúinni stúlku með hund i bandi.
— Þessi mynd var tekin í Deauville, sagði Tómas.
— Dætur þínar ættu að hlynna betur að þér, sagði Wol-
zogen. — Tómas hafði einmitt flogið hið sama í hug. Hvers
vegna var faðir þessarar prúðbúnu stúlku hér á þriðja far-
rými í götugum skóm?
— Þetta er á misskilningi byggt, sagði gamli maðurinn.
Dætur mínar vilja bera mig á höndum sér. Það rignir yfir
mig bréfum og gjöfum frá þeim. — Og nú dró hann upp
þykkan bunka af bréfum. Þessi bréf fékk ég til dæmis dag-
inn áður en ég fór að heiman.
Tómasi varð litið á bréfin. En honum virtust þetta frem-
ur vera viðskiptabréf, en bréf frá konum, sem héldu sig rik-
mannlega.
— Má ég setjast hér? sagði Milla, sem nú kom aðvífandi
og hlammaði sér niður við fætur gamla mannsins. Og nú
sneri Wolzogen, sem orðinn var reiður við hinn gamla hús- j
bónda sinn, orðum sínum til hennar.
X.
Klukkan var meira en ellefu, er Tómas hafði loks lokið
skyldustörfum sínum þennan morgun. Hann hafði hjart-
slátt, er hann nálgaöist dyrnar á klefa 36. Hann barði að
dyrum.
— Hver er þar? var spurt inni fyrir með rómi konu hans
— þessari áhyggjulausu, glaðlegu rödd, sem hann þekkti svo
vel. Hver er þar?
Skyldi hún vera ein? Hjartslátturinn jókst um allan helm-
ing. Hann hlustaði góða stund við dyrnar, áður en hann gat
sagt: Það er ég, Sybil. Opnaðu!
Sybil rak upp óp — hálfkæft. Svo varð dauðaþögn. Tómas
beið með höndina á hurðarhúninum — langa, langa stund.
Hurðin var læst, og hún var ekki opnuð.
— Sybil, kallaði hann aftur. Opnaðu fyrir mér! — Ekkert
hljóð. — Sybil, þú skalt ekki vera hrædd við mig. Ég skal
ekki gera þér neitt. Ég vil bara tala við þig — sjá þig!
Ekkert svar. Tómas kraup á kné og reyndi að gægjast inn
um skráargatið.
Hann gat séð Sybil. Hún var alein. Hún stóð bak við hæg-
indastól og starði agndofa af skelfingu á hurðina. Hún sá
hann auðvitað ekki í gegnum skráargatið, og þó mætti hann
augnaráði hennar.
—• Sybil — hvers vegna ertu hrædd við mig? hrópaði hann
hátt. Þú skalt ekki vera hrædd við mig.
En hún opnáði ekki.
— Getur það verið satt, að þú viljir ekki einu sinni tala
við mig? hrópaði hann örvita. Hvað hefi ég gert þér? Við
vorum saman í fimm ár. Og hvenær gerði ég þér mein? Ég
vil bara tala við þig stutta stund;