Tíminn - 03.04.1951, Blaðsíða 6

6.
TÍMINN, þriðjudaginn 3. april 1951.
4. blaS.
Sterkasta þráin
Mjög skemmtileg sænsk kvik
mynd um ástir og ævintýri
þriggja systra.
Sýnd kl. 7 og 9.
Það hlaut að
verða þú
Sýnd kl. 5
TRIPOLI-BÍÓ
Fanginn í Zenda
Hin spennandi og skemmti-
lega ameríska stórmynd, gerð
eftir hinni heimsfrægu skáld
sögu eftir Anthony Hope.
Ronald Colman,
Madeleine Carroll,
Douglas Fairbanks.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Aðeins þetta eina sinn.
NÝJA BÍÓi
Hættnr stórbortí-
arinnar
(Naked City)
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Smámyndasafn: Músík,
söngva og teiknimyndir.
Chaplin í hnefaleik. Vetrar-
íþróttir o. fl.
Sýnd kl. 5
BÆJARBÍÓ
HAFNARFIRÐI
Gimsteinarnir
(Love happy)
Bráðskemmtileg og spenn-
andi ný amerísk gamanmynd
með:
Marx-bræðrum.

Sýnd kl. 7 og 9.
Sími 9184.
Bergur Jónsson
Málaflutningsskrlfstéfa
Laugaveg 65. Sltnl 5833.
Heima: Vltastlg 14.
JnlulrurujJoéUUlUiA
áejteU;
0UufeUi4U?%
Rafmagnsofnar, nýkomnlr
1000 wött.
Sendum 1 póstkröfu.
Gerum við straujárn og
önnur heimilistæki
Raftækjaverzlunin
LJÓS & HITI H.F.
Laugaveg 79. — Sími 5184.
I*-----------------------
Austurbæjarbíó
Orrustan um
Iwo Jima
Sýnd kl. 5 og 9
Bönnuð innan 16 ára.
Hljómleikar kl. 7.
TJARNARBÍÓ
A Kon-Tiki vfir
Kyrrahaf
Hin einstæða kvikmynd.
______Sýnd kl. 9.___
Slyngnr
töframaður
Boston Blackie and the Law
Óvenjuskemmtileg amerísk
leynilögreglumynd.
Aðalhlutverk:
Chester Morris.
Bönnuð innan 12 ára.
Sýnd kl. 5 og 7.
GAMLA BÍÓ
Hawaii-nætur
(On an Island with you)
Ný amerísk dans- og söngva-
mynd í eðlilegum litum.
Esther Williams,
Peter Lawford,
Cyd Charisse,
Xavier Cugat og
hljómsveit.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Síðasta sinn.
HAFNARBÍÓ
Svarti galdnr
(Black Magic).
Amerísk stórmynd.
Orson Welles.
Sýnd kl. 9.
Á hættusvæðinu
(Á heimleið).
Spennandi amerísk kvik-
mynd eftir leikriti Eugene
O’Neill, er leikið var í útvarp
ið í vetur.
John Wayne,
Barry Fitzgerald.
Sýnd kl. 5 og 7
ELDURINN
gerir ekkl boð á nndan »ér.
Þelr, tem eru hyggnJr,
tryggja atrax hjá
Samvinnutrygglnsum
♦♦♦♦♦♦♦•♦••»«♦
Aakriftar símJ i
TIHINW
2SSS
Gorlzt
ifkrifeaiar.
llm söfnun örnefna
og útgáfu
(Framhald af 4. síðu.)
varð lika mínu erindi til bjarg
ar, því nærri undantekningar
laust vildu allir, sem ég hitti,
greiða götu mína, veita mér
beina, ljá mér hesta, og tefja
sig frá önnum til þess að láta
mér í té upplýsingar, svo sem
þeir vissu bezt, og það var
ekki ósjaldan sem ég varð
þess var, að bóndi var að
sjóða saman uppkast af ör-
nefnalýsingu, að gott væri að
þessu verki væri lokið, það
hefði of lengi dregizt.
Þessi góðfúsa aðstoð gerir
örnefnasöfnun aðkomumanna
mögulega, og er því mikilla
þakka verð.
Síðast en ekki sízt, má
telja það til happs örnefna-
söfnuninni í Rangárvalla-
sýslu að ungur menntamað-
úr úr sýslunni, Björn Þor-
steinsson, hefir sýnt mikinn
áhuga á þessu máli og lagt
því mikið lið.
Árið 1947 var rætt um það
á fundi í Rangæingafélaginu
hér í Reykjavík, að ráðast í
að hefja útgáfu á örnefna-
safni, þar sem söfnun var þá
komin vel áleiðis.
Stjórn félagsins og félags-
menn tóku þessu mjög vel,
og var hallast að því, að láta
fjölrita örnefnasafn úr ein-
um hrepp í fáum eintökum
og var hugmyndin að halda
pví áfram smátt og smátt.
Áður hafði verið talað við
Pétur sál. Guðmundsson fjöl-
ritara og áttum við þar að
mæta góðum skilningi og
sanngjörnum viðskiptum. En
svo illa vildi til, að hann dó
áður en þetta kæmist í fram-
kvæmd. Var þá leitað til ann
arra, og þar fengum við þá
leiðu reynslu, að fjölritun
reyndist mun dýrari en prent
um þrefalt fleiri inntaka. —
Þetta varð til þess, að sjálf-
sagt var að staldra við með
útgáfuna og bíða átekta.
í upphafi þessa máls var
vikið að hugmynd Norðra um
útgáfu örnefnasafna. Sú hug-
mynd ætti að verða til þess,
að hvert sýslufélag reyndi
eftir mætti að fá yfirlit yf-
ir það, sem þegar hefir verið
safnað, og fylla svo í skörð-
in, til að vera viðbúið, ef út-
gáfa skyldi hefjast.
Því er raunar ekki að leyna,
að þeir, sem hafa ráðist í út-
gáfu þjóðlegra bóka, sem telj
ast til heimildarrita, hafa
ekki hlotið skjótan gróða, en
því vænlegra hefir það reynzt
til góðs orðstírs.
Nægir þar sem dæmi að
benda á Bókmenntafélagið,
sem með dæmalausri þraut-
seigju hefir komið á prent
fjölda merkisrita af þessu
tagi, og ekki látið það standa
í veginum, þótt það tæki tugi
ára. En að lokum hefir reynsl
an orðið sú, að verk þessi hafa
selzt upp.
!il
WÓDLEIKHÚSID
Miðvikudag kl. 20.00
Heilög Jóhanna
eftir Bernard Shaw
t aðalhlutverki: Anna Borg
Leikstjóri: Haraldur Björnsson.
Aðgöngumiðar seldir frá kl.
13,15 til 20,00 daginn fyrir sýn-
ingardag og sýningardag.
Tekið á móti pöntunum.
Sími 80000.
SKIPS-
LÆKNIRINN
a'álitið fram eftir nóttinni, og ég heyrði, að fyrst söng Ste-
fansson. Það var útlend vísa, rúmensk eða itöísk. Hann
syngur sjaldan, en þegar hann syngur, þá liggur óvenju-
lega vel á honum. Svona leið hálftími. Þá hætti hann að
syngja, en hann hélt áfram að ganga um gólf. Svo fór hann
að blístra. Og Stefansson blístrar ekki nema það liggi sér-
lega illa á honum. Hann gekk um gólf og' blístraði 1 heila
klukkustund.
Tómas hristi höfuðið undrandi. Hann sá Stefansson í
anda, og gat gert sér í hugarlund, að honum gætist illa að
því að bíða lengi eftir „drottningu“ sinni. En hvað hafði
orðið af Friðriku? Hafði hún hopað af hólmi á síðústu
stundu? Hann gat ekki að því gert — honum var undir niðri
ánægja að þessari tilhugsun. En samt vorkenndi hann
Stefansson.
— Svo mun hann hafa lagzt fyrir dálitla stund, hélt ung-
frú Fielding áfram. Það varð dauðaþögn inni hjá honum.
En hann hefir ekki sofnað, því að nokkru síðar tók hann
að æða fram og aftur um herbergið. Við og vjð tók hann
sér hvíld, en aðeins litla stund. Og á þessu gekk í alla nótt.
Klukkan hálf-sjö var barið að dyrum hjá honum ....
— Og svo?
— Það var bara léttadrengur. Ég náði tali af honum.
Hann sagði, að kona hafði sent sig með bréf til hans. Hann
vissi ekki, hver konan var ....
— Það hefir sennilega verið Friðrika. Vitið þér, hvað var
í þessu bréfi?
— Nei. Þegar klukkuna vantaði fimmtán mínútur í sjö
barði ég að dyrum hjá honum, eins og ég er vön, ef vera
kynni, að honum þóknaðist að láta mig gera eitthvað......
Hún fór að snökta, og eyrnahringarnir hristust eins og
þeir væri skeknir. Og þá — og þá sagði hann mér að fara
til fjandans. Smettið á mér hefði kvalið hann nóg í fimmtán
ár, þó að ég væri ekki að trana því framan í hann núna ....
Tómas reyndi að hughreysta hana — fólk gæti stundum
verið ónærgætnast við þá, sem það treysti bezt.
— Og eins og hann var á svipinn, hrópaði ungfrú Field-
ing. Hann hefir elzt um tuttugu ár. Það, sem þér fáið að
sjá, er gamall og sjúkur maður. Farið til hennar, og biðjið
hana að vera líknsama ....
— Ég skipti mér ekki af einkamálum barónessunnar, sagði
Tómas um leið og hann skundaði brott.
Þjónn sagði Tómasi, að Bandaríkjamennirnir væru að
snæða morgunverð á þiljum uppi, þar sem fólk beið þess
nú að sjá Zeppelín-loftfarið.
— Veit læknirinn, hvað verðið var á hlutabréfum skipa-
félagsins í New York í gærkvöldi? spurði lyftudrengurinn, er
Tómas fór upp í lyftunni. Takið bara eftir: 210.
Tómas brosti.
— Hvað mikið hafa þessar góðu fréttir fært þér I drykkju-
peningum? sagði hann.
— Þeir, sem hafa stjanað við gesti frá tíu ára aldri, læra
náttúrlega ýmsar brellur, sagði lyftudrengurinn. Og ég er
að reyna að draga saman tíu þúsund mörk, svo að ég geti
farið í skóla og lært stærðfræði og eðlisfræði.
Það birti yfir svip drengsins, og það var hægt að láta sig
gruna, að nú vantaði ekki svo ýkjamikið á þessi tíu þúsund
mörk.
Á þilfarinu var krökt af fólki. Það var líkast veitingahús-
garði á hlýjum og björtum sunnudegi. Þeir, sem bezta höfðu
sjónaukana, höfðu þegar komið auga á loftfarið.
Stefansson sat þarna hjá tveimur Bandaríkjamönnum.
Hann hafði ýtt stól sínum langt frá borðinu, sem þeir sátu
við, og hélt á gildum staf í hendinni. Með honum dró hann
hvern hringinn af öðrum á þilfarið, ýmist frá hægri til
vinstri eða frá vinstri til hægri, eins og væri hann með þessu
að hlaða einhvern hringmúr um sjálfan sig. Tómas heilsaði
honum, en ógreinilegt urr var eina svarið, sem hann fékk.
— Ég verð því miður að setja yður nýjar og strangar regl-
ur um mataræði, sagði Tómas. Ég er ekki ánægður með
síðustu sjúkdómsgreininguna.
— Einmitt — þér eruð ekki ánægður, rumdi Stefansson
og studdi hökunni á fílabeinshúninn á stafnum. Og hvers sök
skyldi það vera? Það er ekki yður að kenna — það er mér
að kenna — að ég skyldi fara út í þetta skip, án matsveins
míns og læknis. Yður hefir sennilega aldrei dottið í hug að
fylgjast með þvi, að matsveinninn færi eftir þeim reglum
um tilbúning matar handa mér, er hann átti að fylgja?