Tíminn - 25.05.1951, Page 6

6.
TÍMINN, fftstudaginn 25. maí 1951.
113. blaff.
La Traviata
Sýnd kl. 9.
Leyndardómur
íbúðarinnar
Sýnd kl. 5 og 7.
TRIPOLI-BÍÓ
SJentilmaðnr
(Alias a Gentleman)
Spennandi og bráðskemmti-
leg amerísk sakamálamynd
með hinum óviðjafnlega
Vallace Beery
Tom Drake
Dorothy Patrick
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
Bönnuð innan 12 ára.
NÝJA BfÓ
ATÓMONDHV
(Mr. Drake’s duck)
Það er engin prentvilla að
nefna þessa mynd „Atóm-
öndina“, þvi að hún segir frá
furðulegustu önd, sem uppi
hefir verið. Myndin er tekin
undir snjallri stjórn Val
Guest’s, en auk þess hefir
hermálaráðuneyti Breta að-
stoðað við töku myndarinn-
ar til þess að gera hana sem
eðlilegasta á þessari atómöld,
sem- við lifum á.
Aðalhlutverk:
Douglas Fairbanks jr.,
Yolande Donlan.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
BÆJARBÍÖ
HAFNARFIROI
Siíi'ur rauðu
aKurliljjunnar
(The Elusive Pimpemel)
Mjög spennandi og glæsileg
ný stórmynd í eðlilegum lit-
um, byggð á einni af hinum;
mörgu ódauðlegu sögum Bar-
oness Orczy um Rauðu Akur-
liljuna.
David Niven
Margaret Leigthon
______Sýnd kl. 9.
Kvenngullið
Sýnd kl. 7.

Rafmagnsofnar, nýkomnlr
1000 wött, & kr. 195,00.
Sendum 1 pöstkröfu.
Gerum við straujárn «g
ðnnur heimllistækl
Raftaekjaverxlunln
LTÓS & HITI HT.
Laugaveg 79. — Síml 5184.
Austurbæjarbíó
Kenjakona
(The Strange Woman)
Bönnuð innan 16 ára.
Sýnd kl. 7 og 9.
Bönnuð innan 16 ára.
Glófaxi
Sýnd kl. 5.
TJARNARBÍÓ
Blár himinn
(Blue Skies)
Bráðskemmtileg ný amerísk
söngva- og músíkmynd í eðli
legum litum. 32 lög eftir
Irving Berlin eru sungin og
leikin í myndinni.
Aðalhlutverk:
Bing Crosby
Fred Astaire
Joan Caulfield
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
GAMLA BÍÓ
Hin heimsfræga ítalska verð
launakvikmynd:
Reiðhjóla-
þjófurinn
(The Bicycle Thief)
Aðalhlutverk:
Lamberto Maggiorami
Enzo Stoiola (9 ára)
Myndin er með dönskum
skýringartexta.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
HAFNARBÍÖ
Konungar
jassins
Nýjar amerískar jass- og
söngvamyndir, þar sem með-
al annara koma fram: Caunt
Basie og hljómsveit — King
Cole trió — Woody Herman
og hljómsveit — Mills Broth
ers — Gene Krupa og hljóm-
sveit — Fats Waller — Lena
Horne — Andrews systur o.fl.
Sýnd kl. 5, 7 og 9.
ELDURINN
gerlr ekkl boff á undan iér.
Þeir, icm eni hygyrnfr,
tryggja atrax hjá
Samvinnutryselnsum
Bergnr Jónsson
Hálaflutnlngsskrifatofa
Laugaveg 65. Blml 5833.
Helma: V'taatlg 14-
Anglýsingasimi
TIMMS
er 81300
VIÐSKIPTI
HÚS»IBÚDIR
LÓÐIR • JARDIR
SKIP • BIFREIDAR
FASTEICNA
SÖLU
MIÐSTÖÐIN
Lœkjargölu
10 B
SÍMI 6530
Á ég að hlæja
eða gráta?
(Framhald af 5. síðu.i
að ég sé að níða Bandarikin?
Nei. Ég hef átt heima 10 ár í
Ameríku og mér er mjög hlýtt
til bæði lands og þjóðar. Það
skal skýrt tekið fram. En vin
ir manns geta líka drýgt stór
syndir, syndir andvaraleysis
og glapræðis. Þegar við, litlu
karlarnir, erum búnir að undr
ast þetta árum saman, kemur
nú loks einn af þingmönnum
Bandaríkjanna, Walter H.
Judd, fram á ritvöllinn í
Reader’s .Digest, og skrifar
um: The Mistakes that led to
Korea. — Yfirsjónirnar, sem
greiddu veg Kóreustyrjöld-
inni. Höfundur þessarar rit-
greinar er mjög kunnugur þar
eystra. Hann var árum sam-
an læknir i Kína, 1925—1931,
og aftur 1934—1938. Þegar
Japanir réðust inn i Kína fór
hann heim til Bandaríkjanna
og ferðaðist sem fyrirlesari
um landið í tvö ár og reyndi
að vekja þjóðina til meðvitund
ar um japönsku hættuna.
Hann varð þingmaður 1942 og
er í áliti í Washington sem
hinn fróði maður um málefni
Austurlanda.
í ritgerð sinni skiptir hann
yfirsjónum Bandaríkjanna
niður í 5 megin afglöp. Fyrsta
glapræðið var það, að í lok
Evrópustyrjaldarinnar 1945,
keyptu Bandaríkin Rússa til
þátttöku í stríðinu við Japani
fyrir það að láta þeim eftir
yfirráð yfir aðalhöfnunum í
Mansjúríu og járnbrautakerf-
inu, þrátt fyrir það, að á ráð-
stefnunni í Kairó hafði því
verið lofað afdráttarlaust, að
Kína skyldi fá aftur Mans-
júríu. Einnig höfðu Bandarík
in látið Rússum eftir yfirráða
svæði Kínverja í Mansjúríu,
án þess að hafa til þess nokk-
urra heimild eða hafa Kína
með í ráðum. Slíkt glapræði
og sviksemi er siðferðísbrot,
sem ævinlega hefnir sín, og
fitanda Bandaríkin nú, fimm
árum síðar, andspænis þriðju
heimsstyr j öldinni. Rússar
hafa kunnað að notfæra sér
Mansjúríú.
(Framhald)
,,Mjwlkurbú“
Alþýðnflokkgins
(Framhald af 5. síðuj
mjólkurframleiðslu fyrir fs-
firðinga?
Þaff mun ekki verffa hörfaff
frá þvi að ræffa þessi mál við
Alþbl., því að í sambandi við
þau getur ýmislegt eftirtektaé
vert koYnið upp.
Ö+Z.
4. é »4^
Anglvslngasími
TÍM AIVS
pr 81300
•♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦♦<
iti V
ÞJÓDLEÍKHÚSID
Föstudag kl. 20.00.
Imyndunarveikin
eftir Moliére.
Anna Borg leikur sem geptur.
Leikstjóri: Óskar Borg.
Uppselt.
Laugardag kl. 20.00.
Imyndnnarveikm
Sunnudag kl. 20.00
tmyndnnarveikin
Aðgóngumiðar seldir frá kl.
13,15 tll 20,00 daginn fyrir sýn-
lngardag og sýnlngardag.
Sími 80004.
&
hættulegt fyrir líf og heilsu að steypa sér í ána þar. Mann-
eskja var þó ekki fiskur.
Ingibjörg horfði niður í vatnið. Það snardýpkaði, er dró
frá bakkanum, en næst landi var það grunnt. Hún óð
út í, þar til vatnið tók henni í hné. Rauðar varir hennar
voru orðnar bláleitar, og kuldi vatnsins nísti hana. Hún
þvoði samt andlitið með vatni, sem hún jós upp með lóf-
unum, og beit á jaxlinn, svo að tennurnar glömruðú ekki
í munni hennar. Siðan óð hún aftur til lands. Þegar vatnið
tók að þorna á líkama hennar, færðist ljúfur ylur í hör-
undið. Þreytan hafði rénað, og hún fann það sér til á-
nægju, að hún dró andann dýpra en áður. En hún naut
þessa ekki lengi. Það dreif að henni mýflugur, sem réðust
umsvifalaust á hinn liljuhvita líkama hennar.
Ingibjörg var búin að klæða sig, er Ella synti aftur til
lands. Hún vatt vatnið úr hári sér, braut grein af hríslu og
barði frá sér mýbitið. Hún spurði, hvort Ingibjörg kynni
ekki að synda.
Nei. Það kunni Ingibjörg ekki.
— Það verður þú að læra. Pabbi segir, að sá, sem ekki
geti bjargað sér á sundi, sé sjálfsmorðingi.
— Hvenær lærðir þú að synda?
— Það man ég ekki. Sá, sem getur lært að ganga, getur
líka lært að synda. Þú skalt byrja strax á morgun. Ég segi
pabba, að við ætlum að verja einni klukkustund á dag til
sunds.
Ingibjörg var ekki eins áköf og Ella. Hún fann, að hún
var ekki til þess fallin að vera langdvölum á degi hverjum
í köldu vatni. Það gegndi öðru máli um Ellu. Það var miklu
kaldara blóð í henni, og slíkt fólk varð ekki einu sinni vart
við kulda.
Erlendur var alveg að sálast, er þær Ella og Ingibjörg
komu frá vatninu. Honum sýndist grasið ekki lengur grænt
— það var ýmist svart eða rautt. Hendur og fætur hreyfði
hann eiginlega ósjálfrátt, samkvæmt sömu lögum og lætur
hanann fljúga, þ'egar búið er að höggva hann. Þeir höfðu
verið að láta sátu á börurnar, en þegar Erlendur leit við,
varð hann þess var, að gamli maðurinn var skyndilega á
bak og burt. Þegar hann aðgætti betur, sá hann, að gamli
maðurinn hljóp í áttina niður að vatninu með byssu í hend-
inni. Byssan hafði staðið daglangt reist upp við hríslu. Þetta
var raunar ekki eina byssan, sem var við höndina á enginu.
Báðir bræðurnir höfðu haft með sér byssu. Nýbýlingarnir
fóru sjaldan að heiman, án þess að hafa með sér skotvopn.
Það var of gremjulegt að missa af góðri bráð vegna þess, að
ekki var skotvopn tiltækt.
Svo kvað við skot. Þá færðist líf í Erlend, því að byssu-
skot vakti ávallt athygli hans. Hann rölti af stað niður að
vatninu, en þegar hann kom niður á vatnsbakkann, var
hann rétt að segja dottinn um fatadruslur, sem lágu þar.
Erlendur starði í kringum sig. Gamla manninn sá hann
hvergi. En í næstu andrá skaut höfði hans upp úr vatninu,
og Erlendi flaug helzt í hug, að hann hefði skyndilega geggj-
ast af öllum þrældómnum.
Það flaut eitthvað úti á vatninu, og þangað synti Jónas,
þreif það og sneri svo aftur til lands. Hann skreiddist más-
andi upp á bakkann með fugl í hendinni. Erlendur vissi ekki,
hvort heldur þetta var hrafnsönd eða korpönd. Reyndar
sá hann varla fuglinn. Athygli hans beindist öll að frumbýl-
ingnum, sem var kafloðinn, líkt og api. Þéttur hárvöxtur
huldi bringu hans, bak og axlir — meira að segja fætur og
handleggi. Hann var líkari skógardýri en manni.
Jónas fleygði frá sér hrafnsöndinni og skálmaði fram og
aftur á vatnsbakkanum. Mýbitinu virtist hann alls ekki
gefa neinn gaum, enda gat það varla komizt að hörundinu
til þess að stinga þennan loðinbjörn. Hann hlóð byssuna að
nýju, og ekkert benti til þess, að þetta væri annað en hann
gerði dag hvern, ef svo bar undir. Það var ekki annað en
sjálfsagt að gefa gætur að öllu, sem orðið gat að mat, jafnt
mitt í mestu önnum. Þegar hann var búinn að hlaða byss-
una, sneri hann sér loks að Erlendi.
— í vatnið með þig, strákur! sagði hann, og skolaðu af
þér svitann. Við gerum ekki meira í dag.
Erlendur fór ekki í vatnið. Hann þvoði að vísu hendur
sinar og andlit, en skeytti því annars engu, þótt gamli mað-
urinn tautaði. Það var þó alltaf munur á manni og dýri, og
skynsamt fólk sóttist ekki eftir því að fá lungnabólgu.
Ingibjörg fylgdist með Ellu að gerðinu, sem kýrnar voru